သုျဗဟၼနတ္သား
ဒိ႒ိတန္းလန္းနဲ႔ေနေသာ္လဲ အပါယ္ခ်ည္း ေရာက္ရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လူ႔ျပည္လဲေရာက္ႏုိင္တယ္၊ နတ္ျပည္လဲေရာက္ႏုိင္တယ္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္လဲ ေရာက္ႏုိင္တာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ဒိ႒ိက သုဂတိကို မကန္႔ကြက္ဘူး၊ မဂ္ဖုိလ္ကုိသာ ကန္႔ကြက္တာ။ ဥပမာအားျဖင့္ သုျဗဟၼနတ္သားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕နတ္သမီး တစ္ေထာင္ဆိုတာ ဘုရားလက္ထက္က ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဥယ်ာဥ္ထဲ နတ္သမီး ငါးရာက ပင္လယ္ကသစ္ပင္ႀကီးေပၚမွာ သီခ်င္းတစာစာနဲ႔ ပန္းပြင့္ေတြ ခူးေျခြခ်၊ က်န္တဲ့နတ္သမီးငါးရာက က်လာတဲ့ပန္းေတြကုိ ေကာက္ယူသီကံုးၿပီး သုျဗဟၼနတ္သားကုိ ဆက္သၾကရတယ္။ နတ္စည္းစိမ္ခံစားေနၾကတာေပါ့။
အေၾကာင္းကံရယ္ ဖန္လာေတာ့ ပန္းခူးေနတဲ့နတ္သမီးငါးရာဟာ ႐ုတ္တရက္ စုတိက် နတ္သက္ေၾကြၿပီး အပါယ္ငရဲေရာက္သြားၾကတယ္။ နတ္စည္းစိမ္ေတြခံစားေနရင္းက ဘာေၾကာင့္ ငရဲေရာက္သြားၾကတာလဲဆိုရင္ ငရဲမ်ိဳးေစ့ရွိေနလုိ႔။ ဒိ႒ိမျပဳတ္ေသးေတာ့ ငရဲမ်ိဳးေစ့က ရွိေနလို႔ ငရဲေရာက္သြားၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒိ႒ိမျပဳတ္ေသးတဲ့ ကုသုိလ္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္ေရာက္တာဟာ အားကုိးလုိ႔ မရဘူး၊ ဒိ႒ိျပဳတ္တဲ့ ကုသုိလ္မ်ိဳးမွသာလွ်င္ အားကိုးလုိ႔ ရတယ္ဆုိတာ မွတ္ရမယ္။ ဒိ႒ိမျပဳတ္ေသးဘဲ ျပဳတဲ့ကုသုိလ္ကပုိ႔လုိက္လို႔ သုဂတိ တက္သြားတယ္။ ခဏပဲ၊ ျပန္က်လာမယ္။ ဒိ႒ိမျပဳတ္ဘဲ ျပဳတဲ့ကုသုိလ္မ်ိဳးဟာ စိတ္မခ်ရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက `ဒိ႒ိအရင္ျပဳတ္ၿပီးမွ ကုသုိလ္လုပ္လုိ႔ရွိရင္ သိပ္ေကာင္းပါတယ္၊ တက္သြားလဲ ျပန္မက်ေတာ့ဘူး´လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ နတ္ျပည္ကစုတိစိတ္က် ငရဲမွာ ပဋိသေႏၶစိတ္သြားေပၚတာဟာ ဒိ႒ိမျပဳတ္ေသးတဲ့ ကုသုိလ္ကံကုိ အကုသုိလ္ဥပေစၧဒကကံက ၀င္ျဖတ္လုိက္တာပါပဲ။ ဒိ႒ိမျပဳတ္ေသးေတာ့ ျဖတ္လုိ႔ရတယ္။
သုျဗဟၼနတ္သားက သစ္ပင္ေပၚကနတ္သမီးေတြ သီးခ်င္းသံမၾကားရ ပန္းေတြလဲ က်လာတာမျမင္ရလုိ႔ အေပၚေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နတ္သမီးေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေရာက္သြားၾကလဲလို႔ နတ္မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အ၀ီစိငရဲမွာ အလူးအလဲခံေနၾကရတာကို ျမင္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖစ္၊ သူနဲ႔ က်န္တဲ့နတ္သမီးငါးရာအေျခအေနကို ၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့လဲ သူတို႔လဲ ေနာက္(၇)ရက္ဆုိရင္ အကုန္လံုး အဲဒီငရဲပဲ ေရာက္ၾကရမွာကုိ ျမင္လုိက္တယ္။ ငရဲ ေရာက္ၿပီးတဲ့ နတ္သမီးေတြအတြက္လဲ ပူရ သူနဲ႔အတူ ငရဲေရာက္မယ့္ နတ္သမီးေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္လဲပူရ၊ စုိးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ရျဖစ္လာတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေသာကမီးေတြ တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကုိေထာက္ဆၿပီး ဒီေန႔ စၾက၀ေတးမင္းႀကီးပင္ျဖစ္ေနပါေစ ငရဲမ်ိဳးေစ့ ၀မ္းထဲမွာ ရွိေနသေရြ႕၊ မိစၧာဒိ႒ိကုိ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ တုိက္မထုတ္ႏုိင္သေရြ႕ နက္ျဖန္ အ၀ီစိေကာင္ႀကီးျဖစ္သြားႏုိင္တယ္ဆုိတာ ျငင္းလုိ႔မရပါဘူး။
သုျဗဟၼနတ္သားဟာ ေရွ႕အပူ ေနာက္အပူေတြနဲ႔ ႏွစ္ဘက္ပူေနရွာလုိ႔ ရတက္မေအးျဖစ္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ က်န္တဲ့ နတ္သမီးငါးရာကိုေခၚ၊ ငရဲေဘးက လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း အကူအညီေတာင္းဖို႔ ဘုရားဆီသြားၾကတယ္။ ဘုရားရွင္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး `အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္စိတ္ေတြ အလြန္ပူေလာင္ေနပါတယ္၊ ျဖစ္ၿပီးသားေတြေၾကာင့္လဲ ပူေလာင္၊ ျဖစ္မယ့္ဟာေတြေၾကာင့္လဲ ပူေလာင္ေနရပါတယ္ဘုရား။ ျဖစ္ၿပီးသားေတြ၊ အ၀ီစီေရာက္သြားတဲ့ နတ္သမီးငါးရာ အတြက္ မကယ္ဆယ္ႏုိင္ေတာင္မွ ျဖစ္မယ့္ဟာေတြအတြက္၊ တပည့္ေတာ္မ်ား အ၀ီစိ မက်ေရးအတြက္ ကယ္ဆယ္ေပးေတာ္မူပါဘုရား´လုိ႔ေလွ်ာက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားက ဉာဏ္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး `မဂၢင္အက်င့္ ေဗာဇၥ်င္အက်င့္မွတစ္ပါး ကယ္ႏုိင္တဲ့နည္းကို ငါမျမင္ဘူး´တဲ့ (နာညၾတေဗာဇၥ်ာတပသာ၊ နာညတိၿႏၵိယ သံ၀ရာ၊ နာညၾတ သဗၺနိႆဂၢါ၊ ေသာတၳႎ ပႆာမိ ပါဏိနံ)။ ငါလဲ မကယ္ႏုိင္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကယ္နည္းေတာ့ ေပးႏုိင္တယ္၊ ျဖစ္ပ်က္႐ႈမွ မင္းတုိ႔လြတ္မယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူလုိက္တာပဲ။ ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အတုိင္းပဲ နတ္သားေရာ နတ္သမီးေတြပါ အားကုိးစရာဆုိလို႔ ျဖစ္ပ်က္႐ႈတဲ့ မဂၢင္အက်င့္ပဲ ရွိေတာ့တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ၾကတယ္။ ဒါမွမလုပ္ရင္ေတာ့ သူတို႔ အ၀ီစိက်မယ့္ေဘးက ေျပးလုိ႔ လြတ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတာလဲ သိေနေတာ့ အပူတျပင္း အားထုတ္လုိက္ၾကတာ ဒိ႒ိျပဳတ္လို႔ ေသာတာပန္တည္ၿပီး အပါယ္ငရဲကလြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဒိ႒ိျပဳတ္လို႔ ငရဲမ်ိဳးေစ့သာ မရွိေတာ့ဘူးဆုိရင္ အပါယ္ေဘးအတြက္ ေတြးေၾကာက္ေနစရာမလုိေတာ့ဘူး။ ဒိ႒ိ မျပဳတ္ေသးဘူးဆုိရင္ေတာ့ သုျဗဟၼနတ္သားတုိ႔ (၇)ရက္ေနရင္ အ၀ီစိေရာက္ေတာ့မွာ။ ဘုရားလဲ မကယ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိမိတို႔ က်င့္တဲ့ မဂၢင္အက်င့္၊ ဒိ႒ိျပဳတ္ေၾကာင္း အက်င့္ သည္သာလွ်င္ ငရဲေဘး၊ အ၀ီစိေဘး၊ အပါယ္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္တဲ့ အလုပ္၊ အားကုိးထုိက္တဲ့ အလုပ္၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ကယ္တင္တဲ့အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္ပါ။
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.