၀ိသာခႏွင့္ ဓမၼဒိႏၷာ (၅)

(၀ိသာခဒါယကာက ေမးခြန္းမ်ားကုိ ဆက္လက္ေမးျမန္း၏။)

“ဥပါဒါန္နဲ႔ ခႏၶာဟာ တစ္ျခားစီလား၊ အတူတူပဲလား”

“ဥပါဒါန္က ကာမုပါဒါန္၊ ဒိ႒ဳပါဒါန္၊ သီလဗၺတုပါဒါန္၊ အတၱ၀ါဒုပါဒါန္ဆိုၿပီး ေလးမ်ိဳးရွိတယ္။ ခႏၶာက ငါးပါးရွိတယ္။ သူတုိ႔ဟာ တစ္ျခားစီလဲ မဟုတ္ဘူး၊ အတူတူလို႔ေျပာလုိ႔လဲ မရဘူး။ ခႏၶာငါးပါးကုိ ဥပါဒါန္နဲ႔ ႏွစ္သက္စြဲလန္းၿပီးေနလုိ႔ရွိရင္ ဥပါဒါနကၡႏၶာျဖစ္တယ္။ ဥပါဒါန္နဲ႔ မႏွစ္သက္ မစြဲလန္းလုိ႔ရွိရင္ ဥပါဒါနကၡႏၶာ မျဖစ္ဘူး”

လူတုိင္းသည္ ကုိယ့္ခႏၶာကုိယ္ ခင္တြယ္ၾကသည္သာျဖစ္၏။ ယင္းခင္တြယ္မႈသည္ တဏွာ၊ တဏွာႀကီးရင့္လာလွ်င္ ဥပါဒါန္ျဖစ္လာ၏။ ခႏၶာငါးပါးကို ၀ိပႆနာ႐ႈလုိက္လွ်င္ ဤခႏၶာႀကီးကုိ အနိစၥခႏၶာ၊ ၿငီးေငြ႔စရာခႏၶာအျဖစ္ျမင္လာမည္ျဖစ္၏။ ခႏၶာအေပၚတြင္ ခင္မင္တြယ္တာစိတ္တုိ႔ ကင္းသြားမည္ျဖစ္၏။ ယင္းသို႔ ခင္စရာမင္စရာမရွိဟု သိသည့္ ဉာဏ္ေပၚလာေသာအခါ ဥပါဒါနကၡႏၶာ မဟုတ္ေတာ့။ ခႏၶာကုိခင္မင္သည့္ တဏွာ ဥပါဒါန္တို႔ျဖင့္ စြဲလန္းေန၍သာ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟု ေခၚရ၏။ တဏွာ ဥပါဒါန္တို႔၏ တည္ရာခႏၶာပင္ျဖစ္၏။ ခႏၶာငါးပါးကို တဏွာႏွင့္ ဆက္မိမွ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟု ဆုိရ၏။ မဆက္မိလွ်င္ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟု မဆုိရ။ ကုိယ့္ခႏၶာကုိယ္ အာ႐ံုစိုက္ၿပီး ေ၀ဒနာျဖစ္ေစ စိတ္ျဖစ္ေစ ခႏၶာတစ္ပါးပါးကို ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္ ႐ႈေနလွ်င္ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္ေနသည့္ တရားတုိ႔ကုိသာ ျမင္ေတြ႔ေနရသျဖင့္ ကုိယ့္ခႏၶာမဟုတ္သည္ကုိ ေကာင္းေကာင္း သိျမင္လာမည္ျဖစ္၏။ ကုိယ့္ခႏၶာမဟုတ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိမွ ခႏၶာခင္သည့္ တဏွာ ဥပါဒါန္တုိ႔လည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤခႏၶာအေပၚ ခင္မႈမင္မႈ စြဲလန္းမႈခ်ဳပ္ၿငိမ္း႐ုပ္သိမ္းသြားလွ်င္ နိဗၺာန္ေရာက္မည္ျဖစ္၏။ ခႏၶာရွိလွ်က္ ေပၚလာေသာ နိဗၺာန္ျဖစ္၏။ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ခင္မင္စြဲလန္းေနသေရြ႕ နိဗၺာန္ ေတြ႔လိမ့္မည္မဟုတ္၊ ခႏၶာခင္မင္စြဲလန္းမႈမရွိမွသာလွ်င္ နိဗၺာန္ေတြ႔မည္ျဖစ္၏။ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ျဖစ္ပ်က္႐ႈေနျခင္းသည္ ခႏၶာခင္မႈမရွိေအာင္ ဥပါဒါနကၡႏၶာမျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု နားလည္ရမည္ျဖစ္၏။ စြဲလန္းမႈမွန္သမွ် အကုန္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း႐ုပ္သိမ္းေအာင္ အားထုတ္ေနရျခင္းသာျဖစ္၏။ စြဲလန္းမႈ တဏွာ ဥပါဒါန္ခ်ဳပ္လွ်င္ သဥပါဒိေသသ နိဗၺာန္ရ၏။ ခႏၶာမခ်ဳပ္ခင္ ရလုိက္ေသာနိဗၺာန္ျဖစ္၏။ ခႏၶာမခ်ဳပ္ေသာ္လည္း တဏွာ ဥပါဒါန္ခ်ဳပ္လွ်င္ နိဗၺာန္ရသည္ဟု သိထားရန္လုိအပ္၏။

ဘုရားရွင္သည္ ေဗာဓိပင္ႏွင့္ေရႊပလႅင္တြင္ ဘုရားျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ နိဗၺာန္ရၿပီဟု ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သည္မွာ ခႏၶာရွိလ်က္ ရေသာနိဗၺာန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ သူ စြဲလန္းမႈမရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ ရရွိေသာနိဗၺာန္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဓမၼဒိႏၷာေျဖၾကားခ်က္တြင္ ကုိယ့္ခႏၶာကုိယ္ စြဲလန္းလွ်င္ ဥပါဒါနကၡႏၶာ၊ မစြဲလန္းလွ်င္ ဥပါဒါနကၡႏၶာမဟုတ္၊ အႏုပါဒါနကၡႏၶာဟု နားလည္ရမည္ျဖစ္၏။ ဥပါဒါန္ႏွင့္ ခႏၶာသည္ တစ္ျခားစီလည္းမဟုတ္၊ အတူတူဟုလည္း ဆုိ၍မရ။ စြဲလန္းလွ်င္ ခႏၶာႏွင့္ ဥပါဒါန္တုိ႔တြင္ ခႏၶာသည္ အာ႐ံု၊ စြဲလန္းမႈ ဥပါဒါန္က အာရမၼဏိကျဖစ္ေန၏။ စြဲလန္းမႈဥပါဒါန္ကို ၀ိပႆနာဉာဏ္ မဂ္ဉာဏ္ျဖင့္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္လုိက္လွ်င္ ဥပါဒါနကၡႏၶာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အႏုပါဒါနကၡႏၶာ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ စြဲလန္းစရာခႏၶာမဟုတ္ေတာ့၊ စြဲလန္းစရာမဟုတ္သည့္ခႏၶာသာ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဥပါဒါန္ႏွင့္ ခႏၶာ တြဲေနသည့္ပုဂၢိဳလ္လည္းရွိမည္ျဖစ္၏၊ မတြဲမိသည့္ပုဂၢိဳလ္လည္း ရွိမည္ျဖစ္၏။ ပုထုဇဥ္တုိ႔သည္ ဥပါဒါန္ႏွင့္ ခႏၶာတြဲလ်က္ရွိေနသည္သာ မ်ား၏။ အထိမခံ ေရႊပန္းကန္ဟုပင္ ဆုိတတ္ၾကေသး၏။ မွဲ႔တစ္ေပါက္အစြန္းမခံႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္မွာ ခႏၶာအေပၚ ဥပါဒါန္အစြဲ ၀င္ေနျခင္းသာျဖစ္ပါ၏။ ဘုရား ရဟႏၲာ အရိယာတုိ႔မွာမူ ခႏၶာအေပၚ ဥပါဒါန္တရားတုိ႔ မတြဲမိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရား ရဟႏၲာ အရိယာတို႔၏ ခႏၶာကို ခႏၶာဟုသာေခၚဆုိႏုိင္၏။ ဥပါဒါနကၡႏၶာဟု မေခၚဆုိႏုိင္ေတာ့။

၀ိသာခဒါယကာသည္ ထုိေမးခြန္းမ်ားကို ဓမၼဒိႏၷာက ေကာင္းစြာေျဖၾကားေပးေနသည္ကုိပင္ သူတရားထူးရ မရ အကဲမခတ္ႏုိင္ေသးသျဖင့္ ဆက္လက္ေမးျမန္းျပန္ေလ၏။

“အရွင္ဓမၼဒိႏၷာ၊ သကၠာယဒိ႒ိဆုိတာ ရွင္းျပေပးစမ္းပါဦး”

“သကၠာယဒိ႒ိဆုိတာ ႐ုပ္ကုိငါထင္၊ ေ၀ဒနာငါထင္၊ သညာငါထင္၊ သခၤါရငါထင္၊ စိတ္၀ိညာဏ္ငါထင္တာပါပဲ၊ ငါစြဲဟာ သကၠာယဒိ႒ိပါပဲ”

႐ုပ္ကုိငါထင္လွ်င္ ႐ုပ္ႏွင့္ငါသည္ တစ္သားတည္းျဖစ္ေန၏။ ႐ုပ္သည္ပင္လွ်င္ငါ၊ ငါသည္ပင္လွ်င္႐ုပ္ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ထုိ႔အတူ ေ၀ဒနာသည္ပင္လွ်င္ငါ၊ ငါသည္ပင္လွ်င္ ေ၀ဒနာ စသည္ျဖင့္ ခႏၶာငါးပါးလံုးကို နားလည္ရမည္ျဖစ္၏။ ငါထင္ျမင္ျခင္းသည္ သကၠာယဒိ႒ိျဖစ္၏။ အပါယ္တံခါးကုိ ဖြင့္ေပးထားသည္မွာ ထုိသကၠာယဒိ႒ိသာျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သကၠာယဒိ႒ိ တန္းလန္းရွိေနသမွ် အပါယ္တံခါးသည္ ဟင္းလင္းပြင့္ေနမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ကုိယ့္ခႏၶာငါးပါး တစ္ပါးပါးကို ငါထင္ျမင္မႈ ပေပ်ာက္ေအာင္၊ ငါပုိင္ငါဆုိင္မဟုတ္ အနတၱဟု ဉာဏ္သက္၀င္ေအာင္ ျဖစ္ပ်က္႐ႈျခင္းျဖင့္ အနတၱဉာဏ္၀င္လာလွ်င္ ခႏၶာငါးပါးအေပၚ ငါထင္ျမင္မႈ သကၠာယဒိ႒ိ မရွိ၊ ငါမပုိင္ ငါမဆုိင္ အနတၱဟု သိျမင္လာမည္ျဖစ္၏။ ယင္းသို႔ သိျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ သကၠာယဒိ႒ိလည္းျပဳတ္ အပါယ္တံခါးလည္း ပိတ္ၿပီးသားျဖစ္သြားေတာ့၏။ အပါယ္တံခါးဖြင့္သည္မွာ သကၠာယဒိ႒ိ၊ အပါယ္တံခါးပိတ္သည္မွာ ၀ိပႆနာဉာဏ္၊ မဂ္ဉာဏ္ပင္ျဖစ္၏။ အပါယ္တံခါး ပိတ္ႏုိင္လွ်င္ နိဗၺာန္ေရာက္မည္သာျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူ႔ျပည္ကေန အပါယ္သြားခ်င္လည္းရ၊ နိဗၺာန္သြားခ်င္လည္း ရသည္ဟုဆုိေလ့ရွိၾက၏။ သကၠာယဒိ႒ိ မ်ားမ်ားျဖစ္ေနသူမွာ အပါယ္တံခါးပြင့္ေနမည္သာျဖစ္၍ သကၠာယဒိ႒ိခ်ဳပ္ေအာင္ က်င့္ေနသူမွာ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ အပါယ္တံခါးပိတ္ေနမည္သာျဖစ္၏။ ထာ၀ရ ပိတ္သြားေစခ်င္လွ်င္ မဂ္အစစ္တစ္ခုခု ရေအာင္ က်င့္ယူရမည္ျဖစ္၏။ မဂ္အစစ္ကမွသာလွ်င္ သကၠာယဒိ႒ိကုိ အျမစ္ျပတ္ပယ္သတ္ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ သကၠာယဒိ႒ိ အျမစ္ျပတ္ပယ္သတ္ႏုိင္မွသာလွ်င္ အပါယ္ေဘးမွလည္း စိတ္ခ်ရမည္ျဖစ္ေတာ့၏။ ထိုသုိ႔ အပါယ္တံခါး ပိတ္ေပးေရး၊ နိဗၺာန္တံခါး ဖြင့္ေပးေရးအတြက္ ဘုရားရွင္သည္ လူ႔ျပည္တြင္ ပြင့္ေပၚရျခင္းျဖစ္၏။

ထုိသကၠာယဒိ႒ိမွတစ္ဆင့္ ေက်းဇူးျပဳလုိက္ေသာအခါ ဥေစၦဒဒိ႒ိဘက္ ကူးသြားရ၏။ ႐ုပ္သည္ပင္ငါ၊ ငါသည္ပင္႐ုပ္ဟုထင္ျမင္ထားသည့္အတြက္ ႐ုပ္ေသလွ်င္ ငါသည္လည္း ေပ်ာက္သြားရ၏။ ေသသြားရ၏။ ေနာက္ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဟု သေဘာသက္ေရာက္သြားေလ၏။ ထုိသုိ႔ ျပတ္သြားသည့္သေဘာ အယူရွိေသာေၾကာင့္ ဥေစၦဒဒိ႒ိ ျဖစ္လာရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုပ္ကုိငါထင္လွ်င္ သကၠာယဒိ႒ိ၊ ႐ုပ္ႏွင့္ငါ တစ္သားတည္း ယူထားေသာေၾကာင့္ ဥေစၦဒဒိ႒ိလည္းျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူ ေ၀ဒနာ ငါထင္လွ်င္ သကၠာယဒိ႒ိ၊ ေ၀ဒနာႏွင့္ငါ တစ္သားတည္း ယူထားေသာေၾကာင့္ ဥေစၦဒဒိ႒ိလည္းျဖစ္၏။ ခႏၶာငါးပါးလံုး ထုိ႔အတူ နားလည္ရမည္ျဖစ္၏။ က်န္းမာေနခ်ိန္တြင္ သႆတဒိ႒ိ အျဖစ္မ်ားၿပီး ဆင္းရဲေနခ်ိန္ မက်န္းမာေနခ်ိန္တြင္ ဥေစၦဒဒိ႒ိ အျဖစ္မ်ား၏။ က်န္းမာေနလွ်င္ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့သကဲ့သုိ႔ ထင္မွတ္လ်က္ အၿမဲက်န္းမာခ်မ္းသာေနမည့္ပံုမ်ိဳး ယူဆထားသည့္အတြက္ သႆတဒိ႒ိျဖစ္ေလ့ရွိ၏။ မက်န္းမာခ်ိန္တြင္ “ဒီေ၀ဒနာဆုိးက ငါ ေသမွေအးမယ္” စသည္ျဖင့္ ငါေသလွ်င္ ေ၀ဒနာလည္း ေသသည္သာျဖစ္၏ဟု အယူ၀င္လာသျဖင့္ ငါပ်က္လွ်င္ ေ၀ဒနာလည္းပ်က္၏ဟု အဓိပၸါယ္ေရာက္ေနေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဥေစၦဒဒိ႒ိျဖစ္သည္ဟု ဆုိရ၏။ အထူးသျဖင့္ သကၠာယဒိ႒ိကို ျပဳတ္ေအာင္ ျဖဳတ္ႏုိင္လွ်င္ သႆတ၊ ဥေစၦဒဒိ႒ိတို႔လည္း အလုိလုိ ျပဳတ္သြားမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)