ဘ၀ကေပးေသာ အမွန္တရား

စက္၀ုိင္းအကြက္ နံပါတ္(၁)သည္ လက္ရွိခႏၶာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အကြက္(၂)လက္ရွိခႏၶာျဖစ္က်ိဳးကို ျပထားျခင္းျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါ ေခၚဆုိေနၾကသည့္ ခႏၶာငါးပါးသည္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရေသာ အက်ိဳးပင္ျဖစ္၏။ အေၾကာင္းတရားတုိ႔တြင္ အ၀ိဇၨာသည္ ကိေလသာျဖစ္၍ ကိေလသ၀ဋ္၊ သခၤါရသည္ ကံျဖစ္၍ ကမၼ၀ဋ္ျဖစ္၏။ လက္ရွိခႏၶာငါးပါးသည္ ထုိ၀ဋ္ႏွစ္ပါးေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာရေသာ အက်ိဳးတရားျဖစ္၍ ၀ိပါက၀ဋ္ျဖစ္၏။ ေဒသနာစဥ္အရ ကိေလသ၀ဋ္ေၾကာင့္ ကမၼ၀ဋ္ေပၚ၊ ကမၼ၀ဋ္ေၾကာင့္ ၀ိပါက၀ဋ္ေပၚလာရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ၀ဋ္သံုးပါးအျမင္ျဖင့္လည္း သိထားရမည္ျဖစ္၏။

သစၥာဆုိက္သည့္အသိတရား မေပၚေသးသေရြ႕ အ၀ိဇၨာ ဦးစီးေနပါ၏။ အ၀ိဇၨာဦးစီးေနသေရြ႕ လုပ္သမွ် ကံျဖစ္ေန၏။ ကံျဖစ္ေနသေရြ႕ ကံ၏ အက်ိဳးတရားတုိ႔သည္လည္း ျဖစ္ေပၚလာမည္မွာ မလြဲဧကန္ျဖစ္၏။ ေခါင္းေဆာင္ကိေလသာသည္ အ၀ိဇၨာႏွင့္ တဏွာျဖစ္၏။ အတိတ္သံသရာတြင္ အ၀ိဇၨာက ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ပစၥဳပၸန္သံသရာတြင္ တဏွာက ေခါင္းေဆာင္ေန၏။ အတိတ္တြင္ အ၀ိဇၨာက ေခါင္းေဆာင္၊ တဏွာက ေနာက္လုိက္ျဖစ္၏။ ပစၥဳပၸန္တြင္ တဏွာက ေခါင္းေဆာင္ အ၀ိဇၨာက ေနာက္လုိက္ျဖစ္၏။

သေဗၺ သခၤါရာ ဒုကၡာ- အရာရာတုိင္းသည္ ဒုကၡသာျဖစ္၏။ ျဖစ္သည့္တရားတိုင္း ပ်က္ရသည္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒုကၡဟု ဆုိရျခင္းျဖစ္၏။ ဆင္းရဲပင္ပန္းသမွ်ကုိသာ ဒုကၡဟု ဆုိသည္မဟုတ္။ ျဖစ္ပ်က္သေဘာတရားရွိေန၍ ဒုကၡဟုဆုိရျခင္းျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕က ဗုဒၶ၀ါဒသည္ အဆုိးျမင္၀ါဒဟု စြတ္စြဲတတ္ၾက၏။ စင္စစ္မွာ အဆုိးျမင္ျခင္းမဟုတ္၊ အမွန္ျမင္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ျဖစ္လာသည့္အရာတုိင္း ပ်က္ျခင္းတြင္သာ ဆံုးရ၏။ သစ္ေနသည့္အရာတိုင္း ေဟာင္းႏြမ္းျခင္းတြင္သာ ဆံုးရ၏။ ေပၚလာသမွ် ေပ်ာက္ျခင္းတြင္သာ အဆံုးရွိ၏။ ဆံုေတြ႕ေနရသမွ်သည္လည္း ခြဲခြါမႈတြင္သာ ဆံုးရ၏။ လူ႔အလုိဆႏၵ နတ္မလုိက္ႏုိင္။ သိၾကားလည္းမလုိက္ႏုိင္၊ ဘုရားလည္း မလုိက္ႏုိင္။ သေဗၺ သခၤါရာ အနိစၥာ- အရာရာတုိင္းသည္ ျဖစ္ၿပီးပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ မၿမဲ။ လူသားတုိ႔သည္ အနိစၥ- မၿမဲသည့္အရာတုိင္းကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ခုိင္ေအာင္ ၿမဲေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကရ၏။ ရာထူးေကာင္းေကာင္း ရထားလွ်င္ ထုိရာထူး ၿမဲဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကရ၏။ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရထားလွ်င္ ထိုအလုပ္ မျပဳတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကရ၏။ ကုိယ့္မွာရွိသည့္ ကား၊ စက္ စသည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိလည္း အေကာင္းအတုိင္းသာ အၿမဲရွိေနေစလုိ၏။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ဆႏၵအတုိင္း ျဖစ္သည္လည္း ရွိသကဲ့သုိ႔ မျဖစ္သည္လည္း ရွိ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကုိယ့္ဆႏၵကုိ ေသြဖီသြားၿပီး သူ႔ဆႏၵအတုိင္း ပ်က္စီးျခင္းတြင္ အဆံုးသတ္ၾကရသည္သာျဖစ္၏။

ဤအရွင္ ငယ္စဥ္က ကေလးေပ်ာ္ ေပ်ာ္ခဲ့သည္ကုိ မွတ္မိေနေသး၏။ မိဘေတြ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြၾကားတြင္ ေနရသျဖင့္ စားစရာလည္း မပူရ၊ ၀တ္စရာလည္း မပူရ။ တစ္ကုိယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရးကအစ အေမက ဂ႐ုစုိက္ေပး၏။ အစ္မေတြက ဂ႐ုစုိက္ေပး၏။ ေခါင္းပင္ ကိုယ္တုိင္ ဖီးလိမ္းေနစရာမလုိ။ အကႌ်အ၀တ္အစားမ်ားကုိလည္း ေသေသသပ္သပ္ျဖစ္ေအာင္ သူတုိ႔ ဂ႐ုစုိက္ဆင္ေပးၾက၏။ ထုိအလုပ္မ်ားသည္ ကိုယ္လုပ္ရမည့္ အလုပ္လို႔ပင္ မထင္မွတ္ေတာ့။ ကုိယ္၀တ္ခ်င္သည့္ အကႌ်ေလး မေလွ်ာ္ရေသးလွ်င္ပင္ စိတ္တုိေလ့ရွိ၏။ ကုိယ့္စိတ္ဆႏၵအတုိင္းပင္ သူတို႔ ေလွ်ာ္ေပးၾကပါ၏။ ဤသုိ႔ မိဘ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ အသုိက္အအံုၾကားမွာ မိသားစု သံေယာဇဥ္အျပည့္ ခ်ီေႏွာင္လ်က္ ေနရသည့္ဘ၀ေလးသည္ တစ္ေန႔ေန႔ ဥတစ္ကြဲ သုိက္တစ္ပ်က္ျဖစ္မည္ဟုပင္ အေတြးမ၀င္ခဲ့။ ဤသည္မွာ မသိစိတ္တြင္ စြဲ၀င္ေနေသာ အမွန္မျမင္သည့္ အ၀ိဇၨာ၏ ဖံုးကာမႈဟု ဆုိရ၏။ အ၀ိဇၨာဖံုးကာထားသျဖင့္ မိသားစုစံုညီ ေနထုိင္ရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာဟု ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ တဏွာက လွည့္စားလုိက္၏။ တဏွာ၏လွည့္ကြက္ေအာက္တြင္ မသိေပ်ာ္ ေပ်ာ္ေနရ၏။ တစ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဒုုတိယအစ္မတစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္က်၊ အမ်ိဳးသားေနာက္လုိက္သြားသည့္အခါ ရင္ထဲတြင္ ဟာတာတာ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ဘ၀အသုိက္အအံု ပ်ိဳကြဲစျပဳေနပါလားဟု စဥ္းစားဉာဏ္ တစ္ခ်က္၀င္လုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ ကေလးဘ၀ မသိစိတ္တြင္ အရင္က အနိစၥကို နိစၥထင္ထားခဲ့၏။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဤသို႔ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းျဖင့္ ခြဲခြါသြားၾကမည္ကုိ ႀကိဳစဥ္းစားမထားခဲ့။ အထင္ႏွင့္ အျမင္သည္ ျခားနားသြားသျဖင့္ လွ်က္တစ္ျပက္ ဉာဏ္တစ္ခ်က္ ႏွလံုးအိမ္တြင္ စတင္ထိမွန္ခဲ့ေလသည္။

ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာလာေသာအခါ ဤအရွင္(၈)ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ဤအရွင္၏မ်က္စိေအာက္၌ အေဖျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားခဲ့ရာ ေသျခင္းကုိ ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က် ပထမဦးဆံုး ျမင္လုိက္ရျခင္းျဖစ္၏။ အေဖ ေရာဂါေ၀ဒနာခံစားေနရ၍ အျပင္းအထန္ အေမာဆုိက္ေနသည္ကုိ ဘာမသိညာမသိ ေငးေမာၾကည့္႐ႈေနရင္း သနားစိတ္တုိ႔ေပၚေနသည္မွတစ္ပါး ဘာတစ္ခုမွ မတတ္ႏုိင္ဘဲ ေငးၾကည့္ေနခဲ့ဘူး၏။ သူမ်ားေတြ ေသသည္ကုိ ၾကားလည္းၾကားဖူး၏။ ျမင္လည္းျမင္ဖူး၏။ သုိ႔ေသာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ဘူးခဲ့။ ကုိယ့္အေဖ ေသေတာ့မည့္အခ်ိန္ကိုေတာ့ အနားမွာရွိေနသျဖင့္ ကုိယ္တုိင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့၏။ တကယ္ေသေတာ့မည္ဟု သိေနသျဖင့္လည္း ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ခဲ့ရ၏။ အသက္႐ွဴရပ္၍ မလႈပ္မယွက္ၿငိမ္သက္သြားေသာအခါ ေအာ္- ေသရျခင္းသည္ မသက္သာလွပါလားဟု ဉာဏ္ျမင္တစ္ခ်က္ပြင့္လာခဲ့သည္မွာ ထုိစဥ္ကတည္းက ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။

အျခားမိသားစုမ်ား ေသသည္ကုိ အတိအက် စာရင္းမျပႏုိင္ေသာ္လည္း ဤအရွင္၏ မိသားစု၀င္မ်ား တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားၾကသည္ကုိေတာ့ မွတ္မိေနေသးသည္သာျဖစ္၏။ အေဖဆံုးၿပီး တစ္လအၾကာတြင္ အေမလည္း ဆံုးပါးသြားရွာျပန္၏။ အေမေသၿပီး သံုးရက္အၾကာတြင္ အစ္မျဖစ္သူ မျမလင္းလည္း အသက္(၁၅)ႏွစ္အရြယ္တြင္ ဆံုးပါးသြားရွာ၏။ အနိစၥဆုိသည့္ စကားလံုးကို မသိေသးေသာ္လည္း ေမြးဖြားသူမွန္သမွ် ဤသို႔ ေသဆံုးရသည္သာျဖစ္၏ဟု အသိတရားတစ္ခ်က္ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ဒဏ္ရာအျဖစ္က်န္ေနခဲ့ေတာ့၏။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္ႏွစ္ၾကာေသာအခါ ဤအရွင္အေပၚ အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏုိး တန္ဖိုးထား အားကုိးရွာေသာ အဖုိးတစ္ေယာက္ဆံုးပါးသြားျပန္၏။ ေအာ္- အသက္ငယ္လည္း ေသၾကရ၊ အသက္ႀကီးလည္း ေသၾကရပါလားဟု သံေ၀ဂဟုမသိေသာ္လည္း ဉာဏ္ကေတာ့ ျဖစ္ခဲ့မိပါ၏။

ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းအတန္ၾကာသည့္တုိင္ေအာင္ ဤအရွင္၏ မိသားစုတြင္ အေသအေပ်ာက္ရပ္တ့ံေနလ်က္ရွိ၏။ ၁၉၉၅-ခုႏွစ္က ဤအရွင္ ရဟန္းျဖစ္ၿပီး မႏၲေလးၿမိဳ႕ သာသနာ့တကၠသုိလ္မွ သာသနာ့တကၠသီလဓမၼာစရိယဘြဲ႔ရ၍ ပူေဇာ္ပြဲျဖင့္ ေအာင္ပြဲခံၿပီးသည့္ ေနာက္ေန႔ ဤအရွင္၏ အစ္မ အေစာဆံုးအိမ္ေထာင္က်သြားခဲ့သူ ေဒၚမဲၫိဳတစ္ေယာက္ အနိစၥေရာက္သြားျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၉၈-ခုႏွစ္တြင္ ဤအရွင္၏ ညီအငယ္ဆံုး အရွင္၀ိမလသည္ သက္ေတာ္(၂၂)ႏွစ္၊ ၀ါေတာ္(၂)၀ါအရတြင္ ေက်ာက္ကပ္ႏွစ္လံုး ပ်က္စီးသြားသည့္ေ၀ဒနာကို မခ်ိမဆန္႔ခံစားရရင္း မ်က္စိေအာက္တြင္ ပ်ံေတာ္မူသြားျပန္ပါ၏။ ၁၉၉၉-ခုႏွစ္တြင္ ညီအလတ္ျဖစ္သူက ကားေမွာက္၍ ေသဆံုးသြားျပန္၏။ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္တြင္ အစ္မတစ္ေယာက္လည္း ထပ္မံေသဆံုးသြားခဲ့၏။ ဤအေသအေပ်ာက္စာရင္းမ်ားသည္ ဤအရွင္၏ မိသားစုတြင္ တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ စာရင္းမ်ားသာျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ မိသားစု ဘ၀က လက္ေတြ႔ျပေပးေနေသာ အမွန္တရားမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ အ၀ိဇၨာက သစၥာမသိသေရြ႕ တဏွာျဖင့္ ၿငိေနမည့္ ဘ၀သံေယာဇဥ္၊ မိသားစုသံေယာဇဥ္သည္ ကိေလသာပင္ျဖစ္၏။ ထုိကိေလသာသည္ မသိလွ်င္ မသိသေလာက္ ပူေလာင္မည္သာျဖစ္၏။ ထုိကိေလသာအပူမီးကုိ ၿငိမ္းေအးေစႏုိင္သည္မွာ မတည္ၿမဲျခင္းအနိစၥကုိ အမွန္ျမင္သည့္ ဉာဏ္၀င္လာမွသာလွ်င္ သက္သာရာရႏုိင္ပါ၏။ ထုိဉာဏ္ျဖင့္ မဆင္ျခင္ႏုိင္သမွ် ေဆာက္တည္ရာမဲ့ခံစားခဲ့မႈေတြ ျပင္းထန္စြာ႐ုိက္ခတ္ခံရမည္သာျဖစ္၏။ ခႏၶာရသူတုိင္း၏ သြားၿမဲလမ္းသာျဖစ္သည္ကုိ သိသျဖင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ ခႏၶာမ်ိဳး ေနာင္တစ္ဖန္ျပန္မေပၚလာႏုိင္ေရးအတြက္ ကိေလသ၀ဋ္ ကမၼ၀ဋ္တို႔ ကၽြတ္မွသာလွ်င္ ၀ိပါက၀ဋ္ျဖစ္သည့္ ခႏၶာဒုကၡ သံသရာဒုကၡတုိ႔မွ လြန္ေျမာက္ႏုိင္မည္ျဖစ္၍ ထုိသုိ႔လြတ္ေျမာက္ေရးလမ္းစဥ္သည္ ျဖစ္ပ်က္ မဂ္ကုိက္ေအာင္ ဆင္ျခင္သည့္ လုပ္ငန္းမွတစ္ပါး အျခားမရွိဟုသာ ေျပာလုိပါ၏။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ