အခ်ိဳ႕က ဒါနက သံသရာရွည္တယ္၊ သီလက သံသရာရွည္တယ္လုိ႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ မသိလို႔လွဴတာကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ (၁-၂-၃-၄)လွည့္သြားတယ္။ သိလို႔လွဴတာကေတာ့ (၁)ၿပီးရင္ (၂)မွာ ကိစၥျပတ္တယ္။ (၁)က မဂၢသစၥာ၊ (၂)က နိေရာဓသစၥာျဖစ္သြားေတာ့ နိဗၺာန္ရတယ္။ ဒါျဖင့္ ဒါန သီလက သံသရာရွည္တယ္ဆုိတာ မသိမႈေၾကာင့္သာ ရွည္တယ္လုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။ သိတဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ မရွည္ပါဘူး။ (၁)က မဂၢသစၥာ (၂)က နိေရာဓသစၥာျဖစ္တာနဲ႔ ဟုိဘက္ ဆက္မသြားေတာ့ဘူး။
ေရွးဦးစြာ ကုိယ့္ခႏၶာကုိယ္သာ ဉာဏ္စုိက္ၾကည့္လုိက္ပါ။ ထုိင္ၾကည့္လုိက္ရင္ ခႏၶာက ျပပါလိမ့္မယ္။ ယားတာ နာတာ ကိုက္တာ ခဲတာ ေအာင့္တာ အင့္တာ ေညာင္းတာ ညာတာ ထံုတာ က်င္တာ စံုေအာင္ ျပပါလိမ့္မယ္။ သူ႔ရွိတာ သူျပေနတာပဲ။ ဒုကၡရွိလို႔ ဒုကၡေတြ ျပေနတာသာ ျဖစ္တယ္။ မလွဴခင္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ဉာဏ္နဲ႔ အရင္ၾကည့္လုိက္။ ၿပီးရင္ ဒီလုိ ကုိယ္တုိင္ျမင္ေနရတဲ့ ဒုကၡမ်ိဳးမွ လြတ္ရပါလို၏ဆုိၿပီး လွဴပါ။ ခႏၶာဉာဏ္စုိက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရွိအတိုင္း ေတြ႔ရတယ္။ ရွိတာက ဒုကၡသစၥာ၊ ေတြ႕တဲ့ ဉာဏ္က မဂၢသစၥာ၊ ေလာကီမဂၢသစၥာေပၚလာတယ္။ ဒီလုိ ေလာကီမဂၢသစၥာေပၚေအာင္ ႏွလံုးသြင္းၿပီး ကုိယ္တုိင္ျမင္တဲ့ ဒုကၡသစၥာႀကီးမွ ကၽြတ္လြတ္လို၍ လွဴဒါန္းပါ၏လုိ႔ လွဴလုိက္ေတာ့ ဒုကၡေၾကာက္လုိ႔လွဴတဲ့အလွဴျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဟာ မဂၢသစၥာနဲ႔ လွဴတာ။ ဒီဘက္က နိေရာဓသစၥာရတယ္။ ေရွ႕ဆက္သြားစရာမရွိေတာ့ဘူး။ အ၀ုိင္းရပ္သြားၿပီ။
အ၀ိဇၨာရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ မသိေတာ့ ကုသုိလ္ေစတနာေတြလဲ လုပ္တယ္၊ အကုသုိလ္ေစတနာေတြလဲ လုပ္တယ္။ သခၤါရပဲ။ ဒါျဖင့္ မသိလို႔ ကုသုိလ္လဲ လုပ္တယ္၊ အကုသိုလ္လဲလုပ္တယ္။ မသိတဲ့သူဟာ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တယ္ဆုိတဲ့သေဘာ။ ကုသုိလ္လဲလုပ္တာပဲ၊ အကုသုိလ္လဲ လုပ္တာပဲ။ ဘယ္သူလုပ္တာလဲဆုိရင္ မသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္လုပ္တာ။ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရျဖစ္တယ္။ သုဂတိေရာက္ေၾကာင္း ကုသိုလ္လဲ လုပ္တာပဲ၊ ဒုဂၢတိေရာက္ေၾကာင္း အကုသုိလ္လဲ လုပ္တာပဲ။ ဘာလို႔လုပ္တာလဲဆုိေတာ့ မသိတဲ့အ၀ိဇၨာေၾကာင့္လုပ္တာ။ မသိလို႔လုပ္တယ္၊ မသိတာက အ၀ိဇၨာ၊ လုပ္တာက သခၤါရ။ ေသေတာ့ ပဋိသေႏၶ၀ိညာဏ္နဲ႔ ပဋိသေႏၶေနၿပီ၊ ဘာသစၥာလဲ-ဆိုရင္ ဒုကၡသစၥာ။ (၁)န႔ဲ (၂) စပ္သြားတာ။
သိလုိ႔ရွိရင္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္အားထုတ္ေတာ့ မဂၢသစၥာ၊ သိလုိ႔လွဴတာလဲ မဂၢသစၥာပဲ။ မဂၢသစၥာအားထုတ္ေတာ့ ဒီဘက္က နိေရာဓသစၥာရတယ္။ ဒါျဖင့္ သိလုိ႔ အားထုတ္ေတာ့လဲ နိေရာဓသစၥာရတယ္၊ သိလုိ႔လွဴေတာ့လဲ နိေရာဓသစၥာရတယ္။ ဒီခႏၶာငါးပါးႀကီးဟာ သိၾကား ျဗဟၼာ ဘုရားလာဖန္ဆင္းတာလားဆုိရင္ အ၀ိဇၨာ သခၤါရက လုပ္လုိက္တာ။ ဖန္ဆင္းလို႔ ခႏၶာရလာတယ္ဆုိတဲ့အယူမွား ပယ္လုိက္ေတာ့ ဒိ႒ိျပဳတ္သြားတယ္။ ကုိယ့္ခႏၶာႀကီး ဘယ္ကလာပါလိမ့္မလဲဆုိရင္ အ၀ိဇၨာ သခၤါရကလာတယ္လို႔သိရေတာ့ ဘယ္ကလာပါလိမ့္မလဲဆုိတဲ့ သံသယ ၀ိစိကိစၧာ စင္သြားတယ္။ ဖန္ဆင္းရွင္ဆုိတဲ့ အယူေတြမရွိေတာ့ ဒိ႒ိျပဳတ္၊ အ၀ိဇၨာသခၤါရကလာတာလုိ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိလုိက္ေတာ့ ဘယ္ကလာမွန္းမသိတဲ့ ၀ိစိကိစၧာလဲ ျပဳတ္တယ္။
အ၀ိဇၨာ သခၤါရေၾကာင့္ ဒီဘက္မွာ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါေပၚတာလားဆုိေတာ့ ၀ိညာဏ္ နာမ္႐ုပ္ သဠာယတန ဖႆ ေ၀ဒနာ ခႏၶာငါးပါးပဲ ေပၚတယ္။ ျပဳလုပ္တာလဲ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမဟုတ္သလုိ ေပၚလာတာလဲ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိလုိက္ရလုိ႔ ဒိ႒ိကြာတယ္။ ျပဳလုပ္တာက အ၀ိဇၨာ သခၤါရ၊ ေပၚလာတာက ခႏၶာငါးပါး၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နားလည္လုိက္တာနဲ႔ ဒိ႒ိကြာသြားတယ္။ အ၀ိဇၨာ သခၤါရေၾကာင့္ ဒီခႏၶာေပၚရတယ္လုိ႔ သိလုိက္ေတာ့ ၀ိစိကိစၧာလဲ ကြာသြားတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နားလည္လုိက္ေတာ့ ဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၧာ အသိနဲ႔ျပဳတယ္။ ဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၧာ အသိနဲ႔ ျပဳတ္ေတာ့ စူဠေသာတာပန္တည္တယ္။ စူဠေသာတာပန္တည္ၿပီးမွ လွဴလုိက္ေတာ့ ေသာတာပန္အလွဴျဖစ္သြားတယ္။
အေၾကာင္းတရားက အ၀ိဇၨာ သခၤါရ၊ အက်ိဳးတရားက ခႏၶာငါးပါး။ ေၾသာ္ - အေၾကာင္းအက်ိဳးပဲရွိတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ ရွိေသးရဲ႕လားဆုိေတာ့ ခႏၶာငါးပါးပဲရွိတယ္။ အေၾကာင္းထဲမွာလဲ ပုဂၢိဳလ္မရွိ၊ အက်ိဳးထဲမွာလဲ ပုဂၢိဳလ္မရွိ။ ပုဂၢိဳလ္ေပ်ာက္သြားတယ္။ အေၾကာင္းလဲ ငါမဟုတ္၊ အက်ိဳးလဲ ငါမဟုတ္ေတာ့ ငါလဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အေၾကာင္းအက်ိဳးသာရွိတယ္ဆုိတာ ေပၚလာေတာ့ ၀ိစိကိစၧာေပ်ာက္သြားတယ္။ ပုဂိၢဳလ္ သတၱ၀ါ ဆိတ္သုဥ္းသြားေတာ့ ဒိ႒ိလဲ ျပဳတ္တယ္။ အေၾကာင္းအက်ိဳးသိေတာ့ ၀ိစိကိစၧာျပဳတ္တယ္။ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါဆိတ္သုဥ္းေတာ့ ဒိ႒ိျပဳတ္တယ္။ ဒါဟာ စူဠေသာတာပန္တည္တာလို႔ မွတ္လုိက္။ ဒီလုိ တည္ၿပီးမွလွဴေတာ့ စူဠေသာတာပန္အလွဴျဖစ္သြားတယ္။ စူဠေသာတာပန္ဆုိတာ သာမန္လူလား သစၥာသိတဲ့လူလားဆိုရင္ သစၥာသိတဲ့လူလို႔မွတ္လိုက္။ ခႏၶာက ဒုကၡသစၥာ၊ သိတာေလးက မဂၢသစၥာ၊ ကိုယ္တုိင္သိေနရင္ မဂ္နဲ႔သိတာ။ ဒီလုိသိၿပီးမွ လွဴေတာ့ သစၥာသိၿပီးလွဴတာ။ သိလုိ႔ လွဴတာက မဂၢသစၥာ၊ ရတာက နိေရာဓသစၥာ။ သိၿပီးမွလွဴရင္ ဒါနက သံသရာမရွည္ပါဘူး၊ မသိလို႔သာ သံသရာရွည္တာ။ ဒါေၾကာင့္ သစၥာသိမႈနဲ႔ မသိမႈသာ သံသရာ တုိရျခင္း ရွည္ရျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းရင္းပဲလုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.