ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ‘သေတာ ဘိကၡေ၀ ဘိကၡဳ ၀ိဟေရယ် သမၸဇာနကာရီ၊ အယံ ေ၀ါ အမွာကံ အႏုသာသနီ´ လုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆံုးမေတာ္မူေလ့ရွိတယ္။ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲဆိုေတာ့ `သတိ ပညာနဲ႔ ေနၾက´ တဲ့။ ကုိယ့္ခႏၶာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ခႏၶာက ေျပာတုိင္းေျပာတုိင္း သတိထားရတယ္။ ပညာက ေနာက္ကေနၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေပးရတယ္။ ဒါျဖင့္ သတိထား ပညာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်။ သတိမထားရင္ ကုိယ့္ခႏၶာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ မသိဘူး။ သတိထားလုိက္ေတာ့ အခု စိတ္ကတစ္မ်ိဳး၊ ေတာ္ၾကာ စိတ္က တစ္မ်ိဳး၊ စိတ္ေတြ တစ္စိတ္ခ်ဳပ္ၿပီးမွ တစ္စိတ္ေပၚတယ္ဆုိတာ သိလာတယ္။ ပညာနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပထမစိတ္လဲ မခုိင္ၿမဲ၊ ဒုတိယစိတ္လဲ မခိုင္ၿမဲဆိုတာ သိလာတယ္။ ကုိယ့္စိတ္ေလးေတြ ပ်က္သြားတာ ကုိယ္ျမင္ေနရတယ္။ ဒါဘာလဲဆိုရင္ ကိုယ့္အေသကုိယ္ ျမင္ေနတာ။ သတိမထားလုိ႔ရွိရင္ ကုိယ့္ခႏၶာႀကီးဟာ အုိလို႔အုိမွန္းမသိ၊ ပ်က္လုိ႔ပ်က္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။ ကုိယ့္ခႏၶာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ မသိေတာ့ဘူး။ မသိေတာ့ အဲဒီ မသိတာဟာ အ၀ိဇၨာပဲလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္။ ဒါျဖင့္ အ၀ိဇၨာ ပစၥယာ သခၤါရာ- လွည့္သြားတယ္။ လွည့္သြားေတာ့ အုိ နာ ေသမွာ လမ္းဆံုးတယ္။ ဘာလို႔ အုိနာေသေတြ ခဏခဏေတြ႔ေနရပါလိမ့္မလဲဆိုေတာ့ သတိထား ပညာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ အလုပ္ကုိမလုပ္လို႔။
ဒါဆို ခႏၶာမွာ ဘာျဖစ္ေနသလဲဆုိတာကုိ သတိထား၊ ပညာနဲ႔ ဦးတည့္ထားလုိက္ရင္ ပညာက ၀ိဇၨာ၊ ၀ိဇၨာျဖစ္ေတာ့ အ၀ိဇၨာခ်ဳပ္သြားတယ္။ အ၀ိဇၨာခ်ဳပ္ေတာ့ သခၤါရ မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ မလာႏုိင္ေတာ့ အက်ိဳးျဖစ္တဲ့ ဇာတိ ဇရာမရဏေတြ လာပါဆုိလုိ႔ေတာင္ မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔ ပဋိသေႏၶေဘး၊ အုိနာေသေဘးေတြ ကင္းသြားရသလဲဆိုရင္ သတိထား ပညာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္လို႔။ ဘယ္မွာ သတိထားရမလဲဆိုရင္ ခႏၶာေပၚမွာ သတိထားရမွာ၊ ခႏၶာေပၚမွာပဲ ပညာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရမွာ။ ခႏၶာေပၚ သတိထား ပညာနဲ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တဲ့အခါ ခႏၶာက ယားတာေလး ေပၚခ်င္ေပၚမယ္၊ နာတာေလးေပၚခ်င္ေပၚမယ္။ ယားတာေလးကလဲ ဒုကၡပဲ၊ နာတာေလးကလဲ ဒုကၡပဲ။ ယားတာေလးေပ်ာက္သြားေတာ့ သုခေပၚတယ္၊ နာတာေပ်ာက္သြားေတာ့လဲ သုခေပၚတယ္။ ခႏၶာကုိယ္မွာ ယားတာက ဒုကၡ၊ ေပ်ာက္သြားေတာ့ သုခ၊ ေၾသာ္- သုခနဲ႔ ဒုကၡရွိပါလား၊ ေ၀ဒနာႏွစ္ခုလွည့္ေနပါလားဆုိတာ ေပၚလာတယ္။ သတိမထား ပညာနဲ႔ ေစာင့္မၾကည့္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ငါပဲ၊ ေယာက္်ားပဲ၊ မိန္းမပဲထင္ထားတာ၊ တကယ္ သတိပညာနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေ၀ဒနာႏွစ္ခုလွည့္ေနတာ၊ ေ၀ဒနာတစ္ခုပ်က္ တစ္ခုျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ခႏၶာကေျပာတဲ့အတုိင္း လက္ေတြ႔ ေတြ႔ေနရတယ္။ ေ၀ဒနာ တစ္ခုပ်က္ တစ္ခုအစားထုိးေပၚတယ္လုိ႔သာေျပာတယ္၊ ေယာက္်ားမိန္းမဆိုတာ မေျပာဘူး။ ေယာက္်ား မိန္းမဆိုတဲ့အျမင္ေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘာလုိ႔ေပ်ာက္သြားတာလဲဆုိရင္ သတိထား ပညာနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္လို႔။ ေ၀ဒနာေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုလွည့္ျဖစ္ေနတာပဲ။ ေနေကာင္းတယ္ဆုိရင္ သုခေ၀ဒနာ၊ ေခါင္းကုိက္ လည္ပင္းနာ ရင္ၾကပ္ဆုိရင္ ဒုကၡေ၀ဒနာ။ သုခ ဒုကၡလွည့္ေနတယ္။ ဒါေလးကုိ သတိထား ပညာနဲ႔ စုိက္ၾကည့္ေန။ ေယာက္်ားမိန္းမေတြ ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ ေယာက္်ားလဲမဟုတ္ဘူး၊ မိန္းမလဲမဟုတ္ဘူး ေ၀ဒနာကၡႏၶာႀကီးပဲဆုိတာ ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ သုခေ၀ဒနာကၡႏၶာနဲ႔ ဒုကၡေ၀ဒနာကၡႏၶာ လွည့္ေနတယ္လို႔ ခႏၶာက ေျပာေနတယ္။ ေ၀ဒနာေပၚတယ္လုိ႔ သတိထားလုိက္ေတာ့ ပညာကလဲ ေယာက္်ားမိန္းမမဟုတ္ဘူး၊ ေ၀ဒနာေတြသာ လွည့္ၿပီး ေပၚေနတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။ သတိထား ပညာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္ေတာ့ ႐ႈေနတုန္း ေယာက္်ားမိန္းမ ေပ်ာက္တယ္။
တစ္သံသရာလံုးက ငါ့ကုိယ္ ငါ့ဟာ ေယာက်္ား မိန္းမလို႔ ထင္မွတ္လ်က္ သမုတိသစၥာေတာထဲ ေမ်ာလာခဲ့ရတာ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မိဘ ဘုိးဘြား အစဥ္အဆက္က သင္ေပးလာခဲ့တာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့လုိ႔။ ဘုရားနဲ႔လဲမေတြ႕ ဆရာသမားေကာင္းနဲ႔လဲ မေတြ႕ေတာ့ သမုတိသစၥာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္ သံသရာေရစံုေမ်ာခဲ့ရတာ။ သမုတိသစၥာလဲ မွန္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သမုတ္ၿပီးမွန္တာ။ သိၿပီးေတာ့ မွန္တာမဟုတ္ဘူး။ ပရမတၳသစၥာကမွ သိၿပီးေတာ့ မွန္တယ္။ ဘယ္လုိသိၿပီးမွန္တာလဲဆုိရင္ ယားလုိက္ ေပ်ာက္သြားလုိက္၊ နာလုိက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ ေကာင္းလုိက္ ေပ်ာက္သြားလုိက္၊ အလတ္စားျဖစ္လုိက္ ေပ်ာက္သြားလုိက္၊ ေ၀ဒနာေတြ ေျပာင္းလဲေနတာ။ သတိထား ပညာနဲ႔ ၾကည့္ေတာ့ ေ၀ဒနာ သံုးမ်ိဳးေပၚလာတယ္။ ခ်မ္းသာတာလဲ ေပၚလာ၊ ဆင္းရဲတာလဲ ေပၚလာ၊ အလတ္စားခံစားမႈလဲေပၚလာတယ္။ ဒါဟာ သတိထား ပညာနဲ႔ၾကည့္လုိ႔ အရွိကိုသိတာ။ အရွိကုိသိမွ ပရမတၳသစၥာသိလို႔ မွတ္လိုက္။ မၾကည့္ရင္ သမုတိသစၥာမွာ လမ္းဆံုးေနတယ္။ ယားတာ နာတာ က်င္တာ ကိုက္တာ ခဲတာ ဒုကၡေ၀ဒနာ၊ ေပ်ာက္သြားေတာ့ သုခေ၀ဒနာ၊ ခ်မ္းသာလဲမဟုတ္ ဆင္းရဲလဲမဟုတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဥေပကၡာေ၀ဒနာ။ ဒါျဖင့္ ေ၀ဒနာေတြဟာ တစ္ခုေပ်ာက္ၿပီး တစ္ခုေပၚ၊ ေ၀ဒနာေတြ လွည့္ေနတယ္၊ ေ၀ဒနာနဲ႔ေနေနရတယ္ဆုိတာ ေပၚလာတယ္။ ဒီခႏၶာႀကီးဟာ ေယာက္်ားလဲမဟုတ္ဘူး မိန္းမလဲမဟုတ္ဘူး၊ ေ၀ဒနကၡႏၶာႀကီးပဲ။ ဒီေ၀ဒနာေတြကလဲ ေျပာင္းလဲေနတယ္။ အခုေနေကာင္းလုိက္ ေတာ္ၾကာ ေနမေကာင္းလုိက္၊ နာလုိက္ မနာလုိက္ ေျပာင္းလဲေနတာမို႔ ဘာနဲ႔အသက္ရွင္ေနရတာလဲဆုိရင္ ေ၀ဒနာနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတယ္လို႔ မွတ္လုိက္။ ေ၀ဒနာမလာရင္ ေသသြားၿပီ။ ေနေကာင္းေနေတာ့ သုခေ၀ဒနာနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတာ။ ေနမေကာင္းေနေတာ့ ဒုကၡေ၀ဒနာနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတာ။ ေနေကာင္းလွတယ္လဲမဟုတ္ မေကာင္းဘူးလဲမဟုတ္ဆုိေတာ့ ဥေပကၡာေ၀ဒနာနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတာ။ ကဲ ေ၀ဒနာကင္းတဲ့အခ်ိန္ေရာ ရွိေသးလား။ ပညာနဲ႔ၾကည့္ေတာ့ ေ၀ဒနာကင္းတဲ့ေနရာဆုိလို႔ အပ္ဖ်ားတစ္ေထာက္စာေတာင္မရွိဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိ ေ၀ဒနာကၡႏၶာႀကီးမုိ႔ပါ။ သုခေပၚလဲ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ၊ ဒုကၡေပၚလဲ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ၊ ဥေပကၡာေပၚလဲ ေ၀ဒနာကၡႏၶာပဲ။ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနေတာ့ ေသာမနႆေ၀ဒနာ၊ စိတ္ညစ္ ပ်င္းရိေနေတာ့ ေဒါမနႆေ၀ဒနာ။ အားလံုးဟာေ၀ဒနာေတြခ်ည္းပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မွ ေ၀ဒနာနဲ႔ မကင္းဘူး။ ေ၀ဒနာေပၚတုိင္း သတိထား ပညာနဲ႔ ၾကည့္ေနေတာ့ ေယာက္်ားမိန္းမ အထင္ေပ်ာက္၊ ဒိ႒ိကြာသြားတယ္၊ ကုိုယ့္ခႏၶာအေၾကာင္း ကုိယ္သိလာတယ္။
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.