သစၥာသိတဲ့ဉာဏ္

ခႏၶာငါးပါးထဲက တစ္ပါးပါး ေပၚၿပီး ပ်က္သြားတာဟာ သစၥာလုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။ ကုိယ့္ခႏၶာထဲက ေပၚလာတဲ့ ျဖစ္မႈေလးေတြ ပ်က္မႈေလးေတြဟာ သစၥာပါပဲ။ ေ၀ဒနာေပၚလာရင္လဲ ေ၀ဒနာေလးက ျဖစ္တာလဲ ရွိတယ္ ပ်က္တာလဲ ရွိတယ္။ စိတ္ေပၚလာရင္လဲ စိတ္ကေလးက ျဖစ္တာလဲ ရွိတယ္ ပ်က္တာလဲ ရွိတယ္။ စိတ္ကေလးေပၚလာတာက ျဖစ္တာ၊ စိတ္ကေလး သူ႔သက္တမ္းေစ့လုိ႔ ေပ်ာက္သြားတာလးက ပ်က္တာ။ ဒါဟာ ျဖစ္ပ်က္- ဒုကၡသစၥာပါပဲ။ သစၥာသိလုိက္တာဟာ ဉာဏ္ပဲ။ သစၥာသိတဲ့ဉာဏ္ေပါ့။ ျဖစ္ပ်က္က ဒုကၡသစၥာ၊ သိတာက မဂၢသစၥာ။ ခႏၶာကုိယ္မွာ ေပၚတုိင္းေပၚတုိင္း ဒီ မဂၢသစၥာေလးနဲ႔ သိသိေပးေနရမယ္။ ၀ိပႆနာေခၚတဲ့ ပုဗၺဘာဂမဂ္ကေလးနဲ႔ သိသိေပးေနရမယ္။ ဒီလုိခ်ည္း ခႏၶာမွာ ေပၚတုိင္းေပၚတုိင္း သိသိေပးေနရင္ ျဖစ္ပ်က္က ဒုကၡသစၥာ၊ ျဖစ္ပ်က္ကို ကုိယ္တုိင္ျမင္လုိက္တာေလးက မဂၢသစၥာပါပဲ။

သံသရာတစ္ခြင္ က်င္လည္ခဲ့ၾကရတာဟာ ေဟာဒီ သစၥာသိတဲ့ဉာဏ္ကေလး မေပၚခဲ့လုိ႔ပါ။ ဒီဉာဏ္ကေလး ေပၚခြင့္မရေတာ့ သံသရာမွာ အုိေဘး နာေဘး ေသေဘးေတြနဲ႔၊ မြဲေဘး ကြဲေဘး အပါယ္ေဘးေတြနဲ႔၊ နိမ့္လုိက္ ျမင့္လုိက္ဘ၀ေတြနဲ႔ က်င္လည္ခဲ့ၾကရတာပါပဲ။ သစၥာသိတဲ့ ဉာဏ္ေလးရလုိက္ရင္ ေနာင္လာမယ့္ ဒုကၡ၀ဲလည္ေနရတဲ့ စက္ရဟတ္ႀကီး ရပ္စဲသြားလိမ့္မယ္။ ဒီဉာဏ္ေလး ရလုိက္တာနဲ႔ ဒုကၡစက္ႀကီး ရပ္သြားရတယ္ဆုိရင္ ဉာဏ္ေလး မရလုိက္ပါက ဒုကၡစက္ႀကီးဟာ ကမၻာေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက လည္ေနရဦးမယ္။ ဒီလုိ လည္ရမယ့္သံသရာကုိ သစၥာသိတဲ့ ဉာဏ္ေပၚမွပဲ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း သိလာတာ။ ဒီဉာဏ္မွ မေပၚရင္ သံသရာလည္ရမယ့္ ဒုကၡကုိေတာင္ ေၾကာက္စရာလုိ႔ မထင္မွတ္ေတာ့ဘူး။ ေၾကာက္စရာမထင္ေတာ့ လြတ္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔လဲ စိတ္ကူးထဲ မထည့္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ဘ၀ၿပီး တစ္ဘ၀ ဆက္ေနမွာသာျဖစ္ၿပီး ဘ၀မွာ ရွိေနၿမဲျဖစ္တဲ့ ဒုကၡေတြတစ္ပံုႀကီးနဲ႔ ပက္ပင္းတုိးေနၾကရမွာသာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခႏၶာမွာ ရွိေနတဲ့ အရွိဒုကၡေလးကုိ ျမင္တဲ့ ဉာဏ္ေလးေပၚခြင့္ရဖုိ႔ဟာ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။

ျဖစ္ပ်က္က ဒုကၡသစၥာ၊ ႐ႈတဲ့ဉာဏ္က မဂၢသစၥာလုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။ ႐ႈတဲ့ဉာဏ္ေလး ကုိယ့္၀မ္းထဲ မေရာက္လုိက္တာနဲ႔ ဒုကၡစက္ႀကီး လည္ရမယ့္အေရး ေတြးေၾကာက္ၿပီး ႐ႈတဲ့ဉာဏ္ေလး ၀မ္းထဲေရာက္ဖုိ႔အေရး မိမိတုိ႔ရဲ႕ ခႏၶာေပၚကို ဉာဏ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေျပးၾကည့္လုိက္ပါ။ ဉာဏ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေျပးၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ခႏၶာထဲမွာ ျဖစ္လုိက္ ပ်က္လုိက္ တရားႏွစ္ခုသာ ရွိေတာ့တယ္ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ ေတြ႕သိလာပါလိမ့္မယ္။ ျဖစ္လာတာေလးက သခၤါရ၊ ပ်က္သြားတာေလးက အနိစၥ၊ သခၤါရနဲ႔ အနိစၥသာ ရွိတယ္ဆုိတာ ေတြ႔လာပါလိမ့္မယ္။ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ေ၀ဒနာေလးၾကည့္လုိက္လဲ ျဖစ္လုိက္ ပ်က္လုိက္၊ သညာေလးၾကည့္လုိက္လဲ ျဖစ္လုိက္ ပ်က္လုိက္၊ စိတ္ကေလးၾကည့္လုိက္လဲ ျဖစ္လုိက္ ပ်က္လုိက္။ ေ၀ဒနာႀကိဳက္ရင္ ေ၀ဒနာ႐ႈ၊ ေ၀ဒနာ ေပၚတုိင္းေပၚတုိင္း ဉာဏ္နဲ႔ လုိက္လုိက္ေပးပါ။ စိတ္ႀကိဳက္ရင္ စိတ္႐ႈ၊ စိတ္ေပၚတုိင္းေပၚတုိင္း ဉာဏ္နဲ႔ လုိက္လုိက္ေပးပါ။ သစၥာႀကိဳက္ရင္ သစၥာနာမည္တပ္ၿပီး႐ႈ၊ ေ၀ဒနာေပၚေပၚ ႐ုပ္ေပၚေပၚ၊ စိတ္ေပၚေပၚ၊ ေပၚသမွ် ျဖစ္ၿပီး ပ်က္ရၿမဲျဖစ္လုိ႔ ဒုကၡသစၥာပဲ၊ ဒုကၡသစၥာပဲလုိ႔သာ ႐ႈေပးလုိက္ပါ။ ႐ုပ္ႀကိဳက္ရင္ ႐ုပ္႐ႈ၊ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲမႈေလးေတြ ခႏၶာမွာ ေပၚတုိင္းေပၚတုိင္း ေဖာက္ျပန္လာသမွ် ပ်က္စီးရၿမဲျဖစ္တာကုိ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ေပးပါ။ ဒါဟာ ႐ုပ္ကုိ ျဖစ္ပ်က္႐ႈလုိက္တာပါပဲ။ ဒီလုိ႐ႈေနရင္ ႐ႈေနတဲ့ ဉာဏ္ေလး၊ သိေနတဲ့ဉာဏ္ေလးဟာ မဂၢသစၥာပါပဲ။ ဒီလုိ႐ႈဖန္မ်ားေတာ့ ၀ိပႆနာမဂ္ကေလးက ၀မ္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ ၀ိပႆနာမဂ္ ၀မ္းထဲေရာက္လာတဲ့အခါ ကိေလသာေတြ တဏွာ ဥပါဒါန္ ကံေတြ ပါးပါးသြားရတယ္။ ႐ႈေနတဲ့ဉာဏ္က ၀ိပႆနာမဂ္၊ ဓားလက္နက္ျဖစ္ေနေတာ့ မဂ္ဓားကေန ကိေလသာထုႀကီးကို ခြါခြါခ်ေပးလုိက္ေတာ့ ႐ႈဖန္မ်ားရင္ ကိေလသာထုထည္ႀကီး နဲနဲ နဲနဲခ်င္း ပါးပါးသြားရတာပါပဲ။ ကိေလသာထုက ပါးပါးလာတာနဲ႔ ေနာင္ခႏၶာ ဒုကၡသစၥာ ရေၾကာင္းေတြလဲ ပါးပါးသြားရတယ္။ ေနာင္ခႏၶာရေၾကာင္းပါးသြားတာနဲ႔ ေနာင္ခႏၶာရက်ိဳးေတြလဲ ပါးပါးသြားတယ္လုိ႔ မွတ္ရမယ္။ အေၾကာင္းကိေလသာ ပါးေတာ့ အက်ိဳးဒုကၡလဲ ပါးပါးသြားေတာ့တာပါပဲ။

ဒါျဖင့္ တဏွာစ႐ုိက္အားႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ေ၀ဒနာကို ျဖစ္ပ်က္႐ႈလုိက္ပါ။ ဟုိဟာျမင္ လုိခ်င္လုိက္၊ ဒီဟာျမင္ လုိခ်င္လုိက္နဲ႔ လုိခ်င္အားႀကီးေနတယ္ဆုိရင္၊ သားခင္ သမီးခင္ ခင္အားသန္ေနတယ္ဆုိရင္ တဏွာစ႐ုိက္မ်ားတာပါပဲ။ ဒိ႒ိစြဲအားႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္က စိတ္ကုိ ႐ႈလုိက္ပါ။ ငါ့စိတ္၊ ငါ့ကုိယ္၊ ငါ့သား ငါ့သမီး ငါ့ဇနီး ငါ့စီးပြားဥစၥာ စသည္ျဖင့္ တစ္ငါတည္းငါေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒိ႒ိစြဲအားႀကီးေနတယ္လုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။ ပညာအားႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က သစၥာ႐ႈပါ။ ပင္ကုိယ္ဉာဏ္ေကာင္းလုိ႔ သိလြယ္ တတ္လြယ္တယ္ဆုိရင္ ပညာဓာတ္ခံေကာင္းတာပါပဲ။ ဉာဏ္ေလးလုိ႔ ဉာဏ္ထုိင္းလုိ႔ ဘယ္ဟာမွ လြယ္လြယ္နဲ႔ သင္လုိ႔ မတတ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ႐ုပ္ကုိ ႐ႈပါ။ တဏွာမ်ားရင္ ေ၀ဒနာ႐ႈ၊ ဒိ႒ိမ်ားရင္ စိတ္႐ႈ၊ ပင္ကုိယ္ဉာဏ္ေကာင္းရင္ သစၥာ႐ႈ၊ ပင္ကုိယ္ဉာဏ္ထုိင္းရင္ ႐ုပ္႐ႈ။

႐ူပကၡႏၶာဆုိတာ ႐ုပ္ပဲ၊ ေ၀ဒနာကၡႏၶာက ေ၀ဒနာ၊ ၀ိညာဏကၡႏၶာက စိတ္၊ သညာကၡႏၶာ သခၤါရကၡႏၶာႏွစ္ပါးက သစၥာ- ဓမၼာႏုပႆနာပါပဲ။ ဒီခႏၶာငါးပါးလံုးဟာ ကုိယ့္ခႏၶာမွာ ရွိေနတာေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာဆုိတာ ခႏၶာမွာ ႐ႈရမယ္လုိ႔ မွတ္ရမယ္။ ခႏၶာ ဘယ္လုိ႐ႈရမွာလဲဆုိရင္ ခႏၶာဉာဏ္လွည့္။ ခႏၶာဉာဏ္လွည့္လုိက္လုိ႔ ခႏၶာက ေ၀ဒနာ ထူးထူးျခားျခားေပၚလာတဲ့သူဆုိရင္ ေ၀ဒနာကုိ လွည့္လုိက္တာေပါ့။ စိတ္ထူးထူးျခားျခား ေပၚလာတဲ့သူဆုိရင္ စိတ္ကို လွည့္လုိက္ပါ။ ဒီလုိလွည့္ေနတဲ့ဉာဏ္က ျဖစ္တာကိုလဲ သိသိေနမယ္၊ ပ်က္တာကိုလဲ သိသိေနမယ္ဆုိရင္ သစၥာသိတဲ့ဉာဏ္ျဖစ္လာတာပါပဲ။ ဒီဉာဏ္ရလာတာနဲ႔ သံသရာလည္ေစတတ္တဲ့ ကိေလသာေတြ ပါးပါးသြားပါတယ္။ သမုဒယသစၥာေတြ ပါးပါးသြားရတယ္။ ျဖစ္တာ ပ်က္တာေတြ ျမင္လုိ႔ ျမင္ဖန္မ်ားတာနဲ႔ မုန္းဉာဏ္၀င္လာၿပီး ျဖစ္လုိက္ပ်က္လုိက္ အၿမဲႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့ ဒီလုိဒုကၡသစၥာႀကီးကိုေတာ့ မလုိခ်င္မရခ်င္ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ကုိယ္႐ႈေနတဲ့ ဉာဏ္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏုိင္လုိက္ၿပီဆုိရင္ ျဖစ္ပ်က္ေတြရဲ႕ အဆံုး တစ္ခ်က္ျမင္လုိက္တဲ့ ဉာဏ္ေပၚလာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ မဂၢင္ရွစ္ပါးျပည့္တဲ့ မဂၢသစၥာအစစ္ ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိ တစ္မဂ္ ေပၚေတာ့ ေသာတာပန္၊ ေနာက္တစ္မဂ္ ေပၚျပန္ေတာ့ သကဒါဂါမ္၊ ေနာက္တစ္မဂ္ ထပ္ေပၚျပန္ေတာ့ အနာဂါမ္၊ ေနာက္ဆံုးတစ္မဂ္ ထပ္ေပၚလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ရဟႏၲာျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ရဟႏၲာျဖစ္တာနဲ႔ ေနာင္ခႏၶာရေၾကာင္း ကိေလသာ သမုဒယသစၥာ အကုန္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားလုိ႔ ေနာင္ခႏၶာျဖစ္တဲ့ ဇာတိ ဇရာမရဏ ဒုကၡသစၥာေတြ အစျပတ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားရတယ္။ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ေနာင္ဘ၀ဆုိတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ စုတိစိတ္က်သြားတဲ့အခါ ဘယ္မ်ားေရာက္သြားလဲဆုိရင္ ဘယ္မွမၾကြဘူး၊ ၾကြစရာလဲ မရွိဘူး၊ ဒုကၡေတြ သိမ္းသြားၿပီလုိ႔သာ မွတ္လုိက္ပါ။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္မွာ ဇာတိက စၿပီး ခ်ဳပ္သြားလုိ႔ ဇရာမရဏဆုိတာ မလာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေသာက ပရိေဒ၀ ဒုကၡ ေဒါမနႆေတြလဲ မလာေတာ့ဘူး။ ဒီလုိမ်ိဳး ဒုကၡေတြ အကုန္သိမ္းသြားေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ ပရိနိဗၺာန္စံတာဟာ ဒုကၡသိမ္းသြားတာပဲလုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။ ပုထုဇဥ္ေတြ ေသရင္ေတာ့ ဒုကၡဆက္သြားတာသာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဘ၀ ဇာတိက ျပန္စရလုိ႔ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ ဒုကၡေရာက္သြားတာ၊ ဒုကၡရွိရာဘက္သာ ဆက္သြားတယ္လုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။ ပုထုဇဥ္ေသေတာ့ ဒုကၡဆက္တယ္၊ ရဟႏၲာေသေတာ့ ဒုကၡျပတ္တယ္။ ဒုကၡဆက္ရာမွ ဒုကၡျပတ္ရာကုိ ေရာက္ေအာင္ ေနာင္လာမယ့္ဒုကၡစက္ႀကီး ရပ္သြားေအာင္ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ရတာပါလားဆုိတာ သိၿပီး ေနာင္ခႏၶာ အက်ိဳးဒုကၡသစၥာ ျပတ္ေရးအတြက္ ေနာင္ခႏၶာရေၾကာင္း သမုဒယသစၥာ ကိေလသာေတြ ပါးပါးသြားေအာင္ ၀ိပႆနာတရားကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ႀကိဳးစားပြားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ