အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္တဲ့အခါ ေလာဘမေပၚပါနဲ႔ဆုိလို႔ မရဘူး။ မရလုိ႔ ေပၚလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သဒၶါ ပညာနဲ႔သာ ေပါင္းလုိက္။ မဂ္နဲ႔မပယ္ေသးလုိ႔ သူေပၚေနတယ္ဆုိတာ သဒၶါက ယံုၾကည္လုိက္။ ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါနဲ႔ေပါင္းၿပီး ပညာနဲ႔ ဆက္ေပါင္းလုိက္။ ပညာနဲ႔ ဆက္ေပါင္းလုိက္ေတာ့ အနိစၥျဖစ္သြားတယ္။ သဒၶါ ပညာနဲ႔ေပါင္းလုိက္ရင္ မဂ္ဉာဏ္ေတာင္ ရလုိက္ေသးတယ္။ ဒါျဖင့္ ဘာမွေၾကာက္စရာမလိုပါဘူးတဲ့။ ၀ိတက္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ ႐ႈမရဘူးဆုိရင္လဲ သဒၶါ ပညာနဲ႔သာ ေပါင္းလုိက္။ ဘယ္လုိေပါင္းလုိက္ရမွာလဲဆုိရင္ ျဖစ္ပ်က္႐ႈလုိက္လို႔ေျပာတာ။ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးဆုိရင္လဲ စိတ္မခ်မ္းသာတာကို ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ သဒၶါ ပညာနဲ႔ ေပါင္းလုိက္တာပဲ။ မဂ္နဲ႔မပယ္ေသးေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာတဲ့ ေဒါမနႆေတြလဲ ေပၚမွာပဲ။ သဒၶါ ပညာနဲ႔ေပါင္းလုိက္ေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာတာဟာလဲ ျဖစ္ပ်က္ျဖစ္သြားတယ္။ ျဖစ္ပ်က္ မဂ္ ကုိက္သြားတာပဲ။ မခ်မ္းသာတဲ့စိတ္လဲ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့စိတ္လာလဲ ျဖစ္ပ်က္သာ႐ႈလုိက္၊ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားတယ္။ အေရးအႀကီးဆံုးက သဒၶါ ပညာနဲ႔ ေပါင္းဖုိ႔ပဲ။ သဒၶါ ပညာနဲ႔ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ၀ိပႆနာသမၼာဒိ႒ိျဖစ္ၿပီလုိ႔ မွတ္လိုက္။ ေရွ႕က ျဖစ္ပ်က္၊ ေနာက္က အျမင္မွန္တဲ့ သမၼာဒိ႒ိမဂၢင္။ ဒီေတာ့ သဒၶါ ပညာနဲ႔ ေပါင္းလုိက္ရင္ ၀ိပႆနာသမၼာဒိ႒ိ ျဖစ္သြားတယ္။ လာသမွ် သဒၶါ ပညာနဲ႔ ေပါင္းၿပီးေတာ့ ႐ႈ၊ ေရွ႕က ႐ႈစရာ၊ ေနာက္က အျမင္။ ႐ႈစရာနဲ႔ အျမင္နဲ႔ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ၀ိပႆနာသမၼာဒိ႒ိ။
ဒါေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္လဲ စိတ္ပ်က္တာကို ႐ႈ၊ ေပ်ာ္ေနရင္လဲ ေပ်ာ္စိတ္႐ႈ၊ ပ်င္းေနရင္လဲ ပ်င္းစိတ္႐ႈ။ ပ်င္းတယ္ဆုိတာ တျခားမဟုတ္ဘူး၊ အလုိမက်လို႔ ပ်င္းတာ၊ ေဒါသအႏုစားပဲ။ အလုိမက်ဘူးဆုိတာ ပ်င္းစိတ္ေဒါသ၊ အနာဂါမ္မွ ပယ္ႏုိင္တာ။ အနာဂါမ္မဟုတ္ေသးရင္ေတာ့ ေပၚမွာပဲလုိ႔ ယံုၾကည္ထားလုိက္။ ဒါဟာ သဒၶါရဲ႕ သတၱိ။ မဂ္နဲ႔ မပယ္ေသးလုိ႔ ေပၚတာလုိ႔ ယံုၾကည္ထားတာဟာ သဒၶါရဲ႕ သတၱိပဲ။ ဒါျဖင့္ ပညာနဲ႔ ေပါင္းလိုက္ရင္ အနိစၥျဖစ္သြားတယ္။ ျဖစ္ပ်က္ပါပဲ။ ျဖစ္ပ်က္ မဂ္ကုိက္သြားေတာ့ ၀ိပႆနာမဂ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ဟာလာလာ မလြတ္ေအာင္ သဒၶါ ပညာနဲ႔သာ ေပါင္းၿပီး ႐ႈမယ္ဆုိရင္ သဒၶါက သဒၶိေျႏၵျဖစ္သြားတယ္။ သဒၶါ႐ုိး႐ုိးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သဒၶိေျႏၵ ဆိုတာ အစုိးရတာ၊ ဒီ့ျပင္တရားေတြအားလံုးအေပၚမွာ သဒၶါက အစုိးရသြားတာ။ ပညာကလဲ ပညိေျႏၵျဖစ္သြားတယ္။ ပညာ႐ုိး႐ုိးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါျဖင့္ လာသမွ်တရားေတြကုိ သူတုိ႔ႏွစ္ခုနဲ႔သာ ေပါင္းၿပီး႐ႈေပးပါ။ ႐ႈလုိ႔ရင့္က်က္လာတဲ့အခါ သဒၶါက သဒၶိေျႏၵျဖစ္၊ ပညာက ပညိေျႏၵျဖစ္သြားတယ္။ လာတုိင္း႐ႈလုိ႔ ဒီထက္ရင့္က်က္လာမယ္ဆုိရင္ သဒၶိေျႏၵက သဒၶါဗုိလ္၊ အစြမ္းကုန္ရင့္က်က္လာေတာ့ သဒၶါမဂၢင္ျဖစ္သြားတယ္။ ေဗာဓိပကၡိယတရားထဲ ၀င္သြားတာ။ ပညာကလဲ ပညိေျႏၵ၊ ပညာဗုိလ္၊ ပညာမဂၢင္အစစ္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အပါယ္ေလးပါး တံခါးပိတ္တယ္။ မဂၢင္ထိေအာင္ ဆုိက္သြားေတာ့ မဂ္အစစ္ျဖစ္သြားတာ။ ၀ိပႆနာမဂ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
သဒၶါက သဒၶိေျႏၵ၊ သဒၶါဗုိလ္၊ သဒၶါမဂၢင္။ မဂၢင္ရွစ္ပါးသာ ေျပာတာ၊ သဒၶါကလဲ မပါရင္ မၿပီးဘူး၊ ပါရေသးတယ္။ သဟဇာတ္အျဖစ္နဲ႔ ပါရတယ္၊ အတူျဖစ္ေဖာ္ျဖစ္ဖက္အေနနဲ႔ ပါရတာ။ ႐ႈစမွာ သဒၶါလို႔မွတ္၊ နဲနဲေလး ႐ႈဖန္မ်ားလာေတာ့ သဒၶိေျႏၵ၊ ေတာ္ေတာ္ရင့္လာေတာ့ သဒၶါဗုိလ္၊ ေနာက္ ဒီထက္ရင့္က်က္လာေတာ့ သဒၶါမဂၢင္။ ဒီမွာက်မွ လမ္းဆံုးတယ္။ ပထမ႐ႈစေတာ့ သဒၶါ လာမွာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သဒၶိေျႏၵျဖစ္လာမယ္။ သဒၶိေျႏၵဆုိတာ အစုိးရလာၿပီ၊ ဒီ့ျပင္တရားေတြကို ေတာ္ေတာ္ႏုိင္လာၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ႏုိင္လာလုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ သဒၶါဗုိလ္ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဗာဓိပကၡိယ အသင္းအပင္း၀င္ မဂၢင္ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ အပါယ္ေလးပါး တံခါးေတြ ပိတ္သြားၿပီ။
ဒါျဖင့္ သဒၶါတရား အားနဲေသးလုိ႔သာ တရားမရေသးတာပါလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္။ သဒၶါညံ့ေနရင္ ဣေျႏၵျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပြားလုိက္၊ ဣေျႏၵက ဗုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ပြားလုိက္၊ ဗုိလ္က မဂၢင္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ပြားလုိက္ေတာ့ တရားဆုိတာ အစဥ္အတုိင္းတက္တာပဲ၊ မဂၢင္ လာမယ္။ ဘာေၾကာင့္ တရားမရေသးတာပါလိမ့္မလဲ ဆုိရင္ေတာ့ တက္စရာ က်န္ေနေသးလုိ႔သာ မွတ္လိုက္။ ပညာကလဲ ႐ုိး႐ုိးပညာတစ္မ်ိဳး၊ ပညိေျႏၵကတစ္မ်ိဳး၊ ပညာဗုိလ္ကတစ္မ်ိဳး၊ ပညာမဂၢင္ကတစ္မ်ိဳး။ သူလဲ တက္စရာ ေလးဆင့္ရွိတယ္။ ပညာ႐ုိး႐ုိးက ျဖစ္ပ်က္ပဲ ျမင္မယ္။ ပညိေျႏၵဆုိေတာ့ ဒီ့ျပင္တရားေတြ အ၀င္မခံဘဲ ျဖစ္ပ်က္ပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ေအာင္လုပ္မယ္။ ကိေလသာေတြ တြန္းလွန္ေနတာေပါ့။ ပညာဗုိလ္ကေတာ့ ကိေလသာေတြ အနားေတာင္ မသီႏုိင္ေအာင္ တြန္းလွန္ပစ္မယ္။ ပညာမဂၢင္ကေတာ့ ကိေလသာေတြကို အျမစ္ႏွင့္တကြ ျဖတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ နိဗၺာန္မရေသးတာလဲဆုိရင္ ပညာႏုေနလို႔၊ ဣေျႏၵရင္လဲ မထုိက္ေသးလုိ႔၊ ဣေျႏၵထုိက္ၿပီးရင္ ဗုိလ္ထုိက္၊ မဂၢင္ဆုိက္ရင္ ၿပီးေတာ့တာပဲ။
ဥပမာအားျဖင့္ အခုေရတြင္းတူး အခုေရၾကည္ေသာက္ခ်င္လုိ႔ေတာ့ မရေသးဘူးေပါ့။ ဣေျႏၵေလးေတြ ရင့္ရင့္လာေအာင္ တစ္ျဖည္းျဖည္း အားထုတ္ယူရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက တရားေဟာမယ္ႀကံရင္ ဣေျႏၵရင့္မရင့္ အရင္ၾကည့္တယ္။ ပညာပဲရွိေသးလား၊ ပညိေျႏၵထုိက္ၿပီလား၊ ဗုိလ္ထုိက္ၿပီလား၊ မဂၢင္က်ေအာင္ ထုိက္ႏုိင္ၿပီလားဆုိတာ ခ်ိန္ၾကည့္တာ၊ ဒါကို ေ၀ေနယ်ဇၥ်ာသယလုိ႔ ဆုိတာပဲ။ ဘုရားရွင္က သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အႏု အရင့္ကို အဲဒီလုိ ခ်ိန္ညႇိၿပီး မဂၢင္ထုိက္ခါနီးမွ သြားၿပီး ကူညီေပးလုိက္ေတာ့ ေသာတာပန္ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ တည္သြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ ႐ုိး႐ုိး သဒၶါ ပညာေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္မေနဘဲ ဣေျႏၵ၊ ဗုိလ္၊ မဂၢင္ထုိက္တဲ့ သဒၶါ ပညာအဆင့္ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ ေပါင္းသင္းႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီဘ၀မွာပင္ အပါယ္တံခါးပိတ္၊ နိဗၺာန္ထိေအာင္ ေရာက္ႏုိင္တယ္လုိ႔သာ မွတ္လိုက္ပါ္။
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.