ဒုတိယပုဂၢိဳလ္က အညစ္အေၾကး ရွိလဲရွိတယ္၊ ရွိမွန္းလဲသိတယ္။ ကိေလသာေတြ မဂ္နဲ႔ မပယ္ရေသးေတာ့ အညစ္အေၾကးေတာ့ ရွိေနတယ္။ ရွိတာကိုလဲ ရွိမွန္းသိေနေတာ့ ေဆးမွ ေၾကာမွ၊ လံု႔လ၀ီရိယေလွ်ာ့လို႔ မေတာ္ဘူးဆိုတဲ့စိတ္လာမယ္။ ဒီလုိပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ လံု႔လ၀ီရိယ မေလွ်ာ့ဘဲ ေဆးေၾကာတဲ့အတြက္ ေသသည္၏အျခားမဲ႔၌ နိဗၺာန္ သို႔မဟုတ္ သုဂတိသြားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ျမတ္တဲ့အထဲ ထည့္လုိက္တယ္။ ပုထုဇဥ္ဆုိေတာ့ အညစ္အေၾကးက ပင္ကုိအားျဖင့္ ရွိေနတာပဲ။ အဲဒါကို ၀ိပႆနာေရနဲ႔ ေဆးေၾကာေပးရတယ္။ ေဆးေၾကာေတာ့ စင္ၾကယ္တာေပါ့။ ဒီလုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကုိ ကၽြတ္ထုိက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္(ဘဗၺပုဂၢိဳလ္)လို႔ အ႒ကထာဆရာ မိန္႔ေတာ္မူတယ္။
ဥပမာအားျဖင့္ ညစ္ေပေနတဲ့ ေၾကးဖလားတစ္လံုး၀ယ္ခဲ့ၿပီး သံုးလဲသံုးေဆာင္၊ ပြတ္လဲ ပြတ္တုိက္မယ္၊ သန္႔ရွင္းလံုၿခံဳတဲ့ေနရာမွာလဲထားမယ္ဆုိရင္ ဒီေၾကးဖလားဟာ သန္႔ရွင္းသထက္ သန္႔ရွင္းလာမယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ အညစ္အေၾကးပါတဲ့ပုထုဇဥ္ဟာ ၀ိပႆနာဉာဏ္ မဂ္ဉာဏ္ေတြနဲ႔ ေဆးလိုက္တဲ့အခါ စင္ၾကယ္သြားတယ္။ ၀ိပႆနာလုပ္ေနရင္ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္လုပ္ေနရင္ ကုိယ့္မွာရွိေနတဲ့ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြကို ေဆးေၾကာေနတာ၊ ေျပာင္စင္ေအာင္လုပ္ေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိပုဂၢိဳလ္ကုိ အရွင္သာရိပုတၱရာက ျမတ္တဲ့အထဲထည့္လုိက္တယ္။ အညစ္အေၾကးရွိတာ ရွိမွန္းသိေတာ့ ေဆးေၾကာတဲ့အလုပ္လုပ္တယ္။ ၀ိပႆနာဉာဏ္ မဂ္ဉာဏ္ေတြနဲ႔ ေဆးေၾကာလုိက္ေတာ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္အညစ္အေၾကးေတြ စင္သြားတယ္။ ၀ိပႆနာ မလုပ္ရင္ ကာမ၀ိတက္ဆုိတဲ့ ပစၥည္းရလုိမႈ၊ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္ဆုိတဲ့ စိတ္တုိမႈ စိတ္သေဘာမက်မႈ၊ ၀ိဟႎသ၀ိတက္ဆိုတဲ့ ဘယ္သူ႔ကုိခ်ိဳးလုိက္မယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုဖဲ့လိုက္မယ္၊ ဘယ္သူ႔ကို ေငြနဲ႔ဖိလုိက္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြသာ လာမယ္။ ၀ိပႆာနအလုပ္လုပ္ေတာ့ ဒါေတြ မလာေတာ့ဘူး။ မလာေတာ့ အညစ္အေၾကးရွိတာကို ရွိမွန္းသိသူနဲ႔တူတယ္။ သိေတာ့ ေဆးေၾကာတယ္။
တတိယပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ေမြးကတည္းက ကိေလသာ ေတာ္ေတာ္ပါးရွားတဲ့ပုဂၢိဳလ္။ မဂ္နဲ႔မပါယ္ရေသးဘဲ ကိေလသာ ပါးရွားေနတဲ့သူမ်ိဳးပဲ။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ နည္းေနတယ္လုိ႔မသိဘူး။ မသိေတာ့ ခင္စရာမင္စရာ အာ႐ံုေတာထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတယ္။ ခင္စရာမင္စရာအာ႐ံုနဲ႔ေပ်ာ္ေမြ႔ေနေတာ့ ပါးတဲ့ကိေလသာေတြက မ်ားလာတယ္။ ထၾကြေသာင္းက်န္းလာတယ္။ နဂိုကေတာ့ ကိေလသာပါးတယ္။ ပါးမွန္းမသိေတာ့ မေတာ္တဲ့ေနရာ ကိေလသာထၾကြမယ့္ေနရာ အေပါင္းအသင္း မွားမယ့္ေနရာ အေျပာအဆုိမွားမယ့္ေနရာ ေပ်ာ္စရာ ပါးစရာမ်ားတဲ့ေနရာသြားမိေတာ့ ကိေလသာက မပါးဘဲ ပြားလာတယ္။ ကိေလသာ ပြားတာကိုလဲ မသိေတာ့ ေဆးဖို႔ေၾကာဖုိ႔ ၀ိပႆနာအလုပ္ကိုလဲ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ အယုတ္ထဲထည့္လုိက္တယ္။
ဥပမာအားျဖင့္ ေျပာေျပာင္စင္စင္ ေၾကးဖလားတစ္ခု၀ယ္လာၿပီး အသံုးမျပဳဘဲ အညစ္အေၾကးရွိတဲ့ ေခ်ာင္ထဲ ထုိးထားလုိက္ေတာ့ အညစ္အေၾကးေတြတက္လာတယ္။ နဂုိကေတာ့ ေျပာင္စင္ေနေပမယ့္ မသံုးဘဲထား၊ ပြတ္တုိက္မႈလဲ မလုပ္၊ ညစ္ေပတဲ့ေနရာမွာလဲ ထားေတာ့ အညစ္အေၾကးေတြ ပိုတက္လာတယ္။ ဒီအတုိင္းပဲ အစကေတာ့ ကိေလသာပါးရွားေပမယ့္ ပါးလုိ႔ပါးမွန္းမသိေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ပါးစရာ မူးစရာ ရစ္စရာေတြဆီသြားလို႔ ကိေလသာေတြက တုိးလာတယ္။ တုိးလုိ႔လဲ တုိးမွန္းမသိဘူး။ ေၾကးဖလား၀ယ္ၿပီး ေခ်ာင္ထုိးထားလုိက္သလုိပဲ ၀ိပႆနာအလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ ဒီလုိပုဂၢိဳလ္ကုိလဲ အယုတ္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ကိေလသာပါးေနေသာ္လဲ ၀ိပႆနာအလုပ္မလုပ္ဘဲနဲ႔ ေပါင္းခ်င္ရာေပါင္း၊ စားခ်င္ရာစား၊ သြားခ်င္ရာသြားေနေတာ့ အညစ္အေၾကးကိေလသာေတြ ပုိတက္လာတယ္။ ဒါက နံပါတ္(၃) ပုဂၢိဳလ္။ (၁)နဲ႔ (၃)အတူတူပဲလုိ႔သာ မွတ္လုိက္။
စတုတၳပုဂၢိဳလ္က ကိေလသာအညစ္အေၾကးမရွိေအာင္ ပါးရွားတဲ့ပုဂၢိဳလ္။ မရွိတာကုိလဲ မရွိမွန္းသိတယ္။ သူကေတာ့ ေကာင္းမြန္တင့္တယ္တဲ့ အာ႐ံုေတြနဲ႔ေတြ႕ေသာ္လဲ ေလာဘမျဖစ္ေအာင္၊ ေဒါသမျဖစ္ေအာင္၊ ေမာဟမျဖစ္ေအာင္၊ ဣႆာမျဖစ္ေအာင္၊ မာနမျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္တယ္။ အလုိလုိ ကိေလသာပါးရွားေနတဲ့သူပဲ။ လူဆုိတာ မသြားမလာလုိ႔လဲမျဖစ္ေတာ့ သြားရလာရတာပဲ။ သို႔ေသာ္ ေတြ႔တဲ့အာ႐ံုေတြကို သူက တြန္းလွန္ႏုိင္ေလ့ရွိတယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ သုဘနိမိတ္ေတြ႔ေတာ့ ဒါဟာ အနိစၥပဲ၊ ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္ေတြ႔ေတာ့လဲ အနိစၥပဲ စသည္ျဖင့္ ၀ိပႆနာနဲ႔ မကင္းဘဲ သြားေလ့ရွိတယ္။ သူကေတာ့ ယခုဘ၀လဲ နိဗၺာန္ရႏုိင္တယ္။ မရေသာ္ ေသၿပီးေနာက္ နတ္ျပည္သုဂတိကေန နိဗၺာန္ကူးႏုိင္တယ္တဲ့။ အညစ္အေၾကးမရွိတာကို မရွိမွန္း၊ နည္းပါးတာကို နည္းပါးမွန္းသိၿပီး အညစ္အေၾကးေတာထဲ သြားရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္နဲ႔ သြားေလ့ရွိတယ္။ ဒီလုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကုိေတာ့ ျမတ္တဲ့အထဲထည့္လုိက္။
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.