ဒီဘ၀ၿပီးရင္ ေနာက္ဘ၀ လူျပန္ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ လူအစ ဇာတိ လာမယ္။ ဇာတိဟာ ဒုကၡသစၥာပဲ။ ဒါျဖင့္ လူျပန္ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူဟာ ေနာက္ဘ၀ ဇာတိ ဒုကၡသစၥာမသိလုိ႔ပဲ။ ပဋိသေႏၶေနခ်င္ေသးလုိ႔၊ အုိခ်င္ေသးလုိ႔၊ ေသခ်င္ေသးလုိ႔၊ အပါယ္ေရာက္ခ်င္ေသးလို႔ဆုိရင္လဲ မလြဲပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သစၥာမသိရင္ သံသရာရွည္တယ္လုိ႔သာ မွတ္လိုက္စမ္းပါ။
ကုသုိလ္ျပဳၿပီး ဟုိဘ၀ဆုေတာင္း ဒီဘ၀ဆုေတာင္းနဲ႔ ေတာင္းေနၾကတာဟာ သစၥာမသိေသးလုိ႔ပါ။ သုခေတြေတာင္းယူေနတာလား ဒုကၡေတြေတာင္းယူေနတာလားဆုိရင္ ဒုကၡေတြေတာင္းယူေနတာပဲ။ သစၥာမသိတဲ့သူဟာ ဇာတိ ဒုကၡသစၥာလို႔ မသိေတာ့ ဇာတိခ်ည္း ေတာင္းယူေနတယ္။ လူအႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ရပါလုိ၏၊ နတ္အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ရပါလို၏ဆုိေတာ့ ဒုကၡအႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႕ရပါလုိ၏ဆုိတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ ဒုကၡဆုိတာ ေရွာင္ကြင္းရမယ့္အလုပ္၊ ေတာင္းယူရမယ့္အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေရွာင္ကြင္းရမယ့္အလုပ္ကို ေတာင္းယူေနတာဟာ သစၥာမသိမႈေၾကာင့္ပါပဲ။
သစၥာမသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ အကန္း လမ္းသြားသလုိပါပဲတဲ့။ ကန္းလဲကန္း လမ္းလဲ သြားေနျပန္တယ္ဆုိေတာ့ ေျမြေတြ႕လဲ မျမင္ဘူး၊ နင္းမွာပဲ။ ခလုပ္ေတြ႕လဲ မျမင္ေတာ့ တုိက္မွာပဲ။ ရန္သူေတြ႕လဲ မျမင္ေတာ့ တုိးမွာပဲ။ မျမင္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ အရမ္းသြား သြားတယ္။ သစၥာမသိၿပီဆုိမွျဖင့္ ဒီအတုိင္းပါပဲ၊ အရမ္းသြား သြားတယ္။ သစၥာမသိလုိ႔ရွိရင္ ပဋိသေႏၶဒုကၡသစၥာလဲ သူယူမွာပဲ။ ဒုကၡသစၥာမွန္းမွ သူမသိဘဲ။ ပဋိသေႏၶ ဒုကၡသစၥာယူမိၿပီဆုိရင္ အုိေဘးနာေဘးေသေဘး စိုးရိမ္ေသာက ဗ်ာပါဒေဘး အပါယ္ေဘးေတြ ေျပးလုိ႔မလြတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ သစၥာမသိသူရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ပဲ။
ဘုရားရွင္က ရဟန္းတစ္ပါး ေခၚၿပီး ေတာင္ႀကီးတစ္ေတာင္ေပၚတက္သြားတယ္။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္လုိ႔ ေအာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေတာင္က တစ္ျခမ္းၿပိဳေနတယ္။ ရဟန္းက အရွင္ဘုရား ဒီေခ်ာက္ႀကီးက ေၾကာက္စရာႀကီးဘုရား- လုိ႔ေလွ်ာက္တယ္။ ဘုရားရွင္က `ရဟန္း- ဒီေတာင္ေပၚက ေျခေခ်ာ္က်လုိ႔ ေသရင္ တစ္ခါပဲ ေသရမွာ၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ သစၥာမသိဘဲ ေသရတဲ့အေသမ်ိဳးကသာေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ေသရမွာ။ အဲဒါကိုသာ ေၾကာက္စမ္းပါ´တဲ့။ သစၥာမသိတဲ့အေသကသာလွ်င္ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္လို႔ ဘုရားရွင္က ေဟာေတာ္မူလုိက္တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ သစၥာသိေအာင္လုပ္ရမယ္။ ကုိယ့္ဇာတ္ကုိယ္ သိမ္းႏုိင္ေအာင္လုပ္ရမယ္။ ကုိယ့္ဇာတ္ဆုိတာ ယခုရထားတဲ့ ခႏၶာ ဒုကၡသစၥာ၊ ေနာင္ရမွာေတြကလဲ ဒုကၡသစၥာပဲ။ ဒီဇာတ္ကုိျဖင့္ အသိတစ္လံုးပုိင္ရင္ သိမ္းပါတယ္။ သစၥာသိတဲ့အသိ။ သစၥာသိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ နိဗၺာန္ေရာက္တာပဲ။ ဒါျဖင့္ သစၥာမသိေသးတဲ့အလုပ္ဟူသေရြ႕ နိဗၺာန္မေရာက္ဘူးလုိ႔သာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားလိုက္။ သစၥာသိဖုိ႔အတြက္ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ယခုရထားတဲ့ ခႏၶာႀကီးဟာ ဒုကၡသစၥာလို႔မွတ္လုိက္။ ဒါ ၿခံဳေျပာလုိက္တာ။ ခႏၶာႀကီးဟာ ဒုကၡသစၥာမုိ႔ ခႏၶာထဲက ဘာပဲ ေပၚလာ ေပၚလာ ဒုကၡသစၥာလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်။ ေ၀ဒနာေပၚလဲ ဒုကၡသစၥာ၊ စိတ္ေပၚလဲ ဒုကၡသစၥာ၊ ပူတဲ့ေအးတဲ့ ႐ုပ္ေတြေပၚလဲ ဒုကၡသစၥာ။ ပင္ကုိ ခႏၶာႀကီးက ဒုကၡသစၥာမုိ႔ ေပၚေပါက္လာေတာ့လဲ ဒုကၡသစၥာပဲ ေပၚေပါက္လာရတယ္။ ဒီလုိ အေပါင္း သိထားတာကို သစၥဉာဏ္ေခၚတယ္။
အစိတ္ေလးေတြ ေပၚလာေတာ့ ဥပမာ ေ၀ဒနာေပၚတဲ့အခါ၊ စိတ္ေပၚတဲ့အခါ ၀ိပႆနာ႐ႈရင္ ဉာဏ္ထဲမွာ ဖမ္းမိမယ္။ ခႏၶာဒုကၡသစၥာလို႔ အေပၚင္းသိမဟုတ္ဘဲ အစိတ္သိ သိေနတာျဖစ္လို႔ ဒီဒုကၡသစၥာေလးေတြက ႏွိပ္စက္ေနတာပဲလုိ႔ ကိစၥကို သိရတယ္။ ဒါက ကိစၥဉာဏ္။ အေပါင္းသိတာက သစၥဉာဏ္၊ ဒီထဲက အစိတ္ေလးေတြ သိတာက ကိစၥဉာဏ္။ ခႏၶာငါးပါး အေပါင္းႀကီးက ဒုကၡသစၥာပဲလုိ႔သိတာက သစၥဉာဏ္။ ဒီအေပါင္းခႏၶာထဲက ေ၀ဒနာေလးေတြ - သုခ ဒုကၡ ဥေပကၡာ ေ၀ဒနာေလးေတြ ေပၚလာတာ၊ စိတ္ေလးေတြ ေပၚလာတာ။ ဒီတရားေတြ လာတုိင္းလာတုိင္း ဉာဏ္နဲ႔ တည့္မိတာက သစၥာသိတဲ့ ကိစၥ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ကိစၥဉာဏ္လို႔မွတ္လုိက္။ ဒီလုိ ေပၚတုိင္း ေပၚတုိင္း ျဖစ္ပ်က္မႈကုိသိတာ ကိစၥဉာဏ္။ ကတဉာဏ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ေသာတာပန္ တည္ေတာ့တာပဲ။
ခႏၶာငါးပါးအေပါင္းကို ဒုကၡသစၥာလုိ႔ အေပါင္းသိထားတာက သစၥဉာဏ္။ သတိပ႒ာန္ေလးပါးထဲက တစ္ပါးပါးကို ေပၚတုိင္းေပၚတုိင္း ျဖစ္ပ်က္႐ႈေနတာက ကိစၥဉာဏ္။ စိတ္႐ႈရင္ စိတ္ျဖစ္ပ်က္ေလးေတြက ႏွိပ္စက္ေနတာပဲလုိ႔ သိေနတာ (ဒုကၡႆ ပီဠနေတၳာ၊ သခၤတေ႒ာ)။ ဒီျဖစ္ပ်က္ေတြ ဆံုးေအာင္လုိက္လုိ႔ ဆံုးသြားလုိ႔ရွိရင္ ကတဉာဏ္။ ဒီျဖစ္ပ်က္ေတြဟာ ႏွိပ္စက္တတ္တဲ့တရားေတြမုိ႔ ႏွိပ္စက္ေနတာပဲလုိ႔ အမွန္အကန္ သိသိသြားေတာ့ ဒီလုိ အႏွိပ္စက္ခံ ခႏၶာႀကီးျဖင့္ မလုိခ်င္ေတာ့ပါဘူးဆုိတဲ့ဉာဏ္၀င္လာတာနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေတြဟာ ဖ်ပ္ခနဲ႔ ခ်ဳပ္သြားတယ္။ ခ်ဳပ္ၿပီးမွ ေပၚလာတဲ့ဉာဏ္ကုိ ကတဉာဏ္လုိ႔ေခၚတယ္။ ဒါ ေသာတာပန္တည္ၿပီလုိ႔ သိတဲ့ဉာဏ္ပဲ။ ဒါျဖင့္ အေပါင္းသိတဲ့ဉာဏ္က သစၥဉာဏ္၊ ဒီထဲက ျဖစ္ပ်က္သိတဲ့ဉာဏ္က ကိစၥဉာဏ္၊ ျဖစ္ပ်က္အဆံုးကုိသိတဲ့ဉာဏ္က ကတဉာဏ္။ ဒီဉာဏ္သံုးဆင့္မွာ ကိစၥဉာဏ္က အလုပ္လုပ္ရမယ့္ဉာဏ္။ သစၥဉာဏ္က သိရမယ့္ဉာဏ္။ ကတဉာဏ္က ၀မ္းေျမာက္ရမယ့္ဉာဏ္။ ကိစၥၿပီးၿပီေဟ့လုိ႔သိေတာ့ ၀မ္းေျမာက္႐ံုပဲရွိေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ဓမၼစၾကာမွာလာတဲ့အတုိင္းပဲ။ အရွင္ေကာ႑ညနဲ႔ နတ္ျဗဟၼာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ကၽြတ္သြားတာ ဒီဉာဏ္သံုးဆင့္နဲ႔ပဲလို႔ မွတ္လုိက္ပါ။
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.