ဘုရားစာရြတ္ဖတ္ျခင္း၊ ရွိခုိ္းျခင္း၊ ပူေဇာ္ျခင္း၊ ပုတီးစိပ္ျခင္း၊ ဂုဏ္ေတာ္ ပြားျခင္း စသည္ျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔ သာမာန္ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္ က်င့္သံုး ေနၾကသည့္ အေလ့အက်င့္မ်ားကုိ ကုသိုလ္ေတာ့ ရသည္၊ နိဗၺာန္မရဟုဆိုကာ ကပ်က္ကေခ်ာ္ ေျပာေဟာသြန္သင္ ေနၾကေသာ ဓမၼကထိက မ်ားလည္း ယေန႔ေခတ္တြင္ ေတာ္ေတာ္ထြန္းကား ေရပန္းစားလ်က္ လူႀကိဳက္မ်ား ေနၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာကုိ ေလ့လာဆန္းစစ္မယ္ ဆုိရင္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြဟာလည္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ အႏွစ္သာရအေနျဖင့္ တည္ရွိေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘုရားစာ ရြတ္ဖတ္တာဟာ ကုိယ္နားမလည္ ေပမယ့္ ေစတနာေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ရြတ္ဖတ္မယ္ ဆုိရင္ ေကာင္းက်ိဳး ေတြေပးေနတာပါပဲ။ ဘုရားရွင္ကုိ သိၾကားမင္းက ဂါထာနဲ႔ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္တာေတြ၊ အရွင္ေသာဏမေထရ္ကုိ ဘုရားရွင္က အရြတ္အဖတ္ေကာင္းလုိ႔ ေကာင္းခ်ီးေပးခဲ့တာေတြ၊ ဖားနတ္သားဟာ ပဌာန္းသံကုိ နားမလည္ပါပဲလ်က္ နားေထာင္ေကာင္း၍ နားေထာင္ေနစဥ္ ႏြားေက်ာင္းသား တုတ္ျဖင့္ေထာက္မိ၍ ေသသြားေတာ့ နတ္ျပည္မွာ ဖားနတ္သားျဖစ္သြားတဲ့ သာဓက၊ လင္းႏို႔သားငါးရာ ရဟန္းေတြရြတ္တဲ့ပဌာန္းတရားကို အၿမဲ နားေထာင္ေနခဲ့ရတဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီဘုရားရွင္လက္ထက္ အရွင္သာရိပုတၱရာထံမွ ပဌာန္းတရားနာၾကားရၿပီး ရဟႏၱာျဖစ္သြားတာေတြ စသည္ျဖင့္ သာဓကေတြမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ နႏၵမင္းသားမွ ရဟန္းျဖစ္လာေသာ အရွင္နႏၵဟာလည္း နတ္သမီးရခ်င္လုိ႔ ဘုရားေပးတဲ့ဂါထာ ရြတ္ေနရင္းနဲ႔ ရဟႏၱာျဖစ္သြားခဲ့တာ အထင္အရွားပါပဲ။ ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ပါဠိေတာ္ေတြ ပဌာန္းျဖစ္ေစ၊ ဓမၼစၾကာျဖစ္ေစ၊ ပရိတ္ျဖစ္ေစေပါ့။ ရြတ္ဆိုျခင္းဟာ နားပင္မလည္ေသာ္လည္း အက်ိဳးမယုတ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ႏႈတ္ေတာ္ထြက္စကားေတာ္ေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အသံေတာ္ေတြ ကုိယ့္သႏၱာန္မွာ ကိန္းေအာင္းလာတာေပါ့။ ကုိယ့္သႏၱာန္ဟာ ဘုရားလည္း ကိန္း၊ တရားလည္းကိန္းေတာ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အသြင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းလာတာပါ။ ေျပာခ်င္တာက ရြတ္ဖတ္ျခင္း၊ ပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္လည္း ေကာင္းက်ိဳးရတယ္၊ ဆုိးက်ိဳးမျဖစ္ဘူးဆုိတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ရြတ္ဖတ္တာဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ရဲ႕ အစဥ္အလာ တစ္ရပ္လည္း ျဖစ္တယ္ဆုိတာပါပဲ။ ဒါကို နိဗၶာန္ေရာက္ေၾကာင္းမဟုတ္လုိ႔ မလုပ္သင့္ဘူးလုိ႔ ပယ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အစဥ္အလာေတြ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီး သြားေတာ့မယ္ေလ။
ရွိခုိးျခင္း၊ ဦးခ်ျခင္း၊ ပူေဇာ္ျခင္း၊ အ႐ိုအေသေပးျခင္းဆုိတာဟာ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြပါ။ ဘုရား၊ ပုထုိး၊ ေစတီ၊ ဆင္းတု စသည္ကုိေတြ႕လွ်င္ မိမိတုိ႔နားလည္သည့္ဘာသာနဲ႔ ရွိခုိးမယ္၊ ဂုဏ္ေတာ္ပါဠိရြတ္ဆို ရွိခုိးမယ္ဆုိရင္ ယဥ္ေက်းမႈရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီေပါ့။ ဆြမ္းေတာ္ကပ္မယ္၊ ေရေတာ္ကပ္မယ္၊ ဆီမီးနဲ႔ပူေဇာ္မယ္ဆုိရင္ ဗုဒၶကုိ ႐ိုေသရာေရာက္ပါတယ္။ ေလးစားရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ၾကည္ၫိုရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ကုိးကြယ္ရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြေတြ႕ေတာ့လည္း လက္အုပ္ခ်ီသင့္တဲ့ေနရာမွာ လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဦးခ်သင့္တဲ့ေနရာမွာ ဦးခ်၊ ပူေဇာ္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ပူေဇာ္၊ သက္ႀကီးရြယ္အုိ၊ ဆရာသမား၊ ဘုိးဘြားမိဘ စသည္တုိ႔အေပၚမွာလည္း ရွိခုိးျခင္း၊ လက္အုပ္ခ်ီျခင္း၊ အ႐ိုအေသေပးျခင္းဟာ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈ အစစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုိေသျခင္း၊ ကုိင္းၫြတ္ျခင္းျဖင့္ ဂုဏ္မသိမ္ပါဘူး၊ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈလုိက္နာသူျဖစ္လုိ႔ ဂုဏ္ပင္တက္ပါတယ္။ လူခ်စ္လူခင္ ေပါလာမယ္၊ ႐ုိေသေလးစားသူေတြ မ်ားလာမယ္။ တကယ္လုိက္နာၾကည့္လွ်င္ တကယ္လက္ေတြ႔ ရရွိႏုိင္တဲ့အက်ိဳးတရားေတြပါ။ ဒီယဥ္ေက်းမႈေတြကုိ နိဗၶာန္ေရာက္ေၾကာင္းမဟုတ္လုိ႔သာ ပယ္လုိက္ၾကမယ္ဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာဟာ ယဥ္ေက်းမႈကင္းမဲ့တဲ့ ဘာသာတစ္ရပ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားပါလိမ့္မယ္။
ပုတီးစိပ္တာကုိလည္း အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္တဲ့ ဓမၼကထိကေလသံေတြ မုိးလွ်ံေနေအာင္ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ေထရ၀ါဒမဟုတ္ဘူး၊ မဟာယာနကလာတာ၊ ဟိႏၵဴ၀ါဒကလာတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဘယ္ကလာသည္ျဖစ္ေစ သူ႔ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆုိးက်ိဳးမရွိပါဘူး။ ပုတီးတစ္လံုး ဂုဏ္ေတာ္တစ္ခ်က္ပြားေနမယ္၊ ပုတီးတစ္လုံး ဂါထာတစ္ပုဒ္ရြတ္ေနမယ္၊ ပုတီးတစ္လံုး ပဌာန္းတစ္ခ်က္ စိပ္ေနမယ္ဆုိရင္ ပုတီးနဲ႔မွတ္ၿပီး ကုသုိလ္ေတြ ပြားေနတာျဖစ္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆုိးက်ိဳး ဆုိးျပစ္ ဘာတစ္ခုမွ မေတြ႔ရပါဘူး။ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတာ ကုိယ္နားမလည္တဲ့ ပါဠိေတြရြတ္ေနတာ၊ ပါဠိဆုိတာ ကုလားစကားေတြဆုိၿပီး အ႐ုိအေသ တန္ေအာင္ ေပါ့ေလ်ာ့သြားေအာင္ ေျပာေဟာေနၾကတာေတြလဲ ၾကားရပါရဲ႕။ ပါဠိကုိ ဘုရားေဟာတဲ့စကားျဖစ္လို႔ ဘုရားစကား၊ ဘုရားစာလို႔သာ မွတ္ထားလုိက္မယ္ဆုိရင္ ဘုရားကို ပိုမုိၾကည္ၫိုလာမွာပဲ။ ဘုရားက ကုလားျဖစ္ေတာ့ ကုလားစကားနဲ႔ပဲ ေဟာမွာေပါ့။ ပုတီးစိပ္တာဟာ မည္သည့္၀ါဒမွ ယူသံုးထားသည္ျဖစ္ေစ ဗုဒၶဘာသာတို႔ရဲ႕ အေလ့အက်င့္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီမုိ႔ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔ရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံတစ္ရပ္အျဖစ္နဲ႔သာ လက္ခံလုိက္စမ္းပါ။ ပုတီးစိပ္ျခင္း ျဖင့္လည္း စိတ္ကို ထိန္းႏုိင္သလုိ သမာဓိကိုလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ထူေထာင္လို႔ရပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာခ်င္းတူေပမယ့္ တစ္ႏုိင္ငံနဲ႔ တစ္ႏုိင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း၊ အစဥ္အလာခ်င္း၊ ဓေလ့ထံုးစံခ်င္ေတာ့ တူခ်င္မွတူပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာျပည္ေရာက္လာတဲ့ ဗုဒၶဘာသာသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔နဲ႔ သဟဇာတျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္လာတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အစဥ္အလာ၊ ဓေလ့ထံုးစံနဲ႔ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ခြဲျခားလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ ဒီအတုိင္းပဲ ထုိင္းေရာက္တဲ့ဗုဒၶဘာသာက ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနၿပီး ထိုင္းယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာ ဓေလ့ထံုးစံတို႔နဲ႔ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ သြားတာပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အႏွစ္သာရေတြ အေျခခံၿပီး ကုိယ့္ႏုိင္ငံ ကုိယ့္လူမ်ိဳးနဲ႔ ကုိက္ညီတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာ ဓေလ့ထံုးစံေတြကို ေရွးေရွးေခတ္ကာလကပင္ ေလ့က်င့္လုိက္စားလာခဲ့ၾကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ဆုိရင္ ဘာသာယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ႏုိင္ငံယဥ္ေက်းမႈ ခြဲျခားလို႔ေတာင္ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေပါင္းစပ္ေနတာ ေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။ မည္သုိ႔ပင္ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္လို႔ေနေသာ္လည္း တူညီခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါ ဘာလဲဆုိရင္ ဘုရား တရား သံဃာအရိပ္ေအာက္က ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာ ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ဗုဒၶဘာသာမွာ ယဥ္ေက်းမႈရယ္၊ အစဥ္အလာရယ္၊ ဓေလ့ထံုးစံရယ္ ဒီသံုးမ်ိဳးကုိ ပယ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ အသြင္အျပင္မဲ့ ဘာသာတစ္ခုျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ခရစ္ယန္မွာလည္း သူ႔ဘာသာအလိုက္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အစဥ္အလာ၊ ဓေလ့ထံုးစံရွိသလို မြတ္ဆလင္မွာလည္း ရွိ၊ ဟိႏၵဴ စတဲ့အျခားဘာသာေတြမွာလည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ရွိေနၾကတာပဲ။ ဒို႔ဗုဒၶဘာသာေတြက အသြင္အျပင္ေတြခြါခ်လုိက္မယ္ဆုိရင္ အ၀တ္မဲ့လူသားပမာ ဘာသာရဲ႕ အလွတရားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားႏုိင္ပါတယ္။
Dr. V. Parami
ဘုရားစာရြတ္ဖတ္ျခင္း၊ ရွိခုိ္းျခင္း၊ ပူေဇာ္ျခင္း၊ ပုတီးစိပ္ျခင္း၊ ဂုဏ္ေတာ္ ပြားျခင္း စသည္ျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔ သာမာန္ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္ က်င့္သံုး ေနၾကသည့္ အေလ့အက်င့္မ်ားကုိ ကုသိုလ္ေတာ့ ရသည္၊ နိဗၺာန္မရဟုဆိုကာ ကပ်က္ကေခ်ာ္ ေျပာေဟာသြန္သင္ ေနၾကေသာ ဓမၼကထိက မ်ားလည္း ယေန႔ေခတ္တြင္ ေတာ္ေတာ္ထြန္းကား ေရပန္းစားလ်က္ လူႀကိဳက္မ်ား ေနၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာကုိ ေလ့လာဆန္းစစ္မယ္ ဆုိရင္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြဟာလည္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ အႏွစ္သာရအေနျဖင့္ တည္ရွိေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘုရားစာ ရြတ္ဖတ္တာဟာ ကုိယ္နားမလည္ ေပမယ့္ ေစတနာေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ရြတ္ဖတ္မယ္ ဆုိရင္ ေကာင္းက်ိဳး ေတြေပးေနတာပါပဲ။ ဘုရားရွင္ကုိ သိၾကားမင္းက ဂါထာနဲ႔ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္တာေတြ၊ အရွင္ေသာဏမေထရ္ကုိ ဘုရားရွင္က အရြတ္အဖတ္ေကာင္းလုိ႔ ေကာင္းခ်ီးေပးခဲ့တာေတြ၊ ဖားနတ္သားဟာ ပဌာန္းသံကုိ နားမလည္ပါပဲလ်က္ နားေထာင္ေကာင္း၍ နားေထာင္ေနစဥ္ ႏြားေက်ာင္းသား တုတ္ျဖင့္ေထာက္မိ၍ ေသသြားေတာ့ နတ္ျပည္မွာ ဖားနတ္သားျဖစ္သြားတဲ့ သာဓက၊ လင္းႏို႔သားငါးရာ ရဟန္းေတြရြတ္တဲ့ပဌာန္းတရားကို အၿမဲ နားေထာင္ေနခဲ့ရတဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီဘုရားရွင္လက္ထက္ အရွင္သာရိပုတၱရာထံမွ ပဌာန္းတရားနာၾကားရၿပီး ရဟႏၱာျဖစ္သြားတာေတြ စသည္ျဖင့္ သာဓကေတြမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ နႏၵမင္းသားမွ ရဟန္းျဖစ္လာေသာ အရွင္နႏၵဟာလည္း နတ္သမီးရခ်င္လုိ႔ ဘုရားေပးတဲ့ဂါထာ ရြတ္ေနရင္းနဲ႔ ရဟႏၱာျဖစ္သြားခဲ့တာ အထင္အရွားပါပဲ။ ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ပါဠိေတာ္ေတြ ပဌာန္းျဖစ္ေစ၊ ဓမၼစၾကာျဖစ္ေစ၊ ပရိတ္ျဖစ္ေစေပါ့။ ရြတ္ဆိုျခင္းဟာ နားပင္မလည္ေသာ္လည္း အက်ိဳးမယုတ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ႏႈတ္ေတာ္ထြက္စကားေတာ္ေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အသံေတာ္ေတြ ကုိယ့္သႏၱာန္မွာ ကိန္းေအာင္းလာတာေပါ့။ ကုိယ့္သႏၱာန္ဟာ ဘုရားလည္း ကိန္း၊ တရားလည္းကိန္းေတာ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အသြင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းလာတာပါ။ ေျပာခ်င္တာက ရြတ္ဖတ္ျခင္း၊ ပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္လည္း ေကာင္းက်ိဳးရတယ္၊ ဆုိးက်ိဳးမျဖစ္ဘူးဆုိတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ရြတ္ဖတ္တာဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ရဲ႕ အစဥ္အလာ တစ္ရပ္လည္း ျဖစ္တယ္ဆုိတာပါပဲ။ ဒါကို နိဗၶာန္ေရာက္ေၾကာင္းမဟုတ္လုိ႔ မလုပ္သင့္ဘူးလုိ႔ ပယ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အစဥ္အလာေတြ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီး သြားေတာ့မယ္ေလ။
ရွိခုိးျခင္း၊ ဦးခ်ျခင္း၊ ပူေဇာ္ျခင္း၊ အ႐ိုအေသေပးျခင္းဆုိတာဟာ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြပါ။ ဘုရား၊ ပုထုိး၊ ေစတီ၊ ဆင္းတု စသည္ကုိေတြ႕လွ်င္ မိမိတုိ႔နားလည္သည့္ဘာသာနဲ႔ ရွိခုိးမယ္၊ ဂုဏ္ေတာ္ပါဠိရြတ္ဆို ရွိခုိးမယ္ဆုိရင္ ယဥ္ေက်းမႈရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီေပါ့။ ဆြမ္းေတာ္ကပ္မယ္၊ ေရေတာ္ကပ္မယ္၊ ဆီမီးနဲ႔ပူေဇာ္မယ္ဆုိရင္ ဗုဒၶကုိ ႐ိုေသရာေရာက္ပါတယ္။ ေလးစားရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ၾကည္ၫိုရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ကုိးကြယ္ရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြေတြ႕ေတာ့လည္း လက္အုပ္ခ်ီသင့္တဲ့ေနရာမွာ လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဦးခ်သင့္တဲ့ေနရာမွာ ဦးခ်၊ ပူေဇာ္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ပူေဇာ္၊ သက္ႀကီးရြယ္အုိ၊ ဆရာသမား၊ ဘုိးဘြားမိဘ စသည္တုိ႔အေပၚမွာလည္း ရွိခုိးျခင္း၊ လက္အုပ္ခ်ီျခင္း၊ အ႐ိုအေသေပးျခင္းဟာ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈ အစစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုိေသျခင္း၊ ကုိင္းၫြတ္ျခင္းျဖင့္ ဂုဏ္မသိမ္ပါဘူး၊ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈလုိက္နာသူျဖစ္လုိ႔ ဂုဏ္ပင္တက္ပါတယ္။ လူခ်စ္လူခင္ ေပါလာမယ္၊ ႐ုိေသေလးစားသူေတြ မ်ားလာမယ္။ တကယ္လုိက္နာၾကည့္လွ်င္ တကယ္လက္ေတြ႔ ရရွိႏုိင္တဲ့အက်ိဳးတရားေတြပါ။ ဒီယဥ္ေက်းမႈေတြကုိ နိဗၶာန္ေရာက္ေၾကာင္းမဟုတ္လုိ႔သာ ပယ္လုိက္ၾကမယ္ဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာဟာ ယဥ္ေက်းမႈကင္းမဲ့တဲ့ ဘာသာတစ္ရပ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားပါလိမ့္မယ္။
ပုတီးစိပ္တာကုိလည္း အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္တဲ့ ဓမၼကထိကေလသံေတြ မုိးလွ်ံေနေအာင္ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ေထရ၀ါဒမဟုတ္ဘူး၊ မဟာယာနကလာတာ၊ ဟိႏၵဴ၀ါဒကလာတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဘယ္ကလာသည္ျဖစ္ေစ သူ႔ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆုိးက်ိဳးမရွိပါဘူး။ ပုတီးတစ္လံုး ဂုဏ္ေတာ္တစ္ခ်က္ပြားေနမယ္၊ ပုတီးတစ္လုံး ဂါထာတစ္ပုဒ္ရြတ္ေနမယ္၊ ပုတီးတစ္လံုး ပဌာန္းတစ္ခ်က္ စိပ္ေနမယ္ဆုိရင္ ပုတီးနဲ႔မွတ္ၿပီး ကုသုိလ္ေတြ ပြားေနတာျဖစ္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆုိးက်ိဳး ဆုိးျပစ္ ဘာတစ္ခုမွ မေတြ႔ရပါဘူး။ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတာ ကုိယ္နားမလည္တဲ့ ပါဠိေတြရြတ္ေနတာ၊ ပါဠိဆုိတာ ကုလားစကားေတြဆုိၿပီး အ႐ုိအေသ တန္ေအာင္ ေပါ့ေလ်ာ့သြားေအာင္ ေျပာေဟာေနၾကတာေတြလဲ ၾကားရပါရဲ႕။ ပါဠိကုိ ဘုရားေဟာတဲ့စကားျဖစ္လို႔ ဘုရားစကား၊ ဘုရားစာလို႔သာ မွတ္ထားလုိက္မယ္ဆုိရင္ ဘုရားကို ပိုမုိၾကည္ၫိုလာမွာပဲ။ ဘုရားက ကုလားျဖစ္ေတာ့ ကုလားစကားနဲ႔ပဲ ေဟာမွာေပါ့။ ပုတီးစိပ္တာဟာ မည္သည့္၀ါဒမွ ယူသံုးထားသည္ျဖစ္ေစ ဗုဒၶဘာသာတို႔ရဲ႕ အေလ့အက်င့္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီမုိ႔ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔ရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံတစ္ရပ္အျဖစ္နဲ႔သာ လက္ခံလုိက္စမ္းပါ။ ပုတီးစိပ္ျခင္း ျဖင့္လည္း စိတ္ကို ထိန္းႏုိင္သလုိ သမာဓိကိုလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ထူေထာင္လို႔ရပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာခ်င္းတူေပမယ့္ တစ္ႏုိင္ငံနဲ႔ တစ္ႏုိင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း၊ အစဥ္အလာခ်င္း၊ ဓေလ့ထံုးစံခ်င္ေတာ့ တူခ်င္မွတူပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာျပည္ေရာက္လာတဲ့ ဗုဒၶဘာသာသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔နဲ႔ သဟဇာတျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္လာတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အစဥ္အလာ၊ ဓေလ့ထံုးစံနဲ႔ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ခြဲျခားလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ ဒီအတုိင္းပဲ ထုိင္းေရာက္တဲ့ဗုဒၶဘာသာက ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနၿပီး ထိုင္းယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာ ဓေလ့ထံုးစံတို႔နဲ႔ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ သြားတာပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အႏွစ္သာရေတြ အေျခခံၿပီး ကုိယ့္ႏုိင္ငံ ကုိယ့္လူမ်ိဳးနဲ႔ ကုိက္ညီတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာ ဓေလ့ထံုးစံေတြကို ေရွးေရွးေခတ္ကာလကပင္ ေလ့က်င့္လုိက္စားလာခဲ့ၾကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ဆုိရင္ ဘာသာယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ႏုိင္ငံယဥ္ေက်းမႈ ခြဲျခားလို႔ေတာင္ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေပါင္းစပ္ေနတာ ေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။ မည္သုိ႔ပင္ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္လို႔ေနေသာ္လည္း တူညီခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါ ဘာလဲဆုိရင္ ဘုရား တရား သံဃာအရိပ္ေအာက္က ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာ ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ဗုဒၶဘာသာမွာ ယဥ္ေက်းမႈရယ္၊ အစဥ္အလာရယ္၊ ဓေလ့ထံုးစံရယ္ ဒီသံုးမ်ိဳးကုိ ပယ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ အသြင္အျပင္မဲ့ ဘာသာတစ္ခုျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ခရစ္ယန္မွာလည္း သူ႔ဘာသာအလိုက္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အစဥ္အလာ၊ ဓေလ့ထံုးစံရွိသလို မြတ္ဆလင္မွာလည္း ရွိ၊ ဟိႏၵဴ စတဲ့အျခားဘာသာေတြမွာလည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ရွိေနၾကတာပဲ။ ဒို႔ဗုဒၶဘာသာေတြက အသြင္အျပင္ေတြခြါခ်လုိက္မယ္ဆုိရင္ အ၀တ္မဲ့လူသားပမာ ဘာသာရဲ႕ အလွတရားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားႏုိင္ပါတယ္။
Dr. V. Parami
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.