(ေက်းဇူးရွင္ အဂၢမဟာပ႑ိတ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူထားေသာ အရွင္ဆႏၷအေၾကာင္း၀တၳဳကို အေျခခံတင္ျပသည္။)
ဖြားဘက္ေတာ္ ဆႏၷအမတ္ အနတၱသေဘာမက်လုိ႔ တရားမရခဲ့တဲ့ သာဓကေလးကုိ တင္ျပမယ္။ ဘုရားေလာင္းေတာထြက္တုန္းက သူပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ဘုရားထံက တရားနာရလုိ႔ သူရဟန္း၀တ္တယ္။ ရဟန္း၀တ္ၿပီး သူဟာ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြ အားထုတ္တာပါပဲ။ အားထုတ္ေပမယ့္ ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္ အနာဂါမ္ ရဟႏၲာ မျဖစ္ဘူး။ ဘာလုိ႔ မျဖစ္တာလဲဆုိရင္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နားမလည္လုိ႔ မျဖစ္တာလုိ႔ အ႒ကထာက ဆုိတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ အေၾကာင္းအက်ိဳးကုိ သူသေဘာမက်တဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံသြားသည္ထိ သူကၽြတ္တမ္းမ၀င္ရွာဘူး။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နားမလည္ေတာ့ အတၱဒိ႒ိ သႆတဒိ႒ိခံေနတယ္။ ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံၿပီးေနာက္ သူ႔ကုိသံဃာေတြက ျဗဟၼဒဏ္ထားတဲ့အေနနဲ႔ ၀ုိင္းၾကဥ္ထားတဲ့အခါမွ သူ႔ကုိ သနားေသာအားျဖင့္ တရားေဟာေပးဖို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ေတာင္းပန္တယ္။ ရဟန္းေတြကလဲ သူ႔ကို အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱတရားေတြ ေဟာၾကပါတယ္။ သူဟာ အနတၱကုိ အားထုတ္လာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ ခႏၶာငါးပါး အကုန္လံုး အနတၱခ်ည္းပဲဆုိတာ သူသိေနပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သခၤါရခ်ဳပ္တဲ့ နိဗၺာန္မေရာက္ဘူး၊ ဥပဓိေလးပါးဆုိတဲ့ ခႏၶာေပ်ာက္တဲ့ နိဗၺာန္လဲ မေရာက္ဘူးတဲ့။ ရဟန္းေတြက အနတၱတရားေတြ ေဟာပင္ေဟာေသာ္လည္း အားလံုး အနိစၥ၊ အားလံုးအနတၱျဖစ္ေနရင္ ဘာကိုအားကုိးရမွာလဲဆုိတဲ့ အေတြးကေပၚေနတယ္။ အားလံုးအနတၱဆုိရင္ အားကုိးစရာမရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ပဲ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ျပန္ျပန္ေပၚေနတာ။ ဒါဟာ သူ႔မွာ အတၱဒိ႒ိ၊ သႆတဒိ႒ိ၀င္ေနတာပဲ။ အနိစၥေတြ အနတၱေတြ အားထုတ္တယ္၊ ျမင္လဲျမင္ပါတယ္တဲ့။ ျမင္ေပမယ့္ အားလံုးအနတၱဆုိရင္ ဘာသြားအားကိုးရေတာ့မွာလဲဆုိၿပီး စိတ္က ျပန္လွည့္တယ္။ ဘာအားကိုးရမွာလဲဆိုတဲ့ အတၱဒိ႒ိက ျပန္ေပၚေနတယ္။ ဒါျဖင့္ အတၱဒိ႒ိ သႆတဒိ႒ိ သူ႔၀မ္းထဲမွာ ခံေနၿပီ။ ဒါဟာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နားမလည္လုိ႔ အတၱဒိ႒ိ သႆတဒိ႒ိေပၚေနတာ။ ဒါနဲ႔ အားထုတ္ပါလ်က္ သခၤါရခ်ဳပ္တဲ့ နိဗၺာန္လဲ မေရာက္ဘူး၊ ခႏၶာေပ်ာက္တဲ့နိဗၺာန္လဲ သူမျမင္ဘူး။ မျမင္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းက သႆတဒိ႒ိခံေနလုိ႔။ ခုိင္တာ ၿမဲတာ မရွိဘူးဆုိရင္ ဘာအားကုိးရပါ့မလဲဆိုတဲ့ စိတ္က ျပန္ျပန္လာေတာ့ သႆတပဲ ျပန္ျပန္က်ေနတယ္။ ခုိင္တာ ၿမဲတာကို အားကိုးခ်င္စိတ္ေပၚလာတာ။ ႐ုပ္အနိစၥ အနတၱတရားေတြ ႐ႈၾကည့္လိုက္၊ အနတၱဉာဏ္ျမင္လုိက္၊ ဘာအားကုိးရမလဲ ျပန္၀င္လာလုိက္။ ဒီေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒိ႒ိမျပဳတ္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒိ႒ိမျပဳတ္ေတာ့ အားသာထုတ္ေနတယ္၊ နိဗၺာန္မျမင္ဘူး။
ကုိယ္ေတာ္ေတြကလဲ ႀကိဳးစားၿပီး တရားေတြေဟာလုိက္ၾကတာ စံုေနၿပီ။ ေဟာတဲ့အတုိင္း အားထုတ္ေပမယ့္ အရွင္ဆႏၷ နိဗၺာန္မရဘူး။ ဒီကုိယ္ေတာ္ေတြ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ မေဟာတတ္ပါဘူးဆုိၿပီး စိတ္ပ်က္ေနတယ္။ တကယ္က ကုိယ္ေတာ္ေတြ အေဟာညံ့လုိ႔မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မွာ သႆတဒိ႒ိရွိေနလို႔။ ဒါန႔ဲ အရွင္အာနႏၵာရွိရာ ေကာသမီ ၻျပည္သြားၿပီး တရားေဟာဖုိ႔ ေတာင္းပန္တယ္။ သာ၀တၳိျပည္က ကိုယ္ေတာ္ေတြက ႐ုပ္အနိစၥ ႐ုပ္အနတၱ ေ၀ဒနာ အနိစၥ ေ၀ဒနာ အနတၱ သေဗၺသခၤါရာ အနိစၥာ၊ သေဗၺ ဓမၼာ အနတၱာ လို႔ ေဟာလို႔ ေဟာတဲ့အတုိင္း ႐ႈၾကည့္ပါတယ္။ အနိစၥလဲျမင္တယ္၊ အနတၱလဲျမင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တပည့္ေတာ္မွာ အားလံုးအနတၱျဖစ္ရင္ ဘာကုိ အားကိုးရမွာလဲဆုိတဲ့ အေတြးက ျပန္ျပန္၀င္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ နိဗၺာန္မရဘူးလို႔ အရွင္အာနႏၵာကုိ ေလွ်ာက္တယ္။ အရွင္အာနႏၵာက ဟုိကုိယ္ေတာ္ေတြေဟာတာက အမွန္ပဲ။ သူက ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နားမလည္ဘဲ အားထုတ္ေတာ့ ဒိ႒ိခံေနလို႔ နိဗၺာန္မရတာလို႔ အကဲခတ္လုိက္တယ္။
အရွင္အာနႏၵာက ငါ့ရွင္ဆႏၵ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ နားမလည္ဘဲနဲ႔ အားထုတ္ေနရင္ေတာ့ ၾကာသာၾကာမယ္၊ တရားမရဘူးတဲ့။ အားထုတ္လုိ႔ အနိစၥ အနတၱေတြ ျမင္ပင္ ျမင္ေပမယ့္ နိဗၺာန္ေတာ့ မျမင္ဘူး။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ နားမလည္ဘဲ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္မပါဘဲ အားထုတ္ေနတဲ့အတြက္ အတၱဒိ႒ိ သႆတဒိ႒ိက ျပန္ျပန္၀င္ေနတယ္။ အကုန္အနတၱျဖစ္ေနရင္ ဘာသြားအားကုိးရမွာလဲဆုိတဲ့ ဒိ႒ိေလးက ျပန္ျပန္လွည့္ေနတဲ့အတြက္ နိဗၺာန္မျမင္ဘဲျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပထမမဂ္ နိဗၺာန္ရဲ႕ အႏၲရာယ္ဟာ ဒိ႒ိလို႔မွတ္လုိက္။ နိဗၺာန္ရထုိက္ပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ မရတာလဲဆုိရင္ ကုိယ့္၀မ္းထဲမွာ ဒိ႒ိရွိေနလို႔။ အားကိုးခ်င္တဲ့ ဒိ႒ိရွိေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နားမလည္ဘဲ အားထုတ္ရင္ အခ်ိန္သာကုန္တယ္၊ လိုရင္းမေရာက္ဘူး။ အခု အရွင္ဆႏၷ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေလးဆယ္ေလာက္ အနိစၥ အနတၱေတြ ျမင္ပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ နိဗၺာန္မရတာလဲဆုိရင္ ဘာကုိအားကုိးရမလဲဆုိတဲ့ သႆတဒိ႒ိခံေနလုိ႔။ ဒီလုိနဲ႔ အနတၱအားထုတ္လုိက္ ဒိ႒ိကျပန္၀င္လုိက္ျဖစ္ေနေတာ့ ႏွစ္ေတြသာၾကာသြားတယ္၊ နိဗၺာန္ အာ႐ုံမျပဳႏုိင္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္းႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ အ၀ိဇၨာ သခၤါရသည္ မခိုင္ မၿမဲ အစုိးမရတဲ့ အနတၱေတြပဲလို႔ မွတ္လုိက္။ ဒါျဖင့္ သူတို႔ကျဖစ္ေစတဲ့ ခႏၶာငါးပါးလဲ အနတၱ။ ဒုကၡသစၥာ ဘယ္သူမွ မပိုင္ေတာ့ အနတၱျဖစ္သြားတာ။ ဒုကၡေရာက္တာသည္ အနတၱပဲ။ အေၾကာင္းက အနတၱျဖစ္လုိ႔ အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ိဳးကလဲ အနတၱျဖစ္ရတယ္။ အနတၱက ေမြးထုတ္လုိက္ေတာ့ အနတၱပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဒီလုိ အေၾကာင္း အက်ိဳးသိမ္းဆည္းၿပီးေတာ့ ႐ႈလုိက္ေတာ့ ဘယ္ဟာမွ အားကုိးစရာမရွိဘူးဆုိတာ ေပၚလာတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ သိလာတယ္။ ဘာလုိ႔သိတာလဲဆုိရင္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နားလည္လုိ႔။ အေၾကာင္းကုိက အနတၱမို႔ အက်ိဳးလဲ အနတၱျဖစ္တယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နားလည္ရင္ အနတၱဆုိတာ မေျပာရဘဲနဲ႔ ရွင္းေနတယ္။
အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ- အ၀ိဇၨာကလဲ အနတၱ၊ သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ သခၤါရကလဲ အနတၱ၊ သခၤါရပစၥယာ ၀ိညာဏံ- သခၤါရကလဲ အနတၱ၊ ၀ိညာဏ္ကလဲ အနတၱ၊ ဒီလုိ အကုန္အနတၱေတြခ်ည္းလွည့္သြားမွာပဲ။ အကုန္အနတၱ၊ အားကုိးစရာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ ခႏၶာ နာမ္႐ုပ္ဟူသမွ် အားကုိးစရာ မရွိဘူး။ မရွင္းေသးရင္ အေၾကာင္း အနတၱမုိ႔ အက်ိဳးလဲ အနတၱျဖစ္ရတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်။ ယခုရထားတဲ့ ခႏၶာဟာ အနတၱပဲ။ သူ႔အေၾကာင္း အ၀ိဇၨာ သခၤါရက အနတၱမုိ႔ ဒီခႏၶာကုိယ္ကလဲ အနတၱျဖစ္ရတယ္။
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.