မူလႏွစ္ျဖာ (မေန႔ကအဆက္)

ဒီေတာ့ ေရွ႕စက္ဦးေဆာင္ေနတာက အ၀ိဇၨာ၊ တဏွာက ေနာက္လုိက္။ ေနာက္စက္ဦးေဆာင္ေနတာက တဏွာ၊ အ၀ိဇၨာက ေနာက္လုိက္။ သူတုိ႔က တကယ္ေတာ့ ခြဲျခားလုိ႔မရဘူး။ တစ္ခုျဖစ္ရင္ ႏွစ္ခုလံုးျဖစ္တာ (သဟဇာတ)။ ဒီလုိ စိတ္တူ ကုိယ္တူ ပူးေပါင္းၿပီး သံသရာ အေနၾကာေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းရင္းမူလတရား ႏွစ္ပါးျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔ကို စက္၀ုိင္းႀကီးရဲ႕ အလယ္တဲ့တဲ့ ဗဟုိ ၀င္႐ုိးတပ္တဲ့ေနရာမွာ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ထည့္ ျပထားတာျဖစ္ပါတယ္။

မေန႔က ေရွ႕စက္ကုိ ဥေစၧဒဒိ႒ိပယ္ဖုိ႔၊ ေနာက္စက္ကုိ သႆတဒိ႒ိပယ္ဖုိ႔ ဘုရားေဟာေတာ္မူရင္း ျဖစ္ေၾကာင္းတင္ျပခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ဆက္တည္း ဒိ႒ိဆုိတဲ့စကားလံုးနဲ႔ ဆက္စပ္လုိ႔ ထပ္မံရွင္းလင္းေပးဖုိ႔ လိုအပ္လ်က္ရွိေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒိ႒ိက ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒိ႒ိကုိ ပယ္ဖုိ႔လုိအပ္သလဲ၊ ဒိ႒ိရွိျခင္းနဲ႔ မရွိျခင္းက ဘယ္ေလာက္ထူးျခားလဲ၊ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ဘယ္ဒိ႒ိရွိေနတယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိ အကဲခတ္ႏုိင္မလဲ စသည္ သိထားမွ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကို ေလ့လာရက်ိဳး နပ္ပါလိမ့္မယ္။

ေရွးဦးစြာ ဒိ႒ိအမ်ိဳးအစားေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါမယ္။ ဒိ႒ိ (၆၂)မ်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဒီ(၆၂)မ်ိဳးလံုးကုိ အခ်ိန္ကုန္ခံ ေလ့လာေနစရာမလုိပါဘူး။ အေရးအႀကီးဆံုး သိထားရမယ့္ ဒိ႒ိက သံုးမ်ိဳးပဲ ရွိပါတယ္။

၁။ သကၠာယဒိ႒ိ

၂။ သႆတဒိ႒ိ ႏွင့္

၃။ ဥေစၧဒဒိ႒ိ တုိ႔ပါပဲ။

သကၠာယဆုိတာ ခႏၶာငါးပါးကုိ ေျပာတာ။ အထင္အရွား ရွိတဲ့ ခႏၶာငါးပါးကို ငါလုိ႔ ထင္ျမင္ေနတာ၊ ဒီလို အထင္မွား အျမင္မွားတာက ဒိ႒ိ။ ခႏၶာငါးပါးက သကၠာယ၊ အထင္အျမင္မွားတာက ဒိ႒ိ၊ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ သကၠာယဒိ႒ိ။ ငါလုိ႔ထင္ျမင္ယူဆထားတဲ့ ခႏၶာငါးပါးဟာ ခုိင္ခံ့ေနတယ္၊ မပ်က္မစီး တည္ၿမဲေနတယ္၊ မေျပာင္းမလဲ နဂုိအတုိင္း ရွိေနတာပဲလို႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထင္ျမင္ယူဆထားတာဟာ သႆတဒိ႒ိပါ။ ၿမဲတယ္လုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆတဲ့ ဒိ႒ိပဲ။ ငါလုိ႔ထင္ျမင္ယူဆထားတဲ့ ခႏၶာငါးပါးဟာ ဒီဘ၀ ဒီမွ်နဲ႔ပဲ ျပတ္ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆထားတဲ့ဒိ႒ိဟာ ဥေစၧဒဒိ႒ိပါ။ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမယ္၊ သတ္ရဲရင္ ေသရဲရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတြက ဥေစၧဒဒိ႒ိသမားေတြမွာ အျဖစ္မ်ားပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ ဂဂၤါ၀ါဠဳ သဲစုမက ပြင့္ေတာ္မူတဲ့ဘုရားေတြထံမွာ ကၽြတ္တမ္းမ၀င္ႏုိင္ခဲ့တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ အပါယ္ေဘး၊ မြဲေဘး၊ ကြဲေဘး၊ အုိေဘး၊ နာေဘး၊ ေသေဘးေတြ တစ္ဘ၀ၿပီးတစ္ဘ၀ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ ဒုကၡခပ္သိမ္း ေအးၿငိမ္းလွပါတယ္ဆုိတဲ့ နိဗၺာန္ကို မရခဲ့ၾကတာလဲလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကို စစ္တမ္းထုတ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ဒိ႒ိသံုးမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနလုိ႔ဆိုတဲ့ အေျဖထြက္ပါတယ္။ ဒိ႒ိက မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္မရေအာင္ တားထားေတာ့ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ အနံ႔ေတာင္ နံခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဒိ႒ိကို `မဂ္တားဖုိလ္တားတရား´လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတာ။ ဒိ႒ိေၾကာင့္ နိဗၺာန္မရတာ ဒါေလာက္ဆို ရွင္းပါၿပီ။ မဂ္ဖုိလ္မွ မရရင္ နိဗၺာန္ဆုိတာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မရႏုိင္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဒိ႒ိက မဂ္ဖုိလ္ နိဗၺာန္ကုိသာ တားတယ္၊ သုဂတိကိုေတာ့ မတားဘူး။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ `ဒိ႒ိက နိဗၺာန္ကုိ ကန္႔ကြက္တယ္၊ သုဂတိကုိေတာ့ မကန္႔ကြက္ဘူး´တဲ့။ ဒိ႒ိတန္းလန္းနဲ႔ ကုသုိလ္လုပ္၊ လူ႔ျပည္လဲေရာက္ႏုိင္တယ္၊ နတ္ျပည္လဲေရာက္ႏုိင္တယ္။ သမထအားထုတ္ရင္ ျဗဟၼာ့ျပည္လဲ ေရာက္ႏုိင္တာပဲ။ ဒီကုသုိလ္ကံ ကုန္သြားရင္ေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ ေနရာေဟာင္းျဖစ္တဲ့ အပါယ္ေထာင္ထဲ ျပန္ေရာက္လာမယ္ (စတၱာေရာ အပါယာ သကေဂဟသဒိသာ)။ သုဂတိဘံုမွာသာ ေနခ်င္တုိင္း ေနလို႔မရတာ၊ အပါယ္ဘံုကေတာ့ ထာ၀ရႀကိဳဆုိလ်က္ပဲ။ ဘယ္သုဂတိဘံုမွ ေနခြင့္မရဘူးဆုိရင္ အပါယ္ဘံုကေတာ့ အၿမဲႀကိဳဆိုေနတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ဒိ႒ိရွိေနသေရြ႕ အပါယ္နဲ႔ အုိးစားမကြဲေသးဘူးဆိုတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒိ႒ိကုိ `ငရဲမ်ိဳးေစ့၊ အပါယ္မ်ိဳးေစ့´လို႔ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက စိပ္မိတိုင္း မိန္႔ေတာ္မူတာ။ ဒိ႒ိရွိတဲ့ ဘ၀နဲ႔ ေနရသမွ်ေတာ့ သုဂတိေရာက္တယ္၊ အပါယ္ကလြတ္တယ္ဆုိတာ ယာယီမွ်သာ ၾကာပါတယ္။ ေနာက္ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ရင္ မူရင္း ျပန္ေရာက္သြားႏုိင္တာပဲ။ ဒိ႒ိကင္းလုိ႔ မဟာေသာတာပန္ျဖစ္လုိက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ငရဲမီး အလုိလုိ ၿငိမ္းသြားပါၿပီ။ ကုိယ့္အတြက္ ငရဲအုိးလဲ မရွိ၊ ငရဲမီးလဲမရွိ၊ ငရဲဘံုလဲမရွိ၊ အပါယ္ဘံုလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္အတြက္သာမရွိတာ၊ သူမ်ားအတြက္ေတာ့ ရွိေနမွာပဲ။ သူကုိယ္တုိင္ မၿငိမ္းသေရြ႕ မသိမ္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ငရဲမီး ကုိယ္ၿငိမ္းႏုိင္ေအာင္ လူ႔ဘ၀ေရာက္ခုိက္ မေလ်ာ့ေသာဇြဲနဲ႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။ ကုိယ့္အတြက္ေပၚေနတဲ့ ငရဲမီးကုိ ကုိယ္မွ မၿငိမ္းရင္ ဘယ္သူမွ လာေရာက္ၿငိမ္းေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ကုိယ့္ငရဲမီးၿငိမ္းဖို႔အတြက္ ဒိ႒ိျပဳတ္ေအာင္၊ အသိဉာဏ္၊ အပြားဉာဏ္တင္မကပဲ အပယ္ဉာဏ္ (ပဟာနပရိညာ)နဲ႔ ျပဳတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္မယ္ဆုိရင္ မဟာေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီး ကုိယ့္အတြက္ ငရဲမီးေတြ အကုန္လံုး အၿပီးတုိင္ ၿငိမ္းသြားပါၿပီ။ ကုိယ့္အတြက္ အပါယ္ဘံုမရွိေတာ့ဘူး။ (၃၁)ထဲက အပါယ္(၄)ဘံုေလ်ာ့သြားၿပီ။ သံသရာလည္ဖို႔အတြက္ (၄)ဘံုေလ်ာ့သြားေတာ့ သံသရာနယ္ က်ဥ္းလာတာေပါ့။ နယ္က်ဥ္းလာတယ္ဆိုေပမယ့္ ကုိယ့္အတြက္ အပါယ္ဘံုေပ်ာက္သြားတာဟာ ၀မ္းသာစရာသာျဖစ္တယ္၊ ၀မ္းနဲစရာမဟုတ္ပါဘူး။ အပါယ္၀ဋ္ကၽြတ္သြားတာကုိး။ မွန္ပါတယ္။ ဒိ႒ိရွိလို႔ အပါယ္ေရာက္ရတာ။ ဒိ႒ိဟာ အပါယ္မ်ိဳးေစ့ (ဗီဇ/visa) ပဲ။ ဒိ႒ိမျပဳတ္ေသးသေရြ႕ အပါယ္ဗီဇာရွိေနတယ္။ မ၀င္ခ်င္ ၀င္ခ်င္ ၀င္ရမယ့္ဗီဇာ။ ဒိ႒ိျပဳတ္သြားရင္ေတာ့ အပါယ္ဗီဇာ expire ျဖစ္သြားၿပီ။ တစ္ခါ expire ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္လဲ ျပန္ထုလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါဆို ဒိ႒ိကင္းတဲ့ဘ၀ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေတြ သိမ္းသြားသလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ရေလာက္ပါၿပီ။ ငရဲမီးေတြ ၿငိမ္းသြားတာ၊ အပါယ္ဒုကၡေတြ သိမ္းသြားတာ၊ အဆုိးသံသရာနယ္က အၿပီးျပတ္ ႐ုန္းထြက္ခြင့္ရသြားတာ ဒိ႒ိကင္းလုိ႔ဆုိတာ နားလည္လုိက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒိ႒ိအေၾကာင္း နားလည္ေအာင္လုပ္ထား။ အပြားဉာဏ္နဲ႔ မျဖဳတ္ခင္မွာ အသိဉာဏ္နဲ႔ အရင္ ျပဳတ္ေအာင္ ျဖဳတ္ထား။ ျဖစ္ပ်က္ေနာက္မွလုပ္၊ အနိစၥ ဒုကၡေနာက္မွလုပ္။ ဒိ႒ိကို အသိဉာဏ္နဲ႔ ျပဳတ္ေအာင္ အရင္ လုပ္ပါ (ဉာတပရိညာ)။ ဒိ႒ိကုိ အသိဉာဏ္နဲ႔ ျပဳတ္ေရးအတြက္ ဦးစားေပးၿပီး ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာကို ေရွးဦးစြာ နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားရပါတယ္။ လုိရင္း မွတ္လုိက္- (ျဖစ္ပ်က္ေနာက္မွလုပ္၊ ဒိ႒ိအရင္ျဖဳတ္)။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ