႐ုပ္နာမ္သိမွ ဒိ႒ိကြာမည္ (၃)

႐ုပ္ကုိ ႐ုပ္မွန္းသိ၊ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္ၾကည့္။ နာမ္ကုိ နာမ္မွန္းသိ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္ၾကည့္။

သာမန္အားျဖင့္ ၾကည့္ၾကျမင္ၾကတဲ့အတိုင္း ေလာကႀကီးကို ၾကည့္ၾကမယ္၊ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ၾကမယ္ဆုိရင္ ပညတ္ေတြ အေပၚမွာတင္ အသိလမ္းဆံုးေနၾကတယ္။ ဒီပညတ္ေတြကုိ ခြါႏုိင္မွ ပရမတ္ကို ေဖာက္ထြင္း ျမင္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညတ္ေတြကို ခြါႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။

တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ပညတ္နဲ႔ ကင္းကြာလုိ႔လည္း မရပါဘူး။ ပညတ္ေတြနဲ႔ မွတ္သားၿပီး စကားေတြ ေျပာဆုိေနၾကရတာ၊ ပညတ္ေတြနဲ႔ မွတ္သားၿပီး ပညာေတြ သင္ၾကားေနၾကရတာ၊ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကရတာ။ ဒီလုိ ပညတ္ေတြ သံုးစြဲၾကရင္းနဲ႔ ပညတ္ကုိ အားကုိးရာအစစ္၊ အရွိတရားအစစ္အျဖစ္ ထင္ျမင္လာၾကတာဟာ သဘာ၀ပါပဲ။ လူ၊ ေခြး၊ ႏြား၊ နတ္၊ ျဗဟၼာစသည္ ေခၚေနၾကတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ပညတ္ေတြမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ပညတ္ေတြကို အေခၚရွိလုိ႔ မွတ္လုိက္တာေပါ့။ အေခၚရွိအေျပာရွိမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေခၚရွိ အေျပာရွိေတြကိုလည္း နားလည္ထားရမွာျဖစ္ၿပီး လက္ခံထားရမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပစ္ပယ္ထားလုိ႔ မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအထင္ ဒီအျမင္ေတြနဲ႔ပဲ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ သံသရာျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသကဲ့သို႔ ေနာက္လည္း ဒီအျမင္ေတြနဲ႔ပဲ ဆက္သြားေနၾကဦးမယ္ဆုိရင္ ဒီသံသရာဓာတ္ျပား အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနဦးမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။  ဒါေၾကာင့္ အေခၚရွိ အေျပာရွိ ပညတ္ေတြ၊ သမုတိနယ္က အမွန္တရားေတြကုိလည္း တစ္ဘက္တစ္လမ္းက နားလည္ထားရမွာ ျဖစ္သလုိ တကယ္ရွိ အမွန္ရွိျဖစ္တဲ့ ပရမတ္တရားေတြကုိလည္း နားလည္ထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ရွိ ပရမတ္ဆုိတာ သေဘာတရားမွ်သာ ျဖစ္တယ္ေလ။ ႐ုပ္ဆုိရင္ ႐ုပ္ရဲ႕ သေဘာ၊ နာမ္ဆုိရင္ နာမ္ရဲ႕သေဘာေလးေတြကုိ ကုိယ္ပုိင္ဆင္ျခင္ဉာဏ္ေလးနဲ႔ စဥ္းစားစဥ္းစားၿပီး ခြဲခြဲျခားျခား သိသိေပးေနရင္ အေခၚရွိကတစ္ျခား အမွန္ရွိကတစ္ျခား၊ အေျပာရွိကတစ္ျခား တကယ္ရွိကတစ္ျခားလို႔ ခြဲျခားနားလည္တဲ့ ဉာဏ္ေလး ရင့္က်က္လာတာေပါ့။

သမုတိေလာကႀကီးထဲမွာ ရွင္သန္ေနရတဲ့အတြက္ သမုတိေ၀ါဟာရေတြနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လုိမွ ကင္းလုိ႔ ကြာလုိ႔ မရပါဘူး။ ဒီသမုတိဆိုတဲ့ အေခၚရွိ အေျပာရွိေတြဟာလည္း အမွန္တရားေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေခၚရွိ အေျပာရွိက သမုတိ၊ အမွန္တရားက သစၥာ၊ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ သမုတိသစၥာ လို႔ေခၚတာေပါ့။ သမုတိအမွန္တရားကုိ လုိက္စားရင္ အပါယ္မက်ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သမုတိတင္ လမ္းဆံုးေနရင္လည္း နိဗၺာန္မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူက သီလလံုၿခံဳ႐ံုေလာက္ပဲ မွန္ပါတယ္။ ဥပမာ- မင္း ဘယ္သူ႔သားလဲလို႔ ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဦးလွ + ေဒၚျမရဲ႕ သားပါ လုိ႔ျပန္ေျဖတယ္ဆုိပါစုိ႔။ မင္းဆုိတာလည္း သမုတိ၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆုိတာလည္း သမုတိ၊ သား ဆုိတာလည္း သမုတိ၊ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာလည္း သမုတိ၊ ဦးလွဆုိတာလည္း သမုတိ၊ ေဒၚျမဆုိတာလည္း သမုတိေတြ ပါပဲ။ ဒီသမုတိေတြ ပညတ္နာမည္ေတြဟာ မွားသလားဆုိေတာ့လည္း မမွားပါဘူး။ အားလံုးဟာ အမွန္တရားေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္မိဘနာမည္ေတြကို အမွန္အတိုင္း မေျပာဘဲ ဦးျမ + ေဒၚလွရဲ႕ သားပါးလုိ႔ အမွားကုိ ေျပာလုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ မုသားစကားျဖစ္သြားတာေပါ့။ သမုတိအလြဲအမွားေၾကာင့္ မုသားစကားျဖစ္ရတာပါပဲ။ ဥပမာ- မင္း ဘယ္ဇာတိလဲ လုိ႔ေမးလုိက္တဲ့အခါ အမွန္တကယ္က ကုိယ္က မံုရြာဇာတိ၊ တကယ္ေျဖလုိက္တာက ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ဇာတိပါ လုိ႔ဆုိရင္ ဒါဟာ မမွန္တဲ့အမွားပါပဲ။ ရန္ကုန္ျဖစ္ျဖစ္၊ မံုရြာျဖစ္ျဖစ္ အေရးစုိက္စရာမလုိပါဘူး၊ အားလံုးဟာ သမုတိေတြခ်ည္းပဲ၊ ကုိယ္ေျဖခ်င္ရာ ေျဖလုိက္မယ္ဆုိရင္ အမွားျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သမုတိဆုိတာလည္း သူ႔အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ မွန္ကန္မႈေတြ ရွိေနတယ္ဆုိတာ သိထားရမွာပါ။ မိဘ ဆုိတာ သမုတိ၊ ဒီသမုတိကို လက္မခံဘူးဆုိရင္ မိဘလည္း ဓာတ္ႀကီးေလးပါးပဲ ဘာထည့္တြက္စရာလုိလဲလို႔ ျပစ္မွားလုိက္ေတာ့ အပါယ္က်ရတယ္ေလ။ ဘုရား ရဟႏၲာဆုိတာလည္း ပညတ္ေတြ သမုတိေတြပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေလာကမွာ ဘုရားမရွိ၊ ရဟႏၲာမရွိ၊ နာမ္နဲ႔ ႐ုပ္သာရွိတယ္ဆုိရင္ ဒါ ပရမတ္႐ႈေထာင့္က ေျပာတာျဖစ္တဲ့အတြက္ေတာ့ မမွားဘူး။ သုိ႔ေသာ္ အဲဒီအျမင္ကုိ ေရာေထြးယွက္တင္ျပဳၿပီး သမုတိပယ္လုိက္တဲ့အေနနဲ႔ ဘုရားဆုိတာ လက္မခံႏုိင္ပါဘူးဆုိရင္ သမုတိပယ္ရာ ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ျပစ္မွားမိမယ္ဆုိရင္ အပါယ္က်ရေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမုတိကိုလည္း မပယ္ေလနဲ႔၊ သမုတိပယ္က အပါယ္က်တတ္တယ္။ ပရမတ္ကုိလည္း မကြယ္ေစနဲ႔၊ ပရမတ္ကြယ္က နိဗၺာန္မရဘူးလုိ႔ ေျပာရတာေပါ့။

လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ စသည္ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိေနၾကတာဟာ တကယ္ေတာ့ သမုတိနယ္ကေန ပညတ္ေ၀ါဟာရေတြနဲ႔ ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိေနၾကတာပါပဲ။ တကယ္အရွိတရားက ႐ုပ္နဲ႔နာမ္သာျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အေခၚရွိအေျပာရွိေတြကလည္း သူ႔နယ္ပယ္နဲ႔သူ မွန္ေနၾကတာခ်ည္းပဲ။ အမွန္အတုိင္း ေခၚၾက ေျပာၾက  ဆုိၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ မုသားလြတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္နိဗၺာန္ေရာက္တဲ့အမွန္တရား အစစ္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ ဒီ သမုတိ ပညတ္ေတြ ခြါႏုိင္ေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားယူၾကရတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အေျပာေနာက္ သေဘာပါေနၾကတာကုိး။ ေျပာလည္း ေျပာတယ္၊ ထင္လည္းထင္တယ္။ ဒီလုိျဖစ္ေနၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ အေျပာနဲ႔သေဘာ မေရာေစနဲ႔။ အေျပာကေတာ့ မေျပာမျဖစ္လုိ႔ ေျပာၾကရတယ္။ သေဘာကေတာ့ အရွိတရား ခႏၶာငါးပါး၊ ႐ုပ္နာမ္တရားပါပဲ။ သူလုိ႔ေျပာတယ္၊ ငါလုိ႔ေျပာတယ္၊ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ၊ သူငါတစ္ပါး ေယာက္်ားမိန္းမ စသည္ေျပာေနၾကတယ္။ ေျပာတဲ့အတုိင္းလည္း ဒါဟာ တကယ့္အရွိတရားအျဖစ္နဲ႔ ထင္ျမင္ယူဆေနၾကတယ္ဆုိရင္ အဲဒါ တကယ္မရွိတာကို တကယ္ရွိထင္ေနလို႔ သကၠာယဒိ႒ိလုိ႔ ေခၚတယ္။ ဒီသကၠာယဒိ႒ိဟာ တစ္သံသရာလံုးက ကပ္ၿငိစြဲပါလာတဲ့ အယူအဆပါပဲ။ တကယ့္အရွိခႏၶာကုိ မသိမျမင္ႏုိင္ေအာင္ ဒိ႒ိကဖံုးထားတာေပါ့။ ဒီဒိ႒ိဘာေၾကာင့္ ဖုန္းအားေကာင္းရပါလိမ့္မလဲဆုိေတာ့ သမုတိေတြ ပညတ္ေတြကို အဟုတ္ရွိ တကယ္ရွိထင္ေနလုိ႔ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သမုတိမကြာရင္၊ ပညတ္မသိရင္ ဒိ႒ိမျပဳတ္၊ ဒိ႒ိမျပဳတ္ရင္ ႐ုပ္နာမ္မျမင္ႏုိင္ပါဘူး။ ႐ုပ္နာမ္မျမင္ရင္ ျဖစ္ပ်က္လည္း မျမင္၊ ျဖစ္ပ်က္မျမင္ေတာ့ သစၥာမသိ၊ သစၥာမသိေတာ့ နိဗၺာန္မေရာက္။ ဒါဆုိ နိဗၺာန္ဘာေၾကာင့္ မေရာက္ၾကပါလိမ့္မလဲဆုိေတာ့ မေရာက္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းေတြက အဆင့္ဆင့္ရွိေနတာေလ။

ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရား အားထုတ္ခ်င္ရင္ သမုတိနဲ႔ ပရမတ္ကြဲဖုိ႔၊ ပညတ္နဲ႔ ပရမတ္ကြဲျပားစြာ နားလည္ဖုိ႔ ေရွးဦးစြာအေရးႀကီးပါတယ္။ သေဘာဉာဏ္ထဲမွာ အဲလုိ ကြဲေနေအာင္ နားလည္ထားၿပီဆုိရင္ အေျပာပညတ္ကုိလည္း အမွန္သိ၊ သေဘာပရမတ္ကိုလည္း အမွန္သိျဖစ္လာတဲ့အခါ ပညတ္ပရမတ္ကြဲတဲ့အဆင့္ေရာက္လာတယ္။ ဒီလုိ ကြဲကြဲျပားျပား နားလည္ထားၿပီဆုိရင္ ႐ုပ္ကိုလည္း ႐ုပ္မွန္းသိ၊ နာမ္ကုိလည္း နာမ္မွန္းသိလာတယ္။ ဒီလုိ သိနားလည္လာတဲ့အခါ ႐ုပ္ကုိ ႐ုပ္မွန္းသိေတာ့ ႐ုပ္အေပၚမွာ ငါထင္တတ္တဲ့ ဒိ႒ိမ၀င္ေတာ့သလုိ နာမ္ေပၚမွာ ငါထင္တတ္တဲ့ ဒိ႒ိလည္း မ၀င္ေတာ့ ႐ုပ္နာမ္ေပၚမွာ ငါစြဲ သူစြဲ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါစြဲ ဒိ႒ိျပဳတ္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးဦးစြာ ႐ုပ္ကို ႐ုပ္မွန္းသိဖုိ႔လုိပါတယ္။ နာမ္ကုိ နာမ္မွန္းသိေနဖုိ႔လည္း လုိပါတယ္။ ဒီလုိ သိသိေပးေနရင္ နာမ္႐ုပ္ကြဲတဲ့ နာမ႐ူပပရိေစၧဒဉာဏ္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဒီဉာဏ္ေလးေတာင္မွ အခုေျပာေတာ့လြယ္သလုိလုိနဲ႔ ဘုရားသာသနာနဲ႔ ႀကံဳလုိ႔သာ သိခြင့္ရတဲ့အသိ၊ ျမင္ခြင့္ရတဲ့ အျမင္။ ဒီလုိမွ သာသနာနဲ႔ မႀကံဳ မဆံုရရင္ ဒီလုိေလး ခြဲျခားစြာ ျမင္ႏုိင္ဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္လွပါဘူး။ ဒီအျမင္ေလးနဲ႔သာ ေနလို႔ ဒီအျမင္ေလးနဲ႔သာ ေသသြားဦးေတာင္မွ မွန္ကန္တဲ့အျမင္ေလးရွိေနတဲ့အတြက္ ဒိ႒ိရွင္းေနတယ္။ ဒိ႒ိရွင္းေနေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သုဂတိေတာ့ ဘ၀ကူးစိတ္ခ်ရတယ္ေလ။ ဒီအျမင္ေလးဟာ သာမန္ေတြးရင္ ဘာမွမဆန္းဘူးထင္ရေပမယ့္ ဒိ႒ိျပဳတ္တဲ့အျမင္ေလးျဖစ္ေနတယ္၊ အက်ိဳးေပးကလည္း သုဂတိသုိ႔ တန္းေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ကြဲရင္ ဒိ႒ိျပဳတ္တယ္၊ အပါယ္မက်ဘူး။ ဒါေပမယ့္ နိဗၺာန္ေတာ့ မေရာက္ေသးဘူးလုိ႔ မွတ္လုိက္တာေပါ့။

နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ တစ္ဆင့္ ထပ္တက္ရေပလိမ့္မယ္။ အဲဒီ႐ုပ္ အဲဒီနာမ္ေတြဟာ ဒီအတုိင္းေနသလား၊ ေျပာင္းလဲေနသလားဆုိတာေလးေတြ ဆက္ေတြးေပးရလိမ့္မယ္။ အေတြးေလးထည့္ေပးၿပီး အလုပ္လုပ္လုိက္တာေပါ့။ ပကတိမ်က္စိနဲ႔ ျမင္ေနရတဲ့ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးကုိ မဆုိလုိဘူး။ အဲဒါက မ်က္ျမင္ခႏၶာသာ ျဖစ္တယ္။ မ်က္ျမင္ခႏၶာကုိ သေဘာေျပာင္းလဲမႈ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္လုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေလ။ အခုၾကည့္ရမွာက အေတြးထဲမွာ ျမင္ေနရမယ့္ ခႏၶာ၊ သေဘာခႏၶာမွ်သာျဖစ္တယ္။ အဲဒီခႏၶာကို ဉာဏ္ျမင္ခႏၶာလုိ႔ မွတ္လုိက္တာေပါ့။  ဥပါဒါနကၡႏၶာပါပဲ။ ႐ုပ္ဆုိတာလည္း သေဘာတရားပဲ၊ နာမ္ဆုိတာလည္း သေဘာတရားပဲ။ ဒီသေဘာတရားေလးေတြကို အေတြးအာ႐ံုထဲ ေခၚယူၿပီး ၿမဲလား မၿမဲလား၊ ပ်က္လား မပ်က္လားဆုိတာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ၾကည့္တာေပါ့။ အဲလုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ စဥ္းစားလုိက္တဲ့အခါ သူတုိ႔က မၿမဲဘူး၊ ပ်က္တယ္လုိ႔ဆိုတာ အမွန္အတိုင္း အရွိအတိုင္း ေျပာေျပာသြားလိမ့္မယ္။ ႐ုပ္မွန္း နာမ္မွန္းသိတုန္းက အရွိကုိသိေနတာ။ ပရမတ္ကို သိေနတာ။ ဒါလည္းပဲ အမွန္တရားပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အရွိက ပရမတ္၊ အမွန္တရားက သစၥာ၊ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ပရမတၳသစၥာေပါ့။ အဲဒီလုိ ပရမတ္အရွိတရားကုိ သိေနတဲ့အသိေလးဟာ ႐ုပ္နာမ္ကြဲတဲ့အသိ၊ ပရမတ္စစ္စစ္ကို ျမင္ေနတဲ့အျမင္ပါပဲ။ ပရမတ္ျမင္မွ ဒိ႒ိစင္၊ ဒိ႒ိစင္မွ ျဖစ္ပ်က္ျမင္၊ ျဖစ္ပ်က္ျမင္မွ သစၥာသိ၊ သစၥာသိမွ နိဗၺာန္ေရာက္။ ဒီလို ဆင့္ကဲတက္ယူရမွာကုိး။ ဒီပရမတ္ကို မျမင္ႏုိင္ေအာင္ ပညတ္ကကြယ္တယ္၊ သမုတိကကြယ္တယ္၊ ဒိ႒ိက ကြယ္ထားတယ္။ ဒီအကြယ္ေတြ ဖယ္ရွားႏုိင္မွ ပရမတ္ကို ေဖာက္ထြင္းျမင္ႏုိင္ၿပီး သေဘာဆုိက္ေအာင္ ၾကည့္လုိ႔ ရမယ္ေလ။ ဒီလုိၾကည့္လုိက္လုိ႔ သေဘာေျပာင္းလဲမႈေလးေတြ ျမင္လာၿပီဆုိရင္ ပရမတ္အရွိသိတုန္းက အျဖစ္ကိုျမင္တာ၊ ေျပာင္းလဲမႈကုိ သိေတာ့ အပ်က္ကို ျမင္တာ။ ျဖစ္ပ်က္အစံုျမင္လာတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ျဖစ္ပ်က္က ဒုကၡသစၥာ၊ ျမင္တာက မဂၢသစၥာ၊ ေသသြားတဲ့ ဒိ႒ိက သမုဒယသစၥာ၊ ဒိ႒ိလုပ္မွေရာက္မယ့္ အပါယ္ခႏၶာ မလာေတာ့တာက နိေရာဓသစၥာပါပဲ။ ဒါျဖင့္ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ရင္ သစၥာျမင္တယ္။ ျဖစ္ပ်က္သိရင္ သစၥာသိတယ္။ ဒီျဖစ္ပ်က္ေတြ ျမင္ဖန္မ်ားေအာင္လုပ္ႏုိင္ရင္ ဒီျဖစ္ပ်က္ခႏၶာ ဒုကၡသစၥာေတြ မုန္းတဲ့ ဉာဏ္တက္လာလို႔ မုန္းဉာဏ္ရင့္သန္လာရင္ ျဖစ္ပ်က္ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အခါ နိဗၺာန္တံခါး ပြင့္ၿပီေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္သိေတာ့ ဒိ႒ိျပဳတ္၊ ဒိ႒ိျပဳတ္ေတာ့ အပါယ္တံခါးပိတ္တယ္။ နိဗၺာန္ေတာ့ မေရာက္ေသးဘူး။ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္လုပ္မွ သစၥာသိ၊ သစၥာသိမွ နိဗၺာန္ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ သစၥာမသိဘဲနဲ႔ ဘယ္သူမွ နိဗၺာန္မေရာက္ႏုိင္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ပညတ္နဲ႔ ပရမတ္၊ သမုတိနဲ႔ ပရမတ္ကြဲမွ ႐ုပ္နာမ္သိ။ ႐ုပ္နာမ္သိမွ ဒိ႒ိကြာ။ ဒိ႒ိကြာမွ ႐ုပ္သေဘာ နာမ္သေဘာ အမွန္သိ၊ အမွန္သိမွ ျဖစ္ပ်က္ျမင္။ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေတာ့ သစၥာသိ၊ သစၥာသိေတာ့ နိဗၺာန္တံခါးပြင့္ၿပီေပါ့။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ