လွဴပံုလွဴနည္း

အလွဴဒါနေတြ လုပ္တဲ့အခါ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အလွဴဒါနျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ သစၥာသိၿပီးမွ လွဴဒါန္းပါဆုိတာ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဦးစားေပး ေဟာေလ့ ေျပာေလ့ သြန္သင္ ဆံုးမေလ့ရွိပါတယ္။ အလွဴဒါနမွန္လွ်င္ မေကာင္းဘူးဆုိတာေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လွဴတုိင္းလည္း ေကာင္းက်ိဳး အတူတူ မရႏုိင္ဘူးဆုိတာ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္က သက္ေသခံထားပါတယ္။ ကုသုိလ္ဆုိတာ ဉာဏ္ပါမွ ေတာ္ကာက်တယ္။

ဉာဏ္မပါဘဲနဲ႔ ျပဳလုပ္တဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈက အက်ိဳးေပးလုိက္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီအက်ိဳးေပးက သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။  ဥပမာ- ေစတနာမပါဘဲနဲ႔ မျဖစ္မေနမို႔၊ သို႔မဟုတ္ မေကာင္း မကင္းလုိ႔ လွဴလုိက္ရတယ္ဆုိပါေတာ့။ ဒီကုသုိလ္ကေန အက်ိဳးေပးလုိက္လို႔ သုဂတိအဟိတ္နဲ႔မ်ား ပဋိသေႏၶေနၿပီး လူျဖစ္လာခဲ့ရင္ အဲဒီလူဟာ လူစင္မမီေတာ့ဘူး။ လူ႔အဆင့္အတန္းမီတဲ့ အသိဉာဏ္ေတြ ကင္းမဲ့ေနေတာ့ ေရွ႕ကထားလဲမရ၊ ေနာက္ကလဲ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မလုိက္တတ္နဲ႔ ဘယ္ေနရာမွ အခ်ိဳးမက်၊ လူေတာမတိုးတဲ့ဘ၀မ်ိဳးျဖစ္သြားခဲ့ရင္ သိပ္နစ္နာပါတယ္။ ဆြံ႕အ နားပင္းစတဲ့ဘ၀ဆုိးမ်ိဳးေတြလဲ ျဖစ္လာတတ္တယ္ေလ။ ဒါဟာ ကုသုိလ္အက်ိဳးေၾကာင့္ လူျဖစ္ရေပမယ့္ လူျဖစ္ရက်ိဳးမနပ္ေတာ့တဲ့ဘ၀၊ တရားအားထုတ္ေသာ္လည္း တရားမရႏုိင္တဲ့ဘ၀မ်ိဳးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ မေကာင္း မကင္းလို႔မ်ား ေစတနာမပါဘဲ၊ အသိဉာဏ္ဦးစီးမႈမရွိဘဲ မလွဴလိုက္ပါနဲ႔။ ဒီကံက ၀င္အက်ိဳးေပးလုိက္ရင္ ကုိယ္က်ိဳးနဲရေတာ့မယ္။ မျဖစ္မေနမို႔လွဴလွဴ၊ မေကာင္းမကင္းလုိ႔လွဴလွဴ အနဲဆံုး ကံကံအက်ိဳး ယံုၾကည္တဲ့ အသိဉာဏ္ေလးေတာ့ ၿခံရံၿပီးလွဴလုိက္ပါ။ တတ္ႏုိင္ရင္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ေလး အခိုက္အတန္႔ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ လွဴလုိက္ပါ။ အဲလုိမွ တစ္ခုခု မၿခံရံႏုိင္ရင္ မလွဴတာက ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဘာဉာဏ္မွ မၿခံရံမိဘဲလွဴမိထားတဲ့ကုသိုလ္ကံကို ေသခါနီးမွာ ျပန္လည္သတိတရရွိေနလုိ႔ ေနာက္ဘ၀အတြက္ အဲဒီကံက အက်ိဳးေပးလုိက္ရင္ လူလံုးမလွတဲ့ လူ႔ဘ၀မ်ိဳးရလုိ႔ လူ႔ဘ၀ ရကာမတၱမွ်ေလာက္သာ ျဖစ္ရင္ အလြန္နစ္နာလွပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေစတနာရွိလုိ႔လွဴတယ္၊ လွဴခ်င္လုိ႔လွဴတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ဉာဏ္တစ္ခုခုမွ မပါခဲ့ရင္လဲပဲ ကိုယ္လွဴတဲ့အလွဴဟာ ဉာဏ္ကင္းတဲ့အလွဴ ျဖစ္လို႔ ဉာဏ၀ိပၸယုတ္ကုသုိလ္ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ဒီလုိ ဉာဏ၀ိပၸယုတ္ကုသုိလ္မ်ိဳးကလဲ ေနာက္ဘ၀အတြက္ အက်ိဳးေပးရင္ ဉာဏ၀ိပၸယုတ္ပဋိသေႏၶပဲ ေပးလိမ့္မယ္ေလ။ အဲလုိပဋိသေႏၶကို ဒြိဟိတ္ပဋိသေႏၶလုိ႔ေခၚတာေပါ့။ ဒိြဟိတ္ပဋိသေႏၶနဲ႔ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ လူဟာလဲ လူစင္ေတာ့မီပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဘုရားနဲ႔ေတြ႕ေတြ႕ သာသနာနဲ႔ေတြ႕ေတြ႕ ဘယ္လုိမွ ဒီဘ၀ တရားမရႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးလဲ မတုိးရေလေအာင္ ကုသုိလ္လုပ္တုိင္း ဉာဏ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ပါျဖစ္ေအာင္ ပါပါေစ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ မလွဴတာက ပိုေကာင္းတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။ ဒြိဟိတ္လူသားဆုိတာ တရားမရႏိုင္တဲ့အျဖစ္ဆုိးနဲ႔တုိးေတာ့ ကုိယ္လွဴတဲ့ကုသုိလ္ေၾကာင့္ပဲ ကုိယ္က်ိဳးနဲရတတ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကုသုိလ္လုပ္တဲ့အခါ ကမၼႆကတာဉာဏ္ သို႔မဟုတ္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ တစ္ခုခုေတာ့ ၿခံရံၿပီးမွ လွဴတာဟာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဒီလုိကုသုိလ္မ်ိဳးကုိေတာ့ ဉာဏသမၸယုတ္ကုသိုလ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီကုသုိလ္မ်ိဳးုက အက်ိဳးေပးလုိက္မွ ေနာက္ဘ၀ ဉာဏသမၸယုတ္ပဋိသေႏၶလူသား ျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒီလုိပဋိသေႏၶကုိ တိဟိတ္ပဋိသေႏၶလို႔ေခၚတယ္။ တိဟိတ္ပဋိသေႏၶမွ လူ႔အဆင့္အတန္း အျပည့္အ၀ မီပါတယ္။ ဒီလုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက ဘုရားနဲ႔ေတြ႔လုိ႔ တရားနာ တရားအားထုတ္ရင္လဲ လြယ္လင့္တကူ ကၽြတ္တမ္း၀င္သြားႏုိင္ပါတယ္။ သာသနာနဲ႔ေတြ႔လုိ႔ တရားအားထုတ္ခြင့္ရမယ္ဆုိရင္လဲ ကၽြတ္တမ္း၀င္စာရင္းမွာ ပါ၀င္ႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္ျပဳတဲ့ ကုသိုလ္ကံရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ျပန္လည္ခံစားႏုိင္ခြင့္ရွိတာေပါ့။

ေသခါနီးၿပီဆုိေတာ့ ကုိယ္ျပဳတဲ့ကုသုိလ္ကံေတြ သို႔မဟုတ္ အကုသုိလ္ကံေတြ ျပန္လည္ထင္ျမင္လာတတ္တာမ်ိဳး၊ ကမၼနိမိတ္တစ္ခုခု၊ သို႔မဟုတ္ ဂတိနိမိတ္တစ္ခုခု ထင္ျမင္လာတတ္တာမ်ိဳးဟာ ကုိယ္ျပဳခဲ့တဲ့ ကံအားေလွ်ာ္စြာ ျဖစ္လာတာေတြပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပါပဓာတ္ျဖစ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ ကံေတြကုိေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ အထူးသျဖင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေကာင္းတဲ့ ပုညဓာတ္ေတြ မ်ားမ်ားျဖစ္ေအာင္ေတာ့ စုေဆာင္းၾကရတာေပါ့။ ဒီလုိစုေဆာင္းတဲ့ေနရာမွာ အသိဉာဏ္ေလး ဦးစီးၿပီးမွ စုၾကေဆာင္းၾကမယ္ဆုိရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ပါပဓာတ္အင္အားစု မ်ားတဲ့သူက ေသခါနီးမွာ သူအေလ့အက်င့္မ်ားခဲ့တဲ့ ပါပဓာတ္ အကုသုိလ္နဲ႔ပတ္သက္တာေတြသာ လာေရာက္ထင္ျမင္ သတိတရျဖစ္ေနမိၿပီဆုိရင္ေတာ့ လူျပန္ျဖစ္ဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ အရွင္လတ္လတ္ ကုိက္ျဖတ္ အစားအေသာက္ခံ တိရိစၧၲာန္လုိ ဘ၀မ်ိဳး၊ အပါယ္ဘံုသားအျဖစ္နဲ႔ သံသရာေအာက္တန္းက်ဖို႔သာ ရွိေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါပဓာတ္ေတြ နဲႏုိင္သမွ်နဲေအာင္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ကိန္း၀င္ခိုလံႈခြင့္မေပးပဲ ပထုတ္ေပးတဲ့ အေလ့အက်င့္လုပ္ထားရတယ္။ ကုသုိလ္ဓာတ္ ပုညဓာတ္ေတြ မ်ားႏုိင္သမွ် မ်ားေအာင္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ကိန္း၀င္ေနေအာင္ စိမ့္၀င္ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနေအာင္ ေလ့က်င့္ယူထားရတယ္။ ဒီလုိ ေလ့က်င့္ယူထားမွ ေသခါနီးအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ကုိယ္အေလ့အက်င့္မ်ားတဲ့ ကုသိုလ္ပုညေတြ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာၿပီး အဲဒီကုသိုလ္က ေနာက္ဘ၀ပဋိသေႏၶက်ိဳးကို ေပးလုိက္ရင္ လူေတာ့ ျပန္ျဖစ္ခြင့္ရွိေနေသးတာေပါ့။

ဒီလုိျဖစ္ခြင့္ေပးတဲ့ေနရာမွာ အေကာင္းဆံုး ပဋိသေႏၶက်ိဳးကို ျဖစ္ေစႏုိင္ေအာင္ တစ္သက္တစ္ခါ မွတ္မွတ္ရရ ကုသုိလ္ေလး အနဲဆံုးတစ္ခုေလာက္ေတာ့ သစၥာသိတဲ့ဉာဏ္ေလးနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ကမၼႆကတာ ဉာဏ္ကေလးနဲ႔ျဖစ္ေစ လုပ္ထားသင့္ပါတယ္။ အဲဒီကုသုိလ္ကုိလဲ ျပဳၿပီး ေမ့ေပ်ာက္ပစ္မထားဘဲ အခါအားေလ်ာ္စြာ ျပန္လည္သတိရေနေအာင္ ေလ့က်င့္ယူထားရတယ္။ ဒါမွ အဲဒီကုသုိလ္က ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ စိမ့္၀င္ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနမွာပါ။ ဒီလို အၿမဲတေစ အမွတ္တရ ရွိေနတဲ့ ဉာဏသမၸယုတ္ကုသုိလ္မ်ိဳးက အက်ိဳးေပးလုိက္မယ္ဆုိရင္ ေနာက္ဘ၀အတြက္ အဆင့္ျမင့္လူသားတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ခြင့္ရွိတာေပါ့။

ေနာက္ဘ၀ လူျပန္ျဖစ္ခြင့္ေတာင္မွ တကယ္ေတာ့ လြယ္ကူလွတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒါေလးေတြ သိထားရင္ ဘ၀မွာ ေနရက်ိဳးနပ္ေသးတာေပါ့။ ဒီလုိမွ မသိလုိ႔ ဒီလုိမွ မလုပ္ထားဘူးဆုိရင္ ရင္းစားပင္ ျပန္ရဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ အခုလူ၊ ေနာက္ဘ၀ ၿဂိဳဟ္ေပါက္တဲ့ ႏြား၊ ဆိတ္၊ ကၽြဲလုိမ်ိဳး မျဖစ္ဘူးလုိ႔ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ဘူး။ ဒီလို အျဖစ္ဆုိးေတြက လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေအာင္ ကုိယ့္ကို ကယ္တင္ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏုိင္တဲ့ အမွတ္တရ ကုသိုလ္ေလးတစ္ခုေလာက္ေတာ့ သစၥာသိတဲ့ဉာဏ္ကေလး ခဏျဖစ္ေစ တဒဂၤျဖစ္ေစ ျဖစ္ေအာင္ ပြားျမားၿပီးမွ လွဴဒါန္းထားၾကစမ္းပါ။ ဒါဟာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ ဒီဘ၀ ဒီခႏၶာနဲ႔ ကၽြတ္တမ္း၀င္ေအာင္ သစၥာကုိ မဂ္ဉာဏ္အစစ္နဲ႔ သိတဲ့အဆင့္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆံုးလဲျဖစ္၊ ေက်းဇူးရွင္မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ အလုိဆႏၵနဲ႔လဲ ကုိက္ညီသြားတာေပါ့။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ