၀ိသာခႏွင့္ ဓမၼဒိႏၷာ (၁)

တစ္ခါက ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ေနရာ

ဘုရားရွင္ ခဏခဏေဟာတဲ့ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္

ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းထဲရွိ ေရကန္ႀကီး

ဘုရားရွင္ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနစဥ္က ျဖစ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္၏။ ထုိစဥ္က ၀ိသာခႏွင့္ ဓမၼဒိႏၷာတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ရွိခဲ့၏။ ဘုရားရွင္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ၾကြလာခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာတရားေတာ္မ်ားကုိ နာၾကားရ၍ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးႏွင့္တကြ ၀ိသာခသူေ႒းအပါအ၀င္ မ်ားစြာေသာပရိသတ္တုိ႔ ေသာတာပန္တည္ခဲ့ၾကေလ၏။ ၀ိသာခသူေ႒းသည္ လူသားဘ၀ျဖင့္ပင္ ေသာတာပန္တည္ခဲ့သူျဖစ္၏။ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထုိင္လ်က္ရွိၿပီး ဘုရားရွင္ကလည္း တရားဓမၼမ်ားကို ေန႔စဥ္ေဟာၾကားေပးလ်က္ရွိရာ တရားနာရင္းျဖင့္ပင္ ေနာက္ရက္ သကဒါဂါမ္တည္၊ ေနာက္ တစ္ရက္တြင္ အနာဂါမ္တည္ခဲ့ေလ၏။ အနာဂါမ္တို႔မည္သည္ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္၌ရွိေသာ အာ႐ံုတုိ႔ကို ခံုမင္ႏွစ္သက္မႈမရွိ၊ မဂ္ႏွင့္ပယ္ၿပီးျဖစ္ေတာ့၏။ ကာမရာဂါႏုသယကုိ အျမစ္ျပတ္ပယ္သတ္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ႐ူပဘံု အ႐ူပဘံုခင္တြယ္သည့္ ဘ၀ရာဂါႏုသယေလာက္သာ က်န္ေတာ့၏။ ကာမဘံုတြင္ မည္သည့္အာ႐ံုမ်ိဳးႏွင့္ေတြ႔ႀကံဳေစကာမူ သာယာစံုမက္မႈမရွိေတာ့။ မည္မွ်အဖုိးတန္ပစၥည္းကုိပင္ ေတြ႔ျမင္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မည္မွ်ပင္ ေခ်ာေမာလွပသူကုိပင္ ေတြ႔ျမင္ရသည္ျဖစ္ေစ ကာမအာ႐ံုမွန္သမွ် ဥေပကၡာထားႏုိင္ၿပီျဖစ္၏။ လုိခ်င္တပ္မက္မႈ ကင္းစင္ေနၿပီျဖစ္၏။ ကာမဘံု ကာမအာ႐ံုႏွင့္မထုိက္တန္ေတာ့ေသာ မဂ္ကုိရထားေသာေၾကာင့္ဟု ဆုိႏုိင္၏။ ကာမဘံု ကာမအာ႐ံုတုိ႔ကုိ စြန္႔ပယ္ၿပီးျဖစ္ေနၿပီျဖစ္၏။ ကာမဘံုသုိ႔လည္း ျပန္မလာေတာ့သကဲ့သုိ႔ ကာမအာ႐ံုကုိလည္း တြယ္တာမက္ေမာမႈမရွိေတာ့သျဖင့္ ေနာက္ဘ၀ ျဗဟၼာ့ျပည္သာ လားရာရွိေတာ့၏။ ေသာတာပတၱိမဂ္က အပါယ္ဘံုကုိ ႐ုပ္သိမ္းေပးလုိက္၏။ သကဒါဂါမိမဂ္ကမူ မည္သည့္ဘံုကုိမွ် ႐ုပ္သိမ္းမေပးႏုိင္ခဲ့။ အနာဂါမိမဂ္က ကာမဘံုအားလံုးကုိ ႐ုပ္သိမ္းေပးလုိက္ေတာ့၏။ ေနာက္ဆံုး အရဟတၱမဂ္ကမူ က်န္သည့္ ႐ူပ အ႐ူပျဗဟၼာ့ဘံုမ်ား အားလံုးကို ႐ုပ္သိမ္းေပးလုိက္ႏုိင္၏။ သို႔ျဖင့္ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္သည္ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုလံုး အကုန္သိမ္းလုိက္ၿပီျဖစ္၍ ဘံုဘ၀မွလြတ္ေျမာက္ကာ ဘံုဘ၀ကင္းမဲ့ရာ ခႏၶာခ်ဳပ္ၿငိမ္း႐ုပ္သိမ္းရာ နိဗၺာန္သာ လားရာရွိေတာ့၏။ ၀ိသာခဒါယကာသည္ အရဟတၱမဂ္ကုိ မရေသး၊ အနာဂါမိမဂ္ကုိသာ ရရွိထားသူျဖစ္၍ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္အဆင့္မွ်သာ ရွိေသး၏။

အနာဂါမ္ျဖစ္ၿပီးသည့္ေန႔တြင္ အိမ္သို႔ျပန္လာေသာအခါ ဣေျႏၵသိကၡာ အျပည့္ျဖင့္ တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္စြာ ျပန္လာခဲ့၏။ ေသာတာပန္အျဖစ္ျဖင့္ အိမ္ျပန္လာစဥ္ကမူ ဇနီးျဖစ္သူက အၿပံဳးျဖင့္ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္၊ လက္ခ်င္းယွက္ကာ အိမ္ေပၚသို႔ တက္႐ုိးရွိခဲ့၏။ သကဒါဂါမ္တည္စဥ္ကလည္း ထုိသေဘာမ်ားကို မစြန္႔ေသး။ အနာဂါမ္တည္ၿပီး ျပန္လာသည့္ေန႔တြင္မူ အရင္ေန႔မ်ားႏွင့္မတူ၊ တမူထူးျခားေနသည္ကုိ ဓမၼဒိႏၷာ သတိထားလုိက္မိ၏။ အနာဂါမ္ျဖစ္လာသည္ကုိမူ ဓမၼဒိႏၷာက မသိ၊ အမူအရာ ထူးျခားေနသည္ကုိသာ သိရွာ၏။ ႀကိဳဆုိရမည့္၀တၱရားအတုိင္း ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ လက္ခ်င္းယွက္ဖုိ႔ လက္ကုိ ကမ္းလင့္ေသာ္လည္း ၀ိသာခက အတြဲမခံ၊ ႐ုန္းဆန္လုိက္၏။ စကားလည္း မေျပာ။ ထုိအခါ “ဒီေန႔ သူ ဘာျဖစ္လာပါလိမ့္မလဲ”ဟု ဓမၼဒိႏၷာ ေတြးမိေလေတာ့၏။ သုိ႔ေသာ္ ဓမၼဒိႏၷာက အိမ္ေပၚေရာက္ေအာင္ လုိက္ခဲ့ရွာေလ၏။ “ထမင္းစားရင္ေတာ့ အရင္လုိ စကားေျပာမွာပါ”ဟု ထင္ထား၏။ သုိ႔ေသာ္ ၀ိသာခသူေ႒းသည္ ထမင္းစားသည့္အခါတြင္လည္း စကားမေျပာ၊ သူတစ္ေယာက္ထည္းသာ စားေလ၏။ အရင္လုိ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ လက္ဆံုမစားေတာ့။ အိပ္သည့္အခါမွာလည္း ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္အတူ မအိပ္ေတာ့၊ သူတစ္ေယာက္ထည္း လြတ္လပ္သည့္ေနရာတြင္ အ၀တ္ျဖဴခင္းၿပီး သန္႔ရွင္းစြာ အိပ္ေလ၏။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)