႐ုပ္နာမ္သိမွ ဒိ႒ိကြာမည္ (၂)

ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေနဆဲ႐ုပ္ ျဖစ္ေနဆဲနာမ္ကို သိဖုိ႔အေရးဟာ လြယ္ကူတဲ့အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မသိႏုိင္ဘူးလားဆုိေတာ့လဲ က်က်နန ရွင္းလင္းျပေပးႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ သိႏုိင္ပါတယ္။ ႐ုပ္လုိ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သာမညအားျဖင့္ အေျပာျဖစ္လုိ႔ ႐ူပကၡႏၶာကုိ ေျပာျခင္းလုိ႔ မွတ္ထားလုိက္ေပါ့။ ဒီ႐ုပ္ကေန လတ္တေလာ ယခုျဖစ္၍ ယခုပ်က္တဲ့႐ုပ္ကေလးေတြ ေပၚဆဲ႐ုပ္ကေလးေတြ ထင္ျမင္လာေအာင္ ၾကည့္တတ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဥပါဒါနကၡႏၶာျဖစ္တဲ့ ၀ိပႆနာအ႐ႈခံ႐ုပ္ကေလးေတြ ျမင္ေနၿပီလုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္လုိ႔ သာမညထင္ျမင္ေနရင္ ႐ူပကၡႏၶာ၊ ေပၚဆဲ႐ုပ္လုိ႔ ထူးထူးျခားျခား သိေနရရင္ေတာ့ အဲဒါ ႐ူပုပါဒါနကၡႏၶာလုိ႔ မွတ္လုိက္တာေပါ့။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ ႐ူပကၡႏၶာဆုိရင္ ခႏၶာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာအ႐ႈခံ ခႏၶာမဟုတ္ေသးဘူးေလ။ ေပၚဆဲ႐ုပ္ကမွ ၀ိပႆနာအ႐ႈခံခႏၶာ ျဖစ္တာကိုး။ အဲဒီ ေပၚဆဲ႐ုပ္ဟာ ဥပါဒါနကၡႏၶာအမည္ရလုိ႔ အ႐ႈခံခႏၶာျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ အထည္႐ုပ္နဲ႔ သေဘာ႐ုပ္လို႔ တစ္နည္းမွတ္လုိက္ပါ။ အထည္႐ုပ္က ကုိင္တြယ္စမ္းသပ္လုိ႔ရတဲ့ ကုိယ္ကာယ။ အဲဒါ ႐ူပကၡႏၶာ။ အဲဒီ အထည္႐ုပ္ေပၚမွာ မွီၿပီးေပၚလာတဲ့ ပူမႈသေဘာ ေအးမႈသေဘာ စတဲ့ သေဘာ႐ုပ္က အ႐ႈခံ႐ုပ္၊ ႐ူပုပါဒါနကၡႏၶာလုိ႔ မွတ္လုိက္တာေပါ့။ အထည္႐ုပ္က ႐ူပကၡႏၶာ၊ သေဘာ႐ုပ္က ႐ူပုပါဒါနကၡႏၶာ။

႐ူပကၡႏၶာကုိ က်ေတာ့ သံေ၀ဂဉာဏ္ရေလာက္႐ံုပဲ ၾကည့္လုိ႔ ႐ႈလုိ႔ရတာ။ ၀ိပႆနာဉာဏ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္လုိ႔႐ႈလုိ႔မရဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကုိယ့္လက္ ကုိယ့္ေျခ ကိုယ့္ေခါင္း ကုိယ့္ခါး စသည္ ျမင္ေနေတာ့ မေန႔ကလဲ ဒီ႐ုပ္ပဲ၊ အခုၾကည့္ေတာ့လဲ ဒီ႐ုပ္ပဲလုိ႔ ဒီလုိ အထင္ေရာက္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကုိယ့္႐ုပ္ မၿမဲဘူးဆုိတဲ့ အနိစၥသေဘာ ထင္သာျမင္သာေအာင္ ႐ႈလုိ႔ မရဘဲျဖစ္ေနတယ္ေလ။ တစ္ႏွစ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္ အုိမင္းလာတယ္၊ ရင့္ေရာ္လာတယ္၊ ႀကီးျပင္းလာတယ္ စသည္ေလာက္သာ သြားက်ိဳး ဆန္ျဖဴ ငယ္မူေပ်ာက္တာေလာက္သာ ထင္ရွားေနေတာ့ သံေ၀ဂဉာဏ္ေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့။ သူလဲ ၀ိပႆနာအေထာက္အကူ ျဖစ္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ယခုျဖစ္၍ ယခုပ်က္တာကိုျမင္ဖုိ႔ဆုိတာ ျဖစ္ဆဲ႐ုပ္ကို သိေနပါမွ သူပ်က္ပ်က္သြားတာကုိလည္း ဉာဏ္ထဲ ထင္ျမင္လာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပူတာ ေအးတာ ေႏြးတာေလးေတြ၊ လႈပ္တာ ၿငိမ္တာေလးေတြ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့အခါ ဒီ႐ုပ္ေလးေတြဟာ ကုိယ့္ခႏၶာထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ယခုျဖစ္ဆဲ႐ုပ္ေလးေတြလုိ႔ သိသိလာမယ္။ ၿမဲလား မၿမဲလား ပ်က္လား မပ်က္လားလုိ႔ ဉာဏ္နဲ႔ အကဲခတ္လုိက္တဲ့အခါ သူကပဲ ပ်က္ၿပီ ပ်က္ၿပီလုိ႔ ေျပာေျပာသြားလိမ့္မယ္။ သူ႔အေျပာကုိ ကုိယ့္မေနာကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနလုိက္႐ံုပဲေပါ့။

ေနာက္တစ္ဆင့္အေနနဲ႔ ျဖစ္ဆဲ ပသာဒ႐ုပ္ကေလးေတြ ထပ္ဆင့္ေျပာျပရဦးမယ္။ မ်က္စိအၾကည္ဆုိတာ ပသာဒ႐ုပ္ပါပဲ။ ထို႔အတူ နားအၾကည္ ႏွာေခါင္းအၾကည္ လွ်ာအၾကည္ ကုိယ္အၾကည္ဆိုတာ နဂိုအရင္ ရွိႏွင့္ၿပီး ႐ုပ္အၾကည္ေလးေတြကေန သူ႔ဆုိင္ရာအာ႐ံုနဲ႔ တုိက္မွ သူက အလုပ္ထလုပ္ၾကတဲ့သေဘာေလးေတြေပါ့။ မ်က္စိ အဆင္းတုိက္ေတာ့ ျမင္စိတ္ေပၚတယ္ဆုိပါစို႔။ မ်က္စိအၾကည္႐ုပ္ကေလးဟာ အဆင္းနဲ႔တုိက္လုိ႔သာလွ်င္ သက္၀င္လႈပ္႐ွားလာတာပါပဲ။ အဲဒီ သက္၀င္လႈ႐ွားလာတဲ့ အၾကည္႐ုပ္ကေလးဟာ အရင္က ရွိႏွင့္ေနတာလားဆုိေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္မွ ျဖစ္ဖုိ႔ ေစာင့္ေနတာလားဆုိေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ယခု အဆင္းအာ႐ံုနဲ႔တုိက္ဆုိင္မိလုိ႔သာလွ်င္ သူျဖစ္လာတာဆုိေတာ့ ျဖစ္ဆဲ႐ုပ္ကေလး မ်က္စိထဲမွာ ေပၚေနပါလားလုိ႔ သိလုိက္ရတာေပါ့။ ဒါဟာ ယခုျဖစ္ဆဲ စကၡဳပသာဒ႐ုပ္ကေလးပါပဲ။ အဲဒီ႐ုပ္ကေလးကို ဉာဏ္နဲ႔ ဘယ္လုိမ်ား အကဲခတ္ရပါ့မလဲဆုိေတာ့ မ်က္စိ အဆင္းတုိက္လုိ႔ ျမင္စိတ္ေပၚတယ္။ ျမင္စိတ္ပ်က္ေတာ့ မ်က္စိအၾကည္႐ုပ္ကေလးလဲ ပ်က္သြားၿပီလုိ႔ သိသိေပးေနလုိက္တာေပါ့။ စိတ္ျဖစ္စဥ္ထက္ေတာ့ ႐ုပ္ျဖစ္စဥ္က အနည္းငယ္ ပုိၿပီး သက္တမ္းရွည္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အခုျမင္ အခုပ်က္ဆုိေတာ့ ဒီအၾကည္႐ုပ္ကလဲ ေနာက္ကေန လုိက္လုိက္ ပ်က္ပ်က္ေနတယ္ဆုိတာ ခန္႔မွန္းသိ သိသိေပးေနလုိက္ရင္ ႐ုပ္ေလးေတြ ပ်က္ပ်က္သြားတာ သိျမင္လာႏုိင္တာေပါ့။ မ်က္စိမွာလာထင္တဲ့ အဆင္း႐ုပ္လဲ မၿမဲသလုိ အထင္ခံရတဲ့ မ်က္စိအၾကည္႐ုပ္လဲ မၿမဲဘူးဆုိတာ ျမင္စိတ္နဲ႔အတူ ယွဥ္ၿပီး အကဲခတ္လုိက္ေတာ့ သိသိလာရပါတယ္။ ဒီအတုိင္းပဲ ၾကားစိတ္ေပၚဆဲအခုိက္ နားအၾကည္႐ုပ္နဲ႔ အသံ၊ နံစိတ္ေပၚဆဲအခိုက္ ႏွာေခါင္းအၾကည္႐ုပ္နဲ႔ အနံ႔၊ စားစိတ္ေပၚဆဲအခုိက္ လွ်ာအၾကည္႐ုပ္နဲ႔ အရသာ၊ ယားနာေကာင္းစိတ္ေပၚဆဲအခုိက္ ကုိယ္အၾကည္႐ုပ္နဲ႔ ေတြ႔ထိစရာေလးေတြဟာ မၿမဲဘဲ ပ်က္ပ်က္သြားတာကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ေပးေနရမွာပါ။

႐ုပ္မွာ သိတတ္တဲ့သေဘာမရွိ၊ နာမ္မွာသာ သိတတ္တဲ့သေဘာရွိတယ္ဆုိတာေလးလဲ တစ္ခု မွတ္လုိက္တာေပါ့။ ႐ုပ္တရားေတြက ဘာကုိမွ သူသိမေပးႏုိင္ပါဘူး။ မ်က္စိအၾကည္ဟာ အဆင္း႐ူပါ႐ံုကိုပဲ သူ႔ဆီမွာ လာၿပီး ထင္ဟပ္လုိက္တာပါပဲ။ သူက ျဖဴလား မဲလား ေကာင္းလား ဆုိးလားဆုိတာ ခြဲျခားေ၀ဘန္ သိေပးႏုိင္တဲ့ အစြမ္းမရွိဘူးေလ။ သူတို႔ႏွစ္ခု ေပါင္းဆံုမိမွ ေပၚလာတဲ့ စိတ္ဆိုတဲ့ နာမ္တရားကသာလွ်င္ အေကာင္းအဆုိး ခြဲျခားသိ္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မသိတာက ႐ုပ္၊ သိတာက နာမ္လုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ ေျပာေလ့ ေဟာေလ့ ရွိၾကတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သိတတ္တဲ့ နာမ္သေဘာ မပါဘူးလုိ႔ ဆုိလုိတာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အခုိင္းသမားက နာမ္၊ အလုပ္သမားက ႐ုပ္လုိ႔ ေက်းဇူးရွင္ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက မိန္႔ေတာ္မူေလ့ ရွိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ နာမ္က ခုိင္းလုိ႔သာလွ်င္ ႐ုပ္ေတြက လုပ္ကုိင္ေရြ႕လ်ားေပးေနရတဲ့သေဘာပဲေလ။ သြားခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ သြားတယ္၊ စားခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ စားတယ္၊ နားခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ နားတယ္၊ လႈပ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ လႈပ္တယ္၊ ၿငိမ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ၿငိမ္ဆယ္စသည္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ေတြးေတာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။ သြားခ်င္တာက စိတ္ဆုိတဲ့ နာမ္တရား၊ သြားတာက စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ၀ါေယာ႐ုပ္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ ႐ုပ္တရား။ ဒါေၾကာင့္ လကၤာေဆာင္ပုဒ္ေလးေတြေတာင္ မၾကာမၾကာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ သြားခ်င္တာက နာမ္၊ သြားဟန္က ႐ုပ္၊ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္သင္း အျမင္ရွင္း သြားရင္းအလုပ္လုပ္။ အိပ္ခ်င္တာကနာမ္၊ အိပ္ဟန္က ႐ုပ္၊ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္သင္း အျမင္ရွင္း အိပ္ရင္းအလုပ္လုပ္။ စသည္ျဖင့္ စပ္ဆုိထားတာေလးေတြေပါ့။ လက္ကေလး ဆန္႔တယ္ ဆုိပါစို႔။ ဆန္႔ခ်င္စိတ္မပါဘဲ ဒီလက္က မဆန္႔ပါဘူး။ ဆန္႔ခ်င္စိတ္ေလးေၾကာင့္သာ သူ ဆန္႔ဆန္႔သြားသလုိ ေကြးခ်င္စိတ္ကေလး ေပၚလာျပန္ေတာ့လဲ သူဟာ အလုိက္သင့္ကေလး ေကြးသြားတာေပါ့။ စိတ္က ေမာင္းႏွင္အားတစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီ စိတ္ရဲ႕ ေမာင္းႏွင္အားေၾကာင့္ လက္ကေလးက ေကြးတာ ဆန္႔တာေလးေတြ ျဖစ္သလုိ က်န္တဲ့ ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြမွာလဲ ဒီလုိသေဘာေတြ ျဖန္႔က်က္စဥ္းစား ဆင္ျခင္ၾကည့္ေပးမယ္ဆုိရင္ သိသာႏုိင္တာေပါ့။ ဒါဟာ နာမ္က ခုိင္းလုိ႔ ႐ုပ္က အလုပ္လုပ္ေနရတယ္ဆုိတဲ့သေဘာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ဆုိတာ ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရ အေၾကာင္း ေလးပါးေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ် စိတ္ေၾကာင့္ခ်ည္း ျဖစ္ေနတာလို႔လဲ တရားေသ မွတ္ယူထားလုိ႔ မရတဲ့အခါမ်ိဳးေတြ ရွိေနေသးတယ္ေလ။ ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ႐ုပ္ေတြမွာ စိတ္က ခုိင္းေစေနစရာ မလိုဘဲ သူ႔အလုိလုိ ျဖစ္ေနတာရွိသလုိ ဥတု အာဟာရေၾကာင့္ ႐ုပ္ေတြ ေျပာင္းလဲ ေနတာေတြကုိလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ သိသာျမင္သာ ရွိပါတယ္။ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ သေဘာ ထင္ရွားလို႔ ႐ုပ္လုိ႔ေခၚတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူေဖာက္ျပန္တာကလဲ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့မဟုတ္ဘူးေလ။ ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းေတြ ရွိေနလို႔ ေဖာက္ျပန္တာေပါ့။ ကံက ျပဳျပင္လုိက္ရင္လည္း သူဟာ ေျပာင္းလဲသြားရတာမ်ိဳးေတြ ရွိသလုိ စိတ္ကျပဳျပင္လုိက္ရင္ ဥတုက ျပဳျပင္လုိက္ရင္ အာဟာရက ျပဳျပင္လုိက္ရင္ ေျပာင္းလဲသြားတာေတြလဲ ရွိေနပါတယ္။ ကံကေတာ့ ႐ုပ္လွေအာင္ ႐ုပ္ေခ်ာေအာင္ ႐ုပ္ဆုိးေအာင္ ကုိယ္လက္အဂၤါ စံုလင္ေအာင္၊ က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္၊ က်န္းမာေရး မေကာင္းေအာင္ သူ႔သတၱိအားေလ်ာ္စြာ ျပဳျပင္မွာေပါ့။ စိတ္ေထာင္းေတာ့ ကုိယ္ေက်၊ စိတ္ပ်ိဳေတာ့ ကုိယ္ႏု ဆုိတဲ့အတုိင္း စိတ္တုိင္းက်ေနတဲ့အခါ ႐ုပ္ရည္ အသြင္အျပင္ကတစ္မ်ိဳး၊ စိတ္တုိင္းမက်တဲ့အခါ ႐ုပ္ရည္ အသြင္အျပင္ကတစ္မ်ိဳး၊ စိတ္ၾကည္ေနတဲ့အခိုက္ အသြင္အျပင္နဲ႔ စိတ္ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနတဲ့အခုိက္ အသြင္အျပင္ မတူသလို ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ေနတဲ့အခုိက္ ႐ုပ္ရည္အသြင္အျပင္နဲ႔ အကုသုိလ္ျဖစ္ေနတဲ့အခုိက္ ႐ုပ္ရည္အသြင္အျပင္ေတြလဲ မတူတာဟာ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတၱဇ႐ုပ္ေတြလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ စိတ္ႏွင့္အတူ ႐ုပ္ေတြ ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို သတိေကာင္းစြာ ထားၾကည့္မိရင္ သိျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါနကုသုိလ္ျပဳေနစဥ္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ကုသုိလ္႐ုပ္ေတြ စုဖြဲ႔ျဖစ္တည္ေနသလုိ သီလကုသုိလ္ျပဳစဥ္ သီလကုသုိလ္႐ုပ္ေတြ ဘာ၀နာကုသုိလ္ျပဳေနစဥ္ ဘာ၀နာကုသုိလ္႐ုပ္ေတြ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ (ကုသုိလ္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့႐ုပ္ကုိပဲ ကုသုိလ္႐ုပ္လုိ႔ နားလည္လြယ္ေအာင္ ေျပာလုိက္တာပါ။) ထုိ႔အတူ သူတစ္ပါးဥစၥာ ခုိးယူေနစဥ္ ခုိး႐ုပ္ေတြျဖစ္ေနမွာပါပဲ။ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ စိတ္နဲ႔အတူ ႐ုပ္ေတြကလဲ ေျပာင္းလဲေနတာကုိ သတိထားဆင္ျခင္ၾကည့္မွ သိႏုိင္ပါတယ္။ ေမတၱာပြားေနတဲ့အခုိက္ ေမတၱာ႐ုပ္၊ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့အခုိက္ ေဒါသ႐ုပ္၊ ကိေလသာ ျဖစ္ေနတဲ့ အခိုက္ ကိေလသာ႐ုပ္ေတြ ျဖစ္ေနတာေပါ့။

စိတ္ဆုိတာ ဟဒယ၀တၳဳမွီၿပီးျဖစ္ေနတာေလ။ ဟဒယ၀တၳဳဆုိတာကလည္း ကုိင္တြယ္ျပလုိ႔ ရတဲ့ ႏွလံုးကုိ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ႏွလံုးထဲမွာရွိတဲ့ ေသြးေတြနဲ႔အတူ တည္ရွိေနတဲ့ သေဘာ႐ုပ္ကေလးေတြေပါ့။ ေလာဘျဖစ္ရင္ ေလာဘတဏွာေၾကာင့္ အဲဒီ ဟဒယ၀တၳဳမွာရွိတဲ့ ႏွလံုးေသြးေတြက ပန္းေရာင္အျဖစ္ေျပာင္းသြားၿပီး ဒီပန္းေရာင္ေသြးေတြကုိ ေသြးလႊတ္ေၾကာမွတစ္ဆင့္ ခႏၶာကုိယ္အႏွံ႔ျဖန္႔က်က္ေပးလုိက္တဲ့အခါ အဲဒီအခုိက္ တစ္ကုိယ္လံုး ေလာဘ တဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနတဲ့အခိုက္ေပါ့။ ဒီအတုိင္းပဲ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့အခိုက္ ေဒါသေၾကာင့္ ေသြးေတြဟာ အနီရင့္ေရာင္ေျပာင္းသြားၿပီး ဒီေသြးေတြကပဲ တစ္ကုိယ္လံုးရွိတဲ့ ႐ုပ္ေတြကို ေျပာင္းလဲေစတယ္ေလ။ ထုိ႔အတူ ေမာဟျဖစ္တဲ့အခုိက္ နီႀကဲႀကဲ၊ သဒၶါတရားေလးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အခုိက္ အ၀ါေရာင္၊ ပညာတရားေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အခိုက္ အျဖဴေရာင္ အေဖြးေရာင္ စသည္ေျပာင္းေျပာင္းသြားေစေအာင္လုပ္တတ္တာဟာ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ျဖစ္တည္ေနတဲ့စိတ္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ဟာ ႐ုပ္ေတြကုိ ေျပာင္းလဲသြားေအာင္လုပ္ႏုိင္၊ ျပဳျပင္ေပးႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိရတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္သႏၲာန္မွာ ကုသုိလ္ျဖစ္ခုိက္ ကုသုိလ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့႐ုပ္၊ အကုသုိလ္ျဖစ္ခုိက္ အကုသုိလ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့႐ုပ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ အၾကမ္းဖ်င္းမွတ္လုိက္တာေပါ့။ က်န္တဲ့၀ိပါက္စိတ္၊ ႀကိယာစိတ္ေတြျဖစ္ခုိက္ အဲဒီစိတ္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့႐ုပ္ေတြလာမွာပါပဲ။

ဥတုဆုိတာကေတာ့ အပူ အေအး အေႏြး အအံု႔ အအုိက္ စတာေတြကုိေခၚပါတယ္။ အဲဒီ ဥတုဆုိတာကုိက ႐ုပ္တရား။ အဲဒီ႐ုပ္တရားေၾကာင့္လည္း ႐ုပ္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္တတ္ပါတယ္။ ပူလြန္းရင္လည္း ႐ုပ္ေတြက ညိွဳး၊ ေအးလြန္းရင္လည္း ႐ုပ္ေတြက ခုိက္ခုိက္တုန္၊ ေႏြးလြန္းရင္လည္း ႐ုပ္ေတြက ေပ်ာ့။ ဒါဟာ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ အပူေၾကာင့္ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ႐ုပ္တရားေတြပါပဲ။ ရာသီဥတုသာယာတဲ့အခါ ႐ုပ္ေတြ လန္းဆန္းေနၿပီး ရာသီဥတု မသာယာတဲ့အခါ ႐ုပ္ေတြ ထံုထုိင္းေနတတ္တာေတာ့ လူတုိင္းသိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဥတုကေန ႐ုပ္ေတြကို ျပဳျပင္ေပးတဲ့ သေဘာသဘာ၀ေတြေပါ့။ အာဟာရက ႐ုပ္ကုိ ျပဳျပင္တယ္ဆုိတာက အထူး ေျပာစရာေတာင္ လုိမယ္မထင္ပါဘူး။ အာဟာရျပတ္ရင္ ႐ုပ္က တစ္မ်ိဳး၊ အာဟာရ ျပည့္၀ရင္ ႐ုပ္ကတစ္မ်ိဳး၊ ေကာင္းေကာင္း စားေသာက္ရခုိက္ေပၚတဲ့႐ုပ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္း မစားရတဲ့အခုိက္ ေပၚတဲ့႐ုပ္ ဆင္ျခင္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္ႀကိဳက္တာ စားလုိက္ရလုိ႔ ရႊင္ပ်ေနတဲ့ ႐ုပ္နဲ႔ ကုိယ္ႀကိဳက္တာ မစားလုိက္ရလုိ႔ မိႈင္ေတြေနတဲ့႐ုပ္သြင္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ အာဟာရေၾကာင့္လည္း ႐ုပ္ေတြ ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္ေနတာပဲဆုိတာ အလုိလုိသိလာမွာပါ။

ဒီလုိ ေပၚဆဲ႐ုပ္ေလးေတြကုိ ေပၚဆဲအခုိက္ ျမင္ေအာင္ၾကည့္မယ္၊ သိေအာင္လုပ္မယ္ဆုိရင္ ႐ုပ္ဆုိတာ ကုိယ့္သႏၲာန္ ေပၚဆဲတရားေလးေတြကို ေျပာေနတာပါလားလုိ႔ သိလာတာေပါ့။ ဒါဆုိရင္ ႐ုပ္ကုိ သိေနတဲ့ အဆင့္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒီလုိ သိသိေနၿပီဆုိရင္ ေမာင္ျဖဴလို႔ပဲေခၚေခၚ၊ ေမာင္နီလို႔ပဲေခၚေခၚ အဲဒါေတြက အေခၚရွိ၊ အေျပာရွိ။ တကယ္ရွိက နာမ္နဲ႔႐ုပ္-ဆိုတာ သိလာမွာေပါ့။ သမုတိနယ္ကေန ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိေနတာေတြဟာ ေလာကမွာ ရွိေနတဲ့ အေခၚရွိေတြေပါ့။ ဒီအေခၚရွိေတြကို အေခၚရွိလုိ႔သာ သိသိေနၿပီး အမွန္တကယ္ရွိေနတာက နာမ္နဲ႔႐ုပ္ပါပဲလုိ႔ ထပ္ဆင့္သိလုိက္တဲ့အခါ ပရမတ္ကုိ သိသြားတာပါပဲ။ သမုတိလဲ လက္ခံရမွာ ျဖစ္သလို ပရမတ္ကုိလည္း သိေအာင္လုပ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သမုတိပယ္လုိက္ျပန္ရင္လည္း အေဖမရွိ အေမမရွိ သမုတိလုပ္ၿပီး ျပစ္မွားမိမယ္ဆုိရင္ အပါယ္သြားရတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမုတိလည္း မပယ္ေလနဲ႔၊ သမုတိပယ္က အပါယ္က်တတ္တယ္။ ပရမတ္ကိုလည္း မကြယ္ေစနဲ႔၊ ပရမတ္ကြယ္က နိဗၺာန္လြဲတတ္တယ္လုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ။ သမုတိတင္ လမ္းဆံုးေနရင္လည္း ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့နိဗၺာန္မေရာက္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမုတိနဲ႔ လမ္းဆံုးမေနဘဲ တကယ္ရွိျဖစ္တဲ့ ပရမတ္ထိေအာင္ အျမင္ေပါက္လာပါမွ အဲဒီပရမတ္ကုိ ၀ိပႆနာ႐ႈလုိ႔ ရပါတယ္။ ကုိယ္ျမင္ရတဲ့ ႐ုပ္ပရမတ္၊ နာမ္ပရမတ္ကုိ ဉာဏ္နဲ႔ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ စဥ္းစားလုိက္တဲ့အခါ ပူတာလဲ ပူၿပီးပ်က္၊ ေအးတာလည္း ေအးၿပီးပ်က္၊ လႈပ္တာလည္း လႈပ္ၿပီးပ်က္၊ ၿငိမ္တာလည္း ၿငိမ္ၿပီးပ်က္၊ ဧကန္မၿမဲဘူးဆုိတာ သူတုိ႔ ပ်က္ပ်က္သြားတာေလးေတြ ျမင္လုိက္တုိင္း အသိတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တုိးတုိးလာမွာပါ။ အဲဒီ တုိးလာတဲ့အသိဟာ ၀ိပႆနာမဂ္ဉာဏ္ပါပဲ။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ