ဒုကၡစက္

ကုိယ့္ခႏၶာဟာ ကုိယ့္သံသရာပါပဲ။ ဒီဘ၀မွာ စုတိစိတ္က်ၿပီး ေသတာနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းရလိမ့္မယ္။ စုတိဟာ ဒုကၡသစၥာပါပဲ။ စုတိၿပီးေတာ့ သံသရာဆက္ဖုိ႔ ပဋိသေႏၶလာမယ္။ ကံေပးတဲ့အတုိင္း အမိ၀မ္းေခါင္းထဲမွာ ပဋိသေႏၶေနၾကရလိမ့္မယ္။ ပဋိသေႏၶဟာဇာတိ၊ ဇာတိဟာလဲ ဒုကၡသစၥာပဲ။ ဒုကၡသစၥာနဲ႔ ေသၿပီး ဒုကၡသစၥာနဲ႔ ေနၾကရတယ္။ အုိတယ္ဆုိတာကလဲ ဒုကၡသစၥာ။ နာၾက က်င္ၾက ကုိက္ၾက ခဲၾကေတာ့လဲ ဒုကၡသစၥာ။ နာတာ က်င္တာ မခံႏုိင္လုိ႔ ေသရပါေတာ့မယ္ဆုိေတာ့လဲ ေသတာက ဒုကၡသစၥာပဲ။ ေသေတာ့ ၿပီးပလားဆုိေတာ့လဲ မၿပီးေသးဘူး၊ ေနာက္ဘ၀ ဒုကၡသစၥာ ပဋိသေႏၶက ဆက္လာျပန္တယ္။ ဒါျဖင့္ သံသရာဆုိတာ ဒုကၡသစၥာ စက္ႀကီးလွည့္ေနတာပဲလို႔ မွတ္လိုက္ပါ။

အေျပာအရေတာ့ လူ႔ခႏၶာ နတ္ခႏၶာ ျဗဟၼာခႏၶာ အပါယ္ခႏၶာလို႔ ေျပာေနၾကတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္လက္ေတြ႔ သံသရာလည္ပံုကေတာ့ ဒုကၡစက္ႀကီးလွည့္ေနတယ္။ ဒုကၡစက္ႀကီးလွည့္ေနတာ ဘုရားေတာင္မွ အစရွာမရပါဘူးတဲ့။ အင္မတန္မွ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာဆုိတာ ဆုိင္းဘုတ္ဆြဲထားတာသာျဖစ္တယ္၊ တကယ္က ဒုကၡစက္ႀကီး လည္ေနတာပါ။ ဒီစက္ႀကီးဟာ တစ္၀ုိင္းတည္း၀ုိင္းၿပီး တလည္တည္း လည္ေနရေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ လည္ေနရပါလိမ့္မလဲဆုိရင္ျဖင့္ သစၥာမသိလုိ႔ လည္ေနရတဲ့ အျဖစ္ဆုိးပါပဲ။ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္ပင္ သစၥာမသိခင္တုန္းက အျဖစ္ဆုိးနဲ႔ လည္ေတာ္မူခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ၏တပည့္သားေတြလဲ ငါလုိ အျဖစ္ဆုိးနဲ႔ မလည္ေစရေအာင္ဆိုၿပီး သစၥာေဆးကုိ တုိက္ေကၽြးေတာ္မူခဲ့တာပါ။ တရားေဆးတုိက္ေကၽြးလုိ႔ အခ်ိန္မီလုိက္ပါလ်က္ မေသာက္ဘူးဆုိရင္ျဖင့္ ဒုကၡစက္ႀကီးဟာ ဆက္လက္ၿပီး လည္ေန႐ံုသာ ရွိေတာ့တယ္။

ဘုရားက သစၥာသိၿပီးေတာ့ အာဠာရရေသ့ႀကီးကုိ သစၥာေဆးတုိက္ေကၽြးဖုိ႔ ဉာဏ္နဲ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေသေစာသြားလုိ႔ အခ်ိန္မမီလုိက္တာနဲ႔ ရေသ့ႀကီးဟာ ကမၻာေပါင္း ေျခာက္ေသာင္း ဒုကၡစက္လည္ေနရရွာတယ္။ ဥဒကရေသ့ႀကီးကို သစၥာေဆးတုိက္မယ္ႀကံျပန္ေတာ့လဲ သူက အေသတစ္ရက္ေစာသြားတယ္။ အေသတစ္ရက္ေစာသြားတာနဲ႔ ကမၻေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ဒုကၡစက္ႀကီး လည္ေနရရွာတယ္။ တစ္ရက္လြဲလုိက္တာနဲ႔ ဒုကၡစက္က လြတ္လမ္းမေတြ႔ရေလာက္ေအာင္ နစ္နာသြားရွာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကုိ သစၥာေဆး အရင္ဆံုးတုိက္ေကၽြးရပါမလဲလုိ႔ စဥ္းစားေတာ့ ပၪၥ၀ဂၢီငါးဦးေတြ႔တယ္။ သူတုိ႔က်ေတာ့ သစၥာေဆး မီလုိက္တဲ့အတြက္ ဒုကၡစက္မလည္ရေတာ့ဘဲ ဒုကၡစက္ရပ္ၿပီး သုခနိဗၺာန္ ရသြားၾကတယ္။

ဒုကၡစက္ဆုိတာ အျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ သူမ်ားပါးစပ္ထဲ ေသရတဲ့ဘ၀ေတြပါပဲ။ ဒုကၡစက္မျပတ္သေရြ႕ေတာ့ အပါယ္ငရဲမွာ သူမ်ား ညႇင္းဆဲတာ ခံေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ၊ သူမ်ားပါးစပ္ထဲမွာ အစာအျဖစ္စေတးခံေနၾကရတဲ့ တိရစၦာန္ေတြ၊ ဒီလုိဘ၀ဆုိးေတြနဲ႔လဲ လည္ၾကရမွာပဲ။ ဒီလုိအျဖစ္ဆိုးသံသရာက လြတ္ေအာင္ သစၥာေဆးကိုေတာ့ ေသာက္ျဖစ္ေအာင္ေသာက္မွ သင့္ေတာ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္ပါ။

သစၥာေဆးဆုိတာလဲ တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ ခႏၶာငါးပါးထဲက တစ္ပါးပါး ေဖာက္ျပန္တာဟာ သစၥာလုိ႔သာ မွတ္လုိက္ပါ။ ခႏၶာမွာ ေပၚလာတဲ့ ျဖစ္မႈေလးေတြ ပ်က္မႈေလးေတြကုိ သစၥာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ေ၀ဒနာေပၚလာရင္ ေ၀ဒနာေလးဟာ ျဖစ္မႈလဲပါ၊ ပ်က္မႈလဲပါတယ္။ စိတ္ကေလးေပၚလာရင္လဲ ဒီအတုိင္းပဲ။ သူ႔သက္တမ္းေစ့ရင္ေပ်ာက္သြားေတာ့ ဒုကၡသစၥာပဲ။ အာဠာရရေသ့ ဥဒကရေသ့တုိ႔မွာလဲ ခႏၶာေတာ့ရွိတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သစၥာရွိမွန္း သိမသြားၾကရွာဘူး။ ဒါေတြ ဒုကၡသစၥာပါလားလုိ႔ သိမသြားၾကရွာဘူး။ သစၥာသိတာဟာ ဉာဏ္ပဲ။ ျဖစ္ပ်က္က ဒုကၡသစၥာ၊ သိတာက မဂၢသစၥာ။ အဲဒီမဂၢသစၥာေလးနဲ႔ ခႏၶာမွာေပၚတုိင္းေပၚတုိင္း သိသိေပးေနရင္ ၀ိပႆနာ ပုဗၺဘာဂမဂ္ကေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလုိခ်ည္း ခႏၶာမွာ ၾကည့္ၾကည့္ၿပီးေနလုိက္ပါ။ ကိုယ္တုိင္ျမင္ေနတဲ့ ဉာဏ္ကေလးက မဂၢသစၥာျဖစ္ေနတယ္။ သံသရာ က်င္လည္ခဲ့ရတာေတြဟာ ဒီဉာဏ္ကေလး မေပၚလုိက္လုိ႔ပဲ။ သံသရာထဲမွာ အိုေဘး နာေဘး ေသေဘးေတြနဲ႔၊ သားကြဲ မယားကြဲ၊ ေဆြကြဲ မ်ိဳးကြဲေဘးေတြနဲ႔၊ ႐ူးလုိက္ ႏွမ္းလုိက္ အ၀တ္မကပ္တဲ့ဘ၀ဆုိးေတြနဲ႔၊ ဒယ္အုိးထဲ ေအာ္လုိက္ဟစ္လုိက္ ခံေနရတဲ့ ဘ၀ဆုိးေတြနဲ႔၊ တိရစၦာန္မ်ားလို ေလးေခ်ာင္းေထာက္ဘ၀ေတြျဖစ္လုိက္၊ ကင္းေျခမ်ားလုိ ေျခေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ဘ၀ေတြျဖစ္လုိက္၊ ေျမြလုိ ေျခမပါတဲ့ဘ၀ေတြျဖစ္လုိက္၊ သူမ်ားပါးစပ္ထဲ ေသရတဲ့ဘ၀ေတြျဖစ္လုိက္နဲ႔ မ်ိဳးစံုေအာင္ျဖစ္ေနၾကရတာဟာ သစၥာေဆးေလး မေသာက္လုိက္ရလုိ႔ပါပဲ။ သစၥာေဆးမေသာက္လုိက္ရင္ ဒီဒုကၡေတြဟာ စက္ရဟတ္လုိ လည္ေနမွာပဲ။ ျဖစ္ပ်က္မဂ္ကုိေအာင္လုပ္တဲ့ သစၥာေရစင္ေလးေသာက္လုိက္ရရင္ ေနာင္လာမယ့္ ဒုကၡစက္ရဟတ္ႀကီး အကုန္ရပ္စဲသြားတယ္။ ဒုကၡေပ်ာက္ေဆး မဂ္ေရေအးဆုိတာ ဒါပါပဲ။

ဒီမဂ္ေရေအးေသာက္လုိက္ရတဲ့အတြက္ ကိေလသာအပူဓာတ္ေတြ အကုန္ၿငိမ္းၿပီးရပ္သြားတယ္။ ဒုကၡေတြဟာ ကိေလသာ သမုဒယသစၥာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရတာပါ။ ကိေလသာ သမုဒယသစၥာသာ မရွိေတာ့ရင္ ခႏၶာဒုကၡစက္ရဟတ္ႀကီးလဲ မလည္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကမၻေပါင္းမ်ားစြာ လည္ရမယ့္ဒုကၡေတြကို ဒီမဂ္ေရစင္ေလး တစ္ခြက္ေသာက္ရင္ေပ်ာက္ပါတယ္။ ေသာက္တယ္ဆုိတာ မိမိခႏၶာေပၚမွာ မိမိဉာဏ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေျပးတာကို ေခၚပါတယ္။ ဉာဏ္နဲ႔ေလွ်ာက္ေျပးလုိက္ေတာ့ ခႏၶာထဲမွာ ေပၚလုိက္ ေပ်ာက္လုိက္ တရားႏွစ္ခုသာရွိပါလားဆုိတာ ေတြ႔လာမယ္ (အနိစၥာ၀တ သခၤါရာ)။ ေပၚလုိက္ ပ်က္လုိက္ဆုိတာ အနိစၥနဲ႔ သခၤါရ လွည့္ေနတာပဲ။ သခၤါရဆုိတာ အခုေပၚလာတာ၊ ေပၚလာတဲ့တရားေလး ပ်က္သြားေတာ့ အနိစၥ။ ခႏၶာထဲမွာ ေ၀ဒနာေလးကလဲ ေပၚလုိက္ ပ်က္လုိက္၊ စိတ္ကေလးကလဲ ေပၚလိုက္ပ်က္လုိက္၊ သညာကေလးကလဲ ေပၚလိုက္ပ်က္လုိက္။ ေ၀ဒနာႀကိဳက္တဲ့သူက ေ၀ဒနာ႐ႈ၊ စိတ္ႀကိဳက္တဲ့သူက စိတ္႐ႈ၊ သစၥာႀကိဳက္တဲ့သူက သစၥာ႐ႈ၊ ႐ုပ္ႀကိဳက္တဲ့သူက ႐ုပ္႐ႈ။ ဒီလုိ႐ႈေနရင္ ႐ႈတဲ့ဉာဏ္ဟာ မဂ္ေရစင္ ေသာက္ေနတာပါပဲ။

႐ႈဖန္မ်ားလို႔ ၀ိပႆနာမဂ္၀မ္းထဲေရာက္လာတဲ့အခါ ကိေလသာေတြဟာ ပါးသြားပါတယ္။ တဏွာ ဥပါဒါန္ ကံေတြ ပါးသြားပါတယ္။ ႐ႈတဲ့ဉာဏ္က မဂ္ဓားပဲ။ ၀ိပႆနာမဂ္ဓားနဲ႔ ကိေလသာထုႀကီးကို ႏႊာႏႊာပစ္လုိက္တဲ့အခါ ကိေလသာထုႀကီးဟာ ပါးသြားရတယ္။ ကိေလသာထုပါးသြားၿပီဆုိရင္ ဒုကၡရဲ႕ အေၾကာင္းေတြပါးသြားတာပဲ။ ဒုကၡအေၾကာင္း ပါးသြားရင္ ဒုကၡအက်ိဳးလဲ ပါးသြားရမွာပဲလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡေလ်ာ့ပါးေရးအတြက္ တဏွာစ႐ုိက္မ်ားတဲ့သူက ေ၀ဒနာကို ျဖစ္ပ်က္႐ႈ၊ ငါစြဲ ဒိ႒ိ မ်ားတဲ့သူက စိတ္ကုိ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ၊ ပညာဓာတ္ခံေကာင္းတဲ့သူ ဘယ္ဟာသင္သင္ တတ္လြယ္တဲ့သူက သစၥာ႐ႈပါ။ ဉာဏ္အင္မတန္ထုိင္းတဲ့သူဆုိရင္ေတာ့ ႐ုပ္ကို႐ႈပါ။ အနာနဲ႔ေဆး တည့္ေအာင္ေပးလုိက္လုိ႔ရွိရင္ ဒုကၡစက္ႀကီး လည္ေနရတဲ့ အနာႀကီးဟာ မေပ်ာက္မရွိ၊ ဧကန္ေပ်ာက္၏လုိ႔သာ မွတ္လုိက္ပါ။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ