ႏွလံုးသြင္းမွန္

”ေယာနိေသာမနသိကာရ” ကုိ ႏွလံုးသြင္းမွန္ဟု ဘာသာျပန္ဆုိရ၏။ ၀ိပႆနာနယ္ပယ္တြင္ ခႏၶာသည္ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္တတ္ေသာေၾကာင့္ အနိစၥခႏၶာကုိယ္ဟု ႏွလံုးသြင္းလုိက္လွ်င္ ႏွလံုးသြင္းမွန္ပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ မိမိခႏၶာကုိယ္ကုိ မ်က္လံုးမွတ္၍ ၾကည့္လုိက္ပါက ဥပမာ နာက်င္ကုိက္ခဲ စသည့္ ေ၀ဒနာေပၚလာ၍ မွိတ္ထားေသာမ်က္စိတြင္ ေပၚေနေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ ၾကည့္လုိက္ပါက ေ၀ဒနာသည္ ေပၚသည့္ေနရာတြင္သာ ပ်က္သြားသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရ၏။ “ဒီေနရာေပၚ ဒီေနရာပ်က္” ဟု မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက မိန္႔ေတာ္မူ၏။ စိတ္ေပၚသည္ျဖစ္ေစ၊ ႐ုပ္ေပၚသည္ျဖစ္ေစ၊ ေ၀ဒနာေပၚသည္ျဖစ္ေစ ဉာဏ္ျဖင့္သာၾကည့္လုိက္ပါက ေပၚသည့္ေနရာတြင္ ေပ်ာက္သြားသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရပါ၏။ ထုိသို႔ ေတြ႔သိေနေသာအခါ ဤခႏၶာတြင္ ငါ လည္းမေတြ႔၊ သူလည္းမေတြ႔၊ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ တစ္စံုတစ္ရာ ရွာေဖြ၍မေတြ႔။ ေပ်ာက္ပ်က္သြားသည္ကုိသာလွ်င္ ေတြ႔ေနရေတာ့၏။ အနိစၥကုိ ေတြ႔လုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က “သေဗၺ သခၤါရာ အနိစၥာ”ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ႏွလံုးသြင္းမွန္ေသာေၾကာင့္သာ အနိစၥကုိ ေတြ႔သိရျခင္းျဖစ္၏။ ငါ့စိတ္ ငါ့ကုိယ္ ငါ့လက္ ငါ့ေျခ ငါနာ ငါက်င္ ငါျမင္ ငါေတြ႔ စသည္ျဖင့္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ငါစြဲထားစဥ္ကမူ ႏွလံုးသြင္းမွန္ကန္မႈမရွိေသး။ ႏွလံုးသြင္းမွားဟု ဆိုရ၏။ ႏွလံုးသြင္းမွားလွ်င္ ဒိ႒ိကပ္၏။ ငါဟူသည္ ဒိ႒ိ၊ ဒိ႒ိေနာက္က ဥပါဒါန္ ကံတို႔လုိက္လာၿမဲသာ ျဖစ္၏။ “ဒိ႒ိ၊ ဒိ႒ဳပါဒါန္၊ ဒိ႒ိအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ကံ ဆုိၿပီးသကာလ လုိက္လာေတာ့ ကမၼဘ၀ပစၥယာ အပါယ္ဇာတိ” ဟုမုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ဤသည္မွာ ႏွလံုးသြင္းမွားျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္ပင္ျဖစ္ပါ၏။

နမူနာျပရလွ်င္ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ ခႏၶာငါးပါးကို သမီးေလး ဟုႏွလံုးသြင္းလုိက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ သမီးႏွင့္ စပ္သမွ် ပူစရာအနႏၲ၀င္ေရာက္လာရေတာ့၏။ စိတ္မခ်ရျခင္း ေဒါသ၊ စုိးရိမ္ရျခင္း ေသာက၊ ပူပင္ရမႈ မ်က္ရည္ႀကီးငယ္က်ရမႈ ပရိေဒ၀၊ ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္း ဒုကၡ၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ေဒါမနႆ၊ အိပ္၍မရေအာင္ ပူေလာင္ရျခင္း ဥပါယာသမီးေတြ ေတာက္ေလာင္ရေတာ့၏။ စင္စစ္မွာ သမီးေလးသည္လည္း အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱတရားအစုသာျဖစ္၏။ အရွိတရားကုိ ေက်ာ္လြန္၍ သမီးေလးဟု ႏွလံုးသြင္းထားမိေသာေၾကာင့္ ဒုကၡအစုအေ၀းႀကီးက ေနာက္က လုိက္လာျခင္းသာ ျဖစ္၏။ မသိ၍ ႏွလံုးသြင္းမွားျခင္းေၾကာင့္ အ၀ိဇၨာကလည္း တြဲလ်က္ပါေန၏။ ထုိအခါ အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ သခၤါရပစၥယာ ၀ိညာဏံ-ဟု ပဋိသေႏၶ၀ိညာဏ္ဘက္အထိ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္လည္သြားေတာ့မည္သာျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ပင္ ႏွလံုးသြင္းမွားျဖင့္ ဘ၀နစ္မြန္းေနေလ့ရွိၾကသျဖင့္ သားအတြက္လည္း ရတက္မေအး၊ သမီးအတြက္၊ ဇနီးအတြက္၊ ခင္ပြန္းအတြက္လည္း ရတက္မေအး၊ ဆက္စပ္ သက္ဆုိင္ရာပုဂၢိဳလ္တို႔အတြက္ပင္ ရတက္မေအး ျဖစ္ေနၾကရသည္မွာ ေလာကဓမၼတာကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ႏွလုံးသြင္းမွန္ ဉာဏ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ၾကည့္လုိက္ပါက အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱတရားစုတုိ႔သာျဖစ္၏။ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္ၾကရၿမဲသာျဖစ္၏။ ယင္းသုိ႔ အမွန္အကန္ ႏွလံုးသြင္းလုိက္ျပန္ေတာ့လည္း ရက္စက္ရာက်သည္ဟု ထင္ျမင္ေနေလ့ရွိၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အမွန္အကန္ ႏွလံုးသြင္းနည္းကုိ သိပင္သိေသာ္လည္း ႏွလံုးမသြင္းရက္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကပါ၏။ စင္စစ္မွာ အနိစၥ သခၤါရတရားတုိ႔သေဘာအလုိက္ ျဖစ္ခ်ိန္တန္ျဖစ္၍ ပ်က္ခ်ိန္တန္ပ်က္ရသည္ကုိသာ ႏွလံုးသြင္းထားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သားသမီး ဇနီးမယားတုိ႔ကုိ စြန္႔ပယ္ပစ္ရသည္မ်ိဳးမဟုတ္။ ေစာင့္ေရွာက္ရမည့္တာ၀န္အရ ေစာင့္ေရွာက္ရမည္သာျဖစ္၏။ တရားအသိျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ဖုိ႔သာလုိ၏။ ျပဳစုရမည့္တာ၀န္အရ ျပဳစုရမည္သာျဖစ္၏။ တရားအသိျဖင့္ ျပဳစုေပးႏုိင္ဖုိ႔သာလုိ၏။ လူတန္းေစ့ေနႏုိင္ စားႏုိင္ ၀တ္ႏုိင္ေအာင္ ရွာေဖြေပးရမည့္တာ၀န္အရ ရွာေဖြေပးရမည္သာျဖစ္၏။ တရားအသိျဖင့္ ရွာေဖြေပးႏုိင္ဖုိ႔သာလုိ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ တာ၀န္ေက်ေအာင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသည့္ၾကားမွ၊ ရွာေဖြေကၽြးေမြးေနသည့္ၾကားမွ မထင္မွတ္သည့္ ကံၾကမၼာဆုိးတုိ႔ ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္လာ၍ မကယ္ႏုိင္မဆယ္ႏုိင္ျဖစ္လာသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ႏွလံုးသြင္းမွန္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ေနထုိင္လုိက္ပါက ယူက်ံဳးမရျဖစ္ရပ္မ်ားမွ သက္သာရာရမည္ျဖစ္၏။ ၀မ္းနဲပက္လက္ မ်က္ရည္စက္စက္က်ရသည့္ အျဖစ္ဆုိးမွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သက္သာရာ ရေအာင္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ ယင္းသို႔ တရားျဖင့္ အသိဉာဏ္ဦးစီးလ်က္ အနိစၥသေဘာတရားမ်ားသာျဖစ္သည္ဟု ႏွလံုးသြင္းလုိက္ပါက မိမိသႏၲာန္တြင္ အပါယ္သို႔ေရာက္ေစႏုိင္သည့္ ေသာက ပရိေဒ၀ ဒုကၡ ေဒါမနႆ ဥပါယာသမီးတို႔ ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းမွ ကင္းေ၀းသက္သာရာရမည္ျဖစ္၏။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ထုိအပူမီးတုိ႔ အေလာင္ခံရသည့္ဒဏ္ခ်က္က မသက္သာ။ ျပင္းထန္လွ၏။ ျပင္းထန္စြာပူေလာင္႐ံုမွ်မက ထုိ႔ထက္ျပင္းထန္စြာအပူေလာင္ခံရမည့္ အပါယ္သို႔ တြန္းပုိ႔ေပးမည့္ မီးမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ မီးသည္ မီးရွိရာသုိ႔သာ တြန္းပုိ႔ေပးမည္ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔အျပင္ ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္သည့္ စည္းပြားဥစၥာတုိ႔ကိုလည္း “ငါမပုိင္ ငါမဆုိင္၊ သံုးခ်င္သူသံုးပါေစ”ဟု တံခါးမပိတ္ ေသာ့မခတ္ဘဲ ထားရသည္မ်ိဳးမဟုတ္။ ေလာကတြင္ ပုိင္ဆုိင္မႈဟူသည္ ေလာကသေဘာအရ ရွိရမည္သာျဖစ္၏။ ပညတ္နယ္ သမုတိသစၥာနယ္တြင္ ၀ိပႆနာဉာဏ္သြင္း၍ ေနႏုိင္ရန္သာ လုိအပ္ပါ၏။ တရားသေဘာအရ “ငါမပုိင္ ငါမဆုိင္ ငါမဟုတ္ သူမဟုတ္ နာမ္ႏွင့္ ႐ုပ္”ဟုဆုိရျငားေသာ္လည္း “ငါမဟုတ္အတူတူ ငါ ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး” ဟု အျမင္လြဲသြားမည္ကုိလည္း စုိးရိမ္ရ၏။ တရားအသိ အေျခခံလ်က္ ေလာကႀကီးပြားေရးကိုလည္း လုပ္ၾကရမည္သာျဖစ္၏။ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာတုိးတက္ျမင့္မားေရးကုိလည္း လုပ္ၾကရမည္သာျဖစ္၏။ တရားအလုပ္ကလြဲလွ်င္ ဘာမွလုပ္စရာမလုိဟု အေတြးအထင္မ်ား စိမ့္၀င္လာမည့္ အႏၲရာယ္ေၾကာင့္ ေျပာရျခင္းျဖစ္ပါ၏။ နိဗၺာန္ရေရးအလုပ္စစ္စစ္မွာ မဂၢင္အလုပ္ ၀ိပႆနာအလုပ္တစ္ခုတည္းသာရွိသည္ မွန္ေသာ္လည္း ယင္းအလုပ္တစ္ခုတည္းကုိသာ လုပ္ရမည္ဟု ဘုရားရွင္လည္း မေဟာၾကားခဲ့။ ဆုိလုိသည္မွာ စားေရးအတြက္လည္း အလုပ္လုပ္ၾကရမည္သာျဖစ္၏။ ၀တ္ေရးအတြက္လည္း လုပ္ၾကရမည္သာျဖစ္၏။ ေနထုိင္ေရး က်န္းမာေရးအတြက္လည္း အလုပ္လုပ္ၾကရမည္သာျဖစ္၏။ ဖြ႔ံၿဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္လည္း အလုပ္လုပ္ၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ ႏွလံုးသြင္းမွန္ျဖင့္ လုပ္ကုိင္တတ္ဖုိ႔သာ အေရးႀကီးပါ၏။ ကံေၾကာင့္ နိဗၺာန္မေရာက္၊ ဉာဏ္ျဖင့္သာ နိဗၺာန္ေရာက္သည္မွာ မွန္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကံလုပ္ငန္းမ်ားကုိလည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈထား၍ မျဖစ္။ ေလာကႀကီးပြားေရး သာယာဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားသည္ ကံလုပ္ငန္းမ်ားသာ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ထုိကံလုပ္ငန္းမ်ားက ေက်းဇူးျပဳလုိက္ေသာေၾကာင့္သာ ဉာဏ္လမ္း ဉာဏ္စခန္းသို႔ တက္လွမ္းရျခင္းျဖစ္သည္ကုိ ျငင္းပယ္၍မရ။ ဘုရားရွင္သည္ပင္ ဘုရားျဖစ္ႏုိင္သည့္ဉာဏ္ကုိ ရရွိေရးအတြက္ ကံလုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ဘ၀အသေခၤ်အနႏၲ စေတးခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါ၏။ စင္စစ္ ဘုရားျဖစ္သည္မွာ ဉာဏ္ေၾကာင့္ဟုဆုိရေသာ္လည္း ထုိဉာဏ္ကုိ ရရွိေရးအတြက္ ျပဳျပဳခဲ့သမွ်ေသာ ကံတုိ႔က ေထာက္ပံ့ေပးလုိက္ျခင္းအေၾကာင္းရင္းကလည္း မကင္း။

ေျပာင္းမရေသာ အယူအဆတစ္ရပ္ ခုိင္ၿမဲသြားလွ်င္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွ၏။ ၀ိပႆနာလုပ္ခ်ိန္ ၀ိပႆနာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္တတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီး၏။ ၀ိပႆနာလုပ္ခ်ိန္တြင္ ၀ိပႆနာကုိ ထိထိမိမိလုပ္၍ ပညာေရး စီးပြားေရး ႀကီးပြားေရးလုပ္ခ်ိန္တြင္လည္း တရားေသာနည္းျဖင့္ ႀကိဳးစား၍ လုပ္ၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ စီးပြားေရး ႀကီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားသည္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္လည္သည့္လမ္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈထား၍ မျဖစ္သည္မွာ ေလာကမ်က္ျမင္ျဖစ္ပါ၏။ အခ်ိဳ႕ျဖစ္ေနၾကသည္မွာ ၀ိပႆနာတရားအလုပ္ အားထုတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၀ိပႆနာလုပ္ငန္းမွတစ္ပါး မည္သည့္လုပ္ငန္းကိုမွ စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ျခင္းျဖစ္၏။ စီးပြားေရးကုိလည္း တစ္ဘ၀ တစ္နပ္စာဟု ထင္ျမင္လာေတာ့၏။ ပညာေရးကုိလည္း နိဗၺာန္ရဖုိ႔အတြက္ စာတတ္စရာမလုိဟုပင္ ထင္ျမင္လာၾက၏။ တရားထုိင္ေနေသာ ေယာဂီမ်ားက ရဟန္းေတာ္မ်ား စာသင္စာခ်လုပ္ေနသည္ကုိပင္ အႏွစ္မပါ အကာသက္သက္လုပ္ေနၾကသည္ဟု ထင္ျမင္ေနသည္ကုိ မ်ားစြာေတြ႔ဖူး၏။ ဤအရွင္၏ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္သူ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္က “စာေတြခ်ည္း သင္ေနလုိ႔ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ၊ တရားထိုင္တာလဲ လုပ္ဦးမွေပါ့”ဟု အျပာခံခဲ့ရဖူး၏။ ”စာေတြခ်ည္းသင္လုိ႔ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ” ဆုိၿပီး ေျပာလုိက္ျခင္းသည္ တရားထုိင္ေယာဂီျဖစ္ေစလုိ႔၍ ေျပာျခင္းကုိ နားလည္ေပးႏုိင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ စာသင္ေနသည့္အလုပ္ကုိ သူႏွစ္သက္ဟန္မရွိ၊ ထုိ႔ထက္ဆုိးသည္မွာ အက်ိဳးမရွိေသာအလုပ္မ်ားဟု ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ျဖစ္၏။ ထိုထင္ျမင္ခ်က္မ်ားသည္ ေလာကအလွတရားလည္းပ်က္၊ သာသနာလည္းပ်က္မည့္ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားပင္ျဖစ္၏။ သာသနာကုိ ပရိယတၱိစာေပသင္ၾကားျခင္းျဖင့္ ထိန္းသိမ္းခဲ့၍သာ ယေန႔ထိတိုင္ မကြယ္မေပ်ာက္ တည္ရွိေနႏုိင္ျခင္းျဖစ္၏။ ပရိယတၱိကုိစြန္႔လႊတ္၍ ရဟန္းေတာ္တုိင္း ၀ိပႆနာအလုပ္ တစ္ခုတည္းသာ ေဇာင္းေပးလုပ္လုိက္မည္ဆုိပါက ၀ိပႆနာသည္ မည္သုိ႔လွ်င္ သာသနာကုိ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ပါမည္နည္း။ တစ္ဆင့္ခ်င္း တစ္ဆင့္ခ်င္း ေဟာလာခဲ့၍ မွားယြင္းလာပါက ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေပးရန္မွာ ပရိယတၱိစာတတ္ ေပတတ္ ရဟန္းတုိ႔၏ တာ၀န္သာျဖစ္လာရေလ၏။ ပရိယတၱိ စာတတ္ေပတတ္ရဟန္းေတာ္မ်ား ဆိတ္သုဥ္းသြားလွ်င္ ၀ိပႆနာေဟာတရားမ်ားသည္လည္း တစ္ျဖည္းျဖည္း အမွားေပၚ အမွားမ်ား ထပ္ကာထပ္ကာျဖင့္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ထင္ရာျမင္ရာ၀ိပႆနာသာ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔အကန္႔ႏွင့္သူ သူ႔တာ၀န္ႏွင့္သူ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔သည္သာ ပဓာနက်ပါ၏။ ဘုရားရွင္ကလည္း ဂႏၳဓူရ၊ ၀ိပႆနာဓူရဟု ဓူရႏွစ္ျဖာ ခြဲျခားလမ္းၫႊန္သြန္သင္ထားခဲ့ပါ၏။ ဂႏၳဓူရ- စာေပသင္ၾကားသည့္ဘက္ကလည္း စာေပသင္ၾကားပုိ႔ခ်သည့္အလုပ္ကုိ တာ၀န္ေက်ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ရမည္သာျဖစ္၏။ မထမ္းေဆာင္၍ ျဖစ္ကိုမျဖစ္။ ၀ိပႆနာလုပ္သူမ်ားဘက္ကလည္း ကုိယ္လုပ္သည့္ ၀ိပႆနာကုိ မွန္ကန္ေအာင္ လုပ္ရမည္သာျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔မွသာ ေရႏွင့္ၾကာ ပဏာတင့္သကဲ့သို႔ သာသနာလည္း အရွည္အခန္႔ တင့္တင့္တယ္တယ္ စည္ပင္တုိးတက္မည္သာ ျဖစ္၏။ ဘယ္ဘက္ကုိမွ ေစာင္းနင္း၍ မျဖစ္။ ထုိသုိ႔ မွန္ကန္စြာ ႏွလံုးသြင္းသည္မွာလည္း ေယာနိေသာမနသိကာရပင္ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ၀ိပႆနာနယ္ပယ္အတြက္ေတာ့ မဟုတ္။ ေလာကီနယ္ပယ္အတြက္သာ ျဖစ္၏။ ေလာကီနယ္ပယ္ကုိ ေက်ာခုိင္းသည့္ အျမင္မ်ိဳးမ်ား စူး၀င္သြားမည္ကုိ စုိးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပရျခင္းျဖစ္၏။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ