ပုဂၢိဳလ္(၄)မ်ိဳး (၁)

အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ထံမွ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္အပါအ၀င္ ရဟန္းေတာ္ေတြက တရားနာခ်င္ၾကလို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ မေထရ္ျမတ္က ေဟာေတာ္မူတာ။ ေလာကမွာ လူေလးမ်ိဳးရွိတယ္တဲ့။

၁။ ကိေလသာ ရွိလ်က္ ရွိမွန္း မသိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္။

၂။ ကိေလသာ ရွိလ်က္ ရွိမွန္းသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္။

၃။ ကိေလသာမရွိဘဲလ်က္ မရွိမွန္းမသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္။

၄။ ကိေလသာအညစ္အေၾကးမရွိတာကို မရွိမွန္းသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္။

ဒီေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က တစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေျပာပါဦးဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္လို႔ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္က ရွင္းျပတယ္။ ပထမပုဂၢိဳလ္- ကိေလသာအညစ္အေၾကး ရွိပါလ်က္ ရွိမွန္းမသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ ယုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲတဲ့။ ဒုတိယပုဂၢိဳလ္က ကိေလသာျမဴေမွး အညစ္အေၾကးေတြ ရွိတာကို ရွိတယ္လို႔ သိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျမတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္။ တတိယပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ကိေလသာပါးရွားလို႔ မရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ပဲ။ မရွိမွန္းမသိဘဲျဖစ္ေနတယ္။ သူလဲ ယုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ပဲတဲ့။ သူ႔မွာ ကိေလသာေတာ့ နည္းတယ္၊ လံုး၀မရွိေအာင္ မဂ္နဲ႔ပယ္ထားတာမဟုတ္ေပမယ့္ ငုတ္ေနတယ္။ အနည္းငယ္ေလာက္သာ ရွိတာကို သူ႔ကုိယ္သူမသိဘဲျဖစ္ေနတယ္။ စတုတၳပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ကိေလသာမရွိတာကို မရွိဘူးလို႔သိတဲ့အတြက္ ျမတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ပဲ။ ဒီေလးေယာက္ထဲမွာ ယုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က ႏွစ္ေယာက္၊ ျမတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က ႏွစ္ေယာက္။ ပထမနဲ႔ တတိယက အယုတ္ပုဂၢိဳလ္၊ ဒုတိယနဲ႔ စတုတၳက အျမတ္ပုဂၢိဳလ္။

ပထမပုဂၢိဳလ္က ကိေလသာအညစ္အေၾကးရွိပါလ်က္ ရွိမွန္းမသိေတာ့ ေဆးခ်င္ေၾကာခ်င္စိတ္ သူ႔မွာ မေပၚဘူး။ ကိေလသာရွိလို႔ ရွိမွန္းမသိေတာ့ သူ႔မွာ အညစ္အေၾကးေတြခ်ည္းပဲထပ္လုပ္ေနတယ္။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟအလုပ္ေတြခ်ည္းပဲ လုပ္ေနတယ္။ အရင္ကလဲ အညစ္အေၾကးရွိ၊ ရွိတာ ရွိမွန္းလဲမသိေတာ့ ေနာက္လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြကလဲ အညစ္အေၾကးေတြခ်ည္းျဖစ္ေနတယ္။ အညစ္အေၾကးေတြပဲ ထပ္ေပႀကံေနေအာင္ ႀကိဳးစားေနတယ္။ သူလုပ္ေနတာေတြကို မေကာင္းမွန္းသူမသိဘူး၊ ညစ္ပတ္တဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ေနပါလ်က္ သူ႕ကုိယ္သူ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးလို႔ ထင္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ မေကာင္းတာေတြခ်ည္း သူလုပ္ေတာ့မွာပဲ။ ညစ္ရ ပတ္ရ လိမ္ရ ေကာက္ရ ကလိန္က်ရမယ့္အလုပ္ေတြခ်ည္း လုပ္ေနေတာ့ အညစ္အေၾကးအေပၚ အညစ္အေၾကးေတြသာ ထပ္ေနေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ ယုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ထဲ ထည့္လုိက္။

ဥပမာအားျဖင့္ ေၾကးညႇိတက္ေနတဲ့ ေၾကးဖလားတစ္ခု၀ယ္ခဲ့ၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ မပြတ္ဘဲ အညစ္အေၾကးေပါတဲ့ေနရာမွာ ထားလုိက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီေၾကးဖလားဟာ ညစ္သထက္ ညစ္သြားေတာ့တယ္။ ၀ယ္တုန္းကလဲ ညစ္ေပေနတာ ၀ယ္ခဲ့ၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ အသံုးမျပဳဘဲ အညစ္အေၾကးရွိတဲ့ေနရာမွာ ေခ်ာင္ထုိးထားလိုက္ေတာ့ သံုးလုိ႔စြဲလုိ႔မရေလာက္ေအာင္ ညစ္ေပသြားတယ္။ ဒီအတုိင္းပဲ အညစ္အေၾကးရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ အညစ္အေၾကးရွိမွန္းမသိရင္ ၀ိပႆနာအလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ မုိက္သထက္သာ မုိက္သြားေတာ့တယ္။ အရင္ကလဲ ပုထုဇဥ္အညစ္အေၾကး၊ ကိေလသာအညစ္အေၾကးေတြနဲ႔။ ေၾကးဖလား၀ယ္ၿပီး မသံုးဘဲ ေခ်းေပါတဲ့ေနရာပစ္ထားလုိက္ေတာ့ သံုးမရေအာင္ ညစ္ေပသြားသလိုပဲ မုိက္သထက္မုိက္သြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာလဲ လူေလာကမွာ သံုးမရေတာ့ဘူး။ ဒါျဖင့္ ပုထုဇဥ္မွာ ကိေလသာအညစ္အေၾကးေတာ့ ရွိၾကတာပါပဲ။ တရားတည္းဟူေသာ ၀ိပႆနာေရနဲ႔ ေဆးေၾကာမပစ္ၾကဘူးဆုိရင္ေတာ့ အညစ္အေၾကးထပ္လာမယ္။ အညစ္အေၾကးရွိလုိ႔ရွိမွန္းမသိတဲ့သူဟာ အညစ္အေၾကးစင္ၾကယ္ေအာင္ ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံအလုပ္ေတြ မလုပ္ဘူးဆုိရင္ ေသေတာ့ အပါယ္သြားရတယ္။ တရားအားထုတ္ေတာ့ နဂိုပါလာတဲ့ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြဟာ ပါးပါး ပါးပါးသြားတယ္။ ကိေလသာအညစ္အေၾကး စင္ေအာင္ေဆးႏုိင္တာကေတာ့ ၀ိပႆနာဉာဏ္ကမွ ေဆးႏုိင္တာ။ အညစ္အေၾကးရွိလ်က္ရွိမွန္းမသိတဲ့သူ စင္ၾကယ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ လံု႔လ၀ီရိယ ဘယ္ေတာ့မွမလာဘူး။ အညစ္အေၾကးပဲ ထပ္ၿပီးတင္ေအာင္လုပ္တာပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီအညစ္အေၾကးေတြနဲ႔ မေကာင္းတဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ပဲ ေသသြားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကုိ အယုတ္ထဲ ထည့္လုိက္။

Comments

Popular posts from this blog

ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ လမ္းၫႊန္ (၁)

PhD က်မ္းျပဳနည္း လမ္းၫႊန္

အာဃာတ၀တၳဳ (၁၀)ပါး