စက္၀ုိင္းအကြက္(၂) ျပန္လည္သံုးသပ္ခ်က္

ဖႆပစၥယာ ေ၀ဒနာ- အရ ေ၀ဒနာ(၆)မ်ိဳးကုိ မေန႔ကေျပာခဲ့တယ္။ ဒီေျခာက္မ်ိဳးက ေပၚရာဌာနအေနနဲ႔ (၆)မ်ိဳးလုိ႔မွတ္ရမယ္။ ေနာက္ပုိင္း ေျပာတဲ့ ေ၀ဒနာ(၅)မ်ိဳးက ခံစားမႈအလုိက္ ကြဲျပားသြားတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အာ႐ံုအလုိက္ကြဲျပားသြားတာ။

အခု ေျပာခဲ့သေလာက္ ျပန္ေကာက္ရရင္ ၀ိညာဏ္ နာမ္႐ုပ္ သဠာယတန ဖႆ ေ၀ဒနာဆုိၿပီး (၅)ပါးျပည့္သြားၿပီ။ ဒီငါးပါးဟာ ယခုပစၥဳပၸန္ဘ၀၊ ယခုလက္ရွိဘ၀ကို ကုိယ္စားျပဳေနပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိ သုတၱန္နည္းအားျဖင့္ ခႏၶာ(၅)ပါးလုိ႔လဲ ေခၚႏုိင္ပါတယ္။ အဘိဓမၼာနည္းအားျဖင့္ ခႏၶာ(၅)ပါးကေတာ့ ႐ူပကၡႏၶာ၊ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ၊ သညာကၡႏၶာ၊ သခၤါရကၡႏၶာ၊ ၀ိညာဏကၡႏၶာပါပဲ။ ဒါျဖင့္ ဒီႏွစ္ခုက ဘယ္လုိျဖစ္ေနတာလဲလုိ႔ ထင္စရာ ရွိတာေပါ့။ ၀ိညာဏ္ဆုိတာ ၀ိညာဏကၡႏၶာ၊ နာမ္႐ုပ္-ထဲက နာမ္အရ ေစတသိက္ (၅၂)ပါးထဲက ေ၀ဒနာက ေ၀ဒနာကၡႏၶာ၊ သညာက သညာကၡႏၶာ၊ ေ၀ဒနာ သညာက ၾကြင္းတဲ့ ေစတသိက္(၅၀)က သခၤါရကၡႏၶာ။ ႐ုပ္က ႐ူပကၡႏၶာ။ သဠာယတနထဲက ေရွ႕အာယတနေျခာက္ပါးက ႐ူပကၡႏၶာ၊ ေနာက္ဆံုး မနာယတနက ၀ိညာဏကၡႏၶာ။ ဖႆ-က သခၤါရကၡႏၶာ၊ ေ၀ဒနာ-က ေ၀ဒနာကၡႏၶာ။ တူရာေပါင္းလုိက္ေတာ့ အဘိဓမၼာနည္းအရ ခႏၶာငါးပါးပဲ ျပန္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမည္သာကြဲ ႏွမ္းမနဲနဲ႔ ယာဂုပါပဲ။

ဘ၀ဆုိတာ ဒီခႏၶာငါးပါးနဲ႔ဖြဲ႕စည္းထားတာပါ။ လူ႔ဘ၀ကိုပဲ ေျပာၾကစို႔။ နတ္ေတြ ျဗဟၼာေတြ အေၾကာင္း ကုိယ္နဲ႔သိပ္မဆုိင္ေတာ့ ထားခဲ့ၾကမယ္။ လူ႔ျဖစ္စဥ္မွာ ဘ၀အစ ကတည္းက ခႏၶာငါးပါး ျပည့္ျပည့္စံုစံုပါလာခဲ့တာ။ ပဋိသေႏၶအခုိက္မွာကုိက ခႏၶာငါးပါး ျပည့္စံုသြားတာေလ။ ပဋိသေႏၶအခုိက္မွာ ၀ိညာဏ္လဲျဖစ္ နာမ္႐ုပ္လဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ခႏၶာငါးပါး ျပည့္သြားတာပါပဲ။ ဟုိဘက္ တစ္ျဖည္းျဖည္း တုိးတက္ျဖစ္ေပၚလာတာေတြကလဲ ဒီခႏၶာငါးပါးထဲ ေပါင္း၀င္သြားေတာ့ ခ်ံဳးလုိက္ရင္ ခႏၶာငါးပါးပဲ ျပန္ျဖစ္ရတယ္။

ပဋိသေႏၶအခုိက္ဆုိတာ မေျပာပေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ကေလးပါပဲ။ အဲဒီေနာက္အခ်ိန္ကေန စုတိစိတ္မတုိင္မီအတြင္းကုိေတာ့ ပ၀တၱိကာလလုိ႔ေခၚတယ္။ ဒါကုိပဲ ဘ၀အေနနဲ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ စုတိစိတ္ဆုိတာလဲ ဖ်ပ္ဆုိ ျဖစ္ပ်က္ၿပီး ၿပီးသြားတာ။ ဒီေတာ့ ပ၀တၱိကာလမွာ ခႏၶာငါးပါး ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေျပာျပခ်င္တာ။ ခႏၶာငါးပါးကို ခ်ဳံးလုိက္မယ္ဆုိရင္ ႐ုပ္နဲ႔ နာမ္ပဲ။ ႐ုပ္နာမ္ရွိရင္ခႏၶာငါးပါးျပည့္တယ္။ ဒါဆို ခ်ဲ႕လုိက္ရင္ ခႏၶာငါးပါးေပါ့။ ဒီခႏၶာငါးပါးကုိပဲ ပံုမွန္မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ေနရင္ လူလုိ႔ ျမင္ေနတာ။ ေယာက္်ားလုိ႔ ျမင္ေနတာ။ မိန္းမလုိ႔ ျမင္ေနတာ။ ဦးျမ၊ ေမာင္လွလုိ႔ ျမင္ေနတာ။ ေဒၚစန္း၊ မျမင့္လုိ႔ျမင္ေနတာ။ နာမည္ေတြနဲ႔ တြဲၿပီး ျမင္ေနထင္ေနတာေပါ့။ ဒါက တစ္သံသရာလံုးက ဒီလုိ ၾကည့္လာခဲ့လုိ႔ ဒီလုိပဲ ျမင္ေနတာ။ ႐ုိးရာအျမင္ပါပဲ။ ဒီအျမင္ကုိ မွားတယ္ေျပာေနလုိ႔လဲ မျဖစ္ဘူးေလ။ သမုတိေလာကမွာ ဒီအျမင္ေတြမရွိလုိ႔မွ မျဖစ္တာ။ ပညတ္ဆုိတာ သမုတိေလာကမွာ ေျပာေနၾကရတဲ့ အမွန္တရားျဖစ္လုိ႔ သမုတိသစၥာလုိ႔ ေခၚတယ္မဟုတ္လား။ ေ၀ါဟာရေတြ စကားလံုးေတြ သေကၤတေတြ နာမည္ေတြဟာ ပညတ္ေတြပါပဲ။ ဒီေတာ့ သမုတိသစၥာဆုိတာ ပညတ္ေတြကို ေျပာတယ္လုိ႔ မွတ္ထားရမယ္။ ဒီပညတ္ေတြနဲ႔ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး အလုပ္လုပ္ေနရတာ။ ေ၀ါဟာရေတြ စကားလံုးေတြ နာမည္ေတြ အားလံုးဟာ ပညတ္ျဖစ္တယ္ေလ။ ဒါေတြမရွိရင္ ဘယ္လုိလုပ္ မွတ္သားႏုိင္မလဲ။ ဘယ္လုိလုပ္ခြဲျခားေျပာဆုိႏုိင္မလဲ။ ဘယ္လုိလုပ္ သင္ၾကားျပသေပးလုိ႔ ရမလဲ။ သူလဲ ႐ုပ္နာမ္ ကုိယ္လဲ ႐ုပ္နာမ္။ ႐ုပ္နာမ္က ႐ုပ္နာမ္ကုိ စကားေျပာခ်င္လုိ႔တဲ့ဆုိတာမ်ိဳး လုပ္လုိ႔မွမရတာ။ ဒီပညတ္ေတြနဲ႔ပဲ တီထြင္မႈေတြလုပ္ေနၾကရတာ။ ပညတ္ေတြနဲ႔ပဲ မွတ္သားမႈေတြလုပ္ေနၾကရတာ။ ပညတ္ေတြနဲ႔ပဲ လက္ဆင့္ကမ္း သင္ၾကားမႈေတြလုပ္ေနၾကရတာ။ ပညတ္ေတြနဲ႔ပဲ စာေပေတြ နားလည္ေအာင္ ေရးျပေနၾကရတာ၊ ဖတ္ေနၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ ပညတ္ေတြနဲ႔ပဲ တရားေတြ ေဟာေနၾကရတာ။ ပညတ္ေတြနဲ႔ပဲ စကားေတြ ေျပာေနၾကရတာ။

ေလာကီေရးရာမွာ ပညတ္ဟာ အလြန္အင္မတန္မွ အေရးႀကီးပါတယ္။ မင္း ဘယ္ကလာသလဲ-ဆုိတာ ပညတ္နဲ႔ ေမးလုိက္တာေပါ့။ မင္းဆုိတာ ပရမတ္မွမဟုတ္တာပဲ။ ရန္ကုန္ကလာတယ္ဆုိေတာ့ ပညတ္နဲ႔ပဲ ျပန္ေျဖလုိက္တာပဲ။ ေအာ္- သူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကလာတာပဲ ဆုိတာ သိလုိက္ရတယ္။ ဒီလုိမွ ပညတ္နဲ႔ မသံုးရင္ communication လုပ္လုိ႔ေတာင္ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက မႏၲေလးကလာတာမဟုတ္ဘူး၊ ရန္ကုန္ကလာလုိ႔ ရန္ကုန္ကလာတယ္ေျပာတာ။ အမွန္ေျပာတာပဲ။ ဒါဟာ အမွန္တရားတစ္ခုပါ၊ မုသားမပါဘူး။ ဒီေတာ့ သူ႔ကို သမုတိသစၥာ-လုိ႔ ေခၚတယ္။ ေလာကမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အမွန္တရား၊ ေလာကသံုးအမွန္တရားေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကမွာ ပရမတၳသစၥာတစ္ခုတည္းကုိသာ လက္ကုိင္ထားလုိ႔ အဆင္မေျပဘူးဆုိတာကိုလဲ မွတ္ထားရမယ္။ ျဖစ္ကုိမျဖစ္ဘူးလုိ႔ကုိ မွတ္ထားရမွာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ တရားဆိုတာကုိက ပညတ္ေတြပါပဲ။ ဥပမာ ႐ူပကၡႏၶာ-ဆုိတာ ပညတ္ပဲ။ ဒါကုိ the aggregate of corporeality လုိ႔ အဂၤလိပ္လုိေျပာလဲ ရတာပဲ။ ပညတ္ျဖစ္ေနေတာ့ ဘာသာစကားတစ္ခုက တစ္ခု ျပန္ေပးလုိ႔ရတယ္။ ပရမတ္မွာ အဲလုိျပန္ေပမယ့္ ေျပာင္းလဲမသြားဘူး၊ ပညတ္က ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ႐ုပ္ဆုိတာ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ သေဘာေလးကိုပဲ ေျပာတာ။ အဲဒီေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ သေဘာေလးကေတာ့ ျဖစ္လုိက္ ပ်က္လုိက္ျဖစ္ေနတာေလးကေတာ့ ဘယ္ဘာသာနဲ႔ျပန္ေျပာေျပာ သေဘာမေျပာင္းဘူး။ စကားသာ ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းမယ္။ ေ၀ဒနာဆုိတာ ခံစားတာပဲ။ ေ၀ဒနာက ပညတ္၊ ခံစားမႈသေဘာေလးက ပရမတ္။ ဒီခံစားမႈသေဘာေလးကေတာ့ ဘယ္သူ႔သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ အတူတူပဲ၊ လူ႔သႏၲာန္ ေခြးသႏၲာန္ နတ္ျဗဟၼာသႏၲာန္ ဘယ္သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေစ အတူတူပဲ။ ခံစားမႈသေဘာက မေျပာင္းဘူး။ အေခၚကေတာ့ေျပာင္းလဲႏုိင္တယ္။ feeling လုိ႔ေခၚခ်င္ေခၚမယ္။ sensation လုိ႔ေခၚခ်င္ေခၚမယ္။ ခံစားတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္ေျပာမယ္။ အတြင္းသေဘာက မေျပာင္းဘူး။ အဲဒီသေဘာကိုပဲ ပရမတ္လုိ႔ ေခၚတယ္။ ဒီေတာ့ ပရမတ္ေတြကုိ သိဖုိ႔ နားလည္ဖုိ႔အတြက္ ပညတ္ေတြ မရွိမျဖစ္လုိအပ္တယ္။ ပရမတၳသစၥာ နားလည္ဖုိ႔အတြက္ သိဖုိ႔အတြက္ သမုတိသစၥာ မရွိမျဖစ္လုိအပ္တယ္။ ဘုရားရွင္သည္ပင္ အမွန္တရားေတြကုိ သိျမင္ေစေရးအတြက္ သမုတိေ၀ါဟာရေတြ သံုးၿပီး ေဟာေတာ္မူခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘိကၡေ၀- ခ်စ္သားရဟန္းတို႔လုိ႔ပဲ သံုးရတာပါပဲ။ အာနႏၵ- အာနႏၵာလုိ႔ပဲ ေခၚရတာပါပဲ။ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔-လို႔ ေခၚေဟာတာ မရွိပါဘူး။ ေဟာေတာ္မူတ့ဲ စကားလံုးေတြတုိင္းဟာလဲ ပညတ္ေတြပါပဲ။ ဒီပညတ္ေတြနဲ႔ ပရမတ္ကုိ သိျမင္သေဘာေပါက္ေအာင္ ေဟာေတာ္မူရပါတယ္။ ပညတ္မွ ပရမတ္ဆုိက္ေအာင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေလာကီနယ္ပယ္မွာ ပညတ္ဟာ အရးႀကီးတယ္၊ ေလာကုတၱရာနယ္ပယ္- ၀ိပႆနာအလုပ္ အားထုတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ အဲဒီပညတ္ေတြ အားလံုးကုိ ခ၀ါခ်ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ပညတ္ကို ခြါႏုိင္မွ ပရမတ္ ဓာတ္သားစစ္စစ္တုိ႔ရဲ႕ အျဖစ္မွန္ သေဘာမွန္ကုိ သိရမယ္။

အခု ဒီပဋိစၥသမုပၸါဒ္မွာလဲ ပညတ္ေ၀ါဟာရေတြနဲ႔ ပရမတၳကို ပံုေဖာ္ျပေနတာပါပဲ။ လူဆုိတာမရွိ နတ္ဆုိတာမရွိ ခႏၶာငါးပါးသာ ရွိတယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ ခႏၶာငါးပါး တကယ္ရွိတဲ့တရားကို ေဖာ္ျပလုိက္တယ္။ ပညတ္ေတြ နာမည္ေတြ ခ၀ါခ်လုိက္ေတာ့ ခႏၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္တရားပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေတြ သတၱ၀ါေတြ နတ္ျဗဟၼာေတြ ေဖ်ာက္၊ ပရမတ္ ႐ုပ္နာမ္ေဖာက္ထြင္းျမင္ေအာင္ ၾကည့္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ခႏၶာ့ျဖစ္စဥ္ကို ျပေတာ္မူထားပါတယ္။ ခႏၶာျဖစ္စဥ္အေနနဲ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႐ုပ္နဲ႔ နာမ္ပဲရွိတယ္။ ႐ုပ္က ႐ုပ္(၂၈)ပါး။ နာမ္က စိတ္၊ ေစတသိက္ေတြပါပဲ။ စိတ္က ျမင္ ၾကား နံ စား ထိ ေတြး ဒီ(၆)မ်ိဳးပဲေပါ့။ ဒီ(၆)မ်ိဳးကေန ေစတသိက္ေတြလဲ ပါလာေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အကြက္(၂)ကုိ အက်ဥ္းေျပာရရင္ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကုိယ္ စိတ္နဲ႔ အဆင္း အသံ အနံ႔ အရသာ ေတြ႔ထိစရာ ႀကံေတြးစရာ အသီးသီးတုိက္ဆုိင္ၾကတဲ့အခါ ေပၚလာတဲ့ ျမင္ ၾကား နံ စား ထိ ေတြးဆိုတဲ့ နာမ္တရားစုေပၚ၊ ဒီတရားစုရဲ႕ ေပါင္းဆံုမႈေၾကာင့္ ဖႆေပၚ၊ ဖႆေၾကာင့္ ေ၀ဒနာေပၚေနျခင္းသာျဖစ္တယ္။ ဒီလုိ ေပၚေနတဲ့ ဓမၼျဖစ္စဥ္၊ ခႏၶာ့ျဖစ္စဥ္ကုိ လူလုိ႔ေခၚ၊ နတ္လုိ႔ေခၚ၊ ျဗဟၼာလုိ႔ေခၚ၊ ငရဲ တိရစၦာန္လုိ႔ေခၚ၊ ၿပိတၱာ အသူရကာယ္လုိ႔ေခၚ။ ေခၚေနၾက၊ ပညတ္တင္ၿပီး နာမည္ေတြ ေပးေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ ဒီတရားစုကုိ ခႏၶာအေနျဖင့္ေျပာေတာ့ ဥပမာ ျမင္စိတ္ေပၚခုိက္ ျမင္ခႏၶာငါးပါးေပၚတယ္ဆုိပါစုိ႔။ မ်က္စိ အဆင္းတုိက္၊ ျမင္စိတ္ေပၚစဥ္မွာ-

၁။ မ်က္စိ အဆင္းက ႐ုပ္- ႐ူပကၡႏၶာ

၂။ ခံစားတာက ေ၀ဒနာကၡႏၶာ

၃။ မွတ္သားတာ မွတ္မိတာေလးက သညာကၡႏၶာ

၄။ ျမင္တာေလးကုိ မွတ္မိေအာင္ ေၾကာင့္ၾကစိုက္တာေလးက သခၤါရကၡႏၶာ

၅။ ျမင္စိတ္ေလးက ၀ိညာဏကၡႏၶာ

ဒီလုိ ျမင္စိတ္ေလးေပၚတာနဲ႔ ခႏၶာငါးပါးက တစ္ၿပိဳင္နက္ေပၚလာတယ္။ ဒါကို ျမင္ခႏၶာငါးပါးေပၚလာတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ ထုိ႔အတူ ၾကားခႏၶာ နံခႏၶာ စားခႏၶာ ထိခႏၶာ ေတြးခႏၶာေပၚပံုေတြကုိ သိထားရမယ္။ ေပၚတုန္းကလဲ ခႏၶာငါးပါး တစ္ၿပိဳင္နက္ေပၚတာ၊ ပ်က္ေတာ့လဲ တစ္ၿပိဳက္နက္ပ်က္တယ္ဆုိတာ ဒီသေဘာတရားေလးေတြသိမွ ပုိရွင္းတယ္။ ဒီေတာ့ စိတ္႐ႈခ်င္လဲ ႐ႈ၊ ေ၀ဒနာ႐ႈခ်င္လဲ ႐ႈ။ ႐ႈခ်င္ရာ႐ႈပါ။ စိတ္႐ႈေတာ့လဲ ေပၚတဲ့ေနရာမွာ ပ်က္ရတယ္။ စိတ္(၀ိညာဏကၡႏၶာ)ပ်က္တာနဲ႔ စိတ္နဲ႔ အတူေပၚလာတဲ့ က်န္တဲ့ခႏၶာေတြ အကုန္ပ်က္တာပဲ။ ေ၀ဒနာ႐ႈေတာ့လဲ ေပၚတဲ့ေနရာမွာ ပ်က္ရတယ္။ ေ၀ဒနာ (ေ၀ဒနာကၡႏၶာ)ပ်က္တာနဲ႔ သူနဲ႔တြဲေပၚလာတဲ့ က်န္တဲ့ခႏၶာအကုန္ပ်က္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေပၚတဲ့ေနရာကို သိဖို႔ဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ သူေပၚတဲ့ေနရာသည္ သူပ်က္တဲ့ေနရာ၊ သူေမြးတဲ့ေနရာသည္ သူေသတဲ့ေနရာပါပဲ။ ေပၚတဲ့ေနရာမွ မသိရင္ ပ်က္တဲ့ေနရာလဲ မသိဘူး။

ဒါေလာက္ဆုိရင္ အကြက္(၂)ဟာ လက္ရွိဘ၀ျဖစ္စဥ္ပဲဆုိတာ သိေလာက္ပါၿပီ။ လက္ရွိဘ၀ျဖစ္စဥ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါမဟုတ္ ခႏၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္တရားဆုိတာလဲ သိ၊ ေအာ္- ခႏၶာငါးပါးဆုိတာ ဒီလုိေပၚေနတာကို ေျပာတာပါလားဆုိတာလဲ သိ၊ ဒီလုိေပၚေနတာကုိ သိမွ ဒီလုိပ်က္တာကို သိရတာပါလားဆုိတာလဲ သိ၊ ခႏၶာငါးပါး တစ္ပါးပ်က္ရင္ အကုန္ပ်က္ဆုိတာလဲ သိ၊ သိစရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စံုသေလာက္ရွိသြားၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ လုိရင္းမွာ လက္ရွိဘ၀ျဖစ္စဥ္ဟာ-

ခႏၶာငါးပါး > နာမ္႐ုပ္ > ျဖစ္ပ်က္ > ဒုကၡသစၥာ သာျဖစ္တယ္။ ျဖစ္စဥ္အေနျဖင့္ -

	အခံ	အတုိက္	အပြင့္	ဖႆ	ေ၀ဒနာ
၁။	မ်က္စိ	အဆင္း	ျမင္စိတ္	ျမင္ဖႆ	ျမင္ေ၀ဒနာ
၂။	နား	အသံ	ၾကားစိတ္	ၾကားဖႆ	ၾကားေ၀ဒနာ
၃။	ႏွာေခါင္း	အနံ႔	နံစိတ္	နံဖႆ	နံေ၀ဒနာ
၄။	လွ်ာ	အရသာ	စားစိတ္	စားဖႆ	စားေ၀ဒနာ
၅။	ကုိယ္	ေတြ႔ထိစရာ	ေတြ႔ထိစိတ္	ေတြ႔ဖႆ	ေတြ႔ေ၀ဒနာ
၆။	စိတ္	ႀကံေတြးစရာ	ေတြးေတာစိတ္	ေတြးဖႆ	ေတြးေ၀ဒနာ

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ