နာမ႐ူပပစၥယာ သဠာယတနံ-၌ နာမ-အရ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ သညာကၡႏၶာ သခၤါရကၡႏၶာဆိုတဲ့ ခႏၶာသံုးပါးကုိယူရပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေစတသိက္ (၅၂)ပါးလုိ႔ေျပာလဲ ရတာပါပဲ။ ေစတသိက္အားလံုးခႏၶာလုိေျပာလုိက္ေတာ့ ေ၀ဒနာ-က ေ၀ဒနာကၡႏၶာ၊ သညာ-က သညာကၡႏၶာ၊ ေ၀ဒနာ သညာ-ကၾကြင္းတဲ့ ေစတသိက္ (၅၀)က သခၤါရကၡႏၶာပဲေလ။ ဒီေတာ့ သခၤါရကၡႏၶာဆိုတာကုိ နားလည္ထားရမွာက ေစတနာတစ္လံုးတည္းကုိ သခၤါရကၡႏၶာေခၚတာမဟုတ္ဘူးဆုိတာပါပဲ။ ေစတနာက ဦးေဆာင္သလုိျဖစ္ေနလုိ႔သာ ေစတနာ ဆုိတဲ့ သခၤါရကို နာမည္ယူၿပီး သခၤါရကၡႏၶာလို႔ အမည္ရေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ လုိခ်င္တာ တပ္မက္တာ တြယ္တာတာ ဆာေလာင္တာ မြတ္သိပ္တာ စသည္ျဖင့္ ေလာဘျဖစ္လဲ သခၤါရကၡႏၶာ၊ စိတ္တုိ စိတ္ဆုိး စိတ္ေကာက္ စိတ္ဆင္းရဲ စိတ္ဓာတ္က် စိတ္ေသာကျဖစ္ စသည္ျဖင့္ ေဒါသျဖစ္တာလဲ သခၤါရကၡႏၶာပဲ။ မာန ထိနမိဒၶ ဣႆာ ဒါေတြလာလဲ သခၤါရကၡႏၶာ၊ ဥဒၶစၥ ကုကၠဳစၥလာလဲ သခၤါရကၡႏၶာ- အကုသိုလ္ေစတသိက္ေတြ အကုန္လံုးဟာ သခၤါရကၡႏၶာပဲ။ သဒၶါ သတိ ဟိရိ ၾသတၱပၸစတဲ့ ေကာင္းတဲ့ ေစတသိက္ေတြ ျဖစ္လဲ သခၤါရကၡႏၶာပဲ။ ၀ိတက္ ၀ိစာရ စတဲ့ေစတသိက္ေတြ၊ ေစတနာ ဖႆ စတဲ့ေစတသိက္ေတြ အားလံုးဟာ သခၤါရကၡႏၶာသာ ျဖစ္တယ္။ ေ၀ဒနာနဲ႔ သညာက လြဲရင္ေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ ထင္ရွားလို႔ သီးသန္႔ခႏၶာအျဖစ္ ခြဲျခားထားတာ။
စိတ္နဲ႔ေစတသိက္ဆုိတာကလဲ ဘုရားရွင္ဉာဏ္ေတာ္နဲ႔သာ ခြဲျခားႏုိင္တာ။ စိတ္ျဖစ္ရင္ ေစတသိက္ျဖစ္၊ စိတ္ပ်က္ရင္ ေစတသိက္ပ်က္တာပဲ။ ျဖစ္တူ ပ်က္တူ မွီရာတူ အာ႐ံုတူေနေတာ့ ခြဲျခားဖုိ႔ မလြယ္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက အလုပ္လုပ္ရာမွာ အလုပ္စခန္းမွာ ဉာဏ္ရွင္းေအာင္ဆုိၿပီး ေစတသိက္လုိ႔ မေျပာေတာ့ဘဲ ေလာဘစိတ္ ေဒါသစိတ္ ေမာဟစိတ္စသည္ျဖင့္ စိတ္လုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္တာ။ တကယ္ကေတာ့ ေစတသိက္ေတြေပါ့။ သို႔ေသာ္လဲ စိိတ္လို႔ ေခၚလုိက္ေတာ့ အလုပ္စခန္းမွာ ပုိသိလြယ္ျမင္လြယ္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္လုိ႔ ေပါင္းေျပာလုိက္တယ္လုိ႔ နားလည္ရမယ္။ ဒါေတြက စၿပီး ေစာဒကလုိက္တက္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ အလုပ္လုပ္လုိ႔ မျဖစ္ေအာင္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ႐ူပ-အရ မဟာဘုတ္(၄)ပါး၊ ဆ၀တၳဳ႐ုပ္၊ ဇီ၀ိတ႐ုပ္တုိ႔ကုိယူရပါတယ္။ ဆ၀တၳဳ႐ုပ္ဆိုတာ စကၡဳ၀တၳဳ၊ ေသာတ၀တၳဳ၊ ဃာန၀တၳဳ၊ ဇိ၀ွါ၀တၳဳ၊ ကာယ၀တၳဳ၊ ဟဒယ၀တၳဳဆိုတဲ့ ၀တၳဳ႐ုပ္(၆)ပါးကို ေျပာတာပါ။ သဠာယတန-အရ အဇၥ်တၱိကာယတန(၆)ပါးကုိယူရပါတယ္။ အဇၥ်တၱိကာယတနဆုိတာ အတြင္းအာယတနကိုေျပာတာ။ စကၡာယတန၊ ေသာတာယတန၊ ဃာနာယတန၊ ဇိ၀ွါယတန၊ ကာယာယတန၊ မနာယတန။ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကုိယ္ စိတ္လို႔ ျမန္မာလုိ မွတ္လုိက္ေတာ့ ပုိလြယ္မယ္။ အျပင္အာယတန (ဗာဟိရာယတန)ဆိုတာလဲ ရွိေသးတယ္။ ႐ူပါယတန၊ သဒၵါယတန၊ ဂႏၶာယတန၊ ရသာယတန၊ ေဖာ႒ဗၺာယတန၊ ဓမၼာယတန၊ ျမန္မာလုိ- အဆင္း အသံ အနံ႔ အရသာ ေတြ႔ထိစရာ ႀကံေတြးစရာ။ နာမ္႐ုပ္က ေက်းဇူးျပဳလုိ႔ ျဖစ္တဲ့အာယတနက အတြင္းအာယတနေျခာက္ပါးသာ ျဖစ္တယ္။ အျပင္အာယတနမပါဘူး။
၀ိညာဏပစၥယာ နာမ႐ူပံ- ၀ိညာဏ္က နာမ္႐ုပ္ကို ေက်းဇူးျပဳတယ္ဆုိေပမယ့္ ရံခါ နာမ္၊ ရံခါ ႐ုပ္၊ ရံခါ နာမ္႐ုပ္ကို ေက်းဇူးျပဳမယ္ေပါ့။ ဒီပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာက လူ႔ခႏၶာျဖစ္စဥ္ျပေနတာဆိုေတာ့ နာမ္႐ုပ္လုိ႔ ေျပာထားတာ။ အ႐ူပျဗဟၼာေတြမွာ နာမ္သက္သက္၊ အသညသတ္ျဗဟၼာေတြမွာ ႐ုပ္သက္သက္ျဖစ္မယ္ေလ။ ဒါဆို ၀ိညာဏပစၥယာ နာမံ၊ ၀ိညာဏပစၥယာ ႐ူပံေပါ့။ နာမ႐ူပစၥယာ သဠာယတနံ- နာမ္႐ုပ္ကေနၿပီး အာယတနေျခာက္ပါးကို ေက်းဇူးျပဳတယ္တဲ့။ ဒီမွာလဲ နာမ္သက္သက္က အာယတနေက်းဇူးျပဳတာလဲရွိ၊ ႐ုပ္သက္သက္က အာယတေက်းဇူးျပဳတာလဲရွိ၊ နာမ္႐ုပ္က အာယတနကုိ ေက်းဇူးျပဳတာလဲရွိမယ္ေပါ့။ အာယတနမွာလဲ ေရွ႕အာယတန(၅)ပါးက ႐ုပ္ (မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္)၊ ေနာက္ဆံုးအာယတနက နာမ္၊ စိတ္ဆိုတဲ့ မနာယတန၊ စိတ္(၈၉)ပါးေပါ့။ အ႐ူပဘံုမွာက်ေတာ့ မနာယတနဆုိတဲ့ အာယတနတစ္ပါးတည္းျဖစ္တယ္။ ဒါဆို အာယတနေျခာက္ပါးလုိ႔ေျပာလုိက္တာက ပဉၥေ၀ါကာရဘံုေတြကုိရည္ရြယ္ေျပာလုိက္တာပါပဲ။ ခႏၶာငါးပါးလံုးရတဲ့ဘံုေတြေပါ့။ ႐ူပျဗဟၼာေတြမွာ ဃာန ဇိ၀ွါ ကာယေတြမရေတာ့ သူတို႔လဲ အာယတနေျခာက္ပါးလံုးမျပည့္ဘူး၊ သံုးပါးပဲ က်န္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘံုအလိုက္ အာယတနေတြ အတိုးအေလ်ာ့ေတာ့ ရွိေနယ္။ အခုဒီမွာ နားလည္ထားရမွာက ကုိယ္က လူျဖစ္ေနေတာ့ လူ႔ခႏၶာျဖစ္စဥ္ကုိပဲ အဓိကနားလည္ေအာင္လုပ္လုိက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါပဲ။
၀ိညာဏ္ေၾကာင့္နာမ္႐ုပ္ေပၚ၊ နာမ္႐ုပ္ေၾကာင့္ အာယတနေပၚလာတယ္။ အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္ျပတာပါ။ တကယ့္ျဖစ္စဥ္က ပဋိသေႏၶ၀ိညာဏ္ျဖစ္လုိက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ႐ုပ္ေတြလဲ တစ္ၿပိဳင္နက္ေပၚလာတာပဲ။ ဒီလုိျဖစ္တည္လာတဲ့ နာမ္႐ုပ္ေလးကေနၿပီး အာယတနေတြ ထပ္ဆင့္ေပၚလာတယ္ဆုိတဲ့ ျဖစ္စဥ္ကုိ ထပ္ျပလိုက္တာက နာမ႐ူပပစၥယာ သဠာယတနံေပါ့။ သဠာယတနဆုိတာလဲ နာမ္႐ုပ္ေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕နာမ္႐ုပ္ကေန ဒီအာယတနေျခာက္ပါး ထပ္ဆင့္ေပၚလာတာကုိ သီးသန္႔ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္ျပလုိက္တာျဖစ္တယ္။ ပဋိသေႏၶအခုိက္ကတည္းက နာမ္႐ုပ္က ေပၚၿပီးသား။ အဲဒီ ပဋိသေႏၶ ၀ိညာဏ္ နာမ္႐ုပ္ကေန အာယတနေတြ ေပၚလာရပါတယ္။ ဘယ္လုိေပၚလာသလဲဆုိရင္ ပဋိသေႏၶအခုိက္မွာ ပဋိသေႏၶစိတ္နဲ႔အတူ ကာယ၊ ဘာ၀၊ ၀တၳဳဒႆကဆိုတဲ့ ကလာပ္စည္းသံုးစည္း၊ ႐ုပ္ေပါင္း (၃၀)ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ကံေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့႐ုပ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကမၼဇ႐ုပ္လုိ႔ေခၚတယ္။ ေရွးဦးစြာ ကလလေရၾကည္ျဖစ္၊ ေရၾကည္ကေန အျမႇဳပ္ျဖစ္၊ အျမႇပ္မွ သားတစ္၊ သားတစ္မွ အခဲ၊ အခဲမွ ခက္မငါးျဖာ၊ ထုိ႔ေနာက္မွ ဆံပင္ ေမြးညင္း ေျခသည္းလက္သည္းေတြေပၚလာတယ္လို႔ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း က်မ္းဂန္ေတြကေတာ့ ဒီျဖစ္စဥ္ကုိ သတၱာဟ (တစ္ပတ္၊ one week)နဲ႔ ပုိင္းျခားျပထားတယ္။ ကလလေရၾကည္တစ္ပတ္၊ ၿပီးရင္ အျမႇဳပ္ တစ္ပတ္၊ ၿပီးေတာ့ သားတစ္တစ္ပတ္၊ ၿပီးေတာ့ အခဲတစ္ပတ္၊ ၿပီးေတာ့ ခက္မငါးျဖာတစ္ပတ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ အ႒ကထာမွာ ေဖာ္ျပတယ္။ ခက္မငါးျဖာဆိုတာက လက္ႏွစ္ဘက္ထြက္စရာ အဖုေလးႏွစ္ခု၊ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ထြက္စရာအဖုေလးႏွစ္ခုနဲ႔ ေခါင္းထြက္စရာအဖုေလးတစ္ခု၊ ေပါင္း(၅)ခုကိုေျပာတာ။ ဒီလုိနဲ႔ (၁၁)ပတ္ (eleventh week) မွာ စကၡဳ ေသာတ ဃာန ဇိ၀ွါဒႆကတို႔ ျဖစ္လာတယ္လို႔ဆုိပါတယ္။ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာတို႔ေပၚလာတယ္ေပါ့။ ေနာက္ (၄၂) သတၱာဟ (42nd week) ေရာက္မွ ဆံပင္ ေမြးညင္း ေျခသည္း လက္သည္းေတြေပၚလာတယ္။ ဒါကေတာ့ အ႒ကထာမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့အတုိင္းေျပာလုိက္တာေပါ့။ အခုေခတ္ ေဆးပညာ႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ မွန္ခ်င္လဲ မွန္မယ္၊ လြဲတာလဲ ရွိခ်င္ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ ဘုရားရွင္က အဲေလာက္ ပုိင္းျခားၿပီး ေဟာေတာ္မမူခဲ့ပါဘူး၊ သာမန္ပဲ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါကုိ ေနာက္ပုိင္း အ႒ကထာေတြက အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဖြင့္ျပထားတာသာ ျဖစ္တယ္။ ဒီမွာ ေျပာလုိတာက နာမ္႐ုပ္ေၾကာင့္ အာယတနေတြေပၚလာတယ္ဆုိတာပါပဲ။ ဒီ အာယတနေတြ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကုိယ္ စိတ္ဆုိတဲ့ အတြင္းအာယတနေတြေပၚလာတာဟာ အေၾကာင္းမဲ့မဟုတ္၊ နာမ္႐ုပ္အေၾကာင္းခံၿပီးမွ ေပၚလာတယ္၊ နာမ္႐ုပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိတာကုိ နာမ႐ူပပစၥယာ သဠာယတနံ- လုိ႔ဆိုပါတယ္။
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.