တစ္ခ်က္ခုတ္ သံုးခ်က္ျပတ္

ေ၀ဒနာေပၚတုိင္း သတိထား ပညာနဲ႔ ၾကည့္ဖို႔ နည္းစနစ္ေလးေတြ မေန႔က ရွင္းလင္းေပးခဲ့တယ္။ သတိရဲ႕ အလုပ္ ပညာရဲ႕အလုပ္ေလးေတြ အနည္းငယ္ ခြဲျခားသိဖုိ႔ ဒီေန႔ ဆက္လက္ေျပာျပမယ္။

ေ၀ဒနာေပၚတုိင္း သိ႐ံုသာ သိေနတာကေတာ့ သတိထားေနတာပဲ။ သတိထား႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဒိ႒ိပဲ ကြာမယ္။ ပညာပါမွ မဂ္၀င္မယ္။ ပ်င္းတယ္၊ ေဒါမနႆေ၀ဒနာ၊ ေပ်ာ္စရာေတြ႕လုိ႔ ေပ်ာ္လာေတာ့ ပ်င္းလံုးေလး ေပ်ာက္သြားတယ္။ ပ်င္းလံုးေလးက ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတယ္။ အနိစၥေရာက္သြားတာပဲ။ ေပ်ာ္စရာေလးကလဲ ေသာမနႆေ၀ဒနာ။ သူလဲ မေပ်ာ္မပ်င္းေ၀ဒနာ၊ ဥေပကၡာေ၀ဒနာေပၚလာေတာ့ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ပညာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္ေတာ့ ေပ်ာ္တာ ပ်င္းတာ အလတ္စားေ၀ဒနာေတြဟာ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္တာပဲ၊ တစ္ေ၀ဒနာခ်ဳပ္ၿပီးမွ တစ္ေ၀ဒနာျဖစ္ပါလား လုိ႔သိသိလာတယ္။ ဒါဆို ၀ိပႆနာဉာဏ္ဆုိက္ၿပီ။ သတိရွိေန႐ံုနဲ႔ ၀ိပႆနာမဆုိက္ေသးဘူး။ ပညာပါမွ ၀ိပႆနာဆုိက္တာ။

ေ၀ဒနာလွည့္ေနတယ္ဆုိေသာ္လဲ တစ္ခုခ်ဳပ္ၿပီးမွ တစ္ခုျဖစ္တယ္လုိ႔ တစ္ခုေသာတရားရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ကုိ ပညာနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္မွ ျမင္ရတယ္။ ဒီလုိ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တာေလးကို ပညာကဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တဲ့အတြက္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ သံုးမ်ိဳးျပတ္တယ္။ သံသရာလည္ေၾကာင္း သံုးမ်ိဳးျပတ္တယ္။ ပ်င္းတဲ့ ေဒါမနႆေ၀ဒနာေလးကုိ သတိထားၾကည့္ေတာ့ သိ႐ံုေလးသိတယ္။ ပညာနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာကုိျမင္တယ္။ သတိထား ပညာနဲ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ျမင္တယ္။ ပ်င္းတာက ျဖစ္ပ်က္၊ ႐ႈတာက မဂ္။ ပ်င္းတဲ့ ေဒါမနႆေ၀ဒနာေလးဟာ အပ်က္မွာ လမ္းဆံုးတယ္။ သတိထား ပညာနဲ႔ဆံုးျဖတ္လုိက္ေတာ့ မဂ္ကုိ ေတြ႔ရတယ္။ သတိမဂၢင္နဲ႔ ပညာမဂၢင္ေပၚလာတာ။ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္ကုိက္သြားတယ္။ ေပ်ာ္တဲ့ေသာမနႆေ၀ဒနာၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ ျဖစ္ပ်က္ မဂ္၊ ဥေပကၡာေ၀ဒနာၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ ျဖစ္ပ်က္မဂ္ပဲ။ ျမင္စိတ္ကေလးက ဥေပကၡာေ၀ဒနာ၊ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ မဂ္။ သတိမဂၢင္နဲ႔ ပညာမဂၢင္ေပၚေနတာ။ သတိမဂၢင္ပါေတာ့ သမၼာသမာဓိ၊ သမၼာ၀ါယာမတုိ႔လဲ ၀င္လာတယ္။ ပညာမဂၢင္ပါေတာ့ သမၼာသကၤပၸ ပါ၀င္လာတယ္။ ဒီေတာ့ မဂၢင္ငါးပါးေပၚလာတာေပါ့။ ဒီမဂၢင္ငါးပါးက ကိေလသာ ျဖတ္တဲ့ မဂၢင္ငါးပါး၊ နိဗၺာန္ပို႔မယ့္ မဂၢင္ငါးပါး။ ဒါေပမယ့္ မဂ္ဆုိတာ ပြားမွရတယ္၊ ဆုေတာင္းေန႐ံုနဲ႔ေတာ့ မရဘူးဆုိတာလဲ မွတ္ထားလုိက္။

ပ်င္းတဲ့ ေဒါမနႆေလး မ႐ႈေတာ့ ေသာက ပရိေဒ၀ ဒုကၡေဒါမနႆ မလုိက္ပါနဲ႔ဆုိလို႔ မရဘူး။ ေနာက္က အ၀ိဇၨာ လုိက္လာေတာ့ အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ-ဘက္လွည့္သြားတယ္။ ေပ်ာ္တဲ့ ေသာမနႆေလး မ႐ႈေတာ့ ေသာမနႆက သုခေ၀ဒနာ တဏွာ ဥပါဒါန္ ကံ။ ဘ၀ကူးေတာ့ ဇာတိ ဇရာမရဏလာရေတာ့မယ္။ ေပ်ာ္မွန္းပ်င္းမွန္းမသိတာ မ႐ႈမိရင္လဲ မသိတာက အ၀ိဇၨာ၊ အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ- ျပန္လွည့္သြားတယ္။ ပ်င္းတာမ႐ႈလဲ အျပစ္သင့္တယ္။ ေပ်ာ္တာမ႐ႈလဲ အျပစ္သင့္တယ္။ မပ်င္းမေပ်ာ္မ႐ႈရင္လဲ အျပစ္သင့္တယ္။ ဘာအျပစ္သင့္လဲဆုိရင္ သံသရာလည္ရမယ့္အျပစ္သင့္တာ။ ႐ႈမွသာလွ်င္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ျပတ္တယ္။ မ႐ႈလုိ႔ရွိရင္ေတာ့ မျပတ္ေတာ့ဘူး။ လည္ၿပီးရင္း လည္ရင္းပဲ။ ႐ႈမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သုခေနာက္က တဏွာမလာဘဲ ျပတ္တယ္။ ဒုကၡေနာက္က ေဒါသမလာဘဲ ျပတ္တယ္။ ဥေပကၡာေနာက္က အ၀ိဇၨာ-ေမာဟ မလာဘဲျပတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတိထား ပညာနဲ႔ အကဲခတ္ ႐ႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို လုပ္မယ္ဆုိရင္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ သံုးမ်ိဳးျပတ္တယ္၊ တစ္ခ်က္ခုတ္ သံုးခ်က္ျပတ္တယ္လို႔သာမွတ္လိုက္ေပေတာ့။ သတိပညာနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့အလုပ္တစ္ခုလုပ္လုိက္တာနဲ႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ကိေလသာေခါင္းေဆာင္ သံုးေယာက္ မလာႏုိင္ေတာ့ဘဲ ျပတ္သြားတယ္။ ေၾသာ္- ဒါသည္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ သံသရာလည္မယ့္စက္ရဟန္ႀကီး ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ျပတ္သြားတာပါလားလို႔ သေဘာက်။ ဒီလုိျပတ္ဖို႔ အေရး ေတြးၿပီး တျဖည္းျဖည္း မျပတ္မခ်င္း ႀကိဳးစားျဖတ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ဟာ ျဖတ္မွ ျပတ္မယ္၊ မျဖတ္ရင္ လံုး၀မျပတ္ဘူးလုိ႔သာ သႏၷိ႒ာန္ခ်ၿပီး မွတ္ထားလုိက္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ျပတ္ေတာ့ ေနာင္ပဋိသေႏၶ၊ အုိနာေသ၊ အပါယ္ဆင္းရဲ အကုန္ျပတ္တယ္။ ဆင္းရဲအကုန္ျပတ္မွသာလွ်င္ ဆင္းရဲတစ္စက္ မေရာယွက္တဲ့နိဗၺာန္၊ ဒုကၡခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းပါတယ္ဆုိတဲ့ နိဗၺာန္ေပၚလာမယ္။ ဒီနိဗၺာန္ေရာက္ေရးအတြက္ တစ္ခ်က္ခုတ္ သံုးခ်က္ျပတ္တဲ့အလုပ္၊ ေပၚလာသမွ် တရား သတိထား ပညာနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့အလုပ္သာလွ်င္ အားကိုးရေတာ့မယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္ထားလုိက္။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ