ဗုဒၶဘာသာမွာ ဒါနဆုိတဲ့စကားလံုးကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ ေဘာင္ခတ္ကန္႔သတ္ထားေလ့ရွိၾက၏။ ဘယ္လုိပုဂၢိဳလ္ လွဴမွျမတ္တယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ျမတ္မွလွဴမယ္ဆုိလွ်င္ ကုိယ္က်ိဳးငဲ့တဲ့အလွဴျဖစ္ေနတာကို သတိထားသင့္ပါတယ္။ မိမိေကာင္းက်ိဳးထက္ ေလာကေကာင္းက်ိဳး အမ်ားေကာင္းက်ိဳး အတြက္ ထိေရာက္မႈရွိမယ္ဆုိလွ်င္ လွဴသင့္တာပါပဲ။ ဥပမာေျပာရရင္ ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္ အလုပ္ေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးလုပ္ပါတယ္၊ ကိုယ့္အိမ္ေဘးက ေဆးကုစရိတ္မ႐ွိရွာလုိ႔ ေသရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့လူနာ၊ ေဆးဖုိးေလး တစ္ေသာင္း ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ထုတ္ေပး လုိက္ရင္ သူအသက္မေသႏုိင္ဘူးလို႔ သိရတဲ့လူနာကို လက္ပုိက္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုရင္ ဒင္းဒုိက္နဲ႔ဒင္းကံ ေသသာ ေသလုိက္ေတာ့ ဆုိတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္သြားတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ တစ္ေသာင္းႏွစ္ေသာင္းဟာ မေျပာပေလာက္ေပမယ့္ အဲဒီလူနာအတြက္မွာေတာ့ အသက္ေဘးကလြတ္ေျမာက္ သြားႏုိင္တယ္ေလ။ ဒါဆိုရင္ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ဘုရားလွဴတာေလာက္ ျမတ္ခ်င္မွျမတ္မွာေပါ့။ သူ႔အတြက္က်ေတာ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူသားတုိ႔ရဲ႔ ဘ၀ အခက္အခဲေတြကို ပညာရွိနည္းနဲ႔ျဖစ္ေစ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့နဲ႔ျဖစ္ေစ ကူညီေပးမယ္ဆုိရင္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ဒါနသေဘာတရား အေျခခံေတြပါပဲ။
မာဃလုလင္နဲ႔လုလင္ သံုးက်ိတ္သံုးေယာက္တို႔ ဇာတ္လမ္းဟာ ေလာကေကာင္းက်ိဳး ျပဳလုပ္ငန္းေတြကို ဗုဒၶဘာသာက မီးေမာင္းထုိးျပေနတာပါ။ လမ္းေတြေဖာက္တယ္၊ တံတားေတြ ေဆာက္တယ္၊ ဥယ်ာဥ္ေတြစုိက္ပ်ိဳးတယ္၊ အရိပ္ရသစ္ပင္ေတြစုိက္ပ်ိဳးတယ္၊ ဇရပ္ေတြေဆာက္တယ္၊ ေရကန္ေတြတူးတယ္ဆုိတာ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ေတြေပါ့။ ဒီလိုပရဟိတစိတ္ဓာတ္နဲ႔ အမ်ားေကာင္းက်ိဳး ကုိယ္စားျပဳေနၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိလုပ္ငန္းေတြကုိက်ေတာ့ နိဗၺာေရာက္ေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးလို႔ ပယ္ခ်လုိက္တဲ့အခါမွာ ဗုဒၶဘာသာဟာ ေလာကေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ဘာမွအားကုိးလုိ႔ မရေတာ့တဲ့ဘက္ကို ေစာင္းသြားတယ္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ႀကီးဟာ ပါရမီေတြ ကမၻာကုေဋခ်ီလို႔ ျဖည့္ဆည္းခဲ့တယ္ဆုိတာ ေလာကေကာင္းက်ိဳးေတြ ကုိယ္စားျပဳျပသြားတာပါ။ ေလာကႀကီးအတြက္ အသက္ေပးခဲ့တဲ့သာဓကေတြ၊ သတၱ၀ါေတြကို အသက္ေပး ကာကြယ္ခဲ့တဲ့ သာဓကေတြ ဇာတ္ေတာ္ေတြမွာ မ်ားစြာရွိပါတယ္။ ဒီလုိအမ်ားေကာင္းက်ိဳးေတြ ေဆာင္ရြက္ၾကရင္းနဲ႔ပဲ ေလာကႀကီးလဲတုိးတက္၊ ကုိယ့္ဘ၀လဲ ရင့္က်က္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေရာက္သြားၾကတာပါပဲ။
ဗုဒၶဘာသာအေပၚမွာ နားလည္မႈေတြ မတည့္မတ္တဲ့အတြက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ ကမၻာမွာ ထိပ္တန္းမေရာက္ႏုိင္ခဲ့ၾကတာပဲလို႔ သံုးသတ္ေနမိပါတယ္။ ေခတ္ေပၚနည္းပညာေတြ တုိးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာ္လည္း အဲဒီလုိ တိုးတက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေအာင္ စြမ္းေဆာင္တဲ့အထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာေတြပါ၀င္တဲ့ အခန္းက႑က ေတာ္ေတာ္နဲေနတာေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ေကာက္က်ေနတဲ့ သေဘာေဆာင္ေနတယ္။ ဒါဟာ ဘုရားေဟာတရားေတာ္ေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ဘုရားေဟာတရားေတာ္ေတြကို ခံယူက်င့္သံုးတဲ့ေနရာမွာ မတည့္မတ္တာေၾကာင့္ျဖစ္ေနတာပါ။ ေခတ္ပညာေတြ တတ္ေအာင္သင္၊ တီထြင္ ႀကံဆ ႀကိဳးပမ္းၾကမယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ေလာကေကာင္းက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းေတြအျဖစ္ ဦးတည္သြားၿပီး ဗုဒၶအလုိက်လဲျဖစ္လာမွာပါ။ ပထမ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္တုိးတက္ေအာင္လုပ္၊ ဒါဆို ကိုယ့္မိသားစု ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္လဲ တုိးတက္လာမွာေပါ့။ ၿပီးရင္ ကုိယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ တုိးတက္ေအာင္လုပ္။ ဒီလိုလုပ္တာဟာ အတၱကုိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နဲပါးေအာင္လုပ္ေနတာပါပဲ။ ပထမေတာ့ အတၱအေျခခံနဲ႔စခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း အမ်ားေကာင္းက်ိဳးဘက္ကို ဦးလွည့္လုိက္တဲ့အခါမွာ အတၱက အလိုလိုေပ်ာက္သြားတယ္။ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔လုပ္ငန္းေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ ကုိယ့္ဘ၀တစ္သက္တာမွာ ေလာကႀကီးေကာင္းစားေရး၊ အမ်ားေကာင္းစားေရး ဘယ္ေလာက္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏုိင္ခဲ့သလဲဆိုတဲ့ ေပတံနဲ႔ ဘ၀ကုိ စံထားတုိင္းတာလုိက္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
Dr. V. Parami
No comments:
Post a Comment
Without insight meditation, it is incomplete to be a Buddhist.