ကုသုိလ္သည္ ဒုကၡေရာက္တဲ့ကုသုိလ္နဲ႔ ဒုကၡလြတ္တဲ့ကုသုိလ္ သို႔မဟုတ္ နိဗၺာန္ေရာက္တဲ့ ကုသုိလ္နဲ႔ နိဗၺာန္မေရာက္တဲ့ ကုသုိလ္လို႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ အကုသုိလ္ကလဲ အပါယ္ေရာက္တဲ့ အကုသုိလ္နဲ႔ အပါယ္မေရာက္တဲ့ အကုသုိလ္ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္လုိ႔ ေရွးဦးစြာ မွတ္ထားလုိက္။
ဒီလုိ ကုသုိလ္ေတြက ဒုကၡေရာက္ေစႏုိင္သလို နိဗၺာန္ထိေအာင္လဲ ေရာက္ေစႏုိင္တာ၊ အကုသုိလ္ေတြကလဲ အပါယ္ေရာက္ေစႏုိင္သလုိ အကုသုိလ္ကုိ အသံုးခ်တတ္ရင္လဲ အပါယ္မေရာက္ဘဲ ျဖစ္ရတာဟာ အေပါင္းအသင္းလြဲတာနဲ႔ မွန္တာအေပၚမူတည္ေနတယ္တဲ့။ အေပါင္းအသင္းဆုိတာက လူ လူခ်င္းေပါင္းသင္းတာကုိ မဆုိလုိဘူး၊ သဒၶါတရားနဲ႔ ေပါင္းသင္းတာကို ဆုိလုိတယ္ (သဒၶါ ဒုတိယာ ပုရိသႆ ေဟာတိ)။ သဒၶါသည္ ေပးကမ္းတာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရား တရား သံဃာအေပၚ၌ ယံုၾကည္မႈကုိ ဆုိလုိတာ။
သဒၶါတရားနဲ႔ေပါင္းေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သဗၺၫုတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးဟာ အကုန္သိတယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္တယ္။ သူေဟာတဲ့တရားေတြဟာ ခ်မ္းသာသံုးမ်ိဳးကုိ ေပးႏုိင္တယ္၊ က်င့္ႀကံရင္ ခ်မ္းသာသံုးမ်ိဳးရလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ဘုရားအေပၚ၌ ယံုၾကည္မႈ၊ သဗၺၫုတဉာဏ္အေပၚ၌ ယံုၾကည္မႈ၊ တရားအေပၚ၌ ယံုၾကည္မႈ၊ အရိယာသံဃာေတြ အေပၚ၌ ယံုၾကည္မႈဆုိတဲ့ သဒၶါတရားနဲ႔ ေပါင္းထားရမယ္။ ဘုရားအေပၚ၌ မတုန္မလႈပ္ ယံုၾကည္လုိ႔ရွိရင္ အပါယ္သြားတဲ့ တရား အကုန္ပယ္တယ္။ ေလာဘေတာ့ က်န္ရစ္တယ္၊ အပါယ္သြားမယ့္ေလာဘေတာ့ ကုန္တယ္။ သဒၶါတရားနဲ႔ ေပါင္းၿပီးေတာ့ ပညာနဲ႔ တစ္ခါ ေပါင္းပါဦး (ပညာေစနံ ပသာသတိ)။ ပညာနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ခႏၶာကုိယ္ကို ၾကည့္ပါတဲ့။
ခႏၶာငါးပါးသာရွိတယ္၊ ျဖစ္ပ်က္မွတစ္ပါး အျခားမရွိလို႔ ဘုရားကေဟာထားတာကို သဒၶါနဲ႔ ယံုၾကည္လုိက္ပါ။ ေ၀ဒနာၾကည့္လဲ ျဖစ္ပ်က္ပဲ၊ သညာၾကည့္လဲ ျဖစ္ပ်က္ပဲ ရွိတယ္ဆုိတာ သဒၶါတရားနဲ႔ ယံုၾကည္ထားလုိက္ပါ။ ယံုၾကည္ၿပီး ပညာကို အေဖာ္လုပ္လုိက္ပါ။ အေဖာ္လုပ္လုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ နဂုိက ယံုၾကည္ထားတဲ့သဒၶါတရားကလဲ ထက္သန္၊ ပညာနဲ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခႏၶာရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကိုလဲ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ျဖစ္ပ်က္ပဲရွိတယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ထားတဲ့အတုိင္း ပညာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရွိတရား ျဖစ္ပ်က္ပဲ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေပါင္းပါတဲ့။ သဒၶါတရားကေတာ့ ယံုတတ္တာပဲ ပါတယ္၊ ျမင္တတ္တာမပါဘူး။ သဒၶါက ဘုရားေဟာထားတဲ့အတုိင္း ခႏၶာငါးပါးထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ပဲရွိတယ္လုိ႔ ယံုၾကည္တယ္။ ပညာက တကယ္အရွိ ျဖစ္ပ်က္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္တယ္။ သဒၶါနဲ႔ ယံု၊ ပညာနဲ႔ ၾကည့္ေပးပါ။ ဒီ သဒၶါ၊ ပညာႏွစ္ခုေပါင္းမိလို႔ရွိရင္ နိဗၺာန္ျမင္ပါလိမ့္မယ္ (နိဗၺာနာဘိရေတာ မေစၥာ) - နိဗၺာန္၌ ေမြ႔ေလ်ာ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လာမယ္တဲ့။ သဒၶါ ပညာနဲ႔ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ နိဗၺာန္ ျမင္လာတယ္။ နိဗၺာန္ျမင္လာေတာ့ အပါယ္ဒုကၡသာမက ဒုကၡမွန္သမွ် အကုန္လြတ္ပါတယ္ (သဗၺဒုကၡာ ပမုစၥတိ)။
သဒၶါတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ပညာကို အေဖာ္လုပ္။ ဘုရားေဟာတဲ့အတုိင္း သဒၶါတရားက ခႏၶာငါးပါးရွိတယ္၊ ခႏၶာမွာ အနိစၥ၊ ျဖစ္ပ်က္မွတစ္ပါး အျခားမရွိဘူးလုိ႔ ယံုၾကည္ထားလုိက္။ မတုန္မလႈပ္ယံုၾကည္ၿပီး ယံုၾကည္ထားတဲ့အတုိင္း ပညာကို အေဖာ္လုပ္လုိက္ေတာ့ အရွိကုိ သိရတယ္။ အရွိကုိ သိေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ျမင္တာပဲ။ ျမင္တဲ့အခါမွာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ကုိယ္ေတြ႔ျဖစ္ၿပီ။ ေလာဘေလးေတြ႕ေတာ့ ေလာဘဟာ သခၤါရကၡႏၶာပဲ လုိ႔ သဒၶါက ယံုၾကည္တယ္။ သခၤါရကၡႏၶာဆုိတာ ခႏၶာငါးပါးထဲမွာ ပါ၀င္တယ္။ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ တစ္ခုခုလုိခ်င္တဲ့အခါက်ေတာ့ လုိခ်င္မႈေလာဘေလးေပၚလာရင္ သခၤါရကၡႏၶာေလး ေပၚလာတယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ထားလုိက္ေပါ့။ ယံုၾကည္တဲ့အတုိင္း ပညာနဲ႔ေပါင္းၿပီး ေပၚလာတဲ့ ေလာဘကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေလာဘေပၚတာကို သိလာတယ္။ ဒီလုိသိတာဟာ ေလာဘေလး ျဖစ္တုန္းသိတာမဟုတ္ဘူး၊ ခ်ဳပ္ၿပီးမွ သိတာ။ ဒီလုိသိလုိက္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္ကုိက္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာဘေလးက ႏွိပ္စက္ဖုိ႔ ေပၚလာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေလာဘလုိ႔ မယူေတာ့ဘူး။ နာမည္သာေလာဘ၊ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ အနိစၥပဲ။ ကိုယ္တုိင္ၾကည့္လုိက္လုိ႔ အနိစၥျဖစ္သြားေတာ့ အနိစၥက အပါယ္မပို႔ေတာ့ဘူး။ ဒီအတုိင္းထားလုိက္ရင္ေတာ့ ေလာဘက ေလာဘပဲ ျဖစ္ၿပီး အပါယ္ပုိ႔ပါလိမ့္မယ္။ ေလာဘလုိ႔ မယူေတာ့ဘဲ ျဖစ္ပ်က္ပဲလုိ႔ ယူလုိက္ေတာ့ ေလာကဟာ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ေလာဘေပၚတယ္၊ တဏွာေပၚတယ္၊ ဥပါဒါန္ေပၚတယ္၊ ကံေပၚတယ္ဆုိတာ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လုိ႔ ေပၚတာပဲလို႔ ယံုၾကည္ထားလုိက္။ ယံုၾကည္တဲ့အတုိင္း ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ေပၚရင္ ေပၚမွန္းသိတယ္။ ရွိတာ ေပၚတာပဲလို႔ ယံုၾကည္ထားလုိက္ေပါ့။ ေပၚလာတဲ့ေလာဘကုိ ပညာနဲ႔ေပါင္းၿပီး ပညာနဲ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပညာေပၚတဲ့အခ်ိန္ ေလာဘမရွိေတာ့ဘူး။ မရွိေတာ့ မရွိတာနဲ႔ ပညာနဲ႔ သြားေတြ႔တယ္။ မရွိတာက အနိစၥ၊ ပညာက မဂၢ။ ဒါျဖင့္ ဒီေလာဘ အပါယ္မပို႔ေတာ့ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ပညာနဲ႔ေပါင္းလုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေလာဘအေနနဲ႔ မျမင္ေတာ့ဘဲ အနိစၥအေနနဲ႔ပဲ ျမင္ေတြ႕ရတယ္။ ဘုရားကလဲ ဒါကို သိေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ေဟာထားတယ္ (သရာဂံ ၀ါ စိတၱံ သရာဂံ စိတၱႏၲိ ပဇာနာတိ)။ သိေအာင္လုပ္ေတာ့ ပညာေပၚတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလာဘစိတ္လုိ႔ မသိဘဲ အနိစၥပဲ သိတယ္။ ဒီလုိသိတဲ့ အနိစၥကျဖင့္ အပါယ္မပုိ႔ဘူးဆုိတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါ။ ေလာဘသက္သက္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ အပါယ္ပို႔မယ္၊ ေလာဘကို အနိစၥအျဖစ္နဲ႔ ျမင္ခဲ့ေသာ္ အပါယ္မပို႔ဘူး။ သဒၶါ ပညာႏွစ္ခုေပါင္းလုိက္ေတာ့ ေလာဘဟာ အပါယ္ပို႔မယ့္ေလာဘ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ နိဗၺာန္ပို႔မယ့္ ေလာဘျဖစ္သြားတယ္။
ဒီေတာ့ သဒၶါ ပညာနဲ႔ မေပါင္းမိဘဲ အေပါင္းအသင္း လြဲေနလုိ႔သာလွ်င္ ေလာဘတဏွာက ဥပါဒါန္ ေက်းဇူးျပဳ၊ ဥပါဒါန္က ကံကုိေက်းဇူးျပဳ၊ ကံကေက်းဇူးျပဳလုိက္ေတာ့ ကမၼဘ၀ပစၥယာ ဇာတိဆိုၿပီး အပါယ္ဇာတိႀကီး ေပၚလာတယ္။ အခုလို သဒၶါ ပညာနဲ႔ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းမွန္တဲ့အတြက္ အပါယ္ပို႔မယ့္ ေလာဘဆုိတဲ့ ရန္သူက မိတ္ေဆြ ျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ဖုိ႔ ေဆာင္ရြက္သြားတယ္။ ဒါျဖင့္ ေလာဘတိုင္း ေၾကာက္စရာမလုိဘူး၊ ေလာဘဆုိတာ အကုသိုလ္ပဲ၊ အကုသုိလ္တုိင္း ေၾကာက္စရာမလုိဘူးဆုိတဲ့ အေျဖထြက္လာတယ္။ ေလာဘကို ေလာဘအတုိင္း ထားလုိက္ရင္ေတာ့ ေၾကာက္စရာပါပဲ။ ေလာဘကို ပညာနဲ႔ေပါင္းၿပီး ၾကည့္လုိက္ရင္ျဖင့္ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အက်ိဳးေဆာင္ရြက္သြားပါလိမ့္မယ္။ နိဗၺာန္ရဖို႔ မဂ္ ေပၚေပးပါလိမ့္မယ္။ ဒါျဖင့္ ေလာဘကို ေလာဘအတိုင္း မထားနဲ႔။ ျဖစ္ပ်က္ မဂ္ကုိက္ေအာင္လုပ္။
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.