ဘာေၾကာင့္ နိဗၺာန္မေပၚေသးတာပါလိမ့္မလဲဆိုရင္ ပြတ္တာ ေႏွးေနေသးလုိ႔။ ၀ါးႏွစ္လံုးပြတ္လုိ႔ ပြတ္ဖန္မ်ားရင္ မီးထြက္သလုိ အနိစၥနဲ႔ မဂၢတုိက္ေအာင္ လုပ္ေနတာဟာ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာမီး ထြက္ေအာင္ ပြတ္ေနတယ္လုိ႔ မေန႔က ေျပာခဲ့တာနဲ႔ ဆက္ၿပီး နားလည္ရမယ္။ အနိစၥနဲ႔ မဂၢတုိက္ဖန္မ်ားရင္ေတာ့ မီးနဲ႔တူတဲ့ နိဗၺာန္ ေပၚလာမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဟိတ္၊ ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြဆုိရင္ေတာ့လဲ နိဗၺာန္က ဘယ္ေပၚႏုိင္လိမ့္မလဲ။ သို႔ေသာ္ ၀ိပႆနာဉာဏ္နားလည္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ရင္ေတာ့ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ပဲတဲ့။ တိဟိတ္ပင္ျဖစ္ေသာ္လဲ မပြတ္လုိ႔ရွိရင္ မီးမထြက္ပါဘူး။
မီးထြက္ေအာင္ ပြတ္တုိက္မယ္ဆုိၿပီး ၀ိရိယအဓိပတိထား၊ ဆႏၵအဓိပတိထားရင္ေတာ့ မီးထြက္လာမွာပါပဲ။ ဆႏၵကလဲ အဓိပတိျဖစ္လို႔ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာမီး မထြက္ ထြက္ေအာင္ မရ ရေအာင္လုပ္မယ္ဆုိၿပီး ဆႏၵျပင္းျပလုိ႔ရွိရင္ ဆႏၵိဒၶိပါတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ၀ီရိယကလဲ အဓိပတိျဖစ္လို႔ ဣဒၶိပါတ္ျဖစ္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ နိဗၺာန္ဆုိတာ မရ မရွိပါဘူးတဲ့။ ခႏၶာနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔တုိက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာျဖင့္ မီးနဲ႔တူတဲ့ နိဗၺာန္ ဧကန္ထြက္ပါလိမ့္မယ္။ ခႏၶာနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ တုိက္ဖန္မ်ားေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ဆုိရင္ ဥဒယဗၺယနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ သြားတိုက္တယ္။ ႐ႈဖန္မ်ားလာေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေတာင္ မေဖာက္ေတာ့ဘူး။ အပ်က္နဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ သြားတုိက္တယ္။ ဘဂၤဉာဏ္ေပၚလာတာ။ ေနာက္ ဒီျဖစ္ပ်က္ေတြကို ေဘးထင္ၿပီးေနတဲ့ ဉာဏ္နဲ႔တုိက္လာတယ္ (ဘယဉာဏ္)။ ဒီအစဥ္အတုိင္းတက္သြားေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေတြဟာ ကုိယ့္အျပစ္သင့္ေနတာပဲ ဆိုတဲ့ ဉာဏ္နဲ႔ သြားတုိက္တယ္ (အာဒီန၀ဉာဏ္)။ ေနာက္ေတာ့ ဒီျဖစ္ပ်က္ေတြကို ၿငီးေငြ႔တဲ့ဉာဏ္နဲ႔ သြားတုိက္တယ္ (နိဗၺိႏၵဉာဏ္)။ ဒီအခါက်ရင္ေတာ့ ဗလ၀ အားႀကီးတဲ့ ၀ိပႆနာျဖစ္ၿပီဆုိတာ မေမ့ပါနဲ႔ေတာ့။ ၀ိပႆနာေတာ့ ရင့္က်က္ၿပီ၊ မီးထြက္ဖို႔ ကပ္ေနၿပီလို႔သာ မွတ္လုိက္ပါ။ ၿငီးေငြ႔လာလုိ႔ရွိရင္ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ မီးထြက္ဖို႔ ကပ္ေနၿပီ။ ျဖစ္ပ်က္ေတြ မုန္းေနလို႔ရွိရင္ မီးထြက္ဖုိ႔ နီးေနတဲ့အခ်ိန္တဲ့။ မီးမထြက္ ထြက္ေအာင္ ခပ္ျပင္းျပင္း တုိက္ရင္ ပူပူလာၿပီး မီးထြက္တာ ေသခ်ာသလို ျဖစ္ပ်က္ မဂ္ကုိက္ရင္ ဥဒယဗၺယဉာဏ္တက္လာတယ္။ တုိက္ဖန္မ်ားေတာ့ ဘဂၤ အပ်က္ေတြခ်ည္းျမင္တဲ့ ဉာဏ္တက္လာတယ္။ ဘဂၤထက္ ဘယက ပုိၿပီး ပူပူလာတယ္၊ ဘယထက္ အာဒီန၀က ပုိပူလာတယ္။ အာဒီန၀ထက္ နိဗၺိႏၵက ပုိပူလာတယ္။ နိဗၺိႏၵၿပီးရင္ မဂ္လာေတာ့မွာပဲဆိုေတာ့ အပူအစြမ္းကုန္ရင္ မီးေတာက္႐ံုပဲ ရွိေတာ့တယ္။ နိဗၺိႏၵဉာဏ္ၿပီးရင္ မဂ္ဉာဏ္လာမယ္။ ဒီၾကားထဲကဉာဏ္ေတြ အားလံုးဟာ နိဗၺိႏၵထဲ အကုန္၀င္သြားတယ္လုိ႔သာ မွတ္လုိက္ပါ။
မိလိႏၵပၪွာကို ကုိးကားၿပီး နာမ႐ူပပရိေစၧဒက်မ္းမွာ `ပရိပကၠာ ကေမေန၀ံ၊ ပရိဘာ၀ိတ ဘာ၀နာ။ ပရိစၥဇႏၲီ သခၤါေရ၊ ပကၡႏၵႏၲီ အသခၤေတ´ လို႔ဆုိထားတယ္။ ပရိပကၠာ ကေမေန၀ံ - အစဥ္အတုိင္းသာ ပြတ္တုိက္သြားပါ။ အထပ္ထပ္ ပြတ္တုိက္သြားလုိ႔ရွိရင္ အစေတာ့ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္ကုိက္ေနတာ၊ ေနာက္ေတာ့ ဉာဏ္က ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မကုိက္ေတာ့ဘူး၊ ပရိစၥဇႏၲီ သခၤါေရ- သခၤါရတရားေတြ စြန္႔သြားတယ္။ ပကၡႏၵႏၲီ အသခၤေတ- ဉာဏ္က အသခၤါတ-ဆုိတဲ့ဘက္ကို ေျပးသြားတယ္တဲ့။ ပထမေတာ့ ဉာဏ္က ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္ကုိက္ေနတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဉာဏ္က အသခၤတဘက္ေျပးသြားတယ္။ ပရိဘာ၀ိတ ဘာ၀နာ- ၾကပ္ၾကပ္သာ ပြတ္ေပးစမ္းပါတဲ့။ အစဥ္အတိုင္း ဉာဏ္ေတြ တက္လာပါလိမ့္မယ္။ ၀ိပႆနာဉာဏ္ဆုိတာ ဆရာသမားက တက္ေပးလုိ႔မရဘူး။ အစဥ္အတုိင္း သူ႔ဟာသူ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္တုိက္ဖန္မ်ားလုိ႔ အျမင္ေျပာင္းသြားတာ။ ေျပာင္းပံုကေတာ့ ပထမ ျဖစ္ပ်က္ျမင္တယ္၊ ေနာက္ အပ်က္ခ်ည္းျမင္တယ္၊ ဒါအျမင္ေျပာင္းတာပါပဲ။ ဒါကိုပဲ ပရိပကၠာ ကေမေန၀ံ- ဉာဏ္ဆုိတာ ဒီလုိ အစဥ္အတုိင္း ရင့္က်က္တယ္။ ပထမ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္တိုက္တယ္။ ေနာက္ အပ်က္နဲ႔ မဂ္လာတိုက္တယ္။ ေနာက္ ခႏၶာျဖစ္ပ်က္ကုိပဲ ေဘးထင္တဲ့ ဉာဏ္နဲ႔ သြားတုိက္တယ္။ ပြားသာပြားပါ၊ ၀ိပႆနာအလုပ္ဆုိတာ ပြားေနဖုိ႔ပါပဲ၊ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္တုိက္ေနဖို႔ပါပဲ။ ဉာဏ္စဥ္တက္တယ္ဆုိတာကေတာ့ တုိက္ဖန္မ်ားလုိ႔ ဉာဏ္အျမင္ေျပာင္းတာ။ အျမင္ေျပာင္းတာကို ဉာဏ္တက္တယ္ေခၚတယ္။ သူေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ဉာဏ္ေရာက္ၿပီလုိ႔ ဆရာသမားလဲ မေျပာႏုိင္ဘူး၊ ေျပာလဲ မမွန္ပါဘူး။ အလုပ္ကေျပာသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါျဖင့္ ပရိပကၠာ ကေမေန၀ံ၊ ပရိဘာ၀တ ဘာ၀နာ- ကုိယ့္တာ၀န္က ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္ ပြားေနဖို႔ပါပဲ။ သူ႔ဟာသူ အစဥ္အတုိင္း ဉာဏ္အျမင္ေျပာင္းပါလိမ့္မယ္။ အျမင္ေတြေျပာင္းသြားေတာ့ သခၤါရေတြမျမင္ဘဲ သခၤါရမရွိတဲ့ဘက္ ျမင္လိမ့္ဦးမယ္။ တိုက္ဖန္မ်ားရင္ ဥဒယဗၺယ၊ ဘဂၤ၊ ဘယဆိုတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ေတြ မျမင္ဘဲနဲ႔ ႐ုပ္နာမ္မရွိတဲ့ နိဗၺာန္ သြားျမင္လိမ့္မယ္တဲ့။ တုိက္ဖန္မ်ားဖုိ႔ ႐ႈဖန္မ်ားဖို႔သာ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။
နာမ႐ူပပရိေစၧဒက်မ္းကလာတဲ့အတုိင္း ပရိပကၠာ ကေမေန၀ံ - အစဥ္အတုိင္းသာ ပြားပါ၊ ပြားဖန္မ်ားေတာ့ ပရိစၥဇႏၲီ သခၤါေရ- သခၤါရတရားေတြ စြန္႔ပစ္တယ္။ ႐ႈေနတဲ့ဉာဏ္က ပကၡႏၵႏၲီ အသခၤေတ- နိဗၺာန္ဘက္ ေျပးသြားပါလိမ့္မယ္။ ေနထြက္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ပုဗၺနိမိတ္ဟာ အ႐ုဏ္တက္ပဲ။ အ႐ုဏ္တက္လုိ႔ အေရာင္ေတြ နီလာၿပီဆုိရင္ ေနထြက္ေတာ့မယ္ဆုိတာ ေနထြက္ေတာ့မယ့္ ပုဗၺနိမိတ္ကို အ႐ုဏ္တက္က ျပတယ္။ ဒီအတုိင္းပဲ၊ `ဥဂၢစၧတိ ယထာဒိေစၥာ၊ ပုေရကၡိတြာ႐ုဏံတထာ´ ေနထြက္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ အ႐ုဏ္တက္ဟာ ေရွ႕ေျပးနိမိတ္ပဲ။ ၀ိပႆနံ ပုေရကၡိတြာ၊ မဂၢဓေမၼာ ပ၀တၱတိ- ၀ိပႆနာ႐ႈေနရင္ အ႐ုဏ္တက္တာပဲ။ မဂ္တည္းဟူေသာေနထြက္ေတာ့မယ္၊ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ ေနထြက္ေတာ့မယ္။ ၀ိပႆနာကုိသာ ေရွ႕ထားၿပီးလုပ္ပါ၊ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္ကုိက္ေအာင္သာ ႐ႈပါ။ ၀ိပႆနာေရွ႕ထားလုပ္ရင္ မဂ္ဉာဏ္ လာမယ္။ အ႐ုဏ္တက္တဲ့ အလုပ္လုပ္လုိ႔ရွိရင္ ေနထြက္တာက ေနာက္က လာမွာပဲ။ ၀ိပႆနာတည္းဟူေသာ အ႐ုဏ္တက္တဲ့အလုပ္ကုိသာလုပ္ပါ၊ မဂ္တည္းဟူေသာ ေနမင္းဟာ မုခ်ထြက္ပါလိမ့္မယ္။ အ႐ုဏ္တက္တာဟာ ေနထြက္ဖို႔ပဲ။ ၀ိပႆနာေရွ႕ထားရင္ မဂ္တည္းဟူေသာ ေနထြက္မယ္။ နိဗၺာန္ရခ်င္ရင္ ၀ိပႆနာ ေရွ႕ထားရလိမ့္မယ္ (၀ိပႆနံ ပုေရကၡိတြာ)။ ဒါျဖင့္ မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္ရခ်င္ရင္ အိပ္ေနလုိ႔ေတာ့ မရဘူး၊ အျခားအလုပ္ေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနရင္လဲ ေ၀းေသာအေၾကာင္းသာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ၀ိပႆနာေရွ႕သြားရွိမွ ရမယ္ဆုိတာကိုေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္ပါ (မဂၢဓေမၼာ ပ၀တၱတိ)။
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.