နိဗၺာန္ျမင္ခ်င္ရင္ ၀ိပႆနာ ေရွ႕သြားရွိမွ ရမယ္လုိ႔ အရင္ေန႔က ေျပာခဲ့တယ္။ နိဗၺာန္ကုိ ေသာတာပန္ျဖစ္ရင္လဲ ျမင္တာပဲ၊ သကဒါဂါမ္ျဖစ္ရင္လဲ ျမင္တာပဲ၊ အနာဂါမ္ျဖစ္ရင္လဲ ျမင္တာပဲ၊ ရဟႏၲာျဖစ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အစြမ္းကုန္ျမင္ၿပီေပါ့။ နိဗၺာန္ျမင္တာခ်င္းေတာ့တူတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင္ပံု၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ပံု ဒီဂရီေလးေတြ ကြာျခားသြားတာ၊ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ နိဗၺာန္အျမင္ဟာ ပုိပုိၿပီးေတာ့ ၾကည္လင္ျပတ္သားလာတာ။ ကိေလသာပါးေလ နိဗၺာန္ျမင္အားေကာင္းေလလုိ႔သာ မွတ္လုိက္ပါ။ ကိေလသာလံုး၀မရွိတဲ့ ရဟႏၲာေတြကေတာ့ နိဗၺာန္ကုိ အၾကည္လင္ အျပတ္သားဆံုး ျမင္ၿပီေပါ့။ ဒီလုိ ျမင္ရတဲ့ နိဗၺာန္ဟာ ဘယ္ကာလမွာမွ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ကာလ၀ိမုတ္။ ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ မရွိဘူးလာဆုိေတာ့လဲ ရွိတယ္။ ဘယ္လုိပုဂၢိဳလ္မွာရွိမလဲဆုိရင္ ခႏၶာနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔တုိက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ရွိမယ္။ ၀ိပႆနာအလုပ္လုပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ နိဗၺာန္ရွိတယ္။ လုပ္ဖန္မ်ားလာေတာ့ ခႏၶာစြန္႔ၿပီး နိဗၺာန္ဘက္ကို ဉာဏ္က ေျပးတယ္။ ဉာဏ္ဟာ အရင္ကေတာ့ ခႏၶာဘက္ခ်ည္း လွည့္ေနတယ္။ လုပ္ဖန္မ်ားလာေတာ့ ဉာဏ္က ခႏၶာစြန္႔ၿပီး ခႏၶာမရွိတဲ့ နိဗၺာန္ဘက္ေျပးတယ္။
ဒီနိဗၺာန္လုိခ်င္ရင္ ၀ိပႆနာေရွ႕ထားရမယ္ဆုိတာေလးကုိေတာ့ မေမ့လုိက္ပါနဲ႔။ ၀ိပႆနာမဂ္ ေရွ႕သြားရွိမွ ေလာကုတၱရာမဂ္ ေနာက္ကလုိက္မယ္။ ၀ိပႆနာေရွ႕သြားရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ မဂ္ဉာဏ္ေနာက္က လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခႏၶာနဲ႔ ဉာဏ္ကို လံု႔လ၀ီရိယနဲ႔ အားစုိက္ၿပီး တုိက္ေပးလုိ႔ရွိရင္ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာမီးသည္ အလုိလိုထြက္လာမယ္။ ဥပမာျပရမယ္ဆုိရင္ မိလကၡတိႆဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ တစ္သက္လံုး မုဆုိးလုပ္လာတာ။ သူဟာ ရဟႏၲာတစ္ပါးသီတင္းသံုးေနတဲ့ ေတာေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ေရာက္သြားတယ္။ ေရငတ္လုိ႔ ေရေသာက္ဖုိ႔ ေသာက္ေရအုိးထဲက ေရခပ္လုိက္တာ ေရမရွိဘူးတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေရက အျပည့္ရွိတယ္။ သူ႔အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ေရေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေရမေတြ႕ေတာ့ ဒီေက်ာင္းေနတဲ့ရဟန္းေတြ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းတယ္၊ ေသာက္ေရအုိးေတာင္ ေရမေလာင္းၾကဘူးဆုိၿပီး ရဟန္းေတြကို ကဲ့ရဲ႕လုိ႔ ရဟႏၲာက ထ ၾကည့္ေတာ့ ေရအျပည့္ရွိတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ရဟန္းက ၾကည့္ေတာ့ ေရရွိတယ္၊ မုဆုိးက ၾကည့္ေတာ့ ေရမရွိဘူး။ ဒါဟာ အကုသုိလ္ကံ ပထမေဇာေတြက အက်ိဳးေပးေနတာ။ သူ႔မွာလဲ တစ္သက္လံုး အကုသုိလ္ပဲ မ်ားတာကုိး။ ဒါေတာင္မွ ရဟန္းေတြက ေသာက္ေရအုိးေလးမွ ေရျဖည့္ေဖာ္မရဘူး၊ စားၿပီး အိပ္ေနတယ္လုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ေသးတယ္။ ဒီမွာ ရဟႏၲာက ထ ၾကည့္ေတာ့ ေရအျပည့္ရွိေနတာနဲ႔ သူခပ္တဲ့ခြက္နဲ႔ပဲ သူခပ္တဲ့အုိးက ေရေတြ အျပည့္ခပ္ၿပီး တုိက္လုိက္ေတာ့မွ သူ႔ခမ်ာ ေရ၀ေအာင္ ေသာက္ရရွာတယ္။ အဲဒီမွာ သူဟာ လူစင္စစ္က ၿပိတၱာျဖစ္ေနပါေပ့ါလားဆုိၿပီး သံေ၀ဂရသြားတယ္။ ၀ဋ္ေတြ ဒီေလာက္ဆုိး၀ါးေနမွေတာ့ ေသလဲ ဒီပုဂၢိဳလ္ အ၀ီစိမွတစ္ပါး အျခားသြားစရာမရွိေတာ့ဘူး။ ပစၥဳပၸန္မွာေတာင္ ေရေပ်ာက္ေနၿပီ။ တပည့္ေတာ္ကို ဒီ၀ဋ္ဆုိးေတြက ကယ္မယ့္တရားမ်ား ရွိေသးသလားဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္ေတာ့ ၀ိပႆနာေရွ႕သြားရွိရင္ မဂ္ရတယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတယ္။
ဒီမွာတင္ သူ႔မွာ ကယ္မယ့္တရားရွိေသးပါလားဆုိၿပီး အိမ္မျပန္ေတာ့ဘဲ သူ႔မွာပါတဲ့ ေလးျမားေတြ အကုန္စြန္႔ၿပီး ကုိရင္ႀကီး၀တ္လုိက္တယ္။ တပည့္ေတာ္အေၾကာင္း တပည့္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါၿပီ၊ အရွင္ဘုရားကလဲ ကယ္မယ့္တရားရွိတယ္ေျပာတယ္၊ တပည့္ေတာ္ႀကိဳးစားပါေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ႀကိဳးစားလုိက္တာ။ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ အကုသုိလ္ေတြခ်ည္း သူ႔စိတ္ထဲမွာေပၚေနတယ္။ ကုကၠဳစၥေတြခ်ည္း ၀င္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ အျပစ္နဲ႔ တပည့္ေတာ္ ရွိပါေစေတာ့ဘုရား၊ တရားအားထုတ္တာ တရားမျမင္ဘဲ တပည့္ေတာ္ သတ္ခဲ့ ျဖတ္ခဲ့တာေတြပဲ လာလာေပၚေနတယ္ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္လူထြက္ပါေတာ့မယ္လို႔ ေလွ်ာက္တယ္။ မေထရ္က မထြက္နဲ႔ဦးဆုိၿပီး သဖန္းသားေတြ လွည္းသံုးစည္းတုိက္ေလာက္ အခုတ္ခုိင္းၿပီးပံု။ အစုိေတြကို မီးအ႐ိႈ႕ခုိင္းတယ္။ မီးက မေလာင္ဘူး။ မေလာင္ေတာ့ ရဟႏၲာကုိ မေလာင္ေၾကာင္းသြားေလွ်ာက္ေတာ့ ရဟႏၲာက သူ႔ေနာက္ လုိက္သြားၿပီး တန္ခုိးနဲ႔ ေျမႀကီးႏွစ္ျခမ္းခြဲၿပီးေတာ့ အ၀ီစိငရဲကုိ ျပေပးလုိက္တယ္။ လူထြက္ခ်င္တဲ့ ကုိရင္ႀကီး ၾကည့္စမ္းဆုိေတာ့ မုန္ညင္းေစ့မ်ားစီထည့္ထားသလုိ စိေနေအာင္ ငရဲဒုကၡခံေနရတဲ့ သတၱ၀ါေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီမွာ ရဟႏၲာက တန္ခိုးနဲ႔ ငရဲမီး ပုိးစုန္းၾကဴးေလာက္ ယူၿပီး ခုနက ထင္းပံုထဲထည့္လုိက္တာ အကုန္ျပာက်သြားတယ္။ ငရဲမီး ပုိးစုန္းၾကဴးေလာက္က လွည္းသံုးစီးတုိက္သဖန္းသားအစုိေတြကို တစ္ခဏခ်င္း ျပာျဖစ္သြားတယ္ အကုန္ေျပာင္ေအာင္ ေလာင္သြားတယ္ဆုိတာ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ အ၀ီစိလဲျမင္ရ၊ ငရဲမီးျပင္းအားကုိလဲေတြ႕ရသျဖင့္ အလြန္ေၾကာက္လန္႔သြားတယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ တပည့္ေတာ္ မထြက္ေတာ့ဘူးဘုရား၊ ကယ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ကယ္ေတာ္မူပါဆုိေတာ့မွ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္ကိုက္တဲ့ ၀ိပႆနာေရွ႕သြား အလုပ္ခိုင္းတယ္။
သူ႔စိတ္ထဲမွာ အ၀ီစိျမင္လို႔ေၾကာက္စိတ္၀င္၊ ငရဲမီးျမင္လုိ႔လန္႔ေနတာနဲ႔ ေျခေထာက္ေတြ ေအးေနမွ မငုိက္မွာပဲဆုိၿပီး အ၀တ္ေရဆြတ္ ေျခေထာက္ေတြပတ္၊ ေခါင္းေပၚက ေအးေနရင္လဲ မငုိက္ဘူးဆုိၿပီး အ၀တ္ေရဆြတ္ ေခါင္းေပၚတင္ၿပီးေတာ့ လုပ္လုိက္ေတာ့ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ၿပီး ၀ိပႆနာနဲ႔ မဂ္ခ်ည္းတုိက္ေပးေနတယ္။ တစ္ညအားထုတ္လုိက္တာ နံနက္လဲလင္းေရာ အနာဂါမ္တည္သြားတယ္။ ၀ိပႆနာေရွ႕သြားနဲ႔ မဂ္သံုးတန္ေပၚလာလို႔ အနာဂါမ္တည္သြားေတာ့ သူေရာက္ဖုိ႔ အေသအခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ အ၀ီစိလဲ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ သံုးမဂ္က မ်ားေသးတယ္၊ တစ္မဂ္တည္းေပၚေတာင္မွ မေရာက္ရေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ၀ိပႆနာမဂ္က ကယ္လုိက္တာ။ သူဟာ အ၀ီစိက်မယ့္သူ အေသအခ်ာျဖစ္ပါလ်က္ မဂ္သံုးဆင့္၀င္လိုက္တာနဲ႔ ဒုဂၢတိဘံု၊ ကာမသုဂတိဘံုေတြကုိေတာင္မွ ျပန္မလာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သြားတယ္၊ အနာဂါမ္ျဖစ္သြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာသာ လုပ္ေနပါ၊ မဂ္တည္းဟူေသာေန ထြက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနလုိ႔ မရပါဘူး။ ဉာဏ္နဲ႔လုပ္မွသာ ရပါတယ္။ ခႏၶာနဲ႔ဉာဏ္တုိက္တဲ့အလုပ္သာ အဖန္ဖန္လုပ္ေနပါ။ တုိက္ဖန္မ်ားလုိ႔ ရင့္က်က္လာရင္ မဂ္တည္းဟူေသာေနဟာ အလုိလုိထြက္ျပဴလာပါလိမ့္မယ္။
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.