Mya Kyun Thar Mogok Meditation Centre

Dāyakā Visākha continued to ask questions, wanting to know whether Dhammadinnā had truly attained the distinguished Dhamma. Visākha was an Anāgāmi (Non-returner), and Dhammadinnā was an Arahant (Fully enlightened one). Thus, it was an Anāgāmi asking questions, and an Arahant giving the answers. “Venerable Dhammadinnā, with what must one practice to eradicate sakkāya-ditthi (personality view)?” “One must practice with the Noble Eightfold Path.” “How is the Noble Eightfold Path categorized?” “The three morality factors (sīla magganga), the three concentration factors (samādhi magganga), and the two wisdom factors (paññā magganga).” Right Speech (sammā vacā), Right Action (sammā kammanta), and Right Livelihood (sammā ājīva) are the three morality factors. Right Effort (sammā vāyāma), Right Mindfulness (sammā sati), and Right Concentration (sammā samādhi) are the three concentration factors. “Why are the three concentration factors separated?” “Because one alone cannot accomplish the tas...

 ဝိသာခဒါယကာသည် ဓမ္မဒိန္နာ တရားထူး တကယ် ရမရ သိလိုရေးဖြင့် မေးခွန်းများကို ဆက်လက်မေးမြန်းနေပါ၏။ ဝိသာခသည် အနာဂါမ်၊ ဓမ္မဒိန္နာသည် ရဟန္တာဖြစ်၏။ အနာဂါမ်ကမေး၍ ရဟန္တာက ဖြေကြားပေးချက်များသာ ဖြစ်ပါ၏။ “အရှင်မ ဓမ္မဒိန္နာ- သက္ကာယဒိဋ္ဌိချုပ်အောင်ဘာနဲ့ကျင့်ရမှာလဲ” “မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးနဲ့ကျင့်ရပါမယ်” “မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးကို ဘယ်လိုဝေဖန်ရမလဲ” “သီလမဂ္ဂင်သုံးပါး၊ သမာဓိမဂ္ဂင်သုံးပါး၊ ပညာမဂ္ဂင်နှစ်ပါး” သမ္မာဝါစာ၊ သမ္မာကမ္မန္တ၊ သမ္မာအာဇီဝတို့သည် သီလမဂ္ဂင်သုံးပါးဖြစ်၏။ သမ္မာဝါယာမ၊ သမ္မာသတိ၊ သမ္မာသမာဓိတို့သည် သမာဓိမဂ္ဂင်သုံးပါးဖြစ်၏။ “ဘာကြောင့် သမာဓိမဂ္ဂင်သုံးခုခွဲထားရတာလဲ” “တစ်ခုတည်းနဲ့ ကိစ္စပြီးအောင်မလုပ်နိုင်လို့ပါ” သမာဓိတည်ရန် ဝီရိယလည်း ပါရ၏။ သတိလည်းပါရ၏။ သမာဓိတည်သည်ဟုဆိုသော်လည်း ဝီရိယနှင့် သတိမပါလျှင် မတည်နိုင်။ ထို့ကြောင့် ဝီရိယနှင့် သတိသည် သမာဓိအားဖြည့်တရားနှစ်ပါးဖြစ်ပါ၏။ သမာဓိသည် ဖြစ်ပျက်ရှိရာသို့ “စိုက်ကနဲ့ စိုက်ကနဲ့” သွားနိုင်ဖို့အတွက် သတိလည်း အားကောင်းဖို့လို၏၊ ဝီရိယလည်း အားကောင်းဖို့လို၏။ ထိုတရားသုံးပါးစုံမှသာလျှင် မိမိရှုလိုသော ဖြစ်ပျက်ဆီသို့ သမာဓိက ဦးတည်သွားနိုင်၏။ မစုံလျှင် ဖြစ်ပျက်ဆီသို့မရောက်ဘ...

(Visakha continued asking questions.) “Is clinging (upādāna) and the aggregates (khandhas) separate or the same?” “Clinging is of four types: sensuous clinging, clinging to views, clinging to mere rules and rituals, and clinging to the doctrine of self. The aggregates are five. They are neither entirely separate, nor can they be said to be exactly the same. When the five aggregates are delighted in and clung to, they become the aggregates of clinging (upādānakkhandha). If they are not delighted in or clung to, they do not become the aggregates of clinging.” Everyone is attached to their own body. This attachment is craving (taṇhā). When craving grows strong, it becomes clinging. If one practices insight meditation (vipassanā) on the five aggregates, one will come to see this body as impermanent, as a mass of suffering, as something to be weary of. Affection and attachment towards the body will disappear. When the wisdom arises realizing that there is nothing worth being attached to o...

(ဝိသာခဒါယကာက မေးခွန်းများကို ဆက်လက်မေးမြန်း၏။) “ဥပါဒါန်နဲ့ ခန္ဓာဟာ တစ်ခြားစီလား၊ အတူတူပဲလား” “ဥပါဒါန်က ကာမုပါဒါန်၊ ဒိဋ္ဌုပါဒါန်၊ သီလဗ္ဗတုပါဒါန်၊ အတ္တဝါဒုပါဒါန်ဆိုပြီး လေးမျိုးရှိတယ်။ ခန္ဓာက ငါးပါးရှိတယ်။ သူတို့ဟာ တစ်ခြားစီလည်း မဟုတ်ဘူး၊ အတူတူလို့ပြောလို့လည်း မရဘူး။ ခန္ဓာငါးပါးကို ဥပါဒါန်နဲ့ နှစ်သက်စွဲလန်းပြီးနေလို့ရှိရင် ဥပါဒါနက္ခန္ဓာဖြစ်တယ်။ ဥပါဒါန်နဲ့ မနှစ်သက် မစွဲလန်းလို့ရှိရင် ဥပါဒါနက္ခန္ဓာ မဖြစ်ဘူး” လူတိုင်းသည် ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ် ခင်တွယ်ကြသည်သာဖြစ်၏။ ယင်းခင်တွယ်မှုသည် တဏှာ၊ တဏှာကြီးရင့်လာလျှင် ဥပါဒါန်ဖြစ်လာ၏။ ခန္ဓာငါးပါးကို ဝိပဿနာရှုလိုက်လျှင် ဤခန္ဓာကြီးကို အနိစ္စခန္ဓာ၊ ငြီးငွေ့စရာခန္ဓာအဖြစ်မြင်လာမည်ဖြစ်၏။ ခန္ဓာအပေါ်တွင် ခင်မင်တွယ်တာစိတ်တို့ ကင်းသွားမည်ဖြစ်၏။ ယင်းသို့ ခင်စရာမင်စရာမရှိဟု သိသည့် ဉာဏ်ပေါ်လာသောအခါ ဥပါဒါနက္ခန္ဓာ မဟုတ်တော့။ ခန္ဓာကိုခင်မင်သည့် တဏှာ ဥပါဒါန်တို့ဖြင့် စွဲလန်းနေ၍သာ ဥပါဒါနက္ခန္ဓာဟု ခေါ်ရ၏။ တဏှာ ဥပါဒါန်တို့၏ တည်ရာခန္ဓာပင်ဖြစ်၏။ ခန္ဓာငါးပါးကို တဏှာနှင့် ဆက်မိမှ ဥပါဒါနက္ခန္ဓာဟု ဆိုရ၏။ မဆက်မိလျှင် ဥပါဒါနက္ခန္ဓာဟု မဆိုရ။ ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ် အာရုံစိုက်ပြီး ဝေဒနာဖြစ...

(This is a continuation of Dāyakā Vāsaka questioning the Venerable Dhammadinnā, an Arahant Bhikkhunī.) “What is the cause of the aggregates (sakkāya)?” “The cause of the aggregates is craving (taṇhā).” According to this answer, the cause of the aggregates (sakkāya), which are the five aggregates (khandhas), is indeed craving, the desire for existence in various realms. Without craving, clinging, and kamma, the aggregates do not arise. Kamma is subordinate to clinging, and clinging is subordinate to craving. Therefore, the root cause of the arising of the aggregates is craving. As long as craving is not eradicated, one will continue to encounter the aggregates again and again. “What is the cessation of the aggregates?” “Nibbāna, which is the cessation and pacification of craving, is the cessation of the aggregates. When craving ceases, the aggregates also cease.” Craving is the truth of the origin (samudaya saccā), and the aggregates are the truth of suffering (dukkha sacc...

(ဝိသာခဒါယကာက ဓမ္မဒိန္နာဘိက္ခုနီ ရဟန္တာမကို မေးခွန်းများ မေးနေခြင်း အဆက်ဖြစ်၏။) “သက္ကာယဖြစ်ကြောင်းက ဘာလဲ” “သက္ကာယဖြစ်ကြောင်းက တဏှာပဲ” ဤအဖြေအရ ခန္ဓာငါးပါးဟူသော သက္ကာယ၏အကြောင်းမှာ ဘုံဘဝဆုတောင်းခြင်း တဏှာပင်ဖြစ်၏။ တဏှာ ဥပါဒါန် ကံမရှိဘဲ ခန္ဓာမပေါ်။ ကံသည် ဥပါဒါန်လက်အောက်ခံ၊ ဥပါဒါန်သည် တဏှာလက်အောက်ခံဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် သက္ကာယခန္ဓာဖြစ်ခြင်း၏အကြောင်းရင်းသည် တဏှာပင်ဖြစ်တော့၏။ တဏှာမသေသရွေ့ ခန္ဓာတွေ ထပ်ကာ ထပ်ကာ တွေ့နေရဦးမည်သာဖြစ်၏။ “သက္ကာယတို့၏ချုပ်ရာက ဘာလဲ” “တဏှာ၏ ချုပ်ရာငြိမ်းရာဖြစ်တဲ့ နိဗ္ဗာန်ဟာ သက္ကာယတို့၏ ချုပ်ရာပဲ၊ တဏှာချုပ်ရင် သက္ကာယလဲ ချုပ်တာပါပဲ” တဏှာသည် သမုဒယသစ္စာ၊ သက္ကာယသည် ဒုက္ခသစ္စာ။ သမုဒယချုပ်၍ ဒုက္ခချုပ်သည်ဟု နားလည်ရမည်ဖြစ်၏။ တဏှာချုပ်လျှင် ခန္ဓာချုပ်သည်ဟုဆိုရသော်လည်း မသေခင်မှာ ကိလေသာချုပ်ငြိမ်းသွားခြင်းသာဖြစ်၏။ ကိလေသာချုပ်ငြိမ်းသည့် နိဗ္ဗာန်ရနေပြီဟုဆိုနိုင်၏။ ခန္ဓာချုပ်ငြိမ်းသည့် နိဗ္ဗာန်ကိုတော့ သူမရောက်သေး။ ဘုရားရှင်သည်ပင် ဘုရားဖြစ်ပြီးနောက် ပရိနိဗ္ဗာန်မစံသေးမီအတွင်း ကိလေသာမာန်ကိုသာ အောင်နိုင်၍ ခန္ဓာ့မာန်ကို မအောင်နိုင်သေးချေ။ ခန္ဓာကြောင့် ဆင်းရဲသည့် ဒုက္ခကိုမူ ခံစားရမြဲသာ ...

After becoming a bhikkhunī (fully ordained nun), Dhammadinnā was practicing and striving in the Dhamma at the nunnery. Because she came from a prominent family, was the wife of a wealthy merchant, possessed a reverential appearance, and had great past merit and virtue, she had an exceedingly large number of acquaintances, friends, and devotees. She had no free time even when going on alms round, and while at the nunnery, she had a constant stream of visitors. People came to pay respects, make offerings, invite her, and request her presence, so her time was spent receiving and conversing with these four types of visitors. She had almost no time to practice meditation. She was suffering the burden of her prominence. In truth, since she had become a bhikkhunī out of a desire for the Dhamma, she did not delight in or crave this prominence; she saw it as a danger. Therefore, to escape this burden of prominence, she requested meditation instructions from her teacher (a senior bhikkhunī) an...