ဒိ႒ိစြဲ

ဒိ႒ိဆုိေသာ စကားလံုးသည္ မွားေသာအထင္အျမင္ကုိရည္ၫႊန္းေသာ စကားလံုးျဖစ္၏။ အမွန္ရွိသေဘာမွ ေသြဖီ၍ မွားေသာအားျဖင့္ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္သည္ပင္ ဒိ႒ိျဖစ္ေတာ့၏။ ဒိ႒ိေပါင္း (၆၂)မ်ိဳးအထိ ရွိေၾကာင္းကုိ သီလကၡႏၶ၀ဂ္၊ ျဗဟၼဇာလသုတ္တြင္ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့၏။ ထုိဒိ႒ိ(၆၂)မ်ိဳးတုိ႔၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာသည္ သကၠာယဒိ႒ိပင္ျဖစ္၏။

သကၠာယဒိ႒ိစြဲ အရင္ျပဳတ္မွသာလွ်င္ ၀ိပႆနာအလုပ္ကုိ လုပ္ရမည္ျဖစ္၏။ သကၠာယဒိ႒ိ ဟူသည္မွာလည္း ထင္ရွားရွိေသာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ငါ့ကုိယ္ ငါ့ဟာ ငါ့ဥစၥာဟု စြဲလမ္းျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ငါ့ကုိယ္ဟု စြဲထားျခင္း ထင္ျမင္ယူဆထားျခင္းျဖင့္ ငါ့႐ုပ္ ငါ့ေ၀ဒနာ ငါ့သညာ ငါ့သခၤါရ ငါ့စိတ္ဟူေသာ အထင္အျမင္သည္ အလုိလုိ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ႐ုပ္သည္ ႐ုပ္သာျဖစ္၏၊ ငါ့႐ုပ္မဟုတ္။ ေ၀ဒနာသည္ ေ၀ဒနာသာျဖစ္၏၊ ငါ့ေ၀ဒနာမဟုတ္။ သညာသည္ သညာသာျဖစ္၏၊ ငါ့သညာမဟုတ္။ သခၤါရသည္ သခၤါရသာျဖစ္၏၊ ငါ့သခၤါရမဟုတ္။ စိတ္ (၀ိညာဏ္) သည္ စိတ္သာျဖစ္၏၊ ငါ့စိတ္မဟုတ္။ ဤသို႔ ရွင္းလင္းစြာ ထင္ျမင္ယူဆလုိက္ပါမူ အသိဉာဏ္တြင္ သကၠာယဒိ႒ိစြဲ အလုိလုိျပဳတ္ေတာ့၏။ ခႏၶာငါးပါးျဖင့္ ပိုင္းျခားစိတ္ျဖာ၍ ဒိ႒ိကုိ ခြါထုတ္ပစ္ျခင္းျဖစ္၏။ ငါ့ကုိယ္ဟု ထင္ျမင္ယူဆထားေသာ ဤခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ ခႏၶာငါးပါးျဖင့္ ပိုင္းျခားထားသည္ဟု သိမွ ျပဳတ္မည္ျဖစ္၏။ ခႏၶာငါးပါးဟု ႏႈတ္တက္ရေန၍ ေခၚဆုိေန႐ံုမွ်ျဖင့္ ဒိ႒ိသည္ ျပဳတ္မည္မဟုတ္။ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါအျမင္ ျပန္၀င္ေနသျဖင့္ သကၠာယဒိ႒ိပင္ ျဖစ္ေနေလ၏။

လုိရင္းမွာ မိမိ၏ခႏၶာျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါး၏ခႏၶာျဖစ္ေစ ဓမၼအရွိသေဘာသက္သက္မွ်ကိုသာ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏုိင္ရမည္ျဖစ္၏။ စက္၀ုိင္းေထာက္၍ ဒိ႒ိျဖဳတ္ျပသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ဒိ႒ိျပဳတ္သည္ဟု ထင္ျမင္ေနၾကသည္လည္း ရွိ၏။ စက္၀ုိင္းေပၚမွာ ဒိ႒ိမရွိ။ မိမိခႏၶာေပၚမွာသာ ဒိ႒ိရွိ၏။ စက္၀ုိင္းေပၚက တရားမ်ားသည္ မိမိခႏၶာမွာ ရွိေသာတရားမ်ားကို ကုိယ္စားျပဳထားျခင္းျဖစ္၏။ မိမိခႏၶာမွာ ၀ိညာဏ္ နာမ္႐ုပ္ သဠာယတန ဖႆ ေ၀ဒနာဟူေသာတရားမ်ားရွိသည္ကုိ ၫႊန္းဆုိပံုေဖာ္ျပထားျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဆရာသမားက တုတ္ျဖင့္ေထာက္၍ “၀ိညာဏ္သည္ ငါလား”ဟုေမးလွ်င္ “မဟုတ္ပါဘုရား”ဟုေျဖ႐ံုသက္သက္မွ်ျဖင့္ ဒိ႒ိျပဳတ္သည္ဟု အထင္အျမင္လြဲမွားျခင္း ျဖစ္ေလ့ရွိသျဖင့္ ေျပာရျခင္းျဖစ္၏။ မိမိခႏၶာကုိယ္သည္ ဤတရားမ်ားစုေ၀းေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု နားလည္ၿပီး “ငါ့ကုိယ္ဟူ၍ ေခၚဆုိစရာမပါရွိပါလား”ဟု မိမိခႏၶာကုိယ္ကုိ ငါဟုထင္ျမင္ယူဆထားျခင္း၊ စြဲလန္းေနျခင္းကို ပယ္ဖ်က္ပစ္ရမည္ျဖစ္၏။ ယင္းသို႔ပယ္ဖ်က္လုိက္မွ အရွိသေဘာကုိ ဉာဏ္တြင္ ထင္ဟပ္လာမည္ျဖစ္၏။ အရွိသေဘာသည္ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာငါးပါးသာျဖစ္၏။ ငါဟုေျပာစရာမရွိ။ ငါ့ကိုယ္ဟုေျပာဆုိစရာလည္း မရွိ။ ခႏၶာအေပၚတြင္ ငါထင္ျမင္မႈကုိ သကၠာယဒိ႒ိဟု ဆုိ၏။ ထုိသုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆမႈကုိ ၀ိပႆနာမ႐ႈခင္ အသိဉာဏ္ျဖင့္ ႀကိဳတင္၍ ပယ္ရွင္းထားရမည္ျဖစ္၏။ ႐ုပ္နာမ္အစုသာရွိ၏ဟု သိျမင္ထားရမည္ျဖစ္၏။ သုိ႔မွသာလွ်င္ ႐ုပ္ကိုျဖစ္ေစ နာမ္ကုိျဖစ္ေစ ၀ိပႆနာ႐ႈ၍ ရႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ ယင္းသုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ငါ့ကုိယ္ကုိ ၀ိပႆနာ႐ႈေနေရာက္ေနပါ၏။ တကယ့္အရွိတရားအထိ ထုိးေဖာက္ျမင္ႏုိင္စြမ္းမရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒိ႒ိမျပဳတ္ဘဲ ၀ိပႆနာ႐ႈလွ်င္ ဒုဗၺလ- အားနဲေသာ၀ိပႆနာဟု ဆုိရ၏။ ဒိ႒ိစြဲ ရွင္းလင္းၿပီးမွ ႐ႈရေသာ၀ိပႆနာကုိမူ ဗလ၀- အားေကာင္းေသာ၀ိပႆနာဟု ဆုိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အားေကာင္းေသာ၀ိပႆနာျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါ၏။

ျဖစ္ေနၾကသည္မွာ ၀ိပႆနာလုပ္ရင္းျဖင့္ ဒိ႒ိစြဲမျပဳတ္ဘဲ အစြဲပုိေနေလ့ရွိၾက၏။ ဆရာစြဲမ်ားပိုလာတတ္၏။ ၀ါဒစြဲမ်ားပုိလာတတ္၏။ ေက်ာင္းစြဲ ရိပ္သာစြဲမ်ား ပိုလာတတ္၏။ ဒိ႒ိျဖဳတ္ပင္ျဖဳတ္ျငားေသာ္လည္း မျပဳတ္သည့္အျပင္ အစြဲအသစ္မ်ား ထပ္တုိးလာေနတတ္၏။ ပုဂၢိဳလ္ခင္မွ တရားမင္ဟုပင္ ဆုိတတ္ၾကေသး၏။ ပုဂၢိဳလ္စြဲဒိ႒ိပင္ ျဖစ္လာေတာ့၏။ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါ ေယာက္်ား မိန္းမဟု ျမင္ေနလွ်င္ ဓမၼသေဘာကုိ ဓမၼသေဘာအျဖစ္ ရွင္းလင္းစြာ မျမင္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနတတ္၏။ ကုိယ့္ဆရာမွ ေတာ္သည္ဟု စြဲထားသျဖင့္ က်န္သည့္ဆရာမ်ားအေပၚ ျပစ္မွားေလ့ရွိၾက၏။ ကုိယ့္ဆရာမွတစ္ပါး အျခားသံဃာမ်ားကုိပါ ထိခုိက္ေျပာဆုိလာတတ္၏။ ဗုဒၶ၀ါဒမွန္လွ်င္ လက္ခံက်င့္သံုးရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကုိယ့္ဆရာ၏၀ါဒမွ ေကာင္းသည္ဟု ခံယူထားသျဖင့္ က်န္သည့္၀ါဒကုိ ပစ္ပယ္ေလ့ရွိၾက၏။ ကုိယ္သြားေနသည့္ေက်ာင္း၊ ကုိယ္၀င္ေနသည့္ရိပ္သာမွ အဆင့္မီသည္ဟုယူဆထားလွ်င္ က်န္သည့္ေက်ာင္း ရိပ္သာမ်ားအေပၚ အထင္အျမင္ေသးျဖစ္တတ္ေလ့ရွိ၏။ ယင္းသုိ႔ ဒိ႒ိစြဲျဖဳတ္ရင္းျဖင့္ပင္ ဆရာကလည္း “ငါ့ဒကာ ဒကာမ၊ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ကလည္း ငါ့ဆရာမွ ငါ့ဆရာ”ဟု အျပန္အလွန္ အစြဲဒိ႒ိတို႔ျဖင့္ ပုိ၍ခုိင္သထက္ခုိင္ ၿမဲသထက္ၿမဲေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနတတ္ၾက၏။ ျဖဳတ္ကာမွ ပုိၿမဲေနသည့္သေဘာ ေဆာင္ေနတတ္ပါ၏။

ခႏၶာမွာ ဓမၼသေဘာသာရွိ၍ ဓမၼသေဘာကို သိေအာင္ လုပ္ရမည္ျဖစ္၏။ အရွိဓမၼသေဘာကုိ ဉာဏ္ျဖင့္ သိမ္းပုိက္ႏုိင္မွ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါ သူ ငါထင္ျမင္မႈဒိ႒ိ ပေပ်ာက္ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ ဓမၼအရွိသေဘာ သက္သက္ကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျမင္ႏုိင္ၿပီဆုိလွ်င္ သကၠာယဒိ႒ိ ကြာမည္သာျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ မိမိခႏၶာကုိယ္ကုိ သူစိမ္းျပင္ျပင္ သေဘာထား၍ ႐ႈႏုိင္ရန္အတြက္ျဖစ္၏ (ပရေတာ)။ ငါမဟုတ္၊ ငါ့ကိုယ္မဟုတ္ဟု ဉာဏ္ျဖင့္ပုိင္းျဖတ္ထားလုိက္လွ်င္ ႐ုပ္ေပၚလာလွ်င္ “သေဘာ႐ုပ္ပဲ၊ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္ေနတာပဲ”ဟု သိေပးရ၏။ ေ၀ဒနာေပၚလာလွ်င္လည္း “ငါမဟုတ္၊ ေ၀ဒနာပဲ၊ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတဲ့သေဘာပဲ”ဟု ႐ႈႏုိင္ရမည္ျဖစ္၏။ ယင္းသို႔ဉာဏ္ရွင္းမထားလွ်င္ “ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေျပာတာပဲ၊ ငါမဟုတ္ သူမဟုတ္ နာမ္ႏွင့္႐ုပ္၊ ဒါေပမယ့္ နာတာက ငါတကယ္နာတာ”ဟု ျဖစ္ေနတတ္၏။

ေရွးဦးစြာ အသိဉာဏ္တြင္ ဒိ႒ိရွင္းထားမွ ျဖစ္ပ်က္႐ႈသည့္အခါတြင္ လြယ္ကူသက္သာမည္ျဖစ္၏။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ငါသိ ငါျမင္ ငါၾကား ငါနာျဖစ္ေနၿပီး ေသာက ပရိေဒ၀တုိးဖုိ႔သာ ရွိ၏။ တဏွာမာန ပြားဖုိ႔သာ ျဖစ္ေန၏။ ၀ိပႆနာလုပ္ငန္းခြင္တြင္ အထည္ခႏၶာေပၚတြင္ ေပၚလာသမွ် သေဘာတရားမ်ားကုိ ဉာဏ္ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေပးေနရ၏။ ေပၚသမွ် သေဘာတရားမ်ားကုိ ျဖစ္ပ်က္ ဒုကၡသစၥာဟု ျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏုိင္လွ်င္ သေဘာခႏၶာ၏ ျဖစ္ပ်က္ကုိ ျမင္သည္ဟုဆုိရ၏။ မ်က္စိျဖင့္ျမင္ရေသာ အထည္ခႏၶာကုိယ္ကုိ ပကတိမ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ေနျခင္းျဖင့္ သေဘာမိလိမ့္မည္မဟုတ္။ အထည္ခႏၶာေပၚတြင္ ထပ္ဆင့္ေပၚလာေသာ သေဘာခႏၶာကုိသာ ဉာဏ္မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ေပးရျခင္း ျဖစ္၏။ ယားတာ နာတာ ထံုတာ က်င္တာ ကိုက္တာ ခဲတာဟူသမွ်သည္ အထည္ခႏၶာကုိမွီ၍ေပၚလာေသာ သေဘာခႏၶာမ်ားသာျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူ ျမင္စိတ္ ၾကားစိတ္ နံစိတ္ စားစိတ္ ယားနာေကာင္းစိတ္ ေတြးေတာႀကံစည္စိတ္ ေလာဘစိတ္ ေဒါသစိတ္ ေမာဟစိတ္ အေလာဘစိတ္ အေဒါသစိတ္တုိ႔သည္လည္း သေဘာခႏၶာမ်ားသာ ျဖစ္၏။ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲ မခ်မ္းသာမဆင္းရဲအလယ္အလတ္ခံစားမႈေ၀ဒနာတို႔သည္လည္း သေဘာခႏၶာမ်ားပင္။ ၾကည့္လုိက္သည့္အခါတြင္ ေပၚသမွ် သေဘာတရားတုိ႔သည္ အၾကည့္မခံ၊ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ဆံုးသြားသည္ကုိသာ ေတြ႔ရမည္ျဖစ္၏။ ေလာဘစိတ္ေပၚလာ၏။ ဉာဏ္ျဖင့္ၾကည့္။ မရွိေတာ့။ ေပၚလာသည္က ျဖစ္၊ မရွိေတာ့သည္က ပ်က္။ ျဖစ္ပ်က္ဟု ဉာဏ္တြင္ ျမင္လုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ မခံသာသည့္ေဒါသစိတ္ေပၚလာလွ်င္လည္း ဉာဏ္ျဖင့္သာၾကည့္၊ မရွိသည္ကုိေတြ႔ရ၏။ ဤသည္ကုိ ျဖစ္ပ်က္ဟု နားလည္ရမည္ျဖစ္၏။ စိတ္႐ႈရသည္ကုိ သေဘာက်သူက စိတ္ကိုပင္ ႐ႈရမည္ျဖစ္၏။ ေ၀ဒနာ႐ႈသူက တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ေပၚသမွ် ေ၀ဒနာကိုသာ ႐ႈရမည္ျဖစ္၏။ စိတ္႐ႈလုိက္ ေ၀ဒနာ႐ႈလုိက္ ေရာ႐ႈ၍ အဆင္မေျပ။ သတိပ႒ာန္အေနအားျဖင့္ ခြဲျခားထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ေပါင္း႐ႈလုိက္လွ်င္ ေရာေထြးၿပီး ပ်ံ႕လြင့္စိတ္၀င္လာတတ္၏။

၀ိပႆနာလုပ္ငန္းသည္ သေဘာခႏၶာအစုကုိ ဉာဏ္ျဖင့္႐ႈရသည္ျဖစ္ရာ သေဘာခႏၶာအစုက အ႐ႈခံ၊ ႐ႈသည့္ဉာဏ္က အ႐ႈဉာဏ္ဟု နားလည္ရမည္ျဖစ္၏။ ငါ႐ႈေနသည္မဟုတ္၊ အ႐ႈခံကုိ အ႐ႈဉာဏ္က လုိက္႐ႈေနျခင္းသာျဖစ္၏။ စိတ္႐ႈလွ်င္ စိတ္က အ႐ႈခံျဖစ္၏။ ေပၚလာေသာစိတ္ ေပ်ာက္သြားသည္ကုိ ျမင္လုိက္သည္က အ႐ႈဉာဏ္ျဖစ္၏။ စိတ္က ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြား၏။ ဉာဏ္က ျဖစ္ပ်က္သြားသည္ကို ျမင္လုိက္၏။ ယင္းသို႔ အ႐ႈခံ အ႐ႈဉာဏ္တုိ႔သာ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္ဟု ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ထားလွ်င္ ဒိ႒ိသည္ အပြားဉာဏ္ျဖင့္ ကြာေနၿပီျဖစ္၏။ အပယ္ဉာဏ္ျဖင့္ကြာရန္ကိစၥသည္ ဓမၼ၏တာ၀န္သာျဖစ္၏။ ၾကပ္ၾကပ္႐ႈဖန္မ်ားလွ်င္ ဓမၼက တာ၀န္ယူခြါေပးသြားမည္ျဖစ္ရာ အပယ္ဉာဏ္ျဖင့္ ဒိ႒ိခြါဖုိ႔အတြက္ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရန္မလုိ။ ႐ႈေနဖုိ႔သာ အေရးႀကီး၏။ သကၠာယဒိ႒ိရွင္းလွ်င္ သႆတ၊ ဥေစၦဒဒိ႒ိတုိ႔လည္း အလုိလုိရွင္းမည္သာျဖစ္၏။ သကၠာယဒိ႒ိရွိေနေသာေၾကာင့္သာ ၿမဲသည္ဟုထင္ျမင္ယူဆထားေသာ သႆတဒိ႒ိႏွင့္ ျပတ္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆထားေသာ ဥေစၦဒဒိ႒ိတုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္းျဖစ္၏(ဒြါသ႒ိဒိ႒ိယာ သကၠာယဒိ႒ိပမုေခေန၀ ဥပၸဇၨႏၲိ)။ သို႔ျဖစ္၍ သကၠာယဒိ႒ိကို ၿဖိဳဖ်က္ႏုိင္လွ်င္ ဒိ႒ိမွန္သမွ် အကုန္စင္သည္သာျဖစ္၏။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ