သမုဒယသစၥာ (၃)

ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာေတာ္အလုိ သမုဒယသစၥာအရ အ၀ိဇၨာ သခၤါရႏွစ္ပါးကလည္း သမုဒယသစၥာ၊ တဏွာ ဥပါဒါန္ ကမၼဘ၀တုိ႔ကလည္း သမုဒယသစၥာပါပဲ။ ဒုကၡသစၥာမသိတာဟာ အ၀ိဇၨာ လုိ႔ပဲ အက်ဥ္းေျပာၾကပါစုိ႔။ မသိသလုိျပဳလုပ္တာက သခၤါရ။ မသိတာနဲ႔ မသိတဲ့အတုိင္း မသိသလုိျပဳလုပ္တာကုိ သမုဒယသစၥာလုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။ ဒီဘ၀ ဒီခႏၶာကုိ ဒုကၡသစၥာလုိ႔ မသိတဲ့အခါ ေနာင္ဘ၀ ေနာင္ခႏၶာကုိလည္း ဒုကၡသစၥာလုိ႔ သိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိမသိတဲ့အခါမွာ ဒီဘ၀ဒီခႏၶာကုိလည္း ခင္မင္၊ ေနာင္ဘ၀ေနာင္ခႏၶာကုိလည္း လုိခ်င္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ လက္ရွိခႏၶာကို ခင္မင္ ေနာင္ခႏၶာကုိ လုိခ်င္မႈေတြနဲ႔ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစ အကုသုိလ္ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ မသိသလုိျပဳလုပ္တာပါပဲ။ ကုသုိလ္သခၤါရေတြေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့ခႏၶာ သုဂတိခႏၶာရမယ္၊ အကုသုိလ္သခၤါရေတြေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့ခႏၶာ ဒုဂၢတိခႏၶာရမယ္။ ဒီေတာ့ မသိေတာ့ မသိသလုိလုပ္၊ မသိသလုိလုပ္ေတာ့ ခႏၶာရေၾကာင္းျဖစ္၊ ခႏၶာရေၾကာင္းျဖစ္တာဟာ သမုဒယသစၥာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အ၀ိဇၨာနဲ႔ သခၤါရဟာ သမုဒယသစၥာလုိ႔ ဘုရားေဟာေတာ္မူတာေပါ့။

လက္ရွိခႏၶာ ဒုကၡသစၥာလို႔မွ မျမင္ႏုိင္ရင္ ဒီခႏၶာကုိ ခင္မင္မႈဆုိတာ လာၿမဲပဲ။ ခင္မင္တာက တဏွာ၊ ခင္ေတာ့ စြဲလန္း၊ စြဲလန္းတာက ဥပါဒါန္၊ စြဲလန္းေတာ့ ျပဳလုပ္၊ ျပဳလုပ္တာက ကမၼဘ၀။ လက္ရွိခႏၶာကုိလည္း ခင္မင္စြဲလန္းလ်က္ ကမၼဘ၀ဆုိတဲ့ ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံဆုိတဲ့ ကံသံုးပါးကုိလည္း အားထုတ္လ်က္ေနသျဖင့္ ထုိကံေတြမွန္သမွ်ဟာ ေနာင္ဘ၀ ေနာင္ခႏၶာရေၾကာင္းေတြ ျပန္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေနာင္ခႏၶာရေၾကာင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ တဏွာ ဥပါဒါန္ ကံေတြဟာလည္း သမုဒယသစၥာလုိ႔ ေဟာေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ လက္ရွိခႏၶာကေန ေနာင္ခႏၶာရေၾကာင္း သမုဒယသစၥာေတြေပါက္ဖြားလာတယ္ဆုိရင္လည္း မလြဲပါဘူး။ လက္ရွိ ရ ထားတဲ့ခႏၶာက ဒုကၡသစၥာ၊ ဒီဒုကၡသစၥာ ခႏၶာငါးပါးက ထပ္မံေပါက္ဖြားလာတဲ့ တဏွာ ဥပါဒါန္ ကံေတြက သမုဒယသစၥာေပါ့။

၀ိပႆနာလုပ္ငန္းခြင္မွာ ဒီလုိ တဏွာ ဥပါဒါန္္ ကံေတြ မေပၚေအာင္ ဘယ္လုိ အသံုးခ်မလဲဆုိတာေမးစရာ ရွိလာပါတယ္။ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုငါးေတြ႕ရင္ သဘာ၀အရ ခင္စရာအာ႐ံုဆုိ ခင္မင္မွာျဖစ္ၿပီး မုန္းစရာအာ႐ံုဆုိ မုန္းမိမွာျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ေတာ့ တဏွာ၊ မုန္းေတာ့ ေဒါသ။ ဒီလုိသာ သဘာ၀စိတ္ကို သဘာ၀အတုိင္း လႊတ္ထားလုိက္မယ္ဆုိရင္ တဏွာနဲ႔ ေဒါသ ကိေလသာေတြပဲျဖစ္ေနၿပီး ဒီကိေလသာေတြဟာ သမုဒယသစၥာေတြပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒီလုိ တဏွာ ေဒါသမလာေအာင္ ဘယ္လုိတားဆီးမလဲဆုိရင္ မဂ္နဲ႔ တားမွ ဆီးမွ ရပါလိမ့္မယ္။ အာ႐ံုတစ္ခုခုကို ျမင္လုိ႔ တပ္မက္စရာျဖစ္ေစ စက္ဆုပ္စရာျဖစ္ေစ မလာေအာင္ အာ႐ံုရဲ႕ အရွိသေဘာကုိၾကည့္ၿပီး အျပစ္ျမင္ေအာင္ ႐ႈေပးရပါတယ္။ အျပစ္ဆုိတာ ဒီအာ႐ံုရဲ႕ မၿမဲတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့သေဘာပါပဲ။ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ၊ အသုဘ တစ္ခုခုျမင္ေအာင္ ဆင္ျခင္ေပးရတာေပါ့။ ျမင္တဲ့အခါ ျမင္ရတဲ့အာ႐ံုကုိလည္း ႐ႈေပးလုိ႔ရတာပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ျမင္စိတ္ကုိလည္း ႐ႈေပးလုိ႔ရတာပါပဲ။ ကုိယ္နဲ႔ အဆင္ေျပရာကုိ ႐ႈေပးလုိက္ေပါ့။ ျမင္ရတဲ့အာ႐ံုကုိ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ အသုဘဆုိက္ေအာင္ ႐ႈ၊ သုိ႔မဟုတ္ ျမင္စိတ္ကုိ႐ႈ။ ျမင္စိတ္ကုိ သေဘာမိေအာင္ ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ျမင္စိတ္ဟာ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လုိ႔ ေပၚေနတာသာ ျဖစ္တယ္။ အေၾကာင္းခ်ဳပ္ရင္ သူလဲခ်ဳပ္ရတာပဲ။ အဆင္းနဲ႔ မ်က္စိ ဆုိတဲ့ အာ႐ံုဒြါရတုိက္လုိ႔သာ ျမင္စိတ္ေပၚေနျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အဆင္းနဲ႔ မ်က္စိက အေၾကာင္း၊ ျမင္စိတ္က အက်ိဳး။ အေၾကာင္းသိမ္းရင္ အက်ိဳးသိမ္းတာပါပဲ။ အေၾကာင္းပ်က္ရင္ အက်ိဳးလည္း ပ်က္တာပါပဲ။ ျမင္စိတ္ဟာ ငါျမင္လုိက္တာမဟုတ္ပါလား။ ျမင္စိတ္ကေလး ေပၚလာတာပါလားလုိ႔ ဆင္ျခင္လုိက္ႏုိင္ရင္ ျမင္စိတ္အေပၚမွာမွီၿပီး ငါျမင္တယ္ဆုိတဲ့ ငါစြဲျပဳတ္ပါတယ္။ ျမင္စိတ္အေပၚမွာ ငါစြဲဆုိတာ သကၠာယဒိ႒ိ။ ျမင္စိတ္က သကၠာယ၊ ငါစြဲက ဒိ႒ိ၊ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ သကၠာယဒိ႒ိ။ အပါယ္ပုိ႔တယ္ဆုိတာ သကၠာယက ပုိ႔တာမဟုတ္ဘူး၊ ျမင္စိတ္က ပုိ႔တာမဟုတ္ဘူး။ ဒိ႒ိဆုိတဲ့ ငါစြဲက ပုိ႔တာ။ ဒီေတာ့ ဒီလုိိ အပါယ္ပို႔မယ့္ ဒိ႒ိကိေလသာမ၀င္ေအာင္ အမွန္ျမင္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒိ႒ိ၀င္ေနလုိိ႔ ငါစြဲထင္ေနသမွ်ေတာ့ ျမင္လွ်င္ ခင္မွာပါပဲ၊ ခင္လွ်င္ စြဲလန္းမွာပါပဲ။ စြဲလန္းေတာ့ အားထုတ္။ ဒီလုိနဲ႔ တဏွာ ဥပါဒါန္ ကံေတြျဖစ္၊ ဒါေတြဟာ ေနာင္ခႏၶာရေၾကာင္းတရားေတြျဖစ္လုိ႔ သမုဒယသစၥာ။ ျမင္စိတ္ကုိ အကဲခတ္လုိက္ေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေပၚလာတဲ့အက်ိဳးတရားပဲ။ အာ႐ံုဒြါရတုိက္လုိ႔ ေပၚလာတာပဲ။ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္မွ ေပၚလာတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေၾကာင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ေပၚလာရတာျဖစ္တယ္။ ဖန္ဆင္းရွင္ေၾကာင့္ေပၚလာရတာ ဘာညာဆုိတာေတြ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းကုိသိေတာ့ ဒီလုိအယူေတြရွင္းသြားတယ္။ သံသယကင္းသြားတယ္။ ဒီလုိ သံသယကင္းေတာ့ သံသယစိတ္ ၀ိစိကိစၧာ စင္တယ္။ ျမင္စိတ္ကုိ အကဲခတ္ရင္းမွာပဲ ျမင္စိတ္ေလးဟာ ပ်က္ခ်ိန္တန္ေတာ့ ပ်က္သြားတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္ဆုိရင္ ျမင္စိတ္ကေလး ေပၚတာလည္းသိ၊ ပ်က္တာလည္း သိတယ္။ ငါေပၚတာမဟုတ္၊ ငါ့စိတ္ေပၚလာတာလည္းမဟုတ္၊ ျမင္စိတ္ေပၚလာတာသာျဖစ္သလုိ ငါပ်က္တာလည္း မဟုတ္၊ ငါ့စိတ္ပ်က္တာလည္း မဟုတ္၊ ျမင္စိတ္ပ်က္တာသာျဖစ္တယ္။ ဒီလုိ အျမင္ရွင္းေနရင္ ျမင္စိတ္အေပၚမွာ ငါစြဲ၀င္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ သကၠာယဒိ႒ိစင္တယ္။ အေၾကာင္းအက်ိဳးသိေတာ့ ၀ိစိကိစၧာ စင္တယ္။ ျဖစ္တာကုိသိေတာ့ မျပတ္လုိ႔ျဖစ္တာ၊ ျပတ္ရင္မျဖစ္ဘူး။ အျပတ္အယူ ဥေစၧဒဒိ႒ိစင္တယ္။ ပ်က္တာကုိသိေတာ့ မၿမဲလုိ႔ပ်က္တာ၊ ၿမဲရင္မပ်က္ဘူး။ သႆတဒိ႒ိစင္တယ္။ ဒီေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေနရင္ ဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၧာ စင္ေနတယ္။ ဒီဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၧာဆုိတာဟာလည္း ကိေလသာေတြပါပဲ။ ကိေလသာေတြဆုိတာဟာလည္း ေနာင္ခႏၶာရေၾကာင္းေတြျဖစ္လုိ႔ သမုဒယသစၥာပါပဲ။ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေနသမွ် ျမင္စရာအာ႐ံုအေပၚမွာလည္း ခင္မင္စြဲလန္းမွာမဟုတ္ေတာ့သလုိ ျမင္စိတ္အေပၚမွာလည္း ခင္မင္စြဲလန္းမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ျဖစ္လုိက္ ပ်က္လုိက္နဲ႔ အျပစ္ကုိသာ ျမင္ေနတဲ့အတြက္ ခင္မင္စရာ တဏွာဆုိတာမလာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဒါသေတာ့ မလာႏုိင္ဘူးလားဆုိရင္ ေဒါသကလည္း ျဖစ္ပ်က္ေနာက္က ျဖစ္မွန္းပ်က္မွန္းသိေနတဲ့ ဉာဏ္လုိက္ေနေတာ့ လာခြင့္မရရွာပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေလာဘ ေဒါသေတြလာခြင့္မရေအာင္ ျမင္စိတ္ေနာက္က သိေနတဲ့ဉာဏ္စိတ္ေပၚေအာင္ အားထုတ္ေနမယ္ဆုိရင္ ေလာဘ ေဒါသ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းေနပါတယ္။ တဏွာ ဥပါဒါန္ ကံေတြ ခ်ဳပ္ေနပါတယ္။ တဒဂၤခ်ဳပ္ၿငိမ္းေနတာေပါ့။ မဂ္၀င္ေနခုိက္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေနတယ္။ ဒီလုိ ကိေလသာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေနေအာင္ ျဖစ္ပ်က္ မဂ္ကုိက္ေအာင္လုပ္ေနဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ျမင္စိတ္က ျဖစ္ပ်က္၊ သိတာက မဂ္။ ဒီလုိေလး ကုိက္ေနတာကုိ ဆုိလုိပါတယ္။ ျမင္စိတ္က ျဖစ္ပ်က္၊ ျဖစ္ပ်က္က ဒုကၡသစၥာ။ သိတာက မဂ္၊ မဂၢသစၥာ။ ဒီလုိ ျဖစ္ပ်က္မဂ္ကုိက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မဂ္၀င္ေနခုိက္ ဒိ႒ိ ၀ိစိကိိစၧာ ကိေလသာေတြ ေသေနမွာျဖစ္ၿပီး မဂ္ေနရာ လာမယ့္ တဏွာ ဥပါဒါန္ ကံေတြလည္း မလာေသာအားျဖင့္ ခ်ဳပ္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္ပ်က္ မဂ္ ကုိက္ေနေအာင္ လုပ္ရျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးတရားေတြပါပဲ။ အခုရွင္းျပလုိက္တာက ျမင္စိတ္ကုိ အေျခခံၿပီး ရွင္းျပလုိက္တာပါ။ ဒီနည္းအတုိင္း ၾကားစိတ္၊ နံစိတ္၊ စားစိတ္၊ ေတြ႕ထိစိတ္ေတြ ေတြးေတာစိတ္ေတြကိုလည္း ျဖစ္ပ်က္သာ ႐ႈေပးလုိက္ပါ။ ကိေလသာဆုိတဲ့ သမုဒယသစၥာဟာ မဂ္ေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္ၿပီး ေသေနပါလိမ့္မယ္။ ႐ုပ္႐ႈ႐ႈ ေ၀ဒနာ႐ႈ႐ႈ ဒီအတုိင္းပဲ ကိေလသာေတြ ေသေနပါလိိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဂ္ဟာ ကိေလေသ မာေရႏၲီတိ မေဂၢါ- ဆုိတဲ့အတုိင္း ကိေလသာကုိသတ္ေပးပါတယ္။ နိဗၺာန္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္လည္း ပုိ႔ေပးပါတယ္။ ဒီလုိသာ မဂ္နဲ႔ မသတ္ဘူးဆုိရင္ ေပၚလာတဲ့ ကိေလသာေတြဟာ သမုဒယသစၥာျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာင္ခႏၶာရေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ