ဒီေန႔ေခတ္မွာ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေကာက္ေၾကာင္းေတြ နည္းမ်ိဳးစံုဆြဲေနၾကတာေတြ ၾကားသိျမင္ေတြ႔ ေနရတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဆုိတာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာလို႔ေျပာသူကေျပာ၊ က်င့္ေနရမယ့္ဘာသာလုိ႔ဆိုသူကဆုိ၊ ဒါနေတြ သီလေတြက အကာေတြ လုိ႔ ေအာ္သူက ေအာ္၊ ရြတ္ေနဖတ္ေနတာေတြဟာ တန္ဖုိးမရွိသေယာင္ အရြတ္က အသားေလာက္မေကာင္းဘူးလုိ႔ ခနဲ႔သူကခနဲ႔၊ သင္ၿပီး မက်င့္ရင္ ႏြားေက်ာင္းသားနဲ႔တူတယ္၊ ႏြားသာေက်ာင္းရတယ္ သူ႔ခမ်ာႏြားႏုိ႔မေသာက္ရရွာဘူးလို႔ ကဲ့ရဲ႔သူက ကဲ့ရဲ႔၊ ဘုရားရွိခိုးတာ၊ ပုတီးစိပ္တာ၊ ေမတၱာပို႔ျခင္း စတဲ့သမထလုပ္ငန္းေတြလုပ္တာဟာ နိဗၺာန္မေရာက္ဘူးလုိ႔ ေျပာသူကေျပာနဲ႔ ဒို႔ဗုဒၶဘာသာ ေတြ ဘာလုပ္လုိ႔လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကတာ ေတြ႔ေနရတယ္။ အခ်ိန္ရွိသမွ် တရားပဲထုိင္ေနရ ေတာ့မလို ျဖစ္ေနၾကေလရဲ႔။ ေမးခြန္းေလးတစ္ခုေတာ့ ေမးလုိက္ခ်င္တယ္။ တရားထုိင္လုိ႔ေကာ နိဗၺာန္ေရာက္မွာ ေသခ်ာရဲ႔လားလုိ႔။ ဒီဘ၀ ဒီခႏၶာနဲ႔ပဲ နိဗၺာန္ေရာက္မွာ ေသခ်ာၿပီ၊ စိတ္ခ်ရၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဘာမွလုပ္မေနနဲ႔ေတာ့၊ တရားသာထုိင္ေနလုိက္ပါ။ မေသခ်ာေသးဘူးဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာကို ဘက္စံု ႐ႈေထာင့္စံုမွ နားလည္ေအာင္ လုပ္ထားသင့္ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာသည္ လူသားအက်ိဳးျပဳ၊ ေလာကအက်ိဳးျပဳဘာသာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ လူသားတို႔ရဲ႔ အားထားကုိးကြယ္ ရာဘာသာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀မွာ ေကာင္းက်ိဳးျပဳေပးႏုိင္သလုိ အႏၱရာယ္ေတြကင္းေအာင္လဲ ယံုၾကည္မႈကေပးစြမ္းပါတယ္။ ေမတၱာပို႔တယ္၊ အမွ်ေ၀တယ္၊ ဘုရားေဟာဂါထာေတြ ပရိတ္ေတြ ပဌာန္းေတြ ကုိယ္ႏုိင္သေလာက္ရြတ္ဖတ္တယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္အတြက္ လူခ်စ္ နတ္ခ်စ္လုိ႔ ကုိယ့္အေပၚမွာ က်ေရာက္မယ့္ ျမင္ရတဲ့အႏၱရာယ္ေတြေရာ၊ မျမင္ရတဲ့အႏၱရာယ္ေတြပါ အကာအကြယ္ရသြားတာဟာ လက္ေတြ႔ေကာင္းက်ိဳး ေတြပါ။ ဘုရားရွိခုိးျခင္း ပုတီးစိပ္ျခင္းေၾကာင့္ နတ္လူအေလးစားခံရ အပူေဇာ္ခံရတာေတြဟာလဲ ဗုဒၶဘာသာရဲ႔ အားသာခ်က္တစ္ခုပါပဲ။ ဒါနျပဳလုိ႔ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ႀကီးပြားခ်မ္းသာေနၾကတာဟာ ဗုဒၶဘာသာရဲ႔ ထူးျခားခ်က္ပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ဒါနဆုိတာကိုလဲ နားလည္ထားဖုိ႔လုိေသးတယ္။ ဘုရားလွဴမွ ေက်ာင္းကန္လွဴမွ ဘုန္းႀကီး လွဴမွ ဒါနလို႔ ဒုိ႔ျမန္မာေတြနားလည္ေနၾကတာဟာ ျပည့္စံုတဲ့နားလည္မႈမဟုတ္ပါဘူး။ သမၼာအာဇီ၀ က်က် ရွာေဖြရရွိထားတဲ့ စီးပြားဥစၥာနဲ႔ မိသားစုကုိ ေကၽြးေမြးေထာက္ပံ့တာ၊ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြကုိ ေပးကမ္းကူညီတာ၊ ကုိယ့္ရပ္ကုိယ့္ရြာ သာယာေရး ေဆာင္ရြက္ေပးတာ၊ တတ္ႏုိင္ရင္ ကိုယ့္တုိင္းကုိယ့္ျပည္ စည္ပင္ေအာင္ ႏုိင္သေလာက္ေဆာင္ရြက္တာကအစ ျမင့္ျမတ္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔တဲ့ေပးကမ္းမႈမ်ိဳး ေတြဟာ ဒါနေတြပါပဲ။ ဒီလုိစိတ္ထားေတြ ထားတတ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားလာရင္းနဲ႔ ဒါနအားသန္တဲ့သူျဖစ္လာရင္ ေလာကမွာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား ႀကီးပြားေအာင္ျမင္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ လုပ္သမွ် အဆင္ေျပေခ်ာေမာၿပီး တုိးတက္လာမွာပါပဲ။ ဒါမ်ိဳးေတြေျပာေနရင္ ၀ိပႆနာသမားမ်ားက ဒါေတြဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ဇြတ္တရြတ္ေျပာေကာင္းေျပာၾကလိမ့္မယ္။ နိဗၺာန္မွာေတာ့ ဂုဏ္ေတြ ပကာသနေတြ မရွိပါဘူး။ ေလာကမွာေတာ့ ဒါေတြနဲ႔လူလုပ္ေနၾကရတာပါ။ ဂုဏ္ရွိမွ ပကာသနရွိမွ ႀကီးပြားမွ ခ်မ္းသာမွ လူသူအေလးစား ခံၾကရတာဟာ ေလာက ဓမၼတာပါပဲ။ ေလာကႀကီးကို မစြန္႔ခြါႏုိင္ေသးဘူးဆိုရင္ ဒါေတြကိုလဲ ေဘးဖယ္ထားလို႔ မရပါဘူး။ ဆင္းဆင္းရဲရဲ မြဲမြဲေတေတနဲ႔ နိဗၺာန္၀င္ရတာနဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔နိဗၺာန္၀င္ရတာ ကေတာ့ အကြာႀကီးကြာသြားပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႔ အလုိက်ဆုိရင္ လူသားေတြကို ႀကီးပြားေစခ်င္တယ္၊ ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္၊ တုိးတက္ေစခ်င္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္လဲ ရေစခ်င္တယ္။ ေလာကႀကီးပြားေရး၊ သတၱ၀ါေတြၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးေတြ ဦးစားေပးၿပီး လူသားအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဘ၀က သက္စြန္႔ဆံဖ်ားႀကိဳးပမ္းခဲ့တဲ့ သာဓကေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ေလာကႀကီးပြားေရးေဘးဖယ္ႀကီး နိဗၺာန္ရေရး ေလာက္သာ အဓိကထားလုပ္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ေလာကႀကီးအတြင္း လူျဖစ္လာရက်ိဳး နပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ႀကီးပြားမႈလဲကင္း နိဗၺာန္လဲ ေရာက္ေအာင္မခ်ဥ္းကပ္ႏုိင္ေတာ့ ေနာက္ဘ၀မ်ား ဘယ္ပံုစံနဲ႔ ဆက္သြားမလဲ ဆိုတာ နဲနဲေလး ေတြးေခၚၾကည့္လုိက္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။
Dr. V. Parami
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.