အလုပ္စဥ္ (၅)

အ၀ိဇၨာက သစၥာေလးပါးမသိတာ။ လူ နတ္ ျဗဟၼာ ခ်မ္းသာတယ္ထင္ေနတာဟာ သစၥာမသိလုိ႔ပဲ။ ခႏၶာရေတာ့ ခႏၶာသည္ ဒုကၡသစၥာ၊ ေလာင္စာပဲလုိ႔မသိေတာ့ ဆုေတာင္းယူၾကတာ။ ေလာင္စာရွိမွေတာ့ မီးက ေလာင္မွာပဲ။ ေလာင္စာသိမ္း မီးၿငိမ္းမွ ဒုကၡက ၿငိမ္းမွာ။ ဒီဒုကၡေတြက ၿငိမ္းတဲ့ေနရာဟာ နိဗၺာန္တစ္ခုတည္းပဲ ရွိတယ္။ ဒီနိဗၺာန္ကိုလဲ အ၀ိဇၨာက မသိေတာ့ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ျဗဟၼာခ်မ္းသာလို႔ ယူလုိက္တယ္။ ခ်မ္းသာတယ္ထင္ေတာ့ မရရေအာင္ ေတာင္းတယ္။ ေတာင္းယူေတာ့ ေလာင္စာပဲ ျပန္ရ၊ ေလာင္စာရေတာ့ မီးက မေလာင္ဘဲကိုမေနေတာ့ဘူး။ မသိတဲ့အခါက်ေတာ့ ကုသုိလ္လုပ္ၿပီး ဆုေတာင္းတာကတစ္မ်ိဳး၊ ဆုမေတာင္းဘဲနဲ႔လုပ္တာက တစ္မ်ိဳး လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ပါ၊ ဒီဘက္က လူနတ္ျဗဟၼာ ခႏၶာဒုကၡသစၥာ မီးေလာင္စာေတြပဲ ျပန္ရတယ္။ အကုသုိလ္လုပ္ေတာ့လဲ အပါယ္ခႏၶာ ဒုကၡသစၥာ ေလာင္စာပဲ။ ေလာင္စာလဲ မသိမ္း မီးလဲ မၿငိမ္းသေရြ႕ေတာ့ ခ်မ္းသာအစစ္အမွန္ မရေသးဘူး။

ေလာင္စာနဲ႔မီးပဲ ျပန္ရေနေအာင္ အလုပ္ခုိင္းတာ ဘယ္သူလဲလုိ႔ လက္သည္ရွာလိုက္ေတာ့ အ၀ိဇၨာပဲ ေတြ႔ရတယ္။ သူကခုိင္းေတာ့ တဏွာက ေတာင္းရတယ္။ ေတာင္းေတာ့ အေနအေသ မလြတ္တဲ့ ဒုကၡထဲျပန္ေရာက္တယ္။ ၀ဋ္ထဲ ျပန္က်တယ္။ ဘံုဘ၀ထဲ ျပန္လွည့္ေနရတယ္။ ေၾသာ္- ဒါေတြအားလံုးဟာ ေလာင္စာေတြပါလား၊ ေလာင္စာမွန္သေရြ႕ မီးေလာင္ေတာ့ အကုန္ေျပာင္ရတာခ်ည္းပါလားလို႔ မွတ္ရမယ္။ ဒီမီးေလာင္ခံဘ၀ေတြက မလြတ္ေအာင္ လုပ္ထားတာသည္ အ၀ိဇၨာသာျဖစ္တယ္။ အႀကီးဆံုးေသာ ရန္သူပဲ၊ ရန္သူမွ အတြင္းရန္။ အျပင္ရန္ဆုိရင္ ေသနတ္နဲ႔ပစ္၊ တုတ္နဲ႔ေပါက္လုိ႔ ရေသးတယ္။ မလာႏုိင္ေအာင္ အကာအကြယ္လုပ္ထားလို႔ရေသးတယ္။ အခုဟာက အတြင္းကေနႏွိပ္စက္ေနတာ။ အျပင္လူႏွိပ္စက္ေတာ့ ေရွာင္လုိ႔ရွားလို႔ ရေသးတယ္။ အတြင္းလူႏွိပ္စက္ေတာ့ ေရွာင္ဖုိ႔မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အတြင္းလူကို အတြင္းလူခ်င္း ျပန္သတ္မွ ရလိမ့္မယ္။ အ၀ိဇၨာကုိ ၀ိဇၨာနဲ႔သတ္မွ ရမယ္။ ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ျမင္တာ ၀ိဇၨာပဲ။ ၀ိဇၨာက ၀မ္းထဲေရာက္လာေတာ့ အ၀ိဇၨာေနခြင့္မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိသတ္ႏုိင္တာကေတာ့ ၀ိဇၨာပဲလုိ႔မွတ္ရမယ္။ ေပၚတဲ့စိတ္ကေလးေတြ ျဖစ္ပ်က္႐ႈေနတာဟာ အတြင္းရန္ အ၀ိဇၨာကို သတ္ေနတာ၊ ေမာဟကိုသတ္ေနတာပဲ။ သူ႔ကို ေသေစခ်င္လို႔ ဒါနလုပ္လဲ မေသဘူး၊ သီလေစာင့္လဲ မေသဘူး၊ သမထလုပ္လဲ မေသဘူး၊ အၿပီးအပုိင္မေသႏုိင္ဘူး။ ခႏၶာျဖစ္ပ်က္ျမင္မွ ၀ိဇၨာျဖစ္တယ္။ ခႏၶာဒုကၡသစၥာ ျမင္မွ ၀ိဇၨာျဖစ္တယ္။ ၀ိဇၨာျဖစ္မွ အ၀ိဇၨာကေသတာ။ ဒါဟာ အတြင္းရန္ သတ္တဲ့နည္းပဲ။ သတ္တဲ့နည္းကို ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့တဲ့အတြက္ သူသတ္လို႔ေသခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြ မေရတြက္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ သူမ်ားကသတ္လုိ႔ေသရတယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ အ၀ိဇၨာဖံုးလႊမ္းထားလုိ႔ ရ ထားတဲ့ခႏၶာႀကီး၊ ဒီခႏၶာရွိလုိ႔ အသတ္ခံရတာ၊ ေသရတာပဲလုိ႔ မွတ္ရမယ္။ ကုိယ့္ေရာဂါနဲ႔ကုိ္ယ္ ေသရတာ၊ ေသခ်ိန္တန္လို႔ေသရတာဟာလဲ အ၀ိဇၨာက အေတာင္းခုိင္းလို႔ ရတဲ့ခႏၶာႀကီး ရွိလုိ႔သာ ေသရတာ။ ဒါျဖင့္ ေသတာမွန္သမွ် အ၀ိဇၨာကပဲ သတ္တယ္လုိ႔မွတ္လုိက္။ သူရွိလုိ႔ ဒါေတြျဖစ္ရတာ၊ သူမရွိရင္ ျဖစ္စရာမရွိဘူး။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္အဂၤါ (၁၂)ပါးဟာ သူဦးေဆာင္ေနတာပဲ။ ဒီအဂၤါ(၁၂)ပါးဆုိတာလဲ မိမိတို႔ဘ၀ျဖစ္စဥ္ပဲ။ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကုိ ဘယ္သူဦးေဆာင္ေနလဲဆုိတာၾကည့္ေတာ့ အ၀ိဇၨာ။ အ၀ိဇၨာဦးေဆာင္ေနသေရြ႕ ေသလုိက္ေနလုိက္ ျဖစ္ေနရဦးမွာပဲ။

ဒါျဖင့္ အေသကုိမေၾကာက္ပါနဲ႔။ အ၀ိဇၨာျဖစ္မွာကုိသာ ေၾကာက္ပါ။ အ၀ိဇၨာျဖစ္ရင္ေတာ့ အဖန္ဖန္ ေသရဦးမွာပဲ။ ၀ိဇၨာအစစ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ မေသရာေရာက္ၿပီ။ ဒါျဖင့္ ခႏၶာ့လက္သည္ အႀကီးဆံုးတရားခံဟာ အ၀ိဇၨာပဲလုိ႔ မွတ္ရမယ္။ ဒီအ၀ိဇၨာဟာ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးထဲမွာရွိတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ဒုကၡသစၥာကုိျမင္လုိက္ရင္ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ထြက္ေျပးရတယ္။ ဒုကၡသစၥာသိလုိက္ေတာ့ သိတဲ့တရားက မသိတဲ့တရားကို သတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ အ၀ိဇၨာခ်ဳပ္တယ္လုိ႔ဆုိတာေပါ့။ အ၀ိဇၨာခ်ဳပ္ရင္ သူကဆက္သြယ္မွ ျဖစ္တဲ့တရားေတြ အကုန္ခ်ဳပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အ၀ိဇၨာခ်ဳပ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ အ၀ိဇၨာကလဲ သူ႔ဟာသူ မခ်ဳပ္ဘူး၊ သူမသိတဲ့သစၥာ ကုိယ္ကသိရင္ေတာ့ ခ်ဳပ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ သူက ဒုကၡသစၥာကို မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္က ခႏၶာမွာရွိတဲ့ဒုကၡသစၥာကို ဉာဏ္ျဖင့္သာ ျမင္ပါေစ၊ ျမင္ရင္ အ၀ိဇၨာခ်ဳပ္ၿပီ။ သူခ်ဳပ္လုိ႔ရွိရင္ သူလုပ္လုိက္တဲ့ သူဦးေဆာင္ေနတဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္အဂၤါ (၁၂)ပါး အကုန္ခ်ဳပ္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ၊ ဒုကၡသစၥာသိရင္ ၀ိဇၨာျဖစ္လုိ႔ အ၀ိဇၨာ ခ်ဳပ္တယ္။ ၀ိဇၨာက သိတာ၊ အ၀ိဇၨာက မသိတာ။ သိတရားေပၚလာရင္ မသိတရား အလုိလုိေျပးတယ္။

အ၀ိဇၨာခ်ဳပ္ဖုိ႔အတြက္ ၀ိဇၨာျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ ၀ိဇၨာလဲျဖစ္ေရာ သခၤါရ မလာႏုိင္ဘူး။ အကြက္(၂)က တရား(၅)ပါးလဲမလာႏုိင္၊ အကြက္(၃)က တရား(၃)ပါးလဲမလာႏုိင္၊ အကြက္(၄)က တရား(၂)ပါးလဲမလာႏုိင္ဘဲ ခ်ဳပ္ကုန္တယ္။ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့တရားေတြအားလံုး အ၀ိဇၨာခ်ဳပ္တာနဲ႔ အကုန္ခ်ဳပ္တယ္။ ဒါျဖင့္ အ၀ိဇၨာကုိသတ္လုိက္ႏုိင္ရင္ ဒုကၡသစၥာလဲ မရွိ၊ သမုဒယသစၥာလဲမရွိေတာ့ဘူး။ အ၀ိဇၨာကုိယ္တုိင္က သမုဒယသစၥာပဲ။ သမုဒယသစၥာခ်ဳပ္ရင္ သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ဒုကၡသစၥာလဲ ခ်ဳပ္တယ္။

ခ်ဳပ္ဖုိ႔အေရးကလဲ အ၀ိဇၨာမသိတာကုိ သိေအာင္လုပ္လုိက္႐ံုပါပဲ။ အ၀ိဇၨာက ဒုကၡသစၥာကုိမသိဘူး။ ဒီေတာ့ ကုိယ္က ကုိယ့္ခႏၶာၾကည့္လုိ႔ ျဖစ္မႈပ်က္မႈေလးေတြေတြ႔လုိက္ရင္ ဒုကၡသစၥာေတြ႔တာပဲ။ ေတြ႔ေတာ့ သိတယ္။ သိေတာ့ ၀ိဇၨာျဖစ္လုိ႔ အ၀ိဇၨာခ်ဳပ္တယ္။ ဒါဟာ သူမသိတာကို ကုိယ္သိေအာင္လုပ္လုိက္လုိ႔ သူေျပးရတယ္။ ဒီအလုပ္မွမလုပ္ဘူးဆုိရင္ အဖန္ဖန္ေသေအာင္ အ၀ိဇၨာက ဦးေဆာင္ဦးမွာပဲ။ သူ႔ကုိသတ္တဲ့နည္းကိုရလ်က္ မလုပ္ဘဲေနရင္ အဖန္ဖန္ေသခ်င္ေသးလုိ႔ဆုိတဲ့သေဘာသက္ေရာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတ္တဲ့နည္း လက္ထဲမွာရွိ၊ သတ္တဲ့လက္နက္လဲ ရ ထားတဲ့အခ်ိန္ေကာင္း အခါေကာင္းမွာ သူကမဦးခင္ ကုိယ္ကဦးေအာင္ သတ္ရမယ္။ ကုိယ္ရထားတဲ့လက္နက္သည္ အ၀ိဇၨာကုိ သတ္ႏုိင္တဲ့လက္နက္၊ ကိုယ့္အဖန္ဖန္သတ္မည့္သူကို သတ္ႏုိင္တဲ့လက္နက္ပဲ။ ဒါျဖင့္ အေသလြတ္တဲ့လက္နက္ပဲလုိ႔ မွတ္ရမယ္။ အေသလြတ္မွေတာ့ ပဋိသေႏၶလြတ္ အအုိလြတ္ အနာလြတ္ ဒုကၡမွန္သမွ် အကုန္လြတ္ၿပီ။ ဒါျဖင့္ သမုဒယသစၥာေနရာမွာ မဂၢသစၥာအစားထုိးတယ္။ မသိတဲ့အ၀ိဇၨာက သမုဒယသစၥာ၊ သိတဲ့၀ိဇၨာေပၚလာေတာ့ မဂၢသစၥာ။ သမုဒယေပ်ာက္ မဂၢေရာက္။ သမုဒယသစၥာေပ်ာက္ေတာ့ ဟုိဘက္က ဒုကၡသစၥာလဲ မလာေတာ့ဘူး။ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ ၀ိညာဏ္ နာမ္႐ုပ္ဆုိတဲ့ဒုကၡသစၥာမလာေတာ့ဘဲ အဲဒီေနရာမွာ နိေရာဓသစၥာ အစားထုိးတယ္။ အ၀ိဇၨာကို ၀ိဇၨာျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ရင္ သမုဒယသစၥာက မဂၢသစၥာေျပာင္း၊ ဒုကၡသစၥာက နိေရာဓသစၥာေျပာင္းသြားတယ္။ ဒီေတာ့ မဂၢနဲ႔ နိေရာဓခ်ည္းျဖစ္ေနတယ္။ အ၀ိဇၨာခ်ဳပ္လုိ႔ရွိရင္ စက္၀ုိင္းမွာ မဂၢသစၥာနဲ႔ နိေရာဓသစၥာႏွစ္ပါးပဲ က်န္ေတာ့မယ္။ မဂၢနဲ႔ နိေရာဓခ်ည္းသာ လွည့္ေနၿပီဆုိရင္ အအုိုဇာတ္ အနာဇာတ္ အေသဇာတ္ အကုန္သိမ္းတယ္။ သားကၽြန္ မယားကၽြန္ခံမႈဒုကၡအကုန္သိမ္းတယ္။ အ၀ိဇၨာခ်ဳပ္လုိ႔ ဒုကၡအကုန္သိမ္းတာ။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ