ဘုရားရွင္က သမၼာဒိ႒ိႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္လို႔ ေဟာထားတယ္။ သမၼာက မွန္ကန္တာ၊ ဒိ႒ိက ျမင္တာ။ အမွန္ျမင္ႏွစ္မ်ိဳးကုိ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူတယ္လုိ႔ မွတ္ရလိမ့္မယ္။ အမွန္ျမင္ႏွစ္မ်ိဳးဆုိတာ ျဖစ္ပ်က္ သခၤါရ ျမင္တာကတစ္မ်ိဳး၊ နိဗၺာန္ျမင္တာက တစ္မ်ိဳးတဲ့။ ျဖစ္ပ်က္ျမင္တဲ့ ဉာဏ္က နိဗၺာန္မျမင္ဘူး၊ နိဗၺာန္ျမင္တဲ့ ဉာဏ္ကလဲ ျဖစ္ပ်က္မျမင္ဘူး။
ခႏၶာကုိယ္ကုိ ဉာဏ္စုိက္လုိက္တဲ့အခါ ေ၀ဒနာကၡႏၶာပဲ ေျပာေျပာ၊ ၀ိညာဏကၡႏၶာ စိတ္ကပဲ ေျပာေျပာ၊ အျမင္ကေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ အနိစၥျမင္မွာပဲ။ ႐ႈဖန္မ်ားလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေ၀ဒနာ႐ႈလုိက္လဲ ေ၀ဒနာမေတြ႕ဘူး၊ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္တဲ့ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြေတြ႕တယ္။ စိတ္႐ႈလုိက္ျပန္လဲ စိတ္မေတြ႕ဘူး၊ ျဖစ္ပ်က္ပဲေတြ႕တယ္။ ဒီလုိ ျဖစ္ပ်က္ပဲ ေတြ႔တာသည္ သခၤါရဒုကၡျမင္တာ။ သခၤါရဒုကၡျမင္ရင္ အျမင္ကေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒီေနရာျဖစ္ ဒီေနရာ ပ်က္သြားတာေလးကို ျမင္ရင္ ဉာဏ္ျမင္၊ မေနာဒြါရနဲ႔ ျမင္တာလို႔ မွတ္ထားလုိက္ပါ။ ဒီေနရာက ယားတယ္၊ ဒီေနရာပဲ ေပ်ာက္သြားတယ္၊ ဒါ သခၤါရဒုကၡျမင္တာ။ အျမင္မွန္ပါပဲ။ သခၤါရဆုိတာ အေၾကာင္းတရားက ျပဳျပင္လို႔ သူမ်ားျပဳျပင္လုိ႔ေပၚတာ။ ပုိးေကာင္းေလးတက္လို႔လဲ ယားတတ္တယ္၊ ေခြ်းထြက္လုိ႔လဲ ယားတတ္တယ္၊ မိတ္ထြက္လုိ႔လဲ ယားတတ္တယ္။ ဒီလို တစ္ခုခုကျပဳျပင္လို႔ ေပၚလာတာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယားတဲ့သေဘာေလးဟာ သခၤါရလို႔ မွတ္လုိက္ပါ။ သူဟာ ခႏၶာထဲမွာ ေပၚတဲ့ ေ၀ဒနာကၡႏၶာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒုကၡသစၥာ။ ယားတာေလး ဒုကၡသစၥာမို႔ သခၤါရဒုကၡလို႔ ေျပာတာ။ ျပဳျပင္လုိ႔ေပၚလာတာျဖစ္လုိ႔ ယားတာေလးကို သခၤါရ၊ ခႏၶာအားျဖင့္ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ၊ ဉာဏ္မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါမွာ ဘယ္ခႏၶာေပၚေပၚ ဒုကၡသစၥာ။ ဒါေၾကာင့္ သခၤါရဒုကၡတဲ့။ ျပဳျပင္လုိ႔ေပၚလာေသာေၾကာင့္ သခၤါရ၊ ေပၚတဲ့ခႏၶာက ဒုကၡသစၥာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒုကၡ။ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ သခၤါရဒုကၡ။
ေပၚတဲ့တရားတိုင္းဟာ ျပဳျပင္လို႔ေပၚတာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သခၤါရ၊ ေပၚတဲ့တရားေလးက ခႏၶာ။ စိတ္ေပၚေပၚ၊ ေ၀ဒနာေပၚေပၚ၊ ခႏၶာပဲ။ ခႏၶာက ဒုကၡသစၥာ။ ႏွစ္ခုေပါင္းလုိက္ရင္ သခၤါရဒုကၡ။ ဒီသခၤါရဒုကၡကို ျမင္တာဟာ ေလာကုတၱရာမဂ္ရဲ႕ေရွ႕ေျပး ျမင္တာလုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။ ျမင္လုိက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ တစ္သံသရာလံုးက ဆုိးခဲ့ ေပခဲ့တဲ့ကံေတြျဖတ္ေတာ့မယ္၊ မုိက္ေၾကြးေတြေက်ေတာ့မယ္၊ အပါယ္ကိုေတာ့ ခႏၶာနဲ႔ မဆပ္ရေတာ့ဘူးလို႔ မွတ္ပါ။ သခၤါရဒုကၡသိတဲ့ဉာဏ္က ေရွ႕ေျပးလာလုိ႔ သူ႔ကို ေရွ႕ေျပးမဂ္လုိ႔ေခၚတယ္။
စားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးေပၚလာတယ္ဆုိတာ စားစရာအာ႐ံုေၾကာင့္ေပၚလာတာျဖစ္လုိ႔ သခၤါရ။ စားစရာအာ႐ံုက ျပဳျပင္လုိက္လို႔ ေပၚလာတာ။ စားခ်င္စိတ္ကေလးက သခၤါရ။ သူသည္ ခႏၶာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သစၥာအားျဖင့္ ဒုကၡသစၥာ။ ႏွစ္ခုေပါင္းလုိက္ေတာ့ သခၤါရဒုကၡသစၥာ။ သခၤါရဒုကၡလို႔ေခၚေခၚ၊ သခၤါရဒုကၡသစၥာလို႔ေျပာခ်င္ေျပာ အတူတူပါပဲ။ ဒါျဖင့္ ခႏၶာထဲမွာေပၚေလသမွ် သခၤါရဒုကၡခ်ည္းပဲလို႔မွတ္လုိက္။ အခုယားတယ္၊ သခၤါရဒုကၡေပၚတာပဲ။ အခုစားခ်င္စိတ္ေပၚတယ္၊ သခၤါရဒုကၡေပၚတာပဲလုိ႔ သိလုိက္ပါ။ သခၤါရဒုကၡေပၚရင္ ေနာက္က အသိဉာဏ္ေလးလုိက္ေပးလုိက္ေတာ့ သမၼာဒိ႒ိျဖစ္လာတယ္။ ဒီသမၼာဒိ႒ိသည္ ေလာကုတၱရာမဂ္ေပၚမလို႔ ေရွ႕ေျပးအျမင္လုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။ ေသာတာပန္တည္မယ့္ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ေရွ႕ေျပးအျမင္လုိ႔ မွတ္လုိက္စမ္းပါ။ ေသာတာပတၱိမဂ္ရဲ႕ ေရွ႕နားက ျမင္တဲ့ အျမင္ပဲ။ ေသာတာပတၱိမဂ္ရဲ႕ ေရွ႕နားမွာ၊ ေသာတာပတၱိမဂ္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးတဲ့။ သမၼာဒိ႒ိကေတာ့ သမၼာဒိ႒ိပဲ၊ ေရွ႕ေျပးသမၼာဒိ႒ိ။ ဒီအျမင္ရလို႔ ဒီအျမင္နဲ႔ ေသရင္ အပါယ္မသြားဘူး။ အပါယ္မသြားဘဲ သုဂတိသြားၿပီး ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မဂ္စစ္အျမင္လာတာပဲ။
ခႏၶာကုိ ေစာင့္ၾကည့္လုိ႔ ယားတာေလးေပၚရင္ သခၤါရဒုကၡေပၚၿပီလို႔ ႏွလံုးသြင္းလုိက္၊ နာတာေလးေပၚရင္လဲ သခၤါရဒုကၡေပၚၿပီလုိ႔ ႏွလံုးသြင္းလုိက္။ စားခ်င္စိတ္ေပၚရင္၊ အိပ္ခ်င္စိတ္ေပၚရင္ သခၤါရဒုကၡလို႔ပဲ ႏွလံုးသြင္းလုိက္။ သခၤါရဒုကၡက ေရွ႕က ျမင္တဲ့ဉာဏ္ေလး၊ သခၤါရဒုကၡဆိုတာ ျမင္တဲ့ဉာဏ္။ ဒီျမင္တဲ့ဉာဏ္သည္ သစၥာႏုေလာမိကဉာဏ္လဲျဖစ္၊ ေရွ႕ေျပးဉာဏ္လဲျဖစ္တယ္။ ဒီအျမင္သည္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ သံသရာျဖတ္တဲ့ အျမင္ပဲ။ ဒီအျမင္သည္ ၀ိပႆနာသမၼာဒိ႒ိဆုိလဲ မွန္တယ္၊ ေရွ႕ေျပးသမၼာဒိ႒ိဆုိလဲ မွန္တယ္၊ သစၥာႏုေလာမိကဉာဏ္ဆိုလဲ မွန္တယ္။ ဘုရားရွင္က ဒီအျမင္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကုိသာလွ်င္ ခၽြတ္တယ္၊ မရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို မခၽြတ္ဘူး။ သူ ဒီလုိအျမင္မ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမ်ား ျမင္ခဲ့ဘူးပါသလဲလို႔ ဘုရားက ဒိဗၺစကၡဳ ေစေတာပရိယ အဘိညာဥ္နဲ႔ ၾကည့္ရတာ။ ဥပမာအားျဖင့္ ရွင္စူဠပန္ဟာ အကၡရာ (၃၂)လံုးပါတဲ့ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ကို တစ္၀ါတြင္းလံုး က်က္တာ မရဘူး။ သူ႔အကုိက မင္း ဒီေလာက္ ဉာဏ္ထုိင္းတဲ့ေကာင္ သာသနာမွာေနလို႔ အလကားပဲ အသံုးမက်ဘူး လူထြက္ေတာ့လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူ မိႈင္ၿပီး ငုိေနတယ္။ သာသနာမွာလဲ ေပ်ာ္ ဒါေပမယ့္ ဉာဏ္ကလဲ ထုိင္းေနေတာ့ အားငယ္ေနရွာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားရွင္က သူ႔မွာ သခၤါရဒုကၡ အျမင္ေလး ပါခဲ့ဘူးလားဆုိတာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူဟာ သံသရာ တစ္ဘ၀က ဘုရင္အျဖစ္နဲ႔ ဆင္စီးၿပီး တုိင္းခန္းလွည့္လည္စဥ္ ပိတ္ျဖဴစေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာသုတ္လိုက္တာ အျဖဴေရာင္ပိတ္စဟာ ေခၽြးေတြေပက်ံၿပီး ညစ္သြားတယ္။ ေအာ္ ဒီအျဖဴေလးဟာ အၿမဲတမ္းျဖဴေနတာမဟုတ္ဘူး၊ အျဖဴေလးဟာလဲ ပ်က္သြားတာပဲလုိ႔ တစ္ခါ ျမင္ခဲ့ဘူးတယ္။ တစ္သံသရာလံုးမွာ ဒီတစ္ခ်က္ပဲ ျမင္ဘူးတာ။ အျဖဴေလးဟာ မည္းသြားတယ္၊ မၿမဲလို႔ဘဲလို႔ သခၤါရဒုကၡေလး တစ္ခ်က္ ျမင္ခဲ့ဘူးတယ္။ ဘုရားရွင္က ဒါကုိသိေတာ့ မင္း လူမထြက္နဲ႔ ဆုိၿပီး ပိတ္ျဖဴေလး တစ္ခုတန္ခုိးနဲ႔ ဖန္ဆင္းၿပီး လက္နဲ႔ ပြတ္ခုိင္းလုိက္တယ္။ ပြတ္လုိက္ လိပ္လုိက္နဲ႔ ပိတ္ျဖဴေလးက မၾကာခင္ ၫိုမည္းသြားတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ပိတ္ျဖဴေလးရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈကိုေတြ႕လုိက္တယ္။ ဒီအတုိင္းပဲ ခႏၶာထဲမွာလဲ ဘယ္တရားမဆုိ ဒီလုိ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနတာခ်ည္းပဲ လို႔ သခၤါရဒုကၡကုိ သြားေတြ႕လုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားတာ။ ဒါျဖင့္ ဘုရားက ခၽြတ္တယ္ဆုိတာ ဒီလုိပုဂၢိဳလ္မွ ခၽြတ္တာ။ သခၤါရဒုကၡ တစ္ႀကိမ္မွ မျမင္ဘူးတဲ့ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ ဘုရားဉာဏ္ထဲမွာလဲ မေပၚဘူး။
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.