အလုပ္စဥ္ (၄)

ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္၀ုိင္းႀကီးဟာ မိမိတို႔ ခႏၶာကုိယ္ႀကီး ေသလုိက္ျဖစ္လုိက္ေတြ ျပေနတာ။ ေသပံုကုိလဲ ျပတယ္၊ ေသၿပီးေနာက္ ဓမၼတစ္ခုျဖစ္ေပၚလာတယ္ဆုိတာကိုလဲ ျပတယ္။ ခႏၶာ့ျဖစ္စဥ္ကုိျပတယ္လုိ႔ မွတ္ရမယ္။

ဇရာမရဏဆုိတာ ၀ိပါက၀ဋ္၊ အုိတာနဲ႔ ေသတာပဲ။ ဒီအုိေသ ဘယ္ကလာတုန္းဆုိေတာ့ ေနာက္ဆုတ္ေတြးလုိက္ရင္ ဇာတိ၊ ပဋိသေႏၶကလာတယ္။ ပဋိသေႏၶေနမိလို႔ ေသရတယ္။ အုိေသသည္ ဇာတိ ပဋိသေႏၶေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္၏ ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းလုိ႔ မွတ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘံုဘ၀ဆုေတာင္းရင္ ဇာတိ ပဋိသေႏၶျပန္ရမယ္။ ပဋိသေႏၶျပန္ရရင္ အုိေသနဲ႔ ဆက္ရလိမ့္မယ္။ အိုေသရရပါလုိ၏လုိ႔ ဆုေတာင္းတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ ဇာတိဆုေတာင္းရင္ ဒါေတြရမွာပဲ။ ဇာတိလုိခ်င္လုိ႔ရွိရင္ျဖင့္ အုိေသကုိလဲ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ရလိမ့္မယ္။ ႀကိဳက္တာက ဇာတိ၊ ရတာက အုိေသ။ ဇာတိကလဲ ဒုကၡသစၥာ၊ အုိေသကလဲ ဒုကၡသစၥာပါပဲ။ ဒီဒုကၡသစၥာကိုမသိေတာ့ အရမ္းႀကိဳက္ ႀကိဳက္ေနၾကတယ္လုိ႔ ဆုိရမယ္။ ဒုကၡသစၥာကုိ ႀကိဳက္တာပဲ။ ဒုကၡေရာက္ရပါလုိ၏လုိ႔ ဆုေတာင္းယူတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ လူျဖစ္ရပါလုိ၏၊ နတ္ျဖစ္ရပါလုိ၏၊ ျဗဟၼာျဖစ္ရပါလုိ၏လုိ႔ ဆုေတာင္းယူလုိက္ရင္ ဒုကၡသစၥာပဲ ရလိမ့္မယ္။ သစၥာမသိတဲ့အ၀ိဇၨာနဲ႔ေတာင္းယူခဲ့ၾကေတာ့ အခု ဒုကၡသစၥာ ခႏၶာငါးပါးႀကီး ရရွိထားၿပီ။ ဇရာမရဏ ဆုေတာင္းေတြ ျပည့္ကိုျပည့္ေတာ့မယ္။ ဒီဇရာမရဏ ဘယ္ကလာတာလဲဆုိေတာ့ ဇာတိကလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ဇာတိမဆုိ မေတာင္းနဲ႔။ ေတာင္းရင္ အုိေသပဲ ရမယ္။

ေတာင္းယူလုိ႔ရတဲ့တရားကုိ ကမၼဘ၀နဲ႔ ဇာတိအဆက္ကေလးက စပ္ျပတယ္။ ဇာတိ ဘယ္ကလာလဲဆုိေတာ့ ကာယကံ ၀စီကံနဲ႔ ဆုေတာင္းတာကလာတယ္။ ကာယကံနဲ႔ ရွိခုိး၊ လွဴဒါန္း၊ ၀စီကံနဲ႔ဆုေတာင္းလုိ႔ ဇာတိရတာ။ ဇာတိရဲ႕လက္သည္ဟာ ကမၼဘ၀ပဲလုိ႔မွတ္လုိက္။ လူဘ၀ လူခ်မ္းသာဆုေတာင္းယူခဲ့ၾကလို႔ ဇာတိရတာပဲ။ ဒါျဖင့္ ကမၼဘ၀ဟာဇာတိထက္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ ဘံုဘ၀လုိခ်င္တဲ့ ဒုကၡသစၥာလုိခ်င္တဲ့ ကာယကံ ၀စီကံ ကမၼဘ၀ဟာ ဇာတိထက္ေၾကာက္စရာပဲ။ သူလုပ္လုိ႔ ဇာတိေပၚတာ၊ သူမလုပ္ရင္ ဇာတိမေပၚဘူး။

ဒီကမၼဘ၀လက္သည္ရွာေတာ့ ဥပါဒါန္တဲ့။ ကမၼဘ၀ထက္ ဥပါဒါန္က ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ သမုဒယသစၥာကုိး။ သမုဒယသစၥာလုပ္ေတာ့ ဒီဒုကၡသစၥာ မရဘဲကို မေနဘူး။ က်ိန္းေသရကုိရရမယ္။ ဥပါဒါန္ထက္ တဏွာက ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ သူတို႔သံုးခုလံုး သမုဒယသစၥာပဲ။ ဒီသမုဒယသစၥာသံုးခုရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဟုိဘက္က ဒုကၡသစၥာသံုးခု(ဇာတိ ဇရာမရဏ) ရတယ္။

တဏွာဘယ္ကလာသလဲလုိ႔ အေၾကာင္းဆက္ရွာလုိက္ေတာ့ ေ၀ဒနာတဲ့။ တဏွာထက္ ေ၀ဒနာက ပုိေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ၀ဒနာကုိ ျဖစ္ပ်က္႐ႈေပးရတယ္။ သူ႔ကုိျဖစ္ပ်က္႐ႈလုိ႔ရွိရင္ ဒီေနာက္က မဂ္၀င္လာၿပီး ေ၀ဒနာနဲ႔ တဏွာအဆက္ျပတ္သြားတယ္။ တဏွာဘက္မကူးေတာ့ဘူး။ ေ၀ဒနာေၾကာင့္တဏွာျဖစ္ရတယ္။ ေ၀ဒနာသံုးမ်ိဳးလံုးေၾကာက္စရာေကာင္းတာပါပဲ။ ဆင္းရဲတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ခ်မ္းသာကို အလုိရွိၾကတယ္။ ဆင္းရဲတာက ဒုကၡေ၀ဒနာ၊ အလုိရွိတာက တဏွာ။ ခ်မ္းသာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကလဲ ခ်မ္းသာသည္ထက္ ခ်မ္းသာခ်င္တာပဲ။ ခ်မ္းသာတာက သုခေ၀ဒနာ၊ ပိုခ်မ္းသာခ်င္တာက တဏွာ။ ခ်မ္းသာလဲမဟုတ္ ဆင္းရဲလဲ မဟုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကလဲ ခ်မ္းသာခ်င္တာပဲ။ အလယ္အလတ္ လူလတ္တန္းစားေလာက္ဆုိ ေက်နပ္ပါၿပီလုိ႔ မရွိဘူး။ အလယ္အလတ္ခ်မ္းသာတာက ဥေပကၡာေ၀ဒနာ၊ ခ်မ္းသာခ်င္တာက တဏွာ။ ဘယ္ေ၀ဒနာေနာက္ကျဖစ္ျဖစ္ တဏွာလုိက္ကို လုိက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ၀ဒနာပစၥယာ တဏွာ။ ေ၀ဒနာအေၾကာင္းကုိမသိေတာ့ တဏွာျဖစ္မယ္။ တဏွာျဖစ္ရင္ သမုဒယသစၥာလာမယ္။ သမုဒယသစၥာျဖစ္ရင္ ဒုကၡသစၥာ ရမယ္။

ေ၀ဒနာမသိရင္ တဏွာလာတယ္။ တစ္ေလာကလံုးကို ဒီတဏွာက အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ။ တဏွာခုိင္းသျဖင့္ လုပ္ကုိင္ေျပးလႊား ရွာေဖြေနၾကရတာ။ တဏွာဟာလဲ ခ်မ္းသာတဲ့ သုခေ၀ဒနာကို ႀကိဳက္လုိ႔ ေပၚလာတဲ့တဏွာက မ်ားတယ္။ လူတုိင္း ခ်မ္းသာတာ အဆင္ေျပတာ ေကာင္းတာကုိအလုိရွိၾကေတာ့ အနားမေနႏုိင္ဘဲ အေျပးအလႊား ရွာေဖြေနၾကရတာ။ တဏွာခုိင္းတဲ့အတုိင္းလုပ္ေနၾကရတာ။ တဏွာေစရာ မေနသာ ေဖြရွာဆက္ရသည္တဲ့။ ဒီတဏွာ ဘာေၾကာင့္ေပၚလာရတာလဲဆုိေတာ့ ေ၀ဒနာေၾကာင့္။ ဒါျဖင့္ ေ၀ဒနာကို ေ၀ဒနာအျဖစ္မၾကည့္နဲ႔၊ အနိစၥအျဖစ္ ၾကည့္ေပးလုိက္ပါ။ ၾကည့္ေပးလုိက္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ မဂ္လာတယ္။ ျဖစ္ပ်က္မဂ္ဆုိေတာ့ ဒီတဏွာ မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တဏွာမလာရင္ ဒီတဏွာသမုဒယေၾကာင့္ ေပၚမယ့္ ဒုကၡလဲ မလာေတာ့ဘူး။

ေ၀ဒနာသည္ ဖႆက လာတယ္။ ဒီဖႆကိုလဲ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ ဖႆ႐ႈခ်င္႐ႈ။ သဠာယတနထဲက စကၡဳ ေသာတ ဃာန ဇိ၀ွာ ကာယ မန ဒါေတြ႐ႈခ်င္လဲ ႐ႈ။ နာမ္႐ႈခ်င္လဲ ႐ႈ၊ ႐ုပ္႐ႈခ်င္လဲ႐ႈ။ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔အက်ိဳးေတြခ်ည္းပဲ။ ၀ိညာဏ္က သခၤါရကလာတယ္။ သခၤါရဆုိတာက ကုသိုလ္ေစတနာနဲ႔ အကုသုိလ္ေစတနာပဲ။ ဒီသခၤါရက အ၀ိဇၨာကလာတယ္။ ဇာတိ ဇရာမရဏရဲ႕ လက္သည္ကုိ အရင္းက်က် ေတြးလုိက္ေတာ့ ေဟာဒီ အ၀ိဇၨာပဲ။ ဒီအ၀ိဇၨာခ်ဳပ္မွ တစ္တန္းလံုး ျပဳတ္မယ္၊ တစ္၀ုိင္းလံုး ျပဳတ္မယ္။ ဒီေတာ့ ေလာဘစိတ္ေပၚလာတယ္ဆုိရင္ ေလာဘစိတ္ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ ျဖစ္ပ်က္က ဒုကၡသစၥာ၊ ႐ႈတာက မဂၢသစၥာ။ ေ၀ဒနာေတြ႔လဲ ျဖစ္ပ်က္၊ စိတ္ေတြ႔လဲ ျဖစ္ပ်က္။ ျဖစ္ပ်က္က ဒုကၡသစၥာ၊ ႐ႈတာကမဂၢသစၥာ။ ဒါ မဂ္ရလုိက္တာပဲ။ ပုဗၺဘာဂမဂ္။ အရင္ဘ၀ေတြမွာ ဒီမဂၢသစၥာ မေပၚဘူးခဲ့လို႔ ဒီဘ၀ ဒီခႏၶာ ဒုကၡသစၥာ ရလာတာ။ မဂၢသစၥာမေပၚေတာ့ သမုဒယနဲ႔ ဒုကၡသစၥာ ႏွစ္ပါးထဲ လွည့္ေနတယ္။ ျဖစ္ပ်က္ဆုိတဲ့ အနိစၥလကၡဏာ၊ ဒုကၡလကၡဏာ၊ အနတၱလကၡဏာ မ႐ႈခဲ့ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္လဲ ဉာဏ္ထဲမွာမေပၚဘူး။ မေပၚေတာ့ မဂၢသစၥာလဲ မရဘူး။ ဒီေတာ့ သမုဒယအေမွာင္ ဒုကၡသစၥာအမည္းနဲ႔ လည္ခဲ့ၾကရတယ္။ အေမွာင္ရယ္ အမည္းရယ္လွည့္ခဲ့ၾကရတယ္။ တစ္သံသရာလံုး အေမွာင္နဲ႔ အမည္းလွည့္ေနခဲ့ၾကေတာ့ ဘုရားေတာင္ ၀င္လုိ႔မရခဲ့ၾကလို႔ ဒီဘ၀ေရာက္လာခဲ့ၾကတာ။ ဘုရားမွ ၀င္လုိ႔မရေတာ့ ဘုရားေဟာတဲ့ တရားလဲ ၀င္လုိ႔မရခဲ့ဘူးေပါ့။ တစ္သံသရာလံုး ဘယ္တုန္းကမွ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းမရခဲ့ၾကဘူး။ အေမွာင္နဲ႔ အမည္းနဲ႔ပဲ ေနခဲ့ၾကရတာ။ မဂ္အလင္း ဘယ္ေတာ့မွ မပါခဲ့ဘူး။

ဒါျဖင့္ ဒုကၡသစၥာ ႐ႈျဖစ္ေအာင္ ႐ႈပါ။ ျဖစ္ပ်က္သာ႐ႈ၊ ဒါ ဒုကၡသစၥာ႐ႈတာပဲ။ ေ၀ဒနာေတြ႔ေတာ့ ေ၀ဒနာ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ၊ စိတ္ေတြ႔ေတာ့ စိတ္ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ ဒါေပမယ့္ ေရာၿပီး မ႐ႈနဲ႔။ ေ၀ဒနာႏုပႆနာလုိ႔ သီးသန္႔ရွိတယ္။ စိတၱာႏုပႆနာလုိ႔ သီးသန္႔ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ေ၀ဒနာႀကိဳက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က ေ၀ဒနာငါးမ်ိဳး၊ သံုးမ်ိဳး လွည့္႐ႈ။ စိတ္ႀကိဳက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က ေပၚတဲ့စိတ္ (၁၃)မ်ိဳး လုိက္႐ႈ။ ဒါေတြ႐ႈလုိက္ရင္ ျဖစ္ပ်က္ မဂ္တည့္သြားေတာ့ မဂ္ေပၚတာပဲ။ ဒီမဂ္ကို ၀ိပႆနာမဂ္လို႔ မွတ္လိုက္ပါ။ ဒီ၀ိပႆနာမဂ္ ရင့္သြားလုိ႔ရွိရင္ ေလာကုတၱရာမဂ္ ေပၚမယ္။

ဒီႏွစ္မဂ္အထူးကေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ကိုျမင္တဲ့မဂ္သည္ ေလာကီမဂ္၊ ၀ိပႆနာမဂ္။ ျဖစ္ပ်က္မရွိတဲ့ နိဗၺာန္ကုိျမင္တဲ့မဂ္သည္ ေလာကုတၱရာမဂ္။ ၀ိပႆနာမဂ္႐ႈဖန္မ်ားလုိ႔ ရင့္သန္လာရင္ ေလာကုတၱရာမဂ္ ကူးေျပာင္းတာပဲ။ ေလာကုတၱရာမဂ္ ကူးေျပာင္းတာနဲ႔ မဂၢင္ငါးပါးက ရွစ္ပါးျပည့္သြားတယ္။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ