ျဖစ္ပ်က္႐ႈတဲ့မဂ္သည္ နိဗၺာန္ပို႔တတ္တာပဲရွိတယ္။ နိဗၺာန္ဟာ သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူလုပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ နိဗၺာန္သည္ ဘုရားပြင့္လဲ ရွိတယ္၊ ဘုရားမပြင့္လဲ ရွိတယ္၊ အခ်ိန္မေရြး ရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္တုန္းဆိုရင္ ဘုရားလုပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ အတၳိ ဘိကၡေ၀ နိဗၺာနံ- နိဗၺာန္ရွိတယ္-တဲ့။ ဒါဘုရား ေဟာထားတာ။ နိဗၺာန္ဆုိတာ အဇာတံ- ပဋိသေႏၶမေနရတဲ့ နိဗၺာန္၊ အဘူတံ- ဘယ္သူမွ မျပဳလုပ္တဲ့ နိုဗၺာန္၊ အသခၤတံ- ဘယ္သူမွ မျပဳျပင္ဘဲနဲ႔ သဘာ၀ဓမၼအတိုင္း ရွိေနတဲ့နိဗၺာန္ဆိုၿပီး ဥဒါန္းပါဠိေတာ္မွာ ဘုရားရွင္ ကိုယ္တုိင္ေဟာထားပါတယ္ (အတၳိ ဘိကၡေ၀ နိဗၺာနံ အဇာတံ အဘူတံ အသခၤတံ)။ ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ရွိတာေတာ့ ေသခ်ာၿပီ၊ ဘယ္သူျပဳလုပ္ထားတာလဲဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္သူလုပ္ထားတာမွမဟုတ္ဘူးလုိ႔ မွတ္ရမယ္ (အပစၥယာ ဓမၼာ အသခၤတာ ဓမၼာ)။
နိဗၺာန္ရွိတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာေအာင္ ျပတာ။ နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္ ရခ်င္ရင္ေတာ့ ျပဳျပင္တဲ့ သခၤတနယ္ထဲကထြက္ မျပဳျပင္တဲ့ အသခၤတနယ္ထဲေရာေအာင္လုပ္ရလိမ့္မယ္။ ျပဳျပင္တဲ့ ခႏၶာကုိယ္က ထြက္ရပါလိမ့္မယ္။ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ အစားနဲ႔ ျပဳျပင္ရ၊ အ၀တ္နဲ႔ ျပဳျပင္ရ၊ ေဆး၀ါးနဲ႔ ျပဳျပင္ရ၊ ေရမုိးခ်ဳိးျပဳျပင္ရ၊ ျပဳျပင္ေနရတာပဲ။ ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားေလးပါးကလဲ အၿမဲတမ္းျပဳျပင္ေနတယ္။ ဒီျပဳျပင္ေနတဲ့ အျပဳျပင္ခံေနရတဲ့ ခႏၶာက လြတ္ေအာင္ ထြက္ႏုိင္မွ နိဗၺာန္ေရာက္မယ္။ သခၤတာ- ဆုိတာ ျပဳျပင္တဲ့ ခႏၶာငါးပါးကုိေျပာတာ။ အသခၤတာ-ဆုိတာက ခႏၶာငါးပါးက လြတ္ၿပီး ျပဳျပင္ျခင္းမရွိတဲ့ နိဗၺာန္ကို ဆုိလိုတယ္။ နိဗၺာန္သည္ သဘာ၀ဓမၼအားျဖင့္ အၿမဲရွိေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဘုရားပြင့္မွ ေရာက္ၾကရတာလဲလုိ႔ ေမးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းကို ဘုရားကမွ ေဟာတတ္တာ။ ဘုရားက ေရာက္ေၾကာင္းကုိသာ ေဟာျပတာ၊ နိဗၺာန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ နိဗၺာန္သည္ ျပဳျပင္တဲ့အေၾကာင္းတရားမရွိဘူး၊ သဘာ၀ဓမၼအားျဖင့္သာ ရွိေနတယ္လုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။
တကယ္ရွိေနတဲ့နိဗၺာန္ကုိ သတၱ၀ါေတြ အမ်ားႀကီးထဲက တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ကံႀကံဳရင္ တုိးမိႏိုင္တယ္လို႔လဲ ေျပာလုိ႔မရဘူး။ နိဗၺာန္ေရာက္မယ့္အလုပ္ လုပ္မွ ေရာက္မွာ။ မလုပ္ရင္ ေရာက္ကိုမေရာက္ႏုိင္လုိ႔ပဲ။ သုဂတိ ဒုဂၢတိ ေရာက္တဲ့အလုပ္ေတြကေတာ့ ဘုရားမပြင့္လဲ လုပ္လုိ႔ရတယ္။ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ နိဗၺာန္ေရာက္မယ့္ မဂ္အလုပ္ကုိေတာ့ ဘုရားပြင့္မွပဲ ဘုရားကေဟာျပလုိ႔ လုပ္ခြင့္ရတာ၊ လုပ္နည္းသိတာ။ ဒီမဂၢင္အလုပ္ကိုမွမလုပ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ နိဗၺာန္တိုးမိဖို႔ တုိက္မိဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔သာ မွတ္လိုက္ပါ။ ဘုရားမပြင့္ဘဲနဲ႔ ေရာက္ႏုိင္တာ ပေစၥကဗုဒၶါေတြပဲ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္ရင္ မဂၢင္ရထားစီးမွ ေရာက္လိမ့္မယ္။ ေရာက္ၿပီဆုိရင္လဲ တစ္ခါေရာက္တစ္ေခါက္ပဲ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ျပန္လာခ်င္လ်က္နဲ႔ ျပန္လာလို႔ မရလုိ႔ျပန္မလာတာလားဆုိရင္လဲ ျပန္ခ်င္စရာကို မရွိလုိ႔ မျပန္ေတာ့တာ။
နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္ရင္သခၤတနယ္ထဲကထြက္ အသခၤတနယ္ထဲေရာက္မွ ေရာက္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္လုိက္ ပ်က္လုိက္ေတြ ႐ႈေနၾကရတာ၊ ဒါေတြဟာ သခၤတတရားေတြပဲ။ သခၤတတရားေတြ ျမင္ေအာင္ ျမင္ၿပီး မုန္းေအာင္ မုန္းၿပီး ဆံုးေအာင္ ႐ႈေနၾကရတာျဖစ္တယ္။ မုန္းေတာ့ ဒီသခၤတတရားေတြက ထြက္ေျမာက္သြားတာ၊ အဲဒါ ျဖစ္ပ်က္ဆံုးတယ္ေခၚတာပဲ။ ဒီသခၤတနယ္ကထြက္ခ်င္တဲ့ ဉာဏ္ေပၚေအာင္ ၀ိပႆနာ႐ႈၾကရတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ပ်က္ သခၤတတရားကို ၀ိပႆနာ႐ႈရတယ္။ သခၤတတရား ႐ႈ႐ံုနဲ႔ေတာ့ နိဗၺာန္မေရာက္ေသးဘူး၊ သခၤတမုန္းမွ၊ ဆံုးေအာင္လုိုက္ႏုိင္မွ အသခၤတ နိဗၺာန္ရတယ္လုိ႔ မွတ္ရမယ္။ သခၤတအဆံုးမွာ အသခၤတ ကပ္ေနတယ္။ သခၤတဆုိတာ ျဖစ္ပ်က္ပဲ။ ျဖစ္ပ်က္အဆံုးမွာ အသခၤတနိဗၺာန္ရွိတယ္။ ဒါျဖင့္ ဒီခႏၶာ တစ္ကိုယ္လံုးဟာ သခၤတ၊ ဒါခ်ဳပ္သြားရင္ ေတြ႔ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ဟာ မေ၀းဘူး၊ အနီးကေလးပဲ၊ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ရွာပါလို႔ ေဟာေတာ္မူတာ။ နီးလ်က္နဲ႔ေ၀းေနၾကရတာဟာ အလုိက္လြဲေနၾကလုိ႔သာ ျဖစ္တယ္။ အလုိက္မွန္္ေအာင္ ခႏၶာေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ကုိ ရွာရလိမ့္မယ္။
ခႏၶာမွာ ရွာေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေတြပဲ ေတြ႔ေနမယ္ဆုိရင္ သခၤတေတြ႔တာပဲ။ ဒီသခၤတေက်ာ္လုိက္ရင္ နိဗၺာန္ျမင္ေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီသခၤတ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ဖုိ႔ရာကုိက အေတာ္ခက္ေနၾကတယ္။ နိဗၺာန္ကေတာ့ ရွိတယ္၊ အနိစၥ ျဖစ္ပ်က္ သခၤတ ျဖစ္ပ်က္ကိုမေတြ႔လို႔ နိစၥနိဗၺာန္၊ အသခၤတနိဗၺာန္ကို မေရာက္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာ။ လူတုိင္းဟာ ကုိယ့္ခႏၶာကုိယ္ကုိ ဒုကၡမွန္း မသိၾက၊ ဒုကၡရယ္လုိ႔ မထင္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒုကၡမွန္းမသိတာကို ဒုကၡမွန္းသိေအာင္လုပ္လုိက္ရင္ နိဗၺာန္ဟာ ခဏေလးနဲ႔ ေတြ႔မယ္။ မဂၢင္ရထားေပၚေရာက္သြားရင္ လမ္းမွန္ေရာက္သြားတာပဲ။ လမ္းမွန္ေရာက္မွေတာ့ ဒီရထားကပဲ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေပးပါလိမ့္မယ္။ ဒီမွာ ရထားကလဲ သံုးစင္း ရွိတယ္။ သုဂတိက ဒုဂၢတိသြားတဲ့ရထား၊ ဒုဂၢတိက သုဂတိသြားတဲ့ရထား၊ သုဂတိကေန နိဗၺာန္သြားတဲ့ ရထားေပါ့။ အားလံုးဟာ မဂၢပစၥေယာခ်ည္းပဲလုိ႔ မွတ္ရမယ္။
တစ္သံသရာလံုး ေအာက္ေရာက္လုိက္ အထက္ေရာက္လုိက္နဲ႔ ရထားစီးလြဲေနၾကတာ။ ေအာက္ဆင္းတဲ့ရထားရယ္ အထက္ဆန္တဲ့ ရထားရယ္ ဒါပဲ လွည့္စီးေနၾကတာ။ ၿငိမ္းေအးရာ နိဗၺာန္သြားတဲ့ အလယ္ရထားကိုမစီးမိခဲ့ၾကဘူး။ မစီးခဲ့ၾကလုိ႔သာ နိဗၺာန္မေရာက္ဘဲ အခု လူ႔ျပည္ေရာက္ လူေတြ ျဖစ္လာေနၾကတာ။ အလယ္ရထားကုိသာ စီးခဲ့မိရင္ နိဗၺာန္ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။
အလယ္ရထားကုိ စီးတယ္ဆုိတာ ျဖစ္ပ်က္ မဂ္ကုိက္ေအာင္လုပ္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ဧဟိ ပႆိေကာ ေခၚရာကုိ သႏၵိ႒ိေကာ နဲ႔လိုက္တဲ့။ ဧဟိပႆိေကာက အေခၚသမား၊ သႏၵိ႒ိေကာက အလုိက္သမား။ ဧဟိပႆိေကာက ငါ့ကို႐ႈလွည့္လုိ႔ ေခၚတာ၊ သႏၵိ႒ိေကာက ကုိယ္တိုင္ျမင္ေအာင္ ႐ႈလိုက္တာ။ ယားရင္ ယားတဲ့ေနရာ လုိက္၊ နာရင္ နာတဲ့ေနရာ လုိက္၊ ေအာင့္ရင္ ေအာင့္တဲ့ေနရာလိုက္။ ဒီလုိ ဉာဏ္နဲ႔လိုက္လုိက္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ၿပီ။ ဧဟိပႆိေကာဆုိေတာ့ ေပၚတဲ့တရားေလးက ျဖစ္ၿပီးပ်က္ျပလုိက္တာ၊ သႏၵိေကာက ဒါေလးကို ျမင္လုိက္တာ။ ကုိယ္တုိင္ျမင္လိုက္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္သခၤတ သြားေတြ႔တယ္။ နိဗၺာန္ကို ဒီသခၤတက ဖံုးထားတာ။ ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ဖံုးထားတဲ့ သခၤတကိုေတာ့ အခုေတြ႔ၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ဒီသခၤတ႐ႈပ္ေနတာပဲ ဆုိၿပီး မုန္းရမယ္။ သခၤတဟာ ဒုကၡသစၥာ။ ဒီသခၤတေတြ ဆံုးရင္ ေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ဒုကၡသစၥာကို ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ သိတဲ့အခါ သခၤတအဆံုးေရာက္သြားေတာ့ အသခၤတ သြားေတြ႔တယ္။ ဒီဘက္က သခၤတ၊ ဒီသခၤတဆံုးသြားေတာ့ အသခၤတ၊ အနီးေလးပဲ။ ေက်ာခ်င္းကပ္ေနတာ။ ဒါျဖင့္ သခၤတျမင္ သခၤတမုန္း သခၤတဆံုး- အဖံုးသံုးဆင့္လုိ႔ေခၚတယ္။ သခၤတဆုိတာ ျဖစ္ပ်က္လုိ႔ မွတ္ထားပါ။ ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ပ်က္ဖံုးထားတယ္၊ သခၤတဖံုးထားတယ္၊ ဒုကၡသစၥာဖံုးထားတယ္လို႔ မွတ္လုိက္ေပါ့။ ဒီဒုကၡသစၥာကို သိတဲ့ ဉာဏ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူကဖံုးလဲဆိုရင္ အ၀ိဇၨာ တဏွာက ဖံုးထားတယ္။ ဉာဏ္ေပၚမွာ အ၀ိဇၨာနဲ႔ တဏွာက တစ္ခ်က္ဖံုး၊ ကိေလသာကဖံုးထားတယ္။ နိဗၺာန္ကုိ ဒုကၡက တစ္ခ်က္ဖံုးလိုက္တယ္။ အေပၚက အဖံုးႏွစ္ခ်က္ဖြင့္ရပါမယ္။ ကိေလသာအဖံုးတစ္ခ်က္ဖြင့္၊ ဒုကၡအဖံုးတစ္ခ်က္ဖြင့္။ ဒီႏွစ္ခ်က္ဖြင့္လုိက္ေတာ့မွ နိဗၺာန္ေတြ႔မယ္။
ခႏၶာေပၚမွာ တကယ္ရွိေနတဲ့ ျဖစ္ပ်က္မေတြ႔တာသည္ ဉာဏ္ေပၚမွာ ကိေလသာဖံုးေနလုိ႔။ ျဖစ္ပ်က္ေတြ႔ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဉာဏ္ေပၚက ကိေလသာအဖံုးကြာသြားတယ္။ နိဗၺာန္အဖံုး ဒုကၡပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒါျဖင့္ ကိေလသာဖံုးေနတဲ့သူ ျဖစ္ပ်က္မျမင္ဘူး။ ျဖစ္ပ်က္ေတြ႔ျပန္ေတာ့လဲ ဒီျဖစ္ပ်က္ကို မမုန္းမခ်င္း မဆံုးမခ်င္း နိဗၺာန္ကို မေတြ႔ေသးဘူး။ ျမင္ မုန္း ဆံုး သံုးဆင့္ပြင့္ေအာင္ ဖြင့္ရမယ္။ နိဗၺာန္ကို အဖံုးႏွစ္ခ်က္ဖံုးတယ္၊ ကိေလသာရယ္ ဒုကၡသစၥာရယ္။ ဒီႏွစ္ခ်က္မဖြင့္ႏုိင္ရင္ နိဗၺာန္ ေတြ႔ကိုမေတြ႔ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးဦးစြာ ကိေလသာရန္သူကို ေအာင္ပြဲယူလုိက္ပါ။ ဒုကၡသစၥာႀကီးကိုလဲ ဖယ္ရွားႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္လာေအာင္လုပ္ပါ။ ဒါဆိုရင္ ဒုကၡအဆံုး နိဗၺာန္ကိုေတြ႔မယ္။
ျဖစ္ပ်က္ မျမင္ေသးဘူးဆိုရင္ ကိေလသာ ရန္သူကို မႏုိင္ေသးဘူး။ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ၿပီး နိဗၺာန္မျမင္ေသးဘူးဆုိရင္လဲ ဒုကၡကုိ မပုိင္းျခားႏုိင္ေသး၊ ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ မသိေသးဘူးလို႔ မွတ္ရမယ္။ ကိေလသာလဲ ႏုိင္၊ ဒုကၡကိုလဲ ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္သိလိုက္မယ္ဆုိရင္ နိဗၺာန္ဟာ အနီးေလးပဲ။ အားထုတ္လုိ႔ ကိေလသာရန္သူႏုိင္ ျဖစ္ပ်က္ျမင္လို႔ ဒါေတြဟာ ဒုကၡအစစ္ပဲလုိ႔ ဉာဏ္ထက္ေအာင္လုပ္လုိက္လုိ႔ရွိရင္ ဒုကၡေတြရဲ႕အဆံုးျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကို ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ မ်က္ေမွာက္ျပဳရပါလိမ့္မယ္။
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.