ေ၀ဒနာ ကုန္ေအာင္႐ႈ
ေ၀ဒနာကို ဘယ္လုိ႐ႈမလဲဆုိတာေလး ေျပာေပးပါမယ္။ ေ၀ဒနာ ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္လုိ႔ ေျပာေျပာ တူရာေပါင္းလုိက္ရင္ ငါးမ်ိဳးပဲ၊ ဒီထဲ ထပ္ခ်ဳံးလုိက္ရင္ သံုးမ်ိဳးပဲရွိမယ္။ ဒီသံုးမ်ိဳးကုိ ထပ္ခ်ံဳးလုိက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ `ျဖစ္ပ်က္ပဲ´ ရွိတယ္လို႔ မွတ္ထားလုိက္။
မ်က္လံုးဖြင့္လုိက္လို႔ ျမင္တယ္ဆုိရင္ ဥေပကၡာေ၀ဒနာေပၚတာပဲ။ ျဖစ္ပ်က္သာ ႐ႈ။ အသံၾကားလုိက္တယ္၊ ဥေပကၡာေ၀ဒနာ၊ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ အနံ႔နံလုိက္တယ္၊ ဥေပကၡာေ၀ဒနာ၊ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ အစားစားလုိက္တယ္၊ ဥေပကၡာေ၀ဒနာ၊ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ ကုိယ္မွာ ခ်မ္းသာရင္ သုခေ၀ဒနာ၊ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ နာတယ္ က်င္တယ္ ကုိက္တယ္ ခဲတယ္ဆုိရင္ ဒုကၡေ၀ဒနာ၊ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ ဒီေနရာမွာေပၚ ဒီေနရာမွာပဲ ပ်က္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ `သူေပၚတဲ့ေနရာဟာ သူေသတဲ့ေနရာပဲ´လုိ႔ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး မိန္႔ေတာ္မူတယ္။ ေပၚတဲ့အခါမွာလဲ ၿပိဳင္ေပၚ႐ိုးထံုးစံမရွိဘူး။ တစ္ခုေပၚခုိက္ က်န္တဲ့ေ၀ဒနာမေပၚႏုိင္ဘူး။ တစ္ခ်ိန္မွ ေ၀ဒနာတစ္ခုပဲေပၚမယ္။ တစ္ခုေပၚတစ္ခုပ်က္၊ ဒါေလး လုိက္႐ႈေန႐ံုပဲ။
အဆင္ေျပ သေဘာက်ေတာ့ ေသာမနႆေ၀ဒနာ ၀မ္းထဲ (ဟဒယ၀တၳဳ)မွာေပၚတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဉာဏ္လွည့္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ အဆင္မေျပ သေဘာမက်ေတာ့ ေဒါမနႆေ၀ဒနာ ၀မ္းထဲမွာေပၚတယ္။ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ ေျပတယ္ မေျပတယ္သေဘာမထားဘဲ ေနေတာ့ ဥေပကၡာေ၀ဒနာ ၀မ္းထဲမွာေပၚတယ္။ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ ဒါက ၀မ္းထဲမွာေ၀ဒနာေပၚရင္ ႐ႈဖုိ႔နည္းပဲ။ အျပင္မွာလဲ ႐ႈစရာမေပၚ၊ ၀မ္းထဲမွာလဲ ႐ႈစရာမေပၚဘူးဆုိရင္ အိမ္သည္ေ၀ဒနာသံုးမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ေစာင့္႐ႈပါ။ မ႐ႈမိတဲ့အခ်ိန္သာ ရွိမယ္၊ ေ၀ဒနာမေပၚတဲ့အခ်ိန္ဆိုတာမရွိဘူး။
မ်က္လံုးမွာ ျမင္လာခုိက္ ဥေပကၡာေ၀ဒနာေပၚတယ္။ မ႐ႈလုိက္မိရင္ သေဘာက်တဲ့အာ႐ံုကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ၀မ္းသာတဲ့ ေသာမနႆေ၀ဒနာ ၀မ္းထဲမွာေပၚတယ္။ သေဘာမက်တာကို ျမင္လုိက္ရေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲတဲ့ ေဒါမနႆေ၀ဒနာ ၀မ္းထဲမွာ ေပၚတယ္။ ျမင္လုိက္တာကို ေကာင္း မေကာင္း မခြဲျခားႏုိင္လုိက္ေတာ့ ၀မး္ထဲမွာ ဥေပကၡာေ၀ဒနာေပၚတယ္။ ျမင္ဆဲ ဥေပကၡာေ၀ဒနာကို မိေအာင္ ႐ႈႏုိင္ရင္ ႐ႈ။ မ႐ႈလုိက္မိလို႔ သေဘာက်တဲ့ ေသာမနႆေ၀ဒနာ ၀မ္းထဲမွာ ေပၚသြားရင္လဲ အဲဒီေ၀ဒနာ လုိက္႐ႈ။ မ႐ႈရင္ ေ၀ဒနာပစၥယာ တဏွာ။ တဏွာလာမယ္။ တဏွာလာရင္ ခင္တယ္ စြဲလန္းတယ္၊ အားထုတ္တယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္က အလုိလုိ တန္းသြားတယ္။ မ႐ႈရင္ သေဘာမက်ေတာ့ ၀မ္းထဲမွာ ေဒါမနႆလာမယ္။ ေ၀ဒနာပစၥယာ ေဒါေသာ။ ေဒါသလုိက္လာတာပဲ။ မ႐ႈလုိ႔ သေဘာက်တာလဲ မဟုတ္ မက်တာလဲမဟုတ္ ျမင္လုိက္တာေလးပဲဆုိရင္ ၀မ္းထဲမွာ ဥေပကၡာေ၀ဒနာ ေပၚတယ္။ ဥေပကၡာေ၀ဒနာပစၥယာ ေမာေဟာ။ မ႐ႈပဲသာ ေနလို႔ရွိရင္ ေ၀ဒနာေပၚတုိင္း ေနာက္က ကိေလသာလုိက္တယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေတြ ဆက္ေနတာပဲ။ သုခေ၀ဒနာေပၚလဲ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ၊ မ႐ႈရင္ တဏွာဘက္လွည့္သြားမယ္။ ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚလဲ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ၊ မ႐ႈရင္ ေဒါသဘက္လွည့္သြားမယ္။ ဥေပကၡာေ၀ဒနာေပၚလဲ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ၊ မ႐ႈရင္ ေမာဟဘက္လွည့္သြားမယ္။
ျမင္တယ္၊ ဥေပကၡာေ၀ဒနာ၊ ျမင္ျမင္ခ်င္း နားထဲ ဉာဏ္ထည့္ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ ၾကားတယ္၊ ဥေပကၡာေ၀ဒနာ၊ ၾကားၾကားခ်င္း နားထဲ ဉာဏ္ထည့္ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ ႐ႈလုိက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ ေ၀ဒနာနိေရာဓာ တဏွာနိေရာေဓာ။ တဏွာမလာဘဲနဲ႔ ခ်ဳပ္တယ္။ တဏွာလာရမယ့္ေနရာကို ႐ႈတဲ့ဉာဏ္က အစားထုိးလုိက္တာ။ ေ၀ဒနာမ႐ႈလုိက္ရင္ ေ၀ဒနာပစၥယာ တဏွာခ်ည္းျဖစ္ေနတယ္။ ႐ႈလုိက္ေတာ့ တဏွာေနရာကို ဉာဏ္က အစားထုိးယူလုိက္တယ္။ တဏွာေသသြားတယ္၊ လာခြင့္ေပၚခြင့္မရေတာ့ဘူး။ တဏွာမေပၚတာ နိဗၺာန္ပဲ။ တဏွာတဒဂၤေသေတာ့ တဒဂၤနိဗၺာန္ ရလုိက္တာ။ ေမႊးတယ္၊ ေမႊးေမႊးခ်င္း ဥေပကၡာေ၀ဒနာ၊ နားထဲ ဉာဏ္ထည့္ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ စားတယ္၊ စားစားခ်င္း ဥေပကၡာေ၀ဒနာ၊ နားထဲဉာဏ္ထည့္ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ ေ၀ဒနာနိေရာဓာ တဏွာနိေရာေဓာ။ ျဖစ္ပ်က္ျမင္မွ မဂ္၀င္မွာ။ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေနရင္ တဏွာ၀င္ခြင့္မရဘူး။
တုိက္႐ုိက္အေနနဲ႔ သုခေ၀ဒနာေနာက္က တဏွာလုိက္တယ္။ ဒုကၡေ၀ဒနာေနာက္က ေဒါသလုိက္တယ္။ ဥေပကၡာေ၀ဒနာေနာက္က ေမာဟလုိက္တယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာေတာ္အရ ေ၀ဒနာပစၥယာ တဏွာပဲ။ ဘယ္ေ၀ဒနာေနာက္ျဖစ္ျဖစ္ တဏွာလာတယ္။ ေကာင္းတဲ့ သုခေ၀ဒနာကုိေတာ့ သာယာလုိ႔ တဏွာလုိက္တယ္။ မေကာင္းတဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာကိုေတာ့ မေကာင္းတဲ့ေ၀ဒနာခံစားေနရခုိက္ ေကာင္းတဲ့ေ၀ဒနာကို ေတာင့္တတဲ့တဏွာလာတယ္။ ဥပမာ မေကာင္းတာကုိ စားေနရခုိက္ ေကာင္းတာကို စားခ်င္စိတ္ ေပၚတာမ်ိဳးပဲ။ ဆင္းရဲေနခိုက္ ဆင္းရဲကေနလြတ္ေျမာက္လုိတဲ့ ေတာင့္တစိတ္တဏွာေလးေပၚတယ္။ ထုိင္တာေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့ ေျခက်င္လာတယ္ဆုိပါစို႔။ ဒီေျခက်င္တဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာကို ေပ်ာက္လုိစိတ္တဏွာေလး ေပၚလာတာပဲ။ ဒါကုိ ဒုကၡေ၀ဒနာေနာက္က တဏွာလုိက္တယ္လုိ႔ေခၚတယ္။ ဥေပကၡာေ၀ဒနာက အလြန္ၿငိမ္သက္တဲ့သေဘာရွိေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့သေဘာပဲ။ သူ႔ေနာက္ကလဲ တဏွာလာတယ္ဆုိတာ ဥေပကၡာကုိပဲ သေဘာက်တဲ့စိတ္ေပၚလုိ႔ တဏွာလုိက္တာ။ ေကာင္းတာ ဆုိးတာ ေရြးမေနဘူး၊ ႀကံဳသလုိပဲဆုိေတာ့ အဲလုိေလး စိတ္ထားလုိက္ရတာကို ေက်နပ္ေနတာ။ ဒါဟာ ဥေပကၡာေနာက္က တဏွာလုိက္ေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာေတာ္အရ တိတိက်က် ေျပာရရင္ေတာ့ ဘယ္ေ၀ဒနာျဖစ္ျဖစ္ ေ၀ဒနာေနာက္က တဏွာလုိက္တယ္။
ေနာက္က ထံုးစံအတုိင္း လုိက္ေနတဲ့ တဏွာကို လုိက္ခြင့္မရေအာင္ မဂ္နဲ႔ ႐ႈၿပီးေတာ့ ျဖတ္ေပးရတယ္။ ဒါမွ တဏွာနိေရာဓျဖစ္မယ္။ မ႐ႈဘဲေနရင္ ဒီေ၀ဒနာေတြအလုိပဲ လုိက္ေနေတာ့ ေ၀ဒနာေနာက္က မဂ္၀င္ခြင့္မရဘူး။ မဂ္၀င္ရမယ့္ေနရာမွာ ကိေလသာေတြခ်ည္း အျပည့္၀င္ေနတယ္။ ကိေလသာအျပည့္နဲ႔ပဲ တစ္ဘ၀ ေနၿပီး တစ္ဘ၀ေသသြားရင္ ေနာက္ဘ၀လဲ ေသေဘးက ေျပးမလြတ္ဘူး။ ေ၀ဒနာေတြရွိေနသေရြ႕ ေ၀ဒနာက ႏွိပ္စက္ေနဦးမွာပဲ။ ေ၀ဒနာက ႏွိပ္စက္လုိ႔အားရရင္ ေနာက္ဆံုး အေသသတ္ပစ္လုိက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက `ေ၀ဒနာသံုးခုဟာ ေသမင္းပဲ´တဲ့။ ေ၀ဒနာႏွိပ္စက္လုိ႔ေသရတာခ်ည္းပဲ။ ေ၀ဒနာသတ္လုိ႔ ေသရတာခ်ည္းပဲ။ ေ၀ဒနာမခံရဘဲနဲ႔ ေသတဲ့သူဆုိတာ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေ၀ဒနာကို ကုိယ္က ႏုိင္ေအာင္သတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ လုပ္ထားမွ ေတာ္ကာက်မယ္။ လူတုိင္းမွာ ေ၀ဒနာရွိတယ္။ ေ၀ဒနာရွိတာဟာ အေကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ေသမင္းကုိယ္စီရွိေနတာပဲလုိ႔ သေဘာေပါက္ထားရမယ္။ ေ၀ဒနာေသမင္းက မဦးခင္ ဉာဏ္က ဦးေအာင္လုပ္ထားရမယ္။ ေ၀ဒနာက ကုိယ့္ကို မသတ္ခင္ ကုိယ္က ေ၀ဒနာကို အရင္ဦးေအာင္ သတ္ရမယ္။ သူသတ္တာပဲ ဇက္စင္းခံေတာ့မလား၊ ကုိယ္က သူ႔ကုိ ျပန္သတ္မလား။ ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာမွာ သူကခ်ည္း သတ္လာခဲ့တာ။ ကုိယ္ကသတ္ရတဲ့အလွည့္ တစ္ခါမွ မႀကံဳခဲ့ဘူး။ ဒီဘ၀ေတာ့ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္လုိမ်ိဳး ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းနဲ႔ေတြ႕လုိ႔၊ ဘုရားသာသနာနဲ႔ေတြ႕လုိ႔ `ေ၀ဒနာကုိ ကုိယ္က ျပန္သတ္လုိ႔ရတယ္´ဆုိတဲ့အသိေလး သိခြင့္ရလိုက္တာ၊ တစ္သံသရာလံုးမွာ ဒီအသိေလးကုိ သိခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ဒီတစ္ခါ သတ္ရင္သတ္၊ မသတ္ရင္ ဘ၀တုိင္း သူသတ္တာ ေခါင္းစင္းေပးရလိမ့္မယ္။ သတ္တယ္ဆုိတာ ႐ႈတာကို ေျပာတာ။ ဘယ္ေ၀ဒနာေပၚေပၚ ျဖစ္ပ်က္ ႐ႈေပးပါ။ ႐ႈမွ ေသမွာ။ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္႐ႈ။ ျမင္ၿပီဆုိရင္ မုန္းဉာဏ္၀င္ေအာင္႐ႈ။ ျဖစ္တာကလဲ ဒုကၡသစၥာ၊ ပ်က္တာကလဲ ဒုကၡသစၥာ။ ေၾသာ္- ေ၀ဒနာဟာ ဒုကၡသစၥာပါလားလို႔ ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ သိလုိက္ရင္ နိဗၺာန္ရမယ့္ ဉာဏ္တံခါး ပြင့္လာတာပဲ။ ေ၀ဒနာကုိ ကုိယ္ကသတ္ႏုိင္ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္မယ္။ သူကသတ္ရင္ ေသပြဲ၀င္ရလိမ့္မယ္။ တစ္ႀကိမ္မက အႀကိမ္ႀကိမ္ ၀င္ရလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ၀ဒနာေပၚတုိင္း ျဖစ္ပ်က္မိေအာင္ ႐ႈ။ မုန္းေအာင္ ႐ႈ၊ ဆံုးေအာင္႐ႈ။ ေ၀ဒနာျဖစ္ပ်က္ဆံုးသြားေတာ့ ေ၀ဒနာနံ ခယာ ဘိကၡဳ- ေ၀ဒနာကုန္သြားတယ္။ ေ၀ဒနာကုန္ရင္ တဏွာကုန္တယ္။ တဏွာကုန္တာဟာ နိဗၺာန္ပဲ။ (ေ၀ဒနာ ကုန္တယ္ဆုိတာ ေ၀ဒနာရဲ႕ျဖစ္ပ်က္အဆံုးကုိ ျမင္တဲ့ဉာဏ္ေပၚတာကုိ ဆုိလုိတယ္။ ခႏၶာရွိေနသေရြ႕ ေ၀ဒနာကေတာ့ ရွိေနမွာပါ။)
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.